ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းကိစၥ အျငင္းပြားဖြယ္မ်ား ရွိေန

From : .. MYANMAR TIMES

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕အနီး ေဒါပံုျမစ္ထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္ခဲ့သည္ဟုဆိုေသာ မြန္ဘုရင္ ဓမၼေစတီမင္း၏ ဓမၼေစတီ
ေခါင္းေလာင္းဆယ္ယူျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ တိက်ေသခ်ာေသာ အေထာက္အထားႏွင့္
သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားအား လက္ရွိအခ်ိန္အထိ မည္သူမွ် မေပးႏိုင္ေသးေသာ္လည္း ၎ႏွင့္
ပတ္သက္သည့္ သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ သိပၸံနည္းက် ယူဆခ်က္မ်ားအၾကား အျငင္းပြား
ဖြယ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၄၀၀ ေက်ာ္က ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္သုိ႔ ဓမၼေစတီမင္းႀကီး လႉဒါန္းခဲ့ၿပီး
အေလးခ်ိန္ တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္း ပိႆာရွိသည္ ဟုဆိုေသာ ေခါင္းေလာင္းႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္
သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားသည္ သိပံၸနည္းက်တြက္ခ်က္မႈမ်ားႏွင့္ လက္ေတြ႕သေဘာ တရားမ်ား
ေၾကာင့္ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ စဥ္းစားဖြယ္ကိစၥမ်ား ျဖစ္ေနေၾကာင္း စာတမ္းရွင္ ဦးျမင့္သူ (တမၸ၀တီ)က
ယခုလ ၉ ရက္ေန႔က က်င္းပခဲ့သည့္ ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းစာတမ္း ဖတ္ပြဲတြင္ တင္ျပေဆြးေႏြးခဲ့
သည္။

စာတမ္းဖတ္ပြဲတြင္ ေခါင္းေလာင္းႀကီးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာေပအေထာက္အထား၊ ေခတ္ၿပိဳင္သမိုင္း
အေထာက္အထား၊ သိပၸံနည္းက် အေထာက္အထား၊ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈ ကိုးကားခ်က္မ်ား၊
ျဖစ္ပ်က္တည္ရွိေသာ အေျခအေနမ်ားကိုအေျခခံေသာ အေထာက္အထားမ်ားျဖင့္ တင္ျပေဆြးေႏြး
ခဲ့သည္။

"ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို သြန္းလုပ္ခဲ့ၿပီး ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ေပၚမွာ လႉဒါန္းခဲ့တယ္လို႔ သမိုင္း
အယူအဆေတြက ဆိုတယ္။ အမွန္တကယ္ လႉဒါန္းခဲ့ရင္လည္း ေၾကးပိႆာခ်ိန္ တစ္သိန္း
ရွစ္ေသာင္း ရွိတယ္ဆိုတာေကာ ဟုတ္သလား။ ဘယ္နည္းနဲ႔ တြက္ခ်က္ထားတဲ့ ပမာဏ ျဖစ္မလဲ။
ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို ေပၚတူဂီ လူမ်ဳိး ငဇင္ကာ ျဖဳတ္ယူသြားတယ္၊ ေဒါပံုျမစ္ထဲ နစ္ျမဳပ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့
အခ်က္ တကယ္ပဲ မွန္ကန္မႈ ရွိႏိုင္မလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီသမိုင္းေၾကာင္းေတြဟာ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ့
လွည့္ကြက္ တစ္ခုမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုတာ စဥ္းစားေလ့လာဖုိ႔ ေကာင္းတယ္။ သူမ်ားေတြက
'ဆင္ႀကီး ျမင္ေနရတာေတာင္ ဆင္ေျခရာ ရွာစရာလိုလား' လုိ႔ ကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာၾကေပမယ့္
ကြ်န္ေတာ္ တစ္ဦးတည္းရဲ႕အျမင္ကေတာ့ အဲဒီဆင္ႀကီးကို အခု ေတြ႕ၿပီလားဆိုတာ စဥ္းစားဖုိ႔ေကာင္း
တယ္" ဟု ဦးျမင့္သူ(တမၸ၀တီ)က ေျပာသည္။

သမိုင္းအေထာက္အထား ေကာက္ႏုတ္ခ်က္မ်ားႏွင့္ သိပံၸနည္းက်တြက္ခ်က္မႈမ်ားအၾကားတြင္
ေခါင္းေလာင္း၏ပံုသဏၭာန္၊ အေလးခ်ိန္ပမာဏႏွင့္ တြက္ခ်က္ပံုမ်ားသည္ မတူညီခ်က္မ်ားရွိေန
ေၾကာင္း ေလ့လာေတြ႕ရွိရသည္။

အဆိုပါ ကြာဟခ်က္မ်ားသည္ ေခါင္းေလာင္း ႏွင့္ပတ္သက္သည့္ အျခားခိုင္မာေသာ အခ်က္အလက္
မ်ားကို ရွာေဖြရန္၊ စနစ္တက် သုေတသနျပဳလုပ္ရန္၊ လိုအပ္ေနေသးေၾကာင္း မီးေမာင္းထုိးျပေနျခင္း
ျဖစ္သည္ဟု ဦးျမင့္သူက ေျပာသည္။

"လိုရာကို ေကာက္ခ်က္ဆြဲထားတာေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြက ေျပာသမွ်
လက္ခံၿပီး ကိုးကားထားတာေတြက မ်ားေနတယ္။ တခ်ဳိ႕အခ်က္ေတြက မည္မည္ရရ လက္ေတြ႕ျပႏိုင္
ျခင္းမရွိဘဲ မွန္းဆေျပာျပခ်က္ေတြလုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။ အမွန္တရားတစ္ခုကို အေျခခံၿပီး ၾကားထဲက
အျမတ္ထုတ္သြားဖုိ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ အသံုးခ်ခံရမွာ စိုးရိမ္မိပါတယ္။ အရင္ကလည္း
အေမရိကန္လူမ်ဳိး ဂ်င္းဘလန္႔ကေတာ့ ေခါင္းေလာင္းနဲ႔ အေတာ္ေလး ျမတ္သြားခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒီလိုမ်ဳိး
ေနာက္မၾကံဳရေလေအာင္ ေခါင္းေလာင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စနစ္တက်သုေတသနလုပ္ငန္းေတြကို
စနစ္တက် ဆက္လုပ္သင့္ပါတယ္" ဟု ဦးျမင့္သူ က ေျပာသည္။

သုိ႔ေသာ္ မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔အေနျဖင့္ မြန္သမိုင္းအေထာက္အထားမ်ားကို အေျခခံ၍ ဓမၼေစတီ
ေခါင္းေလာင္းသည္ အမွန္တကယ္ တည္ရွိခဲ့သည္၊ နစ္ျမဳပ္ခဲ့သည္ဟူေသာ အခ်က္မ်ားကို ယံုၾကည္
ေနၾကသည္။

ေခါင္းေလာင္း ဆယ္ယူေရးသည္ မြန္လူမ်ဳိးတုိ႔၏ အမ်ဳိးသားေရး အမွတ္လကၡဏာတစ္ရပ္ျဖစ္ေသာ
ေၾကာင့္ ေခါင္းေလာင္းႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားတြင္ မြန္အမ်ဳိးသားမ်ားသေဘာထားကို
လက္ခံ နားေထာင္သင့္ၿပီး ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခြင့္ ရရွိရန္ လိုအပ္ေၾကာင္း မြန္အမ်ဳိသားတို႔ဘက္မွ
ဦးႏိုင္ရဲေဇာ္က ေျပာသည္။

"ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းႀကီးက မြန္မင္းတည္ခဲ့တဲ့ မြန္လက္ရာ ေခါင္းေလာင္းႀကီးျဖစ္ေပမယ့္ မြန္တုိ႔ရဲ့
အႏုပညာအေမြအႏွစ္ကို ဂုဏ္ျပဳေဖာ္ျပျခင္း အရမ္းနည္းတယ္။ မြန္ေတြရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈသမိုင္းတန္ဖိုး
ျဖစ္တဲ့ ေခါင္းေလာင္း ဆယ္ယူေရးကိစၥမွာ မြန္ေတြရဲ႕ သမိုင္း အေထာက္အထား၊ အတတ္ပညာ၊
နည္းပညာေတြကို လက္ခံစဥ္းစားေပးဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘယ္သူပဲ ဆယ္ယူသည္ျဖစ္ေစ
မြန္အမ်ဳိးသားတုိ႔ ပါ၀င္ခြင့္ မရရင္ေတာ့ မြန္တုိ႔ရဲ႕သေကၤတ အမွတ္အသားတစ္ခု ေပ်ာက္သြားမလား
ဆိုတာ စိုးရိမ္မိတယ္။ ဥပမာျပရရင္ မြန္ျပည္နယ္ က်ဳိက္ထီး႐ိုးဘုရားမွာ ေရးထိုးခဲ့တဲ့ မြန္အကၡရာ
ေတြဟာ အခုဆို အဂၤေတြအထပ္ထပ္ေအာက္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို
ဆယ္စရာရွိရင္ မြန္တုိ႔ပဲဆယ္မယ္၊ သယ္စရာရွိရင္ မြန္တုိ႔ပဲ သယ္မယ္ဆိုတဲ့ ခံယူခ်က္နဲ႔
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ မြန္တစ္မ်ဳိးသားလံုးက ေဆာင္ရြက္သြားမွာပါ" ဟု ၎က ေျပာသည္။

ေခါင္းေလာင္းရွာေဖြေရးႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သတင္းအခ်က္အလက္မ်ားကုိ မြန္လူမ်ဳိးမ်ား အပါအ၀င္
အမ်ားျပည္သူအား ပြင့္လင္းျမင္သာစြာ ခ်ျပသင့္ေၾကာင္း ဦးႏိုင္ရဲေဇာ္က ေျပာသည္။

မြန္လူမ်ဳိးမ်ားအေနျဖင့္ ဓမၼေစတီေခါင္း ေလာင္းဆယ္ယူေရးကို အမ်ဳိးသားေရးကိစၥအျဖစ္ သတ္မွတ္
စဥ္းစားတဲ့အတြက္ ေကာ္မတီဖြဲ႕စည္းကာ ဆယ္ယူမည့္ က်ဳိက္ထီးေဆာင္း ဆရာေတာ္၊ အဖြဲ႕အစည္း
မ်ား၊ အာဏာပိုင္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္သင့္သည့္ အခ်ိန္သုိ႔ ေရာက္ေနၿပီဟု သံုးသပ္
ေၾကာင္း ၎က ဆိုသည္။

စာတမ္းဖတ္ပြဲသည္ ေခါင္းေလာင္းႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ သမိုင္းအယူအဆအသစ္တစ္ခုကို ေဖာ္ထုတ္
လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ဟု သံုးသပ္မိေၾကာင္းႏွင့္ ၎အေၾကာင္းအရာအေပၚ ပုဂၢိဳလ္ေရးအျမင္ျဖင့္
မၾကည့္ၾကဘဲ အမွန္တရားတစ္ခု ေပၚထြက္လာေစရန္ ၀ိုင္း၀န္း ႀကိဳးပမ္းသင့္ေၾကာင္းကို လာေရာက္
ေလ့လာေသာ အၿငိမ္းစားအရာရွိ တစ္ဦးက ျမန္မာတိုင္း(မ္)ကို ေျပာသည္။

"ေခါင္းေလာင္းက ေရထဲျမဳပ္ခဲ့သလား၊ မျမဳပ္ခဲ့သလားဆိုတာ စဥ္းစားသင့္တဲ့ အခ်က္ပါ။
ဒါေပမဲ့လည္း ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ သမိုင္းအရ ေခါင္းေလာင္းက တကယ္ျမဳပ္ခဲ့တယ္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မဆယ္ႏိုင္ဘူးထားပါ။ ေရထဲမွာ သူတုိ႔ ၫႊန္းခဲ့တဲ့
ေနရာမွာ ေခါင္းေလာင္းက တကယ္ရွိေသးလား။ ျမစ္ေရေၾကာင့္ပဲ ေနရာေရြ႕သြား သလားဆိုတာ
စဥ္းစားစရာပဲ။ ေနာက္ ပင္လယ္ထဲက တိုက္တန္းနစ္ေတာင္ ရွာလုိ႔ေတြ႕ေသးတာပဲ။ ေခါင္းေလာင္းကို
အခုေခတ္မွာ ေတြ႕ပါၿပီဆိုတာေလး ခ်ျပႏိုင္ရင္ပဲကို ျငင္းခုန္ခ်က္ေတြ ရွင္းႏိုင္ပါတယ္"ဟု ၎အရာရွိ
က ဆိုသည္။

ေခါင္းေလာင္းေပၚေပါက္လာပံု သမိုင္းအက်ဥ္းႏွစ္မ်ဳိး ရွိေၾကာင္း မြန္သမိုင္းေၾကာင္း ေလ့လာခ်က္မ်ား
အရ သိရသည္။

တစ္မ်ဳိးမွာ ဓမၼေစတီမင္း၏ အမတ္ေလးပါးသည္ အၿမိဳ႕ၿမိဳ႕ တြင္ရွိေသာ အိမ္စာရင္းမ်ားကို ေကာက္ယူ
သည့္ အခါ ေၾကးမ်ားပါယူလာေၾကာင္း မင္းႀကီး သိေသာအခါ တိုင္းသူျပည္သားမ်ားအား ျပန္ေပး
ခိုင္းေသာ္လည္း လက္မခံေတာ့ဘဲ လႉဒါန္းလိုက္သည့္အတြက္ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္တြင္ လႉဒါန္းရန္
ေခါင္းေလာင္းသြန္းလုပ္ခဲ့သည္ဆိုသည္။

ေနာက္တစ္မ်ဳိးမွာ ဓမၼေစတီမင္းသည္ ရွင္ေစာပုဘုရင္မႀကီး၏ လႉရင္းေျမေနရာျဖစ္ေသာ ေရႊတိဂံု
ေစတီေတာ္ရင္ျပင္တြင္ လႉဒါန္းရန္ ေရႊ၊ ေငြ၊ ေက်ာက္သံပတၱျမားမ်ား ပါ၀င္ေသာ ေခါင္းေလာင္းသြန္း
လုပ္ လႉဒါန္းခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

၁၆၀၈ ခုႏွစ္တြင္ ေပၚတူဂီလူမ်ဳိး ငဇင္ကာမွ လက္နက္ျပဳလုပ္ရန္ သေဘၤာႏွစ္စီးျဖင့္ယူေဆာင္သြားစဥ္
ေဒါပံုျမစ္ထဲသို ျပဳတ္က် နစ္ျမဳပ္ခဲ့ေၾကာင္း သမိုင္းအရ သိရသည္။

၎ေနာက္တြင္ ေခါင္းေလာင္းကို ဆယ္ယူရန္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္ဟူေသာ သမိုင္းအခ်က္အလက္မ်ား
ထိက်စြာ မေတြ႕ခဲ့ရေပ။

ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္းကို ဆယ္ယူရန္ ၁၉၈၇ ခုႏွစ္တြင္ ဦးေက်ာ္ဦးေဆာင္ေသာ အဖြဲ႕မွ
လည္းေကာင္း၊ ၁၉၈၉ တြင္ ဦးသိန္းထြန္းႏွင့္ အဖြဲ႕ကလည္းေကာင္း ႀကိဳးစားခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသား ဂ်င္းဘလန္႔က သံုးလအတြင္း ေခါင္းေလာင္းရွာေဖြရန္
၁၁၅ ႀကိမ္ ေရငုပ္ခဲ့ဖူးသည္။

ေခါင္းေလာင္းႀကီးကို လက္ျဖင့္ ထိေတြ႕ခဲ့ၿပီး ေခါင္းေလာင္းအနီးတြင္ သေဘၤာပ်က္ရွိေၾကာင္း
၁၆ ဒီဂရီ ၄၆ ဒသမ ၀၀၀ မိနစ္ေျမာက္ႏွင့္ ၉၆ ဒီဂရီ ၁၂ ဒသမ ၁၃၀ အေရွ႕တြင္ တည္ရွိသည္ဟု
အခိုင္အမာ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

အလားတူ ၁၉၉၇၊ ၉၈၊ ၉၉ ခုႏွစ္မ်ား ဦးစံလင္းမွလည္းေကာင္း၊ ၁၉၉၇ ခုႏွစ္တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္
စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီမွ လည္းေကာင္း၊ ၁၉၉၈ တြင္ ေဒၚေအးသိန္းႏွင့္ အဖဲြ႕မွလည္းေကာင္း
ေခါင္းေလာင္းကို ရွာေဖြဆယ္ယူရန္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဩစေၾတးလ်ႏိုင္ငံ မွတ္တမ္းသတင္း႐ိုက္ကူးသူႏွင့္ စူးစမ္းရွာေဖြသူ မစၥတာ
ဒါမီယန္ေလးႏွင့္အဖြဲ႕ အသံလိႈင္း ျပန္ကိရိယာျဖင့္ ျမစ္ေၾကာင္းတစ္ေလွ်ာက္ စကန္လုပ္ၾကည့္သည့္
အခါ ေခါင္းေလာင္းပံု ႏွင့္အလြန္တူေသာ ပုံရိပ္တစ္ခုကို ဖမ္းရသည့္တိုင္ ေခါင္းေလာင္း ဟုတ္မဟုတ္
ကို မေျပာႏိုင္ေသးေၾကာင္း ဆက္လက္ရွာေဖြရန္ လိုအပ္ေၾကာင္းသာ ေျပာၾကားခဲ့သည္။

၂၀၁၂ ခုႏွစ္ က်င္းပခဲ့ေသာ ပထမအႀကိမ္ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ တတိယပံုမွန္အစည္းအေ၀းတြင္
မြန္ျပည္နယ္ မဲဆႏၵနယ္အမွတ္(၅) မွ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးႏိုင္ထြန္းအံ့က
ေရွးေခတ္မြန္လူမ်ဳိးတုိ႔၏ လက္ရာတစ္ခုျဖစ္ေသာ ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္း ဆယ္ယူရန္ အစီအစဥ္ ရွိ၊
မရွိ ေမးျမန္းခဲ့သည္။

ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာန ဒုတိယ၀န္ႀကီး ေဒၚစႏၵာခင္က ဓမၼေစတီေခါင္းေလာင္း ဆယ္ယူရန္အတြက္
စင္ကာပူႏိုင္ငံ အက္စီမက္စ္ အင္တာေနရွင္နယ္မွ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၀ သန္းခန္႔ အကုန္အက်ခံ၍
သေဘၤာမ်ား ငွားရမ္းရွာေဖြရန္ ကမ္းလွမ္းထားေၾကာင္းႏွင့္ နည္းပညာ၊ အတတ္ပညာ၊ ပညာရွင္အား၊
ေငြအင္အား လိုအပ္ေသာ ပစၥည္းကိရိယာမ်ား ျပည့္စံုမွသာ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည္ျဖစ္ရာ အဆိုပါ
ကုမၸဏီမ်ားႏွင့္ ဆက္လက္ ညိႇႏိႈင္းေဆာင္ရြက္ ရန္ရွိေၾကာင္း ေျဖၾကားခဲ့သည္။

အလားတူၿပီးခဲ့သည့္ စက္တင္ဘာလအတြင္း က်ငး္ပခဲ့ေသာ ပထမအႀကိမ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္
သတၱမအစည္းအေ၀းတြင္လည္း ဓမၼေစတီ ေခါင္းေလာင္းႀကီးအား ဆယ္ယူရန္ အေၾကာင္းႏွင့္
ပတ္သက္၍ ထပ္မံေမးျမန္းခဲ့ရာ ယဥ္ေက်းမႈ၀န္ႀကီးဌာန ဒုတိယ၀န္ႀကီး ဦးသန္းေဆြက ေခါင္းေလာင္း
ဆယ္ယူရန္ ကမ္းလွမ္းသည့္ ကုမၸဏီ အေနျဖင့္လည္း ေငြေၾကး၊ အတတ္ပညာျပည့္စံုၿပီး အဆင္သင့္
ျဖစ္ေသာ ကုမၸဏီ မျဖစ္သည့္အျပင္ ပြဲစားသေဘာမ်ဳိးသာ ကမ္းလွမ္းသည့္အတြက္ ပ်က္ျပယ္သြား
ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ျပန္လည္ေျဖၾကားခဲ့သည္။

ထုိ႔ျပင္ ရန္ကုန္တိုင္းေဒသႀကီးအစိုးရအဖြဲ႕၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ဆယ္ယူရန္ က်ဳိက္ထီးေဆာင္း
ဆရာေတာ္ႏွင့္ စင္ကာပူမွ ကုမၸဏီတို႔က ႀကိဳးပမ္းလ်က္ရွိေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။

အျခားႏိုင္ငံမ်ားမွ ေခါင္းေလာင္းမ်ားႏွင့္ ျမန္မာေခါင္းေလာင္း၏ မတူေသာ ထူးျခားခ်က္တစ္ရပ္မွာ
ေခါင္းေလာင္းထိုးသည့္အခါ အသံကြဲျပားျခင္း ျဖစ္သည္။

ျမန္မာေခါင္းေလာင္းမ်ားကို ထိုးသည့္အခါ ပဲ့တင္လိႈင္းသံ (တုန္ခါသံ)မ်ားကို ၾကားရမည္ျဖစ္ၿပီး
အျခားေသာ ေခါင္းေလာင္းမ်ားတြင္မူ အသံျပတ္ တစ္သံသာ ၾကားရသည္ဟု တမၸ၀တီ ဦး၀င္းေမာင္
က ရွင္းျပသည္။

ျမန္မာေခါင္းေလာင္းမ်ားမွာမူ သြန္းလုပ္စဥ္ကပင္ လိုခ်င္ေသာအသံအယူအဆအတိုင္း ေခါင္းေလာင္း
အထူအပါးကို ေၾကးသြန္းပညာျဖင့္ ညိႇယူၾကရသည္။

အလားတူ ေၾကးေမာင္းမ်ားကိုလည္း အဆိုပါနည္းပညာမ်ားျဖင့္ အသံသာေစရန္ ျပဳလုပ္ရသည္။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အရ ေခါင္းေလာင္းစာမ်ားကိုလည္း ထည့္သြင္း တတ္ၾကသည္။

ေရွးေခတ္ေခါင္းေလာင္းမ်ားတြင္ ဖေယာင္းႏွင့္ ေခါင္းေလာင္းပံုသြင္းသည့္ အခ်ိန္တြင္ ေခါင္းေလာင္း
စာ ေရးထိုးျခင္းႏွင့္ ေခါင္းေလာင္းသြန္းလုပ္ၿပီးခ်ိန္မွ စာျပန္လည္ ေရးထိုးျခင္း ႏွစ္မ်ဳိးရွိေၾကာင္း
ေလ့လာေတြ႕ရွိခ်က္မ်ားအရ သိရေၾကာင္း ဦး၀င္းေမာင္က ေျပာသည္။

ျမန္မာ့ေၾကးသြန္းပညာသည္ ဆရာမွ တပည့္ အျမင္၊ အၾကားႏွင့္သာ လက္ဆင့္ကမ္းႏိုင္ခဲ့သည္။

ယေန႔ေခတ္တြင္ ပညာရွင္အနည္းငယ္သာ က်န္ရွိေနေသာ္လည္း အမ်ားက စိတ္၀င္တစား
ထိန္းသိမ္းမႈ နည္းပါးလ်က္ရွိေနၿပီး မၾကာမီႏွစ္မ်ားတြင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ေၾကာင္း ၎က
ေျပာသည္။

.. www.MyanmarExpress.net
 

Posted in: သတင္း