ABSDF ငရဲတြင္းမွ တိုးထြက္ခဲ့သူမ်ား - ၄

ဂ်ဴ ။ ။ အဲဒီကေန ဘယ္လိုထြက္ေျပးလာတယ္ဆိုတာေလး ေျပာျပပါဦး။

ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ။ ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဖမ္းထားၿပီး ရိုက္ႏွက္ညွင္းပန္းလာတာ၊ ၈ လေက်ာ္လာခဲ့ၿပီေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္ မိုးဦးရာသီကို ေရာက္လာၿပီ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေတြးမိလာတာ တစ္ခုရိွလာၿပီ။ ျဖစ္တာက ဒီလိုဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို အခ်ဳပ္ခန္းထဲ ထည့္ထားတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ သံေျခက်င္းခတ္တယ္။ လက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ၿပီး တုိင္မွာ ခ်ည္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္စီးထားတယ္။ အဲဒီလိုထားေတာ့ လႈပ္ရွားမႈက မရွိဘူး။ ေတာထဲအလုပ္သြားလုပ္ခ်ိန္ေလးပဲ။ လႈပ္ရွားမႈက ရွိေနၾကရတာ။ ဒီေတာ့ တခ်ဳိ႕ မလႈပ္ရွားႏိုင္လို႔ အလုပ္ထြက္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ဳပ္သားေတြ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေသေနၾကတယ္။ ဒီေတာ့ မိုးတြင္းေရာက္ရင္ အလုပ္ထြက္ ႏိုင္မွာ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ငါတို႔ဟာ ေသၾကရေတာ့မယ္။ ဒီေတာ့ ငါတုိ႔ ဒီလိုပဲေနရင္ ေသမယ္၊ ထြက္ေျပး ရင္ လြတ္ေကာင္းလြတ္မယ္။ ေသခ်င္မွေသမယ္။ အဲဒီိလိုေတြးၿပီး တုိင္ပင္ျဖစ္ၾကတာက ကိုျမင့္သိန္း (ကသာ)နဲ႔ ကိုစိုးေလး (အင္းေတာ္) တုိ႔လို တန္းစီလုပ္ေနတဲ့ လူေတြပဲ။ အဲ သူတို႔တုိင္ပင္တယ္ဆိုတာကလည္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ တုိင္ပင္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ေတာထဲ အလုပ္သြားလုပ္တဲ့အခ်ိန္ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ တုိင္ပင္ ၾကတာ။ သူတို႔ ဦးေဆာင္ညိွႏိႈင္းၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို စိတ္ခ်ရတဲ့သူေတြကို အသိေပးတာ။ အကုန္လံုးကို ေတာ့ ဘယ္အသိေပးရဲမွာလဲ။ တစ္ေယာက္ေယာက္က မ်က္ႏွာလိုအားရ ေျပာလိုက္ရင္ အကုန္ေခါင္းျဖတ္ခံၾကရမွာ။

အဲဒီလိုတုိင္ပင္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း အားလံုးေျပးမယ္ဆိုရင္ လိုက္မယ္ေပါ့။ ေပးတဲ့တာ၀န္ ေက် မယ္ေပါ့။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေျပးမယ့္ညမွာ တန္းစီးလုပ္တဲ့ ကိုျမင့္သိန္းတုိ႔၊ ကိုစိုးေလးတို႔ကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေန႔တိုင္း ခတ္သလို သံေျခက်ဥ္းကို ေသာ့မခတ္ေတာ့ဘဲ ေစ့ရံုပဲေစ့ထားေပးတယ္။ အခ်ဳပ္သား ၅၅ ေယာက္စလံုး ကိုေတာ့ ဘယ္ဟုတ္ပါ့မလဲ။ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရလို႔ ႀကိဳေျပာထားတဲ့သူ ဆယ့္ေလးငါးေယာက္ေလာက္ကိုပဲ ဟေပး ထားတာေပါ့။ အဲဒီမွာ စေျပးမယ့္အခ်ိန္ကိုေတာ့ ည ၁၂ နာရီေနာက္ပိုင္းလို႔ သတ္မွတ္ထားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ည ၁၂ နာရီေနာက္ပိုုင္း သတ္မွတ္သလဲဆိုေတာ့ ေနာက္ဆံုးကင္းလဲခ်ိန္က ၁၂ နာရီကိုးဗ်။ ဒီေတာ့ ကင္းလဲၿပီးတာနဲ႔ ေသာ့ဟေပးထားတဲ့ ရဲေဘာ္အခ်ဳပ္သားေတြက ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ႔ကိုယ္ ေသာ့ျဖဳတ္ၿပီး ေျခေထာက္ေနာက္တစ္ေခ်ာင္းမွာ ခ်ည္ထားတဲ့ သြပ္နန္းႀကိဳးကိုလည္း ျဖဳတ္ထားၾကတာေပါ့။ စၿပီး လႈပ္ရွားတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕အခ်ဳပ္ခန္း ကုတင္မွာအိပ္ေနတဲ့ ကင္းသမားကို ၀င္းျမင့္က ဖိခ်လိုက္တယ္။ စိုးေလးလက္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အလုပ္လုပ္ရင္ကိုင္တဲ့ ဓားရွိတယ္။ အဲဒီဓားနဲ႔ ကင္းသမားရဲေဘာ္ရဲ႕လည္ပင္းကို ေထာက္လိုက္တယ္။ ျမင့္သိန္းက ကင္းသမားရဲ႕ ေသနတ္ကို ဆြဲယူေမာင္းတင္ၿပီး ခ်ိန္ထားလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ထဲက တခ်ဳိ႕က ကင္းသမားဆီသြားၿပီး ရွိတဲ့သံႀကိဳးေတြ၊ သြပ္နန္းႀကိဳးေတြနဲ႔ ခ်ည္လိုက္ၾကတယ္။ ခ်ည္တာမွ ဘယ္ ေလာက္ထိ ခ်ည္သလဲဆိုရင္ ကင္းသမားဟာ မံမီရုပ္လိုျဖစ္သြားတာ။ ေျပးမယ္ဆိုတာ က်န္တဲ့အခ်ဳပ္သား ေတြ ႀကိဳမသိထားေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း ေျပးဖို႔ႏိႈးလိုက္ေတာ့ အခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ကိုေခၚထုတ္ၿပီး သတ္မယ္ထင္လို႔ "မသတ္ပါနဲ႔ဗ်ာ" ဆိုၿပီး ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ မ်ဳိး၀င္းတို႔က ညညေခၚထုတ္ၿပီး သတ္တဲ့အက်င့္ ရွိတာကိုး။ အဲဒီမွာ ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ ရဲေဘာ္အခ်ဳပ္သားေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္ေျပးၾကမွာျဖစ္လို႔ မေအာ္ဖို႔ အသံ မထြက္ဖို႔ အေတာ္ေျပာရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်ဳပ္မွာ ရဲေမေတြကိုလည္း အတူတူခ်ဳပ္ထားတာဆိုေတာ့ သူတို႔ကိုလည္း ႏိုးၿပီးေျပာရတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထဲကအခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အခ်ဳပ္ေဆာင္မွာရွိတဲ့ ကင္း သမားရဲေဘာ္ေတြ စုအိပ္တဲ့တဲကိုသြား၀ိုင္းၾကေသးတယ္။ သူတို႔ထဲမွာရွိေနတဲ့ ေသနတ္ကိုရေအာင္လို႔ေပါ့။ အဲဒီ ရဲ ေဘာ္ေတြထဲက တစ္ေယာက္က ေခ်ာင္းဆိုးၿပီး ႏိုးေနတာေတြ႕လို႔ အဲဒီအစီအစဥ္ကို ဖ်က္လိုက္ရတယ္။ ဒါနဲ႔ ေျခက်ဥ္းမျဖဳတ္ထားတဲ့ အခ်ဳပ္သားေတြကို ေျပးရင္ သံႀကိဳးသံ မျမည္ေအာင္ဆိုၿပီး ေဘာင္းဘီေနာက္တစ္ထည္ ထပ္၀တ္ခိုင္းရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တေရြ႕ခ်င္း ေျဖးေျဖးေလး စခန္းကုန္းေပၚကေနဆင္းၾကတယ္ေလ။ လူက ၅၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ အသံမထြက္ဖို႔ကို ထိန္းရတာမလြယ္လွဘူး။ မလြယ္လည္း သတိထားရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေျပးတဲ့ ေနရာက စခန္းသံုးခုၾကားမွာရွိတာေလ။ အဲဒီၾကားက ေျပးရတာဆိုေတာ့ အေျခအေနက ေျပာလို႔မရဘူးေပါ့။. ေနာက္ဆံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ စခန္းကုန္းေအာက္က ေခ်ာင္းေလးထဲေရာက္ေတာ့ ၂ နာရီထုိးေနၿပီ။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေျခက်ဥ္းမျဖဳတ္ရေသးတဲ့ အက်ဥ္းသားတခ်ဳိ႕ကို ေျခ က်ဥ္းေတြရိုက္ျဖဳတ္ေပးတယ္။ အဲဒီေခ်ာင္းက ေက်ာက္တံုးေတြကို ျဖတ္စီးတာဆိုေတာ့ အသံကိုေတာ့ စိတ္ေအးရ ၿပီေလ။ ေခ်ာင္းေရစီးသံက နဂိုကတည္းက ဆူညံေနတာဆိုေတာ့ သိပ္ပူစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။ အဲဒီကေန ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ဆက္ေျပးလာတာ ေျပးႏိုင္သေလာက္ ေျပးၾကတာျဖစ္လို႔ အဲဒီေနရာမွာ လဲတဲ့သူလဲ ကြဲတဲ့သူကြဲပဲ၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး အသက္နဲ႔လုေျပးၾကရတာကိုး။ ဒီလို ေျပးလာရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တြက္ထားတာက မုိးမလင္းခင္ တရုတ္ျပည္ ခမားၿမိဳ႕ထဲကိုေရာက္မယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ပါဂ်ဳိလမ္းခြဲမွာ လမ္းမေျပာင္းတဲ့အေနနဲ႔ ေျခက်ဥ္းေသာ့ျဖဳတ္ ၿပီး ၊ မေျပးတဲ့ဘက္ကို လမ္းေၾကာင္းလႊဲခ်တာနဲ႔ ေျခရာေဖ်ာက္တာနဲ႔ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ေတြက ေနာက္က်သြားတာ ကခ်င္တဲေလးတစ္ခုကိုေရာက္တယ္။ အဲဒီတဲရွင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ကို ထမင္းေကၽြးခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ လူက ၅၀ ေက်ာ္ဆိုေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ အဲဒီမွာ သံေယာဇဥ္ပဲလို႔ေခၚတဲ့ ပဲႀကီးေတြကို ေလွာ္ေကၽြးတယ္။ တစ္ေယာက္ကို လက္ ႏွစ္ဆုပ္စာေလာက္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ၇ နာရီထုိးေနၿပီ။ ဒီေတာ့ ဆက္ေျပးၾကတယ္။ ေနာက္ မိုးေတြသည္းလာတယ္။ အဲဒီညမွာ တရုတ္အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ လားတဲမွာ အိပ္ၾကတယ္ေလ။ တဲပိုင္ ရွင္ အဖိုးႀကီးေပးတဲ့ ဆန္ကိုျပဳတ္ၿပီး ဆန္ျပဳတ္တစ္ေယာက္တစ္ခြက္ ေသာက္ၾကတယ္။ အဲဒီ လားတဲေနရာကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ တရုတ္ျပည္ရဲ႕ ကားလမ္းမတစ္ခုကို မႈန္ပ်ပ်ျမင္ေနရတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဖြဲ႕စည္းပံုကို စနစ္က်ေအာင္ တည္ေဆာက္ၿပီး စနစ္တက်ျဖစ္လာၿပီး အဲဒီလိုနဲ႔ ဆက္ထြက္လာရင္း တရုတ္ရြာပ်က္ ကေလးကို ေရာက္တယ္။ အဲဒီမွာ ညအိပ္တယ္။ အဲဒီရြာမွာပဲ စတည္းခ်တယ္။ ေခါင္းေဆာင္အခ်ဳိ႕က တရုတ္ျပည္ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး အဆက္အသြယ္ရွာတယ္။ ေတြ႕တယ္၊ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔ စီးပြားေရးလုပ္တဲ့ ကုန္သည္ေတြက သူ တို႔ ျမန္မာႏုိင္ငံကိုပို႔ေပးမယ္။ ကားလႊြတ္လိုက္မယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကားလမ္းကို ဆင္းေစာင့္ေနၾကတယ္။ ေစာင့္ ေနရင္းနဲ႔ အနီးအနားကရြာခံေတြက ထမင္းခ်က္ေကၽြးတယ္။ ခဏအၾကာမွာ လာႀကိဳတဲ့ကားေရာက္လာတယ္။ ျဖစ္ ခ်င္ေတာ့ လာႀကိဳတဲ့ကားေနာက္မွာ တရုတ္ရဲက မသကၤာလို႔ဆိုၿပီး သံုးဘီးဆိုင္ကယ္နဲ႔ အဲဒီကားေနာက္က ကပ္ပါ လာတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အကုန္ ေတာထဲ၀င္ေျပးၾကျပန္တယ္။ လာႀကိဳတဲ့ကားကလည္း ေၾကာက္ၿပီးျပန္ ေျပးေရာ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အထဲက တရုတ္စကားတတ္တဲ့ သူတစ္ေယာက္က တရုတ္ရဲကို အက်ဳိးအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ တရုတ္ရဲက အခ်ဳိသတ္ၿပီး ျပန္ခ်သြားတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေတာထဲ၀င္ေျပးတဲ့သူေတြျပန္ ေခၚၿပီး လမ္းမေပၚတက္လိုက္ေတာ့ တရုတ္အာဏာပိုင္ေတြက ေစာင့္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြနေတာ္တို႔ကို အိပ္ခန္းႀကီးႀကီးတစ္ခုထဲကို ၀င္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ စကားေျပာစက္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရ႕ဲ အထက္လူႀကီးေတြကို သတင္းပို႔တယ္။ ဟိုက ဘာျပန္ေျပာတယ္မသိဘူး။ သူတို႔တေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ႕ အမွတ္အသားတံဆိပ္ေတြ၊ ယူနီ ေဖာင္းေတြကိုခၽြတ္ၿပီး စကားျပန္ကေနတစ္ဆင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလံုးကို စစ္ေဆးေမးျမန္းတယ္။ ဗီဒီယိုရိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ လက္နက္ပါလာရင္ အပ္ဖို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တရုတ္ျပည္ထဲေရာက္ၿပီဆိုတာ သိကတည္းက လက္နက္ေတြကို ထားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ဒီေတာ့ လက္နက္နဲ႔တူတာဆိုလို႔ ထမင္းစားတဲ့ ခက္ရင္းတစ္ေခ်ာင္းပဲ အပ္လိုက္ တယ္။ ေနာက္ ေငြပါလာရင္ အပ္ခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့ စကားျပန္ကေနတစ္ဆင့္ စကားေျပာတယ္။ သူေျပာတာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လိုခ်င္တဲ့အဖြဲ႕ေတြ အရမ္းမ်ားတယ္။ ဒီေတာ့ မင္းတို႔ လံုၿခံဳေရးအတြက္ ငါတုိ႔ တစ္ေနရာကိုေခၚ သြားမယ္။ မင္းတို႔ ဘာမွ ျပသနာမလုပ္ပါနဲ႔ဆိုၿပီး အဲဒီညေနမွာ ထရပ္ကားႀကီးတစ္စီးနဲ႔ ေခၚ သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ တို႔အားလံုးလည္း ကားနဲ႔လိုက္သြားရတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သတိေတာ့မလြတ္ၾကဘူး။ ကားမိုးကာကိုၿဖဲၿပီး သြားရာလမ္း ေၾကာင္းကို ၾကည့္ေနၾကရတယ္။ လိုင္စင္ဘက္ကို ျပန္ပို႔မွာစိုးလို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မပို႔ပါဘူး။ အခ်ဳပ္ခန္းသံုးခန္းရိွတဲ့ ၀န္း က်ယ္ႀကီး ထဲကို ကားေမာင္း၀င္သြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမွာင္စပ်ဳိးေနၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို လူခြဲၿပီး အခ်ဳပ္ခန္း ၃ ခန္းထဲ မွ်ထည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ကို ဖမ္းတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီကေန မင္းတို႔ ေၾကာက္ၿပီး အျပင္ထြက္ေျပးရင္ ျပသနာေတြျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါဆိုၿပီး ရွင္းျပတယ္။ ဒီထဲမွာဆိုရင္ ငါတို႔မင္းတို႔ကို တာ၀န္ ယူတယ္။ အခုေတာ့ ထမင္းခ်က္ခ်ိန္မရွိေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အခ်ဳိရည္ဗူးႀကီး သံုးဗူးနဲ႔ တရုတ္လမုန္႔ေတြ အမ်ားႀကီး ေကၽြး တယ္။ ဇလံုတစ္လံုးစီေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လည္း ငတ္ငတ္နဲ႔ တြယ္ၾကတာေပါ့ေနာ့။ အဲဒီမွာ ညအိပ္ၿပီး မနက္ေစာေစာမွာ ကၽြန္ေတာ္အားလံုးထတယ္။ စနစ္တက် ကိုယ္လက္ႀကံ႕ခိုင္ေရးလုပ္တယ္။ အဲဒါက မတိုင္ပင္ဘဲ အခန္းတုိင္းလုပ္ၾကတာ။ အဲဒါကို ျမင္ၿပီး သူတို႔က အခ်ဳပ္ခန္းလာဖြင့္ေပးတယ္။ မင္းတို႔ ကစားခ်င္ရင္ ေဟာ ဒီၿခံထဲမွာ ႀကိဳက္သလို ကစားၾကပါ။ ၿခံျပင္ကိုေတာ့ လံုး၀မထြက္ပါနဲ႔ဆိုၿပီးလည္း ေျပာတယ္။ ဒီလို ကစားၿပီး ေန႔လည္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထမင္းေခၚေကၽြးတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အခ်င္းခ်င္းတိုင္ပင္ၾကတာေပါ့။ ငါတို႔ တကယ္ငတ္ခဲ့မွန္းသိေအာင္ စားႏိုင္တာထက္ပိုစားၾကမယ္ဆိုၿပီး စားလိုက္ၾကတာ သူတို႔တေတြအတြက္ စား စရာေတာင္မက်န္ေတာ့ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ သူတို႔ေျပာျပန္တယ္။ မင္းတို႔စားတာၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာတယ္ေပါ့။ ကုန္လည္းကုန္သြားၿပီေပါ့။ အခု မင္းတို႔ကို ထပ္ၿပီးခ်က္ေကၽြးလို႔ရေသးတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မင္းတို႔က အၾကာႀကီးငတ္လာၾကေတာ့ ခု တစ္ခါတည္းမ်ားမ်ားစားလိုက္ရင္ အႏၱရာယ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ မခ်က္ေကၽြးေတာ့တာပါေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သနားသြားပံုရတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ညေနက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို တန္းစီခုိင္းၿပီး ဘာသာျပန္က စကားေျပာတယ္။ မင္းတို႔ကို ၀မ္းသာစရာ စကားေျပာမယ္။ မင္းတို႔ ၀မ္းအသာလြန္ၿပီး မေအာ္ၾကပါနဲ႔၊ မဆူၾကပါနဲ႔ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ပို႔မယ့္အေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္္တို႔ကို အစကတည္းက သူတို႔က ေမးထားတယ္ေလ။ ဘယ္ကိုသြားခ်င္လဲလို႔။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာထားတယ္ေလ။ 

Myanmar Express

Posted in: ဘာလဲဟဲ့ ABSDF,သတင္း