၈ - ၈ - ၈၈ ျဖစ္ရပ္မွန္အခ်ိဳ႕

From : ..က်ေနာ့္ရဲ ့ဆရာ...ဦးခမ္း (မႈးယစ္ဗဟုိက ကခ်င္တုိင္းရင္းသားႀကီး ဦးခမ္းေအာင္ ေရးတာပါ)

မေန ့က ၈ - ၈ - ၈၈ ရက္ေန ့၂၅ နွစ္ျပည့္အထိန္းအမွတ္ပြဲ က်င္းပေနတာေတြ ဒီေန ့မနက္ သတင္းစာမွာေရာ Facebook မွာေရာ ဖတ္ရတယ္။ အမွတ္ရစရာေန ့ေတြ၊ အမွတ္ရစရာ အေၾကာင္းအရာ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြတင္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြေျပာၾကတာလည္း ဖတ္ရ ၾကားရ ပါတယ္။ အထုုးသျဖင့္ ပစ္တာေတြ ခတ္တာေတြ၊ ဒဏ္ရာရတာေတြ..စံုုလိုု ့ပဲ။

စိတ္မေကာင္း စရာ၊ စိတ္မခ်မ္းသာစရာ သမိုုင္းတေကြ ့ျဖစ္စဥ္ေတြ.. က်ေနာ္ကေတာ့ မွတ္မွတ္ရရ မေန ့က မူးယစ္ျပတိုုက္မွာ ရဲအရာရွိၾကီးေတြ ၂၀ ေက်ာ္ကိုု crowd management and control, riot management and control သင္တန္းပိုု ့ခ်ေနတဲ့ Belgian Police and Irish Police ကအရာရွိၾကီး ၂ ေယာက္နဲ ့ က်ေနာ္ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ ကိုုယ္ေတြ ့ၾကံဳခဲ့ရတဲ့ ျဖစ္စဥ္သင္ခန္းစာတစ္ခုုကိုု မ်ွေဝခဲ့ပါတယ္။

ဒီျဖစ္စဥ္ကိုု ဘယ္သူ ့ကိုုမွ တခါမွ ျပန္မေျပာျပဘူးပါ။

တစ္ေန ့္ညက အဲဒီဥေရာပ ရဲအရာရွိ ၾကီးေတြနဲ ့ ညစာစားပဲြေလးတစ္ခုုမွာ ၾကံဳဆံုုရေတာ့ သူတိုု ့ ဘာေတြသင္ၾကားပိုု ့ခ်ေနလဲ ေမးျမန္း ေဆြးေနြးရင္းနဲ ့ က်ေနာ္ၾကံဳခဲ့ဘူးတဲ့ ၈၈ အေရးအခင္း ကာလကျဖစ္စဥ္နဲ ့ သူတိုု ့လိုုလားတဲ့ ပံုုစံကတိုုက္ရိုုက္ ထပ္တူထပ္မွ် ျဖစ္ေနတာ အံ့ၾသစြာသိ ခဲ့ရတယ္။ ဒါနဲ ့သူတိုု ့နားေထာင္မယ္ဆိုုရင္ ေျပာျပခ်င္တယ္..ဆိုုျပီး ပထမဦးဆံုုးအၾကိမ္ ဒီျဖစ္စဥ္ကိုု ေျပာခဲ့တယ္။ သူတိုု ့ေတာင္းဆိုုခ်က္ေၾကာင့္ မေန ့က ရဲအရာၾကီးမ်ားသင္တန္းမွာ ထပ္မံ ရွင္းလင္းေျပာျပခဲ့တယ္..ဒုုတိယအၾကိမ္ေပါ့။

အခုုဒါ တတိယအၾကိမ္။ မေျပာခ်င္တာကလည္း ၈၈ အေရးအခင္းအေၾကာင္းက ဝမ္းသာစရာ၊ အပ်င္းေျပေျပာဖိုု ့၊ ဂုုဏ္ယူစြာေျပာဖိုု ့၊ စကားစပ္လိုု ့ေတာင္ေျပာဖိုု ့ မေကာင္းတဲ့ တိုုင္းျပည္ရဲ ့ ဝမ္းနည္းစရာ သမိုုင္းမွတ္တိုုင္ ျဖစ္စဥ္ၾကီးမဟုုတ္လား..ဒါေၾကာင့္လည္း က်ေနာ္ မေျပာခ်င္တာ၊ မေျပာျဖစ္ ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့ ျဖစ္စဥ္ကေတာ့ အမွန္။ က်ေနာ္ ကိုုယ္ေတြ ့ရင္ဆိုုင္ ေျဖရွင္းခဲ့ရတဲ့ျဖစ္စဥ္ပါ။

ဖတ္ၾကည့္ျပီးမွသံုုးသပ္ၾကပါ..ေဝဖန္ၾကပါ.. အဲဒီေန ့ကိုုတိတိက်က်မမွတ္မိပါ။ အေရးအခင္းကာလ ဘယ္ေန ့ဘာျဖစ္တယ္ဆိုုတာ မမွတ္ထားပါ။

ေန ့စဥ္အစီရင္ခံစာေတြ ျပန္လွန္ ရွာေဖြရင္ေတာ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေလာက္ မသြားခ်င္ေတာ့ဘူး။ အေရးအခင္းစျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တပ္ရင္းတရင္းမွာ ဒုုတိယတပ္ရင္းမွဴးတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေန ပါတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့တပ္ရင္းက တပ္ျပန္နားေနခ်ိန္၊ ျပန္လည္ဖြဲ ့စည္း ေလ့က်င္ေနခ်ိန္၊ တနည္းအားျဖင့္ စစ္ဆင္ေရးအရန္တပ္ရင္းေပါ့။ ခ်က္ခ်င္း ရန္ကုုန္မွာအေရးေပၚရွိတယ္ဆိုုျပီး အမိန္ ့ရတာနဲ ့တရင္းလံုုးရန္ကုုန္ကိုု အထူးမီးရထားနဲ ့ဆင္းရပါတယ္။

ရန္ကုုန္ေရာက္ေတာ့ ဝန္ၾကီးမ်ားရံုုး၊ စက္ဆန္း၊ အသံလႊင့္ရံုု၊ သင္ကန္းကၽြန္း၊ မီးရထားဝန္ၾကီးဌာန (ယခုု ဂရန္း မီးရထားေဟာ္တယ္လ္) တိုု ့မွာ လဲွ ့ပတ္ျပီး လံုုျခံဳေရး တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရတယ္။ အခုု ေျပာမဲ့ ျဖစ္စဥ္က မီးရထားဝန္ၾကီးဌာနမွာ လံုုျခံဳေရးတာဝန္က်စဥ္ကျဖစ္တာ။ အဲဒီေန ့မနက္မွာ က်ေနာ့္စစ္ေၾကာင္းကိုုတာဝန္ေပးတာက ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုုင္း ရန္ကုုန္ ေဆးရံုုၾကီးဘက္ကေန ခ်ီတက္လာတဲ့ လူအုုပ္ၾကီးကိုု ေရႊတိဂံုုဘုုးရားလမ္းေက်ာ္ျပီး ဗိုု္လ္ခ်ဳပ္ ေစ်းဘက္ကိုမလာေစဖိုု ့ တားရမယ္။

ဆူးေလလမ္းအတိုုင္း ဆူးေလဘုုရားဘက္ခ်ီတက္လာတဲ့ လူအုုပ္နဲ ့မေပါင္းမိေစဖိုု ့ အဓီကထားတားဆီးပိတ္ဆိုု ့ဖိုု ့ပဲ။ က်ေနာ္က တပ္ခြဲ ၂ ခြဲ စစ္ေၾကာင္းဆိုုေတာ့ လူအင္အား ၂၀၀ နီးပါးရွိတယ္။ .5 machine gun mounted armored car ၂ စီးလည္း တြဲဖက္ေပး ထားတယ္။ အမွန္ေတာ့ show of force အတြက္ပါ။ ဒါနဲ ့ တပ္ခြဲတစ္ခြဲကိုု အခုု စင္ထရယ္ ဟုုိတယ္ and Traders Hotel junction ေရွ ့ ဆူးေလလမ္းကိုု ပိတ္ေစ ျပီး၊ တစ္ခြဲကိုု ေရႊတိဂံုုဘုုရားလမ္း နဲ ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ လမ္းဆံုု မွာ ေနရာခ်ပိတ္ေစခဲ့တယ္။

ပိတ္တယ္ဆိုုတာ သံဆူးၾကိဳးေတြပါ barricades ေတြပါ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ ၂ ဖက္စလံုုးမွာ လူထုုေတာ္ေတာ္မ်ားေနျပီ။ ဆူးေလလမ္း ဘက္ ကေတာ့ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္းဖက္ကိုု မတိုုးဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျပည္သူ ့ေဆးရံုု ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္းေပၚက လူထုုက ပိတ္ထားတာကိုု အတင္းတိုုးေနတယ္။ လူအုုပ္ကလည္း ေထာင္နဲ ့ခ်ီေနတယ္။ ေအာ္ဟစ္ၾကေပါ့။ အဆိုုးဆံုုးက မိန္းခေလးငယ္ငယ္ေတြပဲ…ဆံပင္ေတြ ဖားလား၊ နဖူးစီးအနီနဲ ့ ခုုန္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ျပီး (In English I would term it as “Hysterical”) barricade ဖြင့္ခိုုင္းေနေတာ့ က်န္တဲ့လူေတြလည္း ေသြးဆူလာၾကတယ္။ အလံေတြလည္း တလူလူနဲ ့။ ဘုုန္း ၾကီး ၃ - ၄ ပါးပါျပီး သူတိုု ့ကေတာ့ လုုိက္ထိန္းတဲ့ သေဘာေတြ ့ရတယ္။

က်ေနာ္ေရွ ့တက္သြားျပီး PA system ေအာ္လံေလးနဲ ့ေအာ္ျပီးသတိ ေပးရတယ္… barricade ကိုုမေက်ာ္ပါနဲ ့ လိုု ့.. က်ေနာ္တိုု ့မွာ အမိန္ ့က တိက်ျပတ္သားစြာ ေပးထားတယ္။

လံုုးဝ မေက်ာ္ေစနဲ ့.. ဗိုုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတိုုင္း ေက်ာ္ျပီး ဆူးေလလမ္းက လူထုုနဲ ့ေပါင္းဖိုု ့ ၾကိဳးစားရင္ ပစ္ပါ ဆိုုတဲ့ အမိန္ ့ပဲ။ တစ္ခုုေတာ့ရွိတယ္။ ပစ္ဆိုုတိုုင္း ဇြတ္ရြတ္ျပီးပစ္ဖိုု ့ေတာ့ မဟုုတ္ပါ။ ပထမအဆင့္ ေက်ာ္လာလွ်င္ ေခါင္းေပၚ ၁ဝ ေပ ေလာက္အထက္ကိုု ေခ်ာက္လွန္ ့တဲ့အေနနဲ ့ သတိေပးတဲ့ အေနနဲ ့ပစ္ပါ။ ပစ္တဲ့အခါမွာလည္း စက္လတ္လိုု calibre ၾကီးတဲ့ ေသနတ္ လက္နက္ငယ္ကိုုသံုုးပါ။ (ေတာ္ရံုု အရပ္သားေတြအေနနဲ ့ ကိုုယ့္ကိုု မ်က္နွာခ်င္းဆိုုင္ ပစ္ခံရရင္ က်ည္ဆန္ ကိုုယ့္ေပၚက၊ ကိုုယ္အနားက ေလကိုု ခြင္းသြားတဲ့အသံၾကားရံုုနဲ ့ ေသြးလန္ ့နိုုင္ ပါ တယ္။ ျပန္ဆုုတ္သြားမယ္လိုု ့တထစ္ခ်ယံုုၾကည္တယ္။)

ဒုုတိယအဆင့္အေနနဲ့ ကာဘုုိင္လိုု calibre ေသးျပီး ဒဏ္ရာပဲရေစနိုုင္တဲ့ လက္နက္ငယ္နဲ ့ ဒူးေအာက္ ကိုုပစ္ရမယ္။ (ဒါက ဗီယက္နမ္စစ္တုုန္းကလည္းသံုုးခဲ့တဲ့ နည္းပရိယယ္ပဲ။ ရန္သူ မေသေပမဲ့ ဒဏ္ရာရသြားရင္ အုုပ္ခ်ဳပ္မွဳဆိုုင္ရာေတြအလုုပ္ပိုုေစတယ္။ စိတ္ဓါတ္ေရးရာ အရ အထက္စည္းရတယ္ေပါ့ဗ်ာ…) ဒါမွမရဘူး.. ေနာက္ဆံုုး အဆင့္ထိ ဆက္တိုုးလာမယ္ဆုုိရင္ တတိယ အဆင့္အေနနဲ ့က်န္တဲ့ လက္နက္ငယ္ေတြ (ဘီေအ ၇၂ ၊ စက္လတ္) ေတြသံုုးျပိးပစ္ခတ္ဖိုု ့ပဲ။ (ဒီအဆင့္ထိေတာ့ မေမွ်ာ္မွန္းထားၾကပါဘူးေလ) ဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း က်ေနာ့္ တပ္ခြဲမွဴးေတြ၊ တပ္စုုမွဴးေတြ။ တပ္စုုတပ္ၾကပ္ၾကီးေတြအထိ လူကိုုယ္တိုုင္ လုုပ္ေဆာင္ရမဲ့ အဆင့္ဆင့္ procedures / measures ေတြကိုု ေသခ်ာရွင္းျပရ ပါတယ္။ ျပီးရင္ ရဲေဘာ္ (တပ္သားေတြအဆင့္) ထိနားလည္ေအာင္ကိုုယ္တိုုင္လုုိက္ရွင္းထားရ ပါတယ္။ အမွားခံလုုိ ့မရပါ။

ေနာက္တစ္ခ်က္က က်ေနာ့္အမိန္ ့မရရင္ လံုုးဝ (လံုုးဝ) က်ည္ မထိုုးရဘူး။ ေျပာင္းထဲမွာ က်ည္မရွိဘူးဆိုုတာ တပ္စုုမွဴးအရာရွိေတြကိုုယ္တိုုင္စစ္ေဆးျပီး သတင္းပိုု ့ ခိုုင္းရတယ္။ မေတာ္တဆဆိုတာမ်ုုိဳး၊ လက္ယားလုုိ ့ဆိုုတာမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္လိုု ့ပါ။

ဒီအတိုုင္းပဲ တပ္ျဖန္ ့ထားတယ္။ ေရွ ့ဆံုုးမွာ ကာဘုုိင္သမားေတြ ဒူးေထာက္ျပီး ေစာင့္တယ္။ ဒုုတိယအဆင့္မွာ လက္နက္ငယ္နဲ ့မတ္တတ္ရပ္ေစာင့္တယ္။ ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ armored car နဲ ့ေပါ့။ ဆန္ဒျပတဲ့ လူအုုပ္တဖက့္နဲ ့ က်ေနာ့္တပ္ တဖက္နဲ ့ ေစာင္ေန တင္းေနၾကတာ ၁၂ နာရီထုုိး သြားတယ္။ တစ္ခုုကေတာ့ သူတုုိ ့ဖက္က barricades ေတြကိုု ေတာ့မေက်ာ္ဘူး။ ေရွ ့ကိုု တြန္း တြန္းျပီးေရ႔ႊ ့ေနတယ္။ က်ေနာ့္အထက္ ကြပ္ကဲမွဳကလည္း စကားေျပာဆက္သြယ္ေရးစက္နဲ ့ ညႊန္ၾကား ခ်က္ေတြေပးေနတယ္။ အေျခအေနေတြ အခိ်န္နဲ ့တေျပးညီတည္းေမးေနတယ္။ ေက်ာ္ရင္ ပစ္ဖိုု ့လည္း ခဏခဏသတိေပးညႊန္ၾကားေနတယ္။

က်ေနာ္ဘာလုုပ္ရမလဲ… ေသခ်ာတာကေတာ့ ျဖစ္နုုိင္လွ်င္ ဒီလူထုုကိုု က်ေနာ္မပစ္လိုုပါ… ဒါေပမဲ့ အမိန္ ့ကလည္းရွိေနသည္.. ဒိလုုိမ်ိဳး အေျခအေနမၾကံဳဖူးပါ.. လက္နက္ကိုုင္ထားတဲ့ ရန္သူနဲ ့ဆိုုရင္ေတာ့ဘာမွေျပာစရာ မရွိပါ။ သူပစ္ကိုုယ္ပစ္ပဲ.. က်ေနာ္တိုု ့ေခတ္မွာ rubber bullets, plastic bullets ေတြ smoke bombs / water canons ေတြ မရွိပါ။ live rounds ေတြပဲေပးထားတယ္။ က်ေနာ္တိုု ့က ရဲေတြမဟုုတ္ပါ။ စစ္တပ္ပါ။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ က်ေနာ္ အၾကံတစ္ခုုရသည္.. က်ေနာ္ ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့ လူထုုနားကပ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ သူတုုိ ့ထဲက ကိုုယ္စားလွယ္ ၄ ဦးကိုု ေဆြးေႏြးဖိုု ့ ဖိတ္ေခၚလုုိက္တယ္။ လူငယ္အဖြဲ ့ထဲက ၂ ေယာက္၊ ဘုုန္းၾကီးထဲက ၁ ပါး၊ မိန္းခေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ သူတုုိ ့ဘာသာေရြးျပီး က်ေနာ္နဲ ့ေဆြးေနြးဖိုု ့ပါ။ အခ်ိန္ ၁ဝ မိနစ္ေပးလုုိက္တယ္။

စေကာ့ေစ်း ညာဘက္ အခုုကားေတြရပ္သည့္ေနရာ ဓါတ္တိုုင္ေအာက္ တြင္ ေစာင့္ လုုိက္တယ္။။ လူအုပ္ုထဲက ကိုုယ္စားလွယ္ ၃ ဦးထြက္လာတယ္။ လူငယ္အဖြဲ ့က ၁ ေယာက္၊ အမ်ိဳးသမီး ငယ္အဖြဲ ့က ၁ ေယာက္နဲ ့ ဘုုန္းၾကီးထဲက တစ္ပါး။ က်ေနာ္ သူတုုိ ့နဲ ့ ၄ဝ မိနစ္ေလာက္ေဆြးေနြးတယ္။ အဓိက message ကေတာ့ ရွင္းရွင္းပဲ။ က်ေနာ္က စစ္သား။ အမိန္ ့ရထားတယ္။ ခင္ဗ်ားတိုု ့ ဒီစည္းေက်ာ္ရင္ပစ္ရမယ္ ဆိုုတာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ျဖစ္နုုိင္ရင္မပစ္ခ်င္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ ့က လက္နက္ကိုုင္ထားတဲ့ ရန္သူမဟုုတ္ဘူး။ လက္နက္လည္းမရွိဘူး။

က်ေနာ္တိုု ့ဟာ ျမန္မာလူမ်ိဴးအခ်င္းခ်င္းပဲ။ နုိင္ငံျခားသားေတြလည္း မဟုုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္လည္း ခင္ဗ်ားတိုု ့လုုိ ပဲ က်င္းထဲၾကပ္ထဲေရာက္ေနတယ္။

ခင္ဗ်ားတိုု ့ က်ေနာ့္ ေနရာမွာ ဆိုုရင္ ဘယ္လိုု ဆံုုးျဖတ္မလဲ…ဘာလုုပ္ေစခ်င္လဲ..က်ေနာ္ဘာ လုုပ္ေပးရမလဲ…ဒါေပမဲ့ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စည္းေတာ့ေက်ာ္မရဘူး…ခင္ဗ်ားတိုု ့ ဒီေသြးဆူေန တဲ့ လူအုုပ္ကိုု ထိန္းနိုုင္မလား.. တာဝန္ယူနုုိင္မလား.. ဒီရက္ေတြမွာ ကုုန္တိုုက္ေတြေဖါက္။ ဆုုိင္ေတြေဖါက္၊ လုုယက္မွဳေတြ၊ ကားေတြလွန္ျပီးမီးရွိဳ ့တာေတြ၊ ဓါတ္တိုုင္ေတြခ်ိဳးပစ္တာေတြ၊ သံသယရွိတဲ့လူေတြကိုု ေခါင္းျဖတ္သတ္တာေတြ.. ဘာမွျငင္းဆန္လိုု ့မရ၊ ျငင္းဆန္ခြင့္မေပး တာေတြ၊ ခင္ဗ်ားတိုု ့လူအုုပ္ထဲမွာ ခင္ဗ်ားတုုိ ့ အာမခံနိုုင္တဲ့လူေတြဘယ္ေလာက္ပါသလဲ၊ အာမမခံနုုိင္တဲ့လူေတြဘယ္ေလာက္ပါသလဲ..ဖ်က္ဆီးလုုိက္တဲ့ ဆိုုင္ေတြ၊ကားေတြ၊ အေဆာက္ အဦေတြ..ဒါေတြဟာ ကိုုယ္ျမန္မာလူမ်ုုိဳးေတြပိုုင္ဆိုုင္တာေတြပဲ.. အားလံုုးပိုုင္ၾကတာပဲ.. ခင္ဗ်ား တိုု ့ေတာင္းဆိုုတဲ့ ဒီမိုုကေရစီ ရရင္ ဒါေတြအားလံုုး ျပန္တည္ေဆာက္ယူရမွာ မဟုုတ္လား..မူလ ကထဲက ဆင္းရဲတဲ့နုုိင္ငံျဖစ္ေနရတဲ့အထဲ ဒါေတြဖ်က္ဆီးရင္ ဘယ္သူအက်ိဳး ရွိမလဲ..တုုိင္းျပည္ပဲနစ္နာမယ္.. အစကေန သုုညကေနျပန္စရမယ္.. ဒီေတာ့ စဥ္းစားၾကပါ..ဘာလုုပ္ခ်င္တာလဲ.. (အဲဒိအခ်ိန္မွာ ေဒါက္တာေမာင္ေမာင္ရဲ့ ၾကားျဖတ္အစိုုးရ တုုိင္းျပည္တာဝန္ယူေတာ့မယ္ဆိုုျပီး ေရဒိယိုုကေၾကျငာတယ္..) ဒီအစိုုးရဘာလုုပ္ေပးမလဲဆိုု တာ ေစာင့္ၾကည့္ဖိုု ့မသင့္ဘူးလား… စသည္စသည္မ်ားကိုု ေဆြးေနြးလုုိက္တယ္.. သူတိုု ့ေတြေဝသြားတယ္။

အထူးသျဖင့္ ဘုုန္းၾကီးက တကာၾကီးေျပာတာတရားပါတယ္..ဘုုန္း ဘုုန္းလည္း ဒီလုူအုုပ္လုုိက္ထိန္းရင္းနဲ ့ ဆြမ္းစားလြတ္သြားျပီ လိုု ့စေျပာတယ္.. အင္မတန္ ျပင္းထန္ေနတဲ့ မိန္းခေလးလည္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိပဲ ျငိမ္ေနတယ္.. က်ေနာ္က တ ကယ္ေတာ့ သူ ့ကိုုေၾကာက္တာ..စိုုးရိမ္တာ.. ေနာက္သူတုုိ ့အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးဖိုု ့ အခ်ိန္ေပးလုုိက္တယ္..အေျဖတစ္ခုုရေအာင္ေပါ့.. ခဏၾကာေတာ့.. ဗိုုလ္မွဴး.. က်ေနာ္တိုု ့အဆိုုတစ္ခုုျပဳခ်င္တယ္တဲ့..ေျပာပါဆိုုေတာ့က်ေနာ္တုုိ ့ ကိုုသံဆူးၾကိဳးေတြ နည္းနည္းဖယ္ေပးပါတဲ့..ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္တိုု ့လူအုုပ္ကိုုစည္းရံုုးျပီး ဆူးေလ လမ္းဖက္ကိုု ေပါင္းဖိုု ့ မၾကိဳးစားေတာ့ပါဘူး.. ေဆးရံုုၾကီးကိုုပဲ တစ္ပါတ္ ပတ္ခြင့္ျပဳပါ..တဲ့။

က်ေနာ္က ဒါဆိုုရင္ တစ္ပါတ္ပတ္ျပီးရင္ ခင္ဗ်ားတိုု ့ သပိတ္လွန္မလား.. လူစုုခြဲမလားလိုု ့ အာ မခံခ်က္ေတာင္းလုုိက္တယ္..သူတိုု ့လူအုုပ္နဲ ့ျပန္ေဆြးေနြးပါရေစလိုု ့ေျပာတယ္.. က်ေနာ္ လညး္ အခ်ိန္ နာရီဝက္ထပ္ေပးလုုိက္တယ္.. နာရီဝက္မျပည့္ခင္မွာ.. သေဘာတူပါတယ္တဲ့.. (က်ေနာ္ အသက္ရွဴလိုု ့ျပန္ရသြားတယ္) ရဲေဘာ္ေတြကိုု barricade ေနာက္နည္းနည္းေရႊ ့ျပီး ဟေပးလုုိက္တယ္။

လူူအုုပ္ၾကီးက ေရႊတိဂုုံ ဘုုရားလမ္းအတိုုင္း သိမ္ၾကီးေစ်းဘက္ဆင္းသြားတယ္။ ေဆးရံုုတစ္ပါတ္ကိုု ပတ္တယ္။ တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ က်ေနာိ့ထိပ္ျပန္ေရာက္လာျပီး အလံေတြလွဲ သပိတ္လွန္လိုုက္ တယ္။ လူစုုခြဲသြားၾကတယ္။ က်ေနာ့္တာဝန္ က်ေနာ္ ေၾကပါတယ္။

လူအုုပ္ ဆူးေလလမ္းဖက္မေပါင္းမိဘူး။ လူအုုပ္လည္း သူတိုု ့ဆန္ဒျပည့္ဝသြားတယ္.. win win situation ပဲ။

က်ေနာ္ကေတာ့ ပိုုစိတ္ခ်မ္းသာတာ ေပါ့… ဒီေန ့အထိ အိပ္ေပ်ာ္တယ္.. က်ေနာ္ ၈၈ အေရးအခင္းမွာ တစ္လေက်ာ္ေလာက္ရန္ကုုန္မွာရွိခဲ့တယ္။ စ ဆံုုး ေသနတ္ တစ္ခ်က္မွ မေဖါက္လုုိက္ရ မပစ္လုုိက္ရဘူး။ (က်ေနာ့္ကိုုေတာ့ ဝန္ၾကီးမ်ားရံုုးမွာ တစ္ည.. ၃၉ လမ္း ၄ဝ ထိပ္ ဒုုတိယထပ္တိုုက္ခန္းတစ္ခုုကေန လက္နက္ငယ္နဲ ့ နာရီဝက္ေလာက္ အပစ္ခံ ခဲ့ရပါတယ္။) က်ေနာ္တို့အေျခအေနနဲ ့ယွဥ္ရင္ လက္ပန္းတန္းေတာင္ျဖစ္စဥ္မွာ မနက္ၾကီး ၃ နာရီေလာက္ အိပ္ေနတဲ့ လုအုုပ္ုကိုု မ်က္ရည္ယိုုဗံုုးေတြနဲ ့ လူစုုခြဲ ပစ္ခတ္ခဲ့တယ္ဆိုုတာဖတ္ရေတာ့ ဘယ္လုုိ မွစဥ္းစား မရဘူး… ရဲအရာရွိၾကီးေတြကိုု ခင္ဗ်ားတိုု ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂၅ ႏွစ္မွာတုုန္းက ဘယ္မွာတာဝန္ထမ္းေဆာင္ေန ၾကလဲ လိုု ့ေမးေတာ့ ၂ဝ ထဲက ၂ ေယာက္ပဲ တပ္ထဲ (ဒုုဗိုု္လ္အဆင့္) ရဲထဲ (ဒုုရဲအုုပ္အဆင့္) နဲ ့ေရာက္ေနျပီ။

မွက္ခ်က္။ ။ က်န္တဲ့အရာရွိၾကီးမ်ားက အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝပဲရွိၾကေသးတယ္။ ရဲအရာရွိၾကီးမ်ား negotiation, dialogue ဆိုုတာ နားလည္ က်င့္သံုုးနုုိင္ပါေစ လုုိ ့… က်ေနာ္ဒီျဖစ္စဥ္ကုုိ fB မွာမတင္ခ်င္ဘူး။
 
 .. www.MyanmarExpress.net
 

Posted in: ဘာလဲဟဲ႔ ရွစ္ေလးလံုး