လက္ရွိျဖစ္ေပၚေနေသာ မီဒီယာေလာကအေပၚ သတင္းသမားတစ္ဦး၏ ရင္ဖြင္႔သံ

လက္ရွိ မီဒီယာေလာကမွာ အမွန္တကယ္ျဖစ္ေပၚေနတဲ႔ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို
သတင္းေထာက္တစ္ဦးမွ ရင္ဖြင္႔ေရးသားထားတဲ႔ ေဆာင္းပါးတုိတစ္ပုဒ္ပါ။

အစကေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ေနၾကသည္။
သတင္းစာ ထုတ္ရေတာ့မည္။ ဒါဆုိ သတင္းစာဆရာျဖစ္မည္။
ဂ်ာနယ္ဆရာဆုိတာ သိပ္မေကာင္း။ သတင္းေထာက္တုိင္း သတင္းစာဆရာျဖစ္ခ်င္ၾကသည္။
သတင္းစာထုတ္လ်င္ စာမူခပုိရႏုိင္သည္။ အလုပ္လည္း ပုိလုပ္ရသျဖင့္
လခလည္း တုိးလာႏုိင္သည္။ အရင္ကလုိ ကုိယ့္သတင္းကုိ တပတ္ေစာင့္စရာမလုိေတာ့။
ေန႔စဥ္ သတင္းကုိေတြ႔ရမည္။ စာမူခေန႔စဥ္ရမည္။ ကား၀ယ္စီးမည္။ တုိက္ခန္း၀ယ္မည္။ မိန္းမေတြေယာကၤ်ားေတြယူမည္။

အိမ္မက္ကုိယ္စီျဖင့္ သတင္းေထာက္ေတြေပ်ာ္ေနၾကသည္။
သတင္းစာမထုတ္သည့္ ဂ်ာနယ္က သတင္းေထာက္ေတြက သတင္းစာထုတ္သည့္
တုိက္ကုိ ေျပာင္းၾကသည္။ ဘယ္ေလာက္ရရ။ သတင္းစာထုတ္ရဖုိ႔ အဓိကျဖစ္သည္။

သတင္းစာထုတ္မည့္ တုိက္သတင္းေထာက္ေတြက ေပ်ာ္ၾကသည္။
အျခားဂ်ာနယ္ သတင္းေထာက္ကုိ အထင္ေသးသလုိၾကည့္သည္။
ငါတုိ႔ဆီလာခဲ့ဟုလည္း ဖိတ္ေခၚလုိက္သည္။

သုိ႔ႏွင့္ သတင္းစာေတြ အစမ္းထုတ္သည္။ သတင္းေထာက္ေတြ က်ဳိးစားၾကသည္။
စာမူခေတာ့ အစိမ္ထုတ္မွ ယူရန္ ေျပာၾကသည္။ ရပါသည္။
အစိမ္ ထြက္လာသည္။ သတင္းေထာက္ေတြက်ဳိးစားၾကသည္။
ေန႔စဥ္ သတင္းမီေအာင္ေရးၾကသည္။ ပင္ပန္းၾကသည္။ မနက္သတင္းလုိက္။
ညေနျပန္ေရး။ လုိင္းကားက ၾကပ္။
လမ္းေတြက ပိတ္။ အားမေလ်ာ့။ ေရးၾကသည္။
တစ္ပတ္ၾကာသည္။ ဘာမွမျဖစ္ေသး။ တစ္လၾကာေတာ့ အားေလ်ာ့စျပဳလာၿပီ။

ထုတ္ေ၀သူေတြ မ်က္ခံုးလႈပ္လာၿပီ။ သတင္းစာေတြ ေရာင္းမေကာင္း။
၀ယ္သူမရွိ။ စာဖတ္သူက ေလာဘႀကီးသည္။ စာမ်က္ႏွာမ်ားသည့္
သတင္းစာထူထူကုိသာ ၀ယ္သည္။ ခပ္ပါးပါးဆုိလ်င္ ကုိင္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခ်သည္။

ေၾကာ္ျငာလည္း အရင္ကလုိမရေတာ့။ သတင္းစာေတြကမ်ားၿပီး
ေန႔စဥ္ထည့္ရသည္မုိ႔ ေၾကာ္ျငာရွင္ေတြထည္း ဆက္မထဲ့ႏုိင္ေတာ့။

ပထမလ အရႈံးေပၚသည္။ ဂ်ာနယ္ထုတ္တုန္းက နင္းကန္ရထားသည္ကို ထည့္မတြက္ေတာ့။ 
ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္ရႈံးေနလ်င္ ပုိင္ရွင္ပဲ ေခြးျဖစ္ေတာ့မေယာင္၊ 
သူေတာင္းစား ျဖစ္ေတာ့မေယာင္ ေျပာလာၾကသည္။

ပုိင္ရွင္က ရႈံးသည္ဟု အေၾကာင္းျပကာ စာမူခေတြေလ်ာ့ေပးသည္။
ဂ်ာနယ္ျမတ္တုန္းကေတာ့ တိတ္တိတ္ကေလး။ စာမူခေလ်ာ့လုိ႔ အားမရ။
တစ္ပတ္ကုိ ဘယ္ႏွပုဒ္ သတင္းစာတုိက္ကုိ ေပးရမည္။
ပုိသည့္ သတင္းအေပၚတြင္သာ စာမူခေပးမည္။
တုိက္ကုိ သတင္း ျပည့္ေအာင္မေပးႏုိင္ပါက 
ပုိက္ဆံျဖတ္သည္။ သတင္းေထာက္ေတြ မေပ်ာ္ေတာ့။ 
လုပ္ရသည္ႏွင့္ မကာမိ။ 

ဂ်ာနယ္တုန္းက ေအးေအးလုပ္ရသည္။ စာမူခလည္း ပုိရသည္။
အျခင္းျခင္းလည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈရသည္။ ယခုေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမရွိေတာ့။
သတင္းစာတုိက္ႀကီးက အထည္ခ်ဳပ္စက္ရုံႏွင့္တူလာသည္။
စက္ရုံဆူပါဗုိက္ဆာႏွင့္ တူေသာ အယ္ဒီတာက ေန႔စဥ္
သတင္းမ်ားမ်ားထြက္ေအာင္ ေအာ္ဟစ္ေနသည္။

အထည္ခ်ဳပ္သမႏွင့္ တူေသာ သတင္းေထာက္က အျပင္ပဲ သတင္းထြက္လုိက္ရေတာ့မလုိလုိ။
သတင္းပဲ ျပည့္ေအာင္ ထုိင္ေရးရေတာ့မလုိလုိျဖစ္လာသည္။
သတင္းမတင္လ်င္ အယ္ဒီတာက ေအာ္သည္။
အျပင္ထြက္မွ သတင္းအသစ္ေတြရမည္။ ပဲြေတြသြားရမည္။
ဒါမွ သတင္းရမည္။ ဒါေပမဲ့ အျပင္ထြက္လုိ႔မျဖစ္။
အျပင္ထြက္လ်င္ ကားပိတ္တာႏွင့္ တုိက္ကုိ ျပန္မေရာက္ေတာ့။
ဒက္လုိင္းကလည္း ရွိေသးသည္။
အင္တာနက္ လွမ္းပုိ႔ရေအာင္လည္း ကြန္ျပဴတာမရွိ။ အြန္လုိင္းမရွိ။

သုိ႔ႏွင့္ သတင္းစာ သတင္းေထာက္မ်ားသည္ ဖုန္းသတင္းေထာက္ေတြျဖစ္လာၾကသည္။ 
လုိင္း ဖုန္းနားတြင္ သတင္းေထာက္ေတြ ၀ုိင္းေနၾကသည္။ 
ကုိယ့္ဖုန္းႏွင့္ ကုိယ္လည္း မဆက္ျခင္။ ကုိယ့္ဖုန္းက သတင္းလိုက္ဖုိ႔မဟုတ္။
ေဆာ္နဲ႔ က်ဴဖုိ႔ျဖစ္သည္။

အရင္ဂ်ာနယ္ထုတ္တုန္းက အဆက္အသြယ္ေတြကုိ ဖုန္းဆက္ၾကရသည္။
“ဆရာ... ဘာထူးလဲ”
စသည့္ စကားသံမ်ားသည္ သတင္းစာတုိက္တြင္ ညံေနေတာ့သည္။
ကုိယ္ဆက္သည့္ လူက ဘာေျပာေျပာ သတင္းေရးေတာ့သည္။
အရင္ကလုိ သတင္းႀကီးမွ ေရးမည္ လုပ္ရလုိ႔မရေတာ့။

ဘယ္ဌာနက ဘာလုပ္မည္။ ဘယ္၀န္ႀကီးက ဘာလုပ္မည္စသည့္
၀န္ႀကီးေရွာ့ပင္းထြက္သည့္ သတင္းေတြသာ ေရးလာေတာ့သည္။

သတင္းေထာက္ေတြထဲမွာ ႏုိင္ငံေရးသတင္းေထာက္ေတြကေတာ့ ကံေကာင္းသည္။ 
ဆႏၵျပပဲြေတြမ်ားသျဖင့္ သတင္းေပါသည္။ 
စီးပြားေရးသတင္းေထာက္ေတြကလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပင္။ 
ဘယ္ႏုိင္ငံ ဘယ္ေလာက္ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံေတာ့မည္။ 
စသည့္ သတင္းေတြသာ ျဖစ္လာေတာ့သည္။ 
ၾကာလာေတာ့ သတင္းေထာက္ေတြ ေ၀ဖန္ခဲ့သည့္ အစုိးရသတင္းစာႏွင့္ 
ပုဂၢလိက သတင္းစာ တုိ႔က သတင္းတင္ဆက္ပုံသိပ္မကြာေတာ့။ 

သတင္းေထာက္အျခင္းျခင္းလည္း သတင္းေတြလုလာသည္။
ငါ့ ဘိ သူ႔ ဘိ မခဲြေတာ့။ ဦးသူစားေၾကး။
သုိ႔ တုိက္တြင္း သတင္းေထာက္ေတြ အျခင္းျခင္းမတည့္ေတာ့။
တစ္ပတ္အတြက္ စာမူခေတြ မျပည့္သျဖင့္ လစာထဲ အျဖတ္ခံရသည္။

အရင္ကလုိ ေျခာက္လတစ္ခါေလာက္ ႏုိင္ငံျခားကုိလည္း သင္တန္းသြားမတတ္ႏုိင္ေတာ့။ သင္တန္းတတ္လ်င္ အလုပ္ထုတ္မည္ဟု တရားမ၀င္တုိးတုိးေျပာသည္။
အလုပ္ထုတ္လိမ့္မည္ မထင္သျဖင့္ ျပည္တြင္း သင္တန္းေလးေတြ ခုိးတတ္သည္။
သုိ႔ႏွင့္ သင္တန္းခုိးတတ္သည့္ သတင္းေထာက္ေတြ အလုပ္ထုတ္ခံရသည္။

ယခုဆုိလ်င္ သတင္းစာထုတ္သည့္ သက္တမ္း ၈ လေလာက္ရွိလာၿပီ။ 
ဘယ္သတင္းစာမွ ေစာင္ေရဘယ္ေလာက္ရွိသည္ဟု အမွန္ကုိ မေၾကညာရဲေသး။ 
အခြန္လုိက္မွာလည္း ေၾကာက္ရသည္။
ၿပဳိင္ဘက္ေတြကုိလည္း ရွက္သည္။ 

ယခင္က ႏွစ္ဆန္းပုိင္းဆုိလ်င္ ဂ်ာနယ္တုိက္အသီးအသီး
ႏွစ္ပတ္လည္ အခမ္းအနားႀကီးကုိေတြ ဟုိတယ္ႀကီးေတြမွာ ခမ္းနားစြာက်င္းပသည္။
ထုိပဲြမ်ားကုိလည္း ကုိယ့္ဂ်ာနယ္နယ္တြင္ကုိယ္ျပန္ထည္႔သည္။

ဘယ္၀န္ႀကီး၊ ဘယ္စီးပြားေရးသမား၊ ဘယ္ႏုိင္ငံေရးသမား လာသည္။
ဘာညာေျပာသည္။ စသည္တုိ႔ေပါ့။
ယခုေတာ့ ႏွစ္ဆန္းပုိင္းတစ္ေလ်ာက္လံုး ဘယ္သတင္းစာကမွ
ႏွစ္ပတ္လည္ လုပ္သည္ဟုမၾကားရ။ စတပ္ပါတီေလာက္ႏွင့္သာ ၿပီးသြားရသည္။
ဒါမွ ပုိင္ရွင္အကုန္အက်သက္သာမည္။
ႏွစ္ပတ္လည္တြင္ ဘီယာအ၀ေသာက္မည္ဟု အားခဲထားေသာ
သတင္းေထာက္ေတြလည္း မေသာက္ရေတာ့။
အျပင္ဆုိင္မွာသာ ၀ယ္ေသာက္ၿပီး ကုိယ့္တုိက္မေကာင္းေၾကာင္းေျပာေနေတာ့သည္။

စုိေျပ (၈.၁.၁၄)

သတင္းသမားမ်ားအတြက္ သိမွတ္ဖြယ္ ဗဟုသုတရစရာအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ထည္႔သြင္းေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ဥပမာ Eleven သတင္းေထာက္  အိမ္ေက်ာ္မႈနဲ႔ အေရးယူခံရတဲ႔ျဖစ္စဥ္အပါအ၀င္ အခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥရပ္ေတြမွာ စိတ္ခံစားမႈေနာက္ မလုိက္မိၾကေစဖို႔...သတင္းသမားေကာင္းတစ္ေယာက္

ျဖစ္လာဖုိ႔ စိတ္ရင္းေစတနာမွန္ျဖင္႔ တင္ျပလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ....။

သတင္းသမားသည္ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္၊ ဇရပ္လို မဂၤလာရွိသည္႔
အရပ္ေဒသမ်ားသို႔ သြားေရာက္ရသကဲ႔သို႔ ေဆးရံု၊ ရဲဌာန၊ တရားရံုး၊
အက်ဥ္းေထာင္ကဲ႔သို႔ေသာ မစည္ကားအပ္၊ မသြားအပ္ေသာ
အရပ္ေဒသမ်ားသို႔လည္း ေရာက္ၾကရသည္။
ေဆးရံု၊ ရဲဌာန၊ တရားရံုး၊ အက်ဥ္းေထာင္တုိ႔သည္
သတင္းသမားတုိ႔အဖို႔ အိမ္ဦးနွင္႔ၾကမ္းၿပင္ၿဖစ္သည္။

သတင္းသမားအဖို႔ ယင္းေနရာတုိ႔တြင္ ၿဖစ္ပ်က္ခဲ႔ၾကသည္တုိ႔ကို
ေမးၿမန္းရ၊ စံုစမ္းရ၊ ေလ႔လာရ၊ သတင္း စုေဆာင္းရသည္။
ထိုအခါ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာသတင္းမ်ား၊ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ရာ သတင္းမ်ား၊
ရင္ထုမနာခံစားရသည္႔သတင္းမ်ား စသည္ စသည္ၿဖင္႔
သတင္းစံုစံုစုေဆာင္းမိပါေတာ႔သည္။

စုေဆာင္းရရွိသည္႔ သတင္းအခ်က္အလက္တုိ႔ကို
သတင္းေဆာင္းပါးအၿဖစ္ ေရးသားတင္ၿပရန္စီစဥ္ေသာအခါ
သတင္းအေပၚ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ဆင္ၿခင္ရသည္။
ဤသည္မွာ သတင္းသမား၏ ၀တၱရား၊လုပ္ပိုင္ခြင္႔၊ ေစတနာၿဖစ္သည္၊

သတင္းသမား၏ ေ၀ဖန္သံုးသပ္ခ်က္သည္ အေရးၾကီးသည္၊ 
မတိမ္းေစာင္းရန္ သတိထားရသည္။ 
ေ၀ဖန္ပိုင္ခြင္႔ကို တလြဲတေခ်ာ္အသံုးမၿပဳရ၊ 
စာဖတ္ပရိသတ္ကို ေစတနာၿဖင္႔ ပညာေပးရန္လိုသည္။

ယေန႔သတင္းသမားတုိ႔ သတင္းေရးၾက၊
ထုတ္ေ၀ေနၾကသည္ကိုေလ႔လာရာတြင္ သက္ဆုိင္ရာဥပေဒကို
မသိရွိၿခင္း၊ မရွာေဖြၿခင္း၊ မေတြ႔ရွိၿခင္းလည္းၿဖစ္ႏိုင္သည္။

သက္ဆုိင္ရာ ဥပေဒကို ၿပည္႔ၿပည္႔စံုစံု မေတြ႔ရွိ၊ မသိ၊
မေဖာ္ထုတ္ႏိုင္သည္လည္း ၿဖစ္ႏုိင္သည္။
သက္ဆုိင္ရာဥပေဒကိုေတြ႔ရွိေသာ္လည္း သေဘာေပါက္မွဳ၊
အဓိပါယ္ေကာက္ယူမွဳ အားနည္းၿခင္းလည္း ၿဖစ္ႏုိင္သည္။
ဥပေဒႏွင္႔ မလြတ္မကင္း မၾကာခဏေရးေနၾကသည္ကို
ေတြ႔ရသည္။

ဥပေဒ၏ သေဘာမွာ ဥပေဒနွင္႔ၿငိစြန္းၿပီးကာမွ ဥပေဒကိုမသိ၍ 
ၿဖစ္ခဲ႔႔ရပါသည္ဟု ေၿပာ၍မရေတာ႔။ 

ထို႔ေၾကာင္႔ သတင္းသမားတုိ႔သည္ဥပေဒကို ၾကိဳတင္ေလ႔လာထားသင္႔သည္။ 
မိမိတုိ႔ႏွင္႔သက္ဆိုင္သည္႔ ဥပေဒမ်ားကို 
အထူးၿပဳေလ႔လာထားသင္႔သလို၊ အမ်ားၿပည္သူတုိ႔ 
လိုက္နာရမည္႔ ဥပေဒမ်ားကိုလည္း သိရွိထားသင္႔သည္.....။


စာေပဗိမာန္စာမူဆုရ
စာေပေရးသားၿခင္းဆုိင္ရာ ဥပေဒေရးရာ
သတင္းေထာက္ေသာင္းညြန္႔(ဖ်ာပံု)

Posted in: သတင္း