အံ့ၾသလြန္းလို႕ ေသေတာ့မယ္

From : ..fb

the voice daily ရဲ႕ opinion စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေပးစာတစ္ေစာင္နဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး တုန္႕ျပန္ေရးသားရလိမ့္မယ္လို႕ မိမိကိုယ္ကို ဘယ္တုန္းကမွ ထင္မထားခဲ့ပါဘူး။ ေဆာင္းပါးေတြ၊ အာေဘာ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး အျမင္မတူတာရွိရင္ ျပန္ေရးဖူးေပမယ့္ ေပးစာလိုမ်ိဳးကိုေတာ့ ဘယ္တုန္းကမွ တုန္႕ျပန္မေရးခဲ့ဖူးပါ။ ဘာေၾကာင့္လည္းဆုိေတာ့ ေပးစာဆုိတဲ့ သေဘာတရားကိုယ္၌က ပုဂၢလဆန္တဲ့သေဘာမို႕လို႕ အေထြအထူးသိပ္ေျပာစရာ မရွိပါဘူး။ ခုေတာ့အစဥ္အလာကို ခ်ိဳးေဖာက္ၿပီး  ေပးစာတစ္ေစာင္ကို တန္ျပန္ေရးသားမယ္လို႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

Opinion ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္ရင္ ( thinks or believes ) ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ရယ္၊ ( ( judgment ) ခ်င့္ခ်ိန္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းရယ္ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးထြက္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ကို တန္ျပန္ေခ်ပရန္အေၾကာင္းမရွိလွေသာ္လည္း ခ်င့္ခ်ိန္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္မူ ေျပာစရာမ်ားရွိလာပါတယ္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အမည္မသိသူတစ္ဦး၏ေပးစာကို ခ်င့္ခ်ိန္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္းေပတံႏွင့္ တိုင္းၾကည့္ၿပီး ေရးပါမယ္။

လူေတြရဲ႕ မေနာသဘာဝမွာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ၊ အပ္ေၾကာင္းထပ္ၾကားေနရရင္ အလိုလိုယံုလာတတ္ၾကပါတယ္။ စစ္ေအးေခတ္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ က်ဆံုးရျခင္းရဲ႕ အဓိကအေၾကာင္းအရင္းဟာ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကို မိစၦာဝါဒတစ္ခုလို ပံုေပၚလာေအာင္ အရင္းရွင္ေတြက အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေရးသားႏိုင္ခဲ့လုိ႕ပါပဲ။ အဲဒီလို လူေတြရဲ႕မေနာသဘာဝကို ကို္င္ကစားတတ္တဲ့ပညာကို ပါဝါအေပ်ာ့ (soft power) လို႕ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြက သမုတ္ၾကပါတယ္။ ပါဝါအေပ်ာ့ကို ေကာင္းေကာင္းအသံုးခ်တတ္တဲ့သူေတြဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္ပါဘူး။ ကေလာင္သမားေတြသာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဖြံ႕ၿဖိဳးၿပီး တိုင္းျပည္ေတြမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြဟာ ကေလာင္ရွင္ေတြကို ပစားေပးထားရပါတယ္။ ဒီေလာက္ဆို တိုင္းျပည္တစ္ခုမွာ ကေလာင္ရွင္ေတြ တနည္းအားျဖင့္ မီဒီယာသမားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အေရးပါသလဲဆိုတာ ရိပ္မိေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ေရွ႕ေရးနဲ႕ခ်ီၿပီး အေရးပါတဲ့ ကေလာင္ရွင္ေတြရဲ႕စာကို တည္းျဖတ္ရတဲ့ အယ္ဒီတာေတြရဲ႕ အေရးပါမႈဟာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အယ္ဒီတာဆုိတာ စာတစ္ပုဒ္၊ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မခ်င့္ခ်ိန္ဘဲထည့္လိုက္ရင္ ေနာက္ဆက္တြဲနစ္နာမႈဟာ ဘယ္လိုမွ မခန္႕ႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ အသိကုိေခါင္းထဲစြဲၿမဲထားဖို႕ လုိအပ္ပါတယ္။ ခုလိုနိဒါန္းကို ပ်ိဳးလာရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က အယ္ဒီတာအလုပ္ဟာ ေပါ့ျပက္ျပက္ႏိုင္လွတဲ့ တာဝန္မဲ့အလုပ္တစ္ခု မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ထင္ရွားေစခ်င္လို႔ပါ။

the voice ထဲကပါတဲ့ ေပးစာအေၾကာင္း ျပန္ေကာက္ရရင္ ႏွစ္ပိုင္းခြဲလို႕ရပါတယ္။ က်န္းမာေရးအဆင္မေျပမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာဝန္အေပၚ စာေရးသူ ေစတနာရွင္ထားတဲ့ ယံုမွား၊ သံသယ၊ နာၾကည္းခံစားခ်က္၊ နဲ႕ ပုဂၢလစိတ္ခံစားခ်က္ျဖင့္ ဆရာဝန္ဘဝကို ဆံုးျဖတ္ျခင္းတို႔ပါပဲ။

၁၊ က်န္းမာေရးအဆင္မေျပမႈႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာဝန္အေပၚ စာေရးသူ ေစတနာရွင္ထားတဲ့ ယံုမွား၊ သံသယ၊ နားၾကည္းခံစားခ်က္...

ဒီအပိုင္းဟာ ျပည္သူေတြကို မ်က္စိဖြင့္ နားစြင့္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာကေန ေဆးခန္းတြင္ ေစာင့္ရခ်ိန္ၾကာလို႕ ေဒါသေပါက္ကြဲလို႕ ျပန္လာတဲ့ထိပါပါတယ္။ စာေရးသူေရးတဲ့ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခ်င္းစီကို ထုတ္ႏုတ္ၿပီး မေရးခ်င္ပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုေတာ့ ဘယ္သူမဆို အခ်င္းအရာတစ္ေပၚတြင္ မိမိေရာက္ရာအရပ္မွၾကည့္၍ ထင္ျမင္ယူဆႏိုင္ခြင့္ရွိလို႕ပါပဲ။ စာေရးသူေစတနာရွင္ရဲ႕ ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္မကန္႕ကြက္လိုပါ။ သို႕ေသာ္ ေရာဂါအမည္ေပးရာတြင္ မွားယြင္းျခင္း၊ ခြဲစိတ္မႈမျပဳမီ ကူးစက္ေရာဂါ စစ္ေဆးျခင္းသည္ အပိုအလုပ္ဟုေရးသားျခင္း၊ ေဆးပညာကုသမႈတြင္ အခရာျဖစ္သည့္ ေရာဂါရွာေဖြမႈကို ေသးသိမ္ေအာင္ေရးဖြဲ႕ျခင္း၊ အဘက္ဘက္တြင္ မတူျခားနားေနေသာ အေျခအေနကို လစ္လ်ဴရႈ၍ ႏိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ႏွင့္ ျမန္မာျပည္ကို ခ်ိန္ထိုးျပျခင္း စတဲ့၎ရဲ႕ တစ္ဘက္သတ္ မွတ္ခ်က္ေတြဟာ အႏၱရာယ္ႀကီးလွတဲ့အျပင္ ျမန္မာႏိုင္ငံေဆးေလာက တစ္ခုလံုးေပၚထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ နားၾကည္စိတ္ကို ေပၚလြင္ထင္ရွားေစပါတယ္။ ဒီလိုတန္ျပန္ေဝဖန္တာဟာ ျမန္မာေဆးေလာက အားနည္းခ်က္ကို ကာကြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမွာေဆးကုရတာ အဆင္မေျပလို႕ ျပည္ပထြက္ၿပီး ေဆးကုေနရတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ေဆြးမ်ိဳးအရင္း၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြ တစ္ပံုႀကီးရွိပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ အားနည္းခ်က္နဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ဆရာဝန္ႀကီးေတြအေပၚ ပုဂၢိဳလ္ေရးခံစားခ်က္ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးခံစားခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႕ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးအားလံုးကို သိမ္းက်ံဳးၿပီး တစ္တန္းစားတည္းလို႕ မျမင္ပါဘူး။ တစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ ပုဂၢလအားနည္းခ်က္ကို ယိုးမယ္ဖြဲ႕ဖို႕လည္း စိတ္ကူးမရွိပါဘူး။ ဒါက လက္ရွိက်န္းမာေရးစနစ္အေပၚမွာထားတဲ့ ကြ်န္ေတာ္ရဲ႕ ပုဂၢလခံစားခ်က္ကို အမ်ားသိေအာင္ ေျပာျပတာပါ။

စာေရးသူ ေစတနာရွင္ရဲ႕ ေပးစာမွာ ပိုဆိုးတာရွိပါေသးတယ္။ ဆရာဝန္က ခ်ိဳခ်ိဳသာသာဆက္ဆံတာကို ေငြကိုခ်ဴတယ္လို႕ေျပာ၊ ဆရာဝန္က စိတ္ခ်ရေအာင္ လူနာေဆးေတြကို စစ္ေဆးေပးေတာ့ ေဆးဆိုင္ေကာ္မရွင္စားလို႕ ေရးထားပါတယ္။ သူ႕အေနနဲ႕ ဆရာဝန္ဘာလုပ္လုပ္ ယံုမွားသံသယရွိေနမွာ က်ိန္းေသေနေတာ့ ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ေပးရမွန္းကို မသိေအာင္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ေဆးခန္းျပခ်င္ရင္ အခ်ိန္အၾကာႀကီးေစာင့္ရတာကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္သေဘာတူပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ ဒီအေၾကာင္းနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရရင္ ဆီသည္မ လက္သုတ္လိုျဖစ္ေနလို႕ အထူးမေရးေတာ့ပါဘူး။

၂၊ ပုဂၢလခံစားခ်က္ျဖင့္ ဆရာဝန္ဘဝကို ဆံုးျဖတ္ျခင္း...

ဒီအပိုင္းကေတာ့ ေခတ္ေျပာင္းစနစ္ေျပာင္းကေန အႆျပာဆရာဝန္ပေပ်ာက္ေရး၊ ေစတနာဆရာဝန္ေပၚေပါက္ေရးနိဂံုးထိပါပါတယ္။ သူ႕အဆိုအရ ေဆးေက်ာင္းတြင္ ဆရာဝန္က်င့္ဝတ္ သင္ၾကားေရး၊ ဆရာဝန္မ်ား ေဆးခန္းတစ္ခုထက္ ပိုမထိုင္ရ၊ ဝန္ေငြခြန္စည္းၾကပ္ရန္ ( တစ္ႏွစ္ သိန္းတစ္ရာႏွဳန္းျဖင့္ ႏွစ္သံုးဆယ္စာ သိန္းသံုးေထာင္ကို ဆရာဝန္မ်ား အခြန္ေဆာင္ရန္ )၊ ဆရာဝန္မ်ားကို စည္းကမ္းၾကပ္မတ္ေရးေကာ္မတီဖြဲ႕ရန္ လို႕ အဆိုျပဳထားပါတယ္။ သူ႕အဆိုကိုဖတ္ၿပီး ထိတ္လန္႕တုန္လွဳပ္မိတာက ဆရာဝန္ေပၚထားတဲ့ သူ႕ရဲ႕ ပုဂၢလနာၾကည္းခံစားမႈပါပဲ။ ဥပမာေပးရရင္ စာေရးသူေစတနာရွင္က ဟစ္တလာဆိုပါစို႕၊ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးမ်ားမွာ ဆရာဝန္ျဖစ္ဖို႕ ေသခ်ာေပါက္ေျပာႏိုင္တဲ့ထိ သူ႕ရဲ႕ နာၾကည္းစိတ္ဟာ ျပင္းထန္ပါတယ္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းတာေတြက ကိုယ္တိုင္ေလာကနီတိ၊ ျပည္သူ႕က်င့္ဝတ္ကို နားမလည္တဲ့အျပင္ ေဆးေက်ာင္းသင္ရိုးကို မေလ့လာဘဲ ေဆးေက်ာင္းတြင္ က်င့္ဝတ္သင္ၾကားေရးဆိုၿပီး မ်က္စိမိွတ္ေအာ္ေနတာရယ္၊ လူနာအခြင့္အေရးလို႕ေျပာၿပီး ဆရာဝန္အခြင့္အေရးကို လစ္လ်ဴရႈၿပီး ေဆးခန္းတစ္ခုထက္ပိုမထိုင္ရလို႕ ေရးတာရယ္၊ ကိုယ္တိုင္အခြန္အေၾကာင္း နားမလည္ဘဲ ဆရာဝန္တစ္ဦး တစ္ႏွစ္သိန္းတစ္ရာအခြန္ေဆာင္ခုိင္းတာပါပဲ။ (သူ႕အဆိုအတိုင္းအရဆိုရင္ ဆရာဝန္တစ္ဦး တစ္ႏွစ္ဝင္ေငြဟာ သိန္းငါးေထာင္ေလာက္ရွိလိမ့္မယ္။ ဆရာဝန္မိဘေတြမ်ား သူ႕အဆိုကို ဖတ္မိရင္ ႏွလံုးခုန္ရပ္သြားမလား စိုးရိမ္မိပါေသးတယ္။) ဒါေတြအားလံုးဟာ သူ႕ရဲ႕ပုဂၢလခံစားခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႕ ဆရာဝန္ဘဝကို သူလိုခ်င္သလို သတ္မွတ္ဆံုးျဖတ္ျခင္းပါပဲ။ ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးေရးဆိုတဲ့ လူ႕အခြင့္အေရးအေျခခံ ပဋိညဥ္ကို စာေရးသူ ေစတနာရွင္အေနနဲ႕ ေမ့ေလ်ာ့ေနတာလားလို႕ ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္။

အခ်ဳပ္အေနနဲ႕ ခ်င့္ခ်ိန္ဆံုးျဖတ္ႏိုင္စြမ္း ( judgment ) ေပတံနဲ႕တိုင္းၿပီး ေဝဖန္ရရင္ the voice မွာ ဒီလို ေပးစာမ်ိဳးဖတ္လိုက္ရခ်ိန္မွာ စိတ္ထဲမွာ အံ့ၾသလြန္းလို႕ ေသေတာ့မယ္လို႕သာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရရြတ္ေနမိေတာ့ပါတယ္။




.

. www.MyanmarExpress.net
  

Posted in: ဘာလဲဟဲ့ The Voice Weekly