ကိုယ္တိုင္ အသက္ ၇၀ တန္း လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ သတိထားမိ တာတခုက လူႀကီး ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ရွိတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ျဖစ္တယ္။ တမ်ဳိးက အသက္ႀကီးလာတာနဲ႔အမွ် တေန႔တျခား ပိုပိုၿပီး ယဥ္ေက်းလိမၼာလာတဲ့ လူႀကီး ျဖစ္တယ္။
အေတြ႔အၾကံဳက သင္ခန္းစာယူတတ္
ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ အသက္ႀကီးေလ တေန႔တျခား ပိုပိုၿပီး မိုက္လာတဲ့ ႀကီးမိုက္ လူႀကီး ျဖစ္တယ္။ ပထမ အမ်ဳိးအစားလူႀကီးက အေတြ႔အၾကံဳေတြထဲက သင္ခန္းစာ ထုတ္ယူတတ္တဲ့အတြက္ အျမင္မေတာ္တုိင္း ဝင္မေျပာေတာ့ဘူး။ သေဘာမက်တုိင္း ဝင္မပါေတာ့ဘူး။ "သတၱဝါတခု ကံတခုပဲ" လို႔ သေဘာထားၿပီး ဥေပကၡာ တရား လက္ကိုင္ထားတတ္တယ္။ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ခပ္မဆိတ္ ေနတတ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ယားက်ိယားက်ိ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ ဝင္ၿပီး မေျပာမိ၊ မဆိုမိေအာင္၊ ကုိယ္တုိင္ဝင္မပါမိေအာင္၊ ပုတီးစိပ္လို႔ျဖစ္ေစ၊ တရားသေဘာ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းလို႔ျဖစ္ေစ ကံသံုးပါးကို ခၽြန္းအုပ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားတတ္တယ္။
ကံသံုးပါးလံုး မထိန္းခ်ဳပ္တတ္
ဒုတိယအမ်ဳိးအစားကေတာ့ ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္း၊ အ႐ုိက္အပုတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံခဲ့ရ ခံခဲ့ရ သင္ခန္းစာ ထုတ္မယူတတ္ဘူး။ ေနာင္တလည္း မရဘူး။ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ သံုးပါးစလံုးကို ခၽြန္းအုပ္ မထားႏုိင္ဘူး။ အျမင္မေတာ္တာေတြ႔ရင္ ဝင္ေျပာလုိက္တယ္၊ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္ရင္ ဝင္စြက္ လုိက္တယ္၊ မတရားဘူးထင္ရင္ ဝင္တားလုိက္တယ္၊ လူတကာရဲ႕အပူကို ကုိယ့္အပူ လုပ္ၿပီး ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနေစတယ္။ ကုိယ္၏ခ်မ္းသာ ျခင္း၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းနဲ႔ ဘဝ၏ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မခံစားရပါဘူး။ ဒီလို လူမ်ဳိးကိုမွ လူမုိက္မေခၚရင္ ဘယ္သူ႔ကို လူမိုက္ေခၚရေတာ့မွာလဲ။
လူလိမၼာေတြက မ်ား
ဝမ္းသာရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလားဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရေရရာရာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ လူ႔ေလာကႀကီး တခုလံုးမွာ လူလိမၼာေတြက လူမိုက္ေတြထက္ ပိုမ်ားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံတုိင္း ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ဥေပကၡာတရားလက္ကိုင္ထား သူေတြ မ်ားၾကတယ္။ အျမင္မေတာ္တာေတြ႔လည္း ငါနဲ႔ဘာဆုိင္တာမွတ္လို႔ဆုိၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲေနလိုက္ၾကတယ္။ မေတာ္မတရားတာေတြ ျမင္ေနရလည္း ကုိယ့္မထိ သေရြ႕ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကားကေန အမုန္းခံရမွာလဲ ဆိုၿပီး ခပ္ကင္းကင္း ေနလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ကို လက္ေတြ႔ထိလာေတာ့မွ နာရေကာင္းမွန္းသိၿပီး ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကေလေတာ့တယ္။
အခါေႏွာင္းခဲ့ၿပီ
မႏွစ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပား ၿမိဳ႕ႀကီးေပါင္း ေလးငါးဆယ္မွာ လူေတြ သိန္းခ်ီပါဝင္တဲ့ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့တာကို မွတ္မိၾကမွာပါ။ အဲဒါ ကိုယ့္ထိမွ နာရေကာင္းမွန္း သိၾကတဲ့ အထင္ရွားဆံုး သာဓက ျဖစ္တယ္။ အီရတ္နဲ႔ အာဖဂန္စစ္ပြဲမွာ ကုိယ့္သားေတြ၊ ကိုယ့္ခင္ပြန္းေတြ အသက္ဆံုး႐ံႈးသြားၾကရတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ဇနီးသည္ေတြက ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲရာက လူေတြသိန္းခ်ီၿပီး ပါဝင္ဆင္ႏႊဲ လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ ေသၿပီးသူေတြျပန္မရွင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ဘဝေပးအသိ
အစကတည္းက တားဆီးကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ လူေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစကေတာ့ အၾကမ္းဖက္သမား ႏွိမ္နင္းေရးတို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ဆိုတဲ့ စကားေတြကို နားေယာင္ၿပီး စစ္ပြဲႀကီးေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မတားခဲ့ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ ကိုယ့္သားေတြ စစ္မႈထမ္း ဆင့္ေခၚခံရၿပီး ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေသသြားၾကရေတာ့မွ စစ္ကို ဆန္႔က်င္ရေကာင္းမွန္း သေဘာေပါက္သြားၾကရတာကိုး။ ဘဝေပးအသိ တခုပါပဲ။ အဖိုးတန္အသိျဖစ္ေပမယ့္ ေပးလုိက္ရတဲ့တန္ဖိုးက ႀကီးလြန္းလွပါတယ္။
ဆင္ျခင္တံုသိ
အသိဆုိတာ လက္ေတြ႔ဘဝက ေပၚထြက္လာတာ မွန္ေပမယ့္ အခုလို တန္ဖိုး ႀကီးႀကီးေပးလုိက္ရတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ေရွ႕ေနာက္ေျမာ္ျမင္ စဥ္းစားတဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔လည္း အတန္အသင့္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဘဝေပး အသိေလာက္ ေလးနက္ခုိင္မာမႈ မရွိေပမယ့္ ဘဝေပးအသိက တန္ဖိုး ႀကီးလြန္းပါတယ္။ ဆင္ျခင္တံုသိနဲ႔ သိႏုိင္တာမ်ဳိးဆိုရင္ ဘဝမေပးဘဲ ရယူသင့္ပါတယ္။ အီရတ္နဲ႔ အာဖဂန္ကို က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဆင္ျခင္တံုသိနဲ႔ အလြယ္တကူ သိႏုိင္တယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္က အေကာင္းဆံုးသက္ေသ မဟုတ္ဘူးလား။
ဉာဏ္ရွိရင္ ေတာင္ပို႔မွန္းသိတယ္
"ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႔မွန္းသိတယ္" ဆိုတဲ့ စကားက ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့တဲ့ လူမိုက္ေတြကို ရည္ရြယ္တဲ့ စကားျဖစ္တယ္။ အသိဉာဏ္ရွိသူမွန္ရင္ ေတာင္ပို႔ႀကီး ကိုျမင္တာနဲ႔ ေတာင္ပို႔မွန္းသိတယ္။ ဖြတ္ႀကီး ထြက္ျပစရာမလိုဘူး။ ဘုရားက ဘုရား၊ ေတာင္ပုိ႔က ေတာင္ပို႔ သိသာပါတယ္။ မွားစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္ေနရာ ဘယ္ကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ အသိဉာဏ္ကို အသံုးခ်တတ္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။
လူလိမၼာေတြမ်ားလြန္းရင္ မေကာင္းဘူး
မဆုိင္ရင္ ဝင္မေျပာဘူး၊ ဝင္မစြက္ဘူး၊ ဝင္မပါဘူးလို႔ေနရင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔တုိက္႐ုိက္ ဆုိင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အမ်ားႀကီးေနာက္က်သြားလို႔ ေနာင္တရခဲ့ရင္လည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ လူလိမၼာေတြ သိပ္မ်ားလြန္းေနရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ မသူေတာ္ေတြ ႀကီးစိုးႏုိင္ပါတယ္။ မေကာင္းတာ၊ မမွန္တာ၊ မတရားတာေတြကိုေတြ႔ရင္ အမုန္းခံၿပီး ေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ ေလာကႀကီး လွပေစခ်င္သူ မွန္သမွ် ေျပာကိုေျပာရပါမယ္။
အနာခံဖို႔ခ်ည္းပဲ
စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ မွန္တာေျပာရရင္ မုိက္လို႔ လုပ္ေနၾကသူေတြ မ်ားတယ္။ လူလိမၼာ နည္းတယ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ သတင္းသမား ဘယ္ေခတ္ကမွ မရွိပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ ရရစားစားပါပဲ။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္မွာ လူမိုက္ငွားၿပီး ဓားထိုးခံရလို႔ ေသခဲ့ရတဲ့ ဆရာသင္လို အယ္ဒီတာမ်ဳိးရွိသလို အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲခံရသူ၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈနဲ႔ တရားစြဲခံရသူေတြ ရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြမွာလည္း ေထာင္က်သူ၊ ကၽြန္းေရာက္ သူ၊ နရသိန္စံေတြ မနည္းလွပါဘူး။ အသာစံဖို႔အေၾကာင္း လံုးလံုးမရွိဘဲ အနာခံဖို႔ခ်ည္း ေနရမွာကို သိသိႀကီးနဲ႔ လုပ္ေနၾကသူေတြျဖစ္လို႔ မုိက္လို႔လုပ္တဲ့ လူမိုက္ေတြလို႔ ေျပာတာပါ။
ႏိုင္ငံက်က္သေရ တိုးေစဖို႔
ဒီလို လူမုိက္ေတြဟာ လူမိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ က်က္သေရရွိတဲ့ လူမိုက္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္ျပည္ႏိုင္ငံကို က်က္သေရ ရွိေအာင္ အနာခံ၊ အမုန္းခံၿပီး လုပ္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ အျမင္မေတာ္တာ၊ အၾကားမေတာ္တာ မွန္သမွ်ကို သတိတရားရၿပီး ျပဳျပင္ႏုိင္ၾကေအာင္ ေထာက္ျပေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးအခါကဆိုရင္ ရွင္ဘုရင္ မ်ားဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနမွန္၊ ႏုိင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ဘဝအမွန္ကို သိရဖို႔အတြက္ စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး စနည္းနာထြက္ၾကရတယ္။ အခုေခတ္ေတာ့ သတင္းမီဒီယာမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ တျပည္လံုးရဲ႕ အေျခအေနမွန္ေတြကို ထိုင္ရာမထ သိႏုိင္ၾကတဲ့အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာ ေတြကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း လုပ္ႏုိင္လာခဲ့တယ္။ သတင္းမီဒီယာေတြဟာ တုိင္းျပည့္လက္႐ံုးျဖစ္တယ္။ အင္မတန္ အားကိုးရပါတယ္။
ေရကင္းသံေလးနဲ႔ ခ်ီတက္ေစ
ကိုယ္တုိင္က အသက္ ၇၀ ေရာက္တဲ့အထိ မိုက္လက္စ မဆံုးေသးဘဲ အျမင္မေတာ္ တာေတြ႔တုိင္း ဝင္ဝင္ ေျပာမိ ေရးမိ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ေမတၱာထားၾကသူ အေပါင္းက ေစတနာအရင္းခံနဲ႔ သတိေပးၾကေပမယ့္ ေအးေအးလူလူ မေနႏိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ေခတ္ အယ္ဒီတာမ်ားက ဆုိင္းသံဗံုသံ ၾကားရင္ မေနႏုိင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ႐ိုးတိုးရြတျဖစ္ၿပီး ေျခလႈပ္ လက္လႈပ္ကေလး ဝင္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္ ဆုိတာကို သေဘာေပါက္ နားလည္ႏုိင္တယ္။ ကုိယ္က ဒုကၡိတျဖစ္ေနလို႔ ေျခလႈပ္လက္လႈပ္ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေမးထိုးကေလးနဲ႔ေတာ့ အားေပးႏုိင္ပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရြာစား စိန္ဝံသေရ မတိမ္းမေစာင္းရေအာင္ (မဟုတ္ေသးပါဘူး) ေရကင္းသံေလးနဲ႔ ခ်ီတက္ၾကေစဗ်ား။
လူထုစိန္ဝင္း
အေတြ႔အၾကံဳက သင္ခန္းစာယူတတ္
ေနာက္တမ်ဳိးကေတာ့ အသက္ႀကီးေလ တေန႔တျခား ပိုပိုၿပီး မိုက္လာတဲ့ ႀကီးမိုက္ လူႀကီး ျဖစ္တယ္။ ပထမ အမ်ဳိးအစားလူႀကီးက အေတြ႔အၾကံဳေတြထဲက သင္ခန္းစာ ထုတ္ယူတတ္တဲ့အတြက္ အျမင္မေတာ္တုိင္း ဝင္မေျပာေတာ့ဘူး။ သေဘာမက်တုိင္း ဝင္မပါေတာ့ဘူး။ "သတၱဝါတခု ကံတခုပဲ" လို႔ သေဘာထားၿပီး ဥေပကၡာ တရား လက္ကိုင္ထားတတ္တယ္။ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ခပ္မဆိတ္ ေနတတ္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ယားက်ိယားက်ိ ျဖစ္လာရင္ေတာင္ ဝင္ၿပီး မေျပာမိ၊ မဆိုမိေအာင္၊ ကုိယ္တုိင္ဝင္မပါမိေအာင္၊ ပုတီးစိပ္လို႔ျဖစ္ေစ၊ တရားသေဘာ ဆင္ျခင္ႏွလံုးသြင္းလို႔ျဖစ္ေစ ကံသံုးပါးကို ခၽြန္းအုပ္ၿပီး ထိန္းခ်ဳပ္ထားတတ္တယ္။
ကံသံုးပါးလံုး မထိန္းခ်ဳပ္တတ္
ဒုတိယအမ်ဳိးအစားကေတာ့ ေလာကဓံရဲ႕ အထုအေထာင္း၊ အ႐ုိက္အပုတ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခံခဲ့ရ ခံခဲ့ရ သင္ခန္းစာ ထုတ္မယူတတ္ဘူး။ ေနာင္တလည္း မရဘူး။ ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံ သံုးပါးစလံုးကို ခၽြန္းအုပ္ မထားႏုိင္ဘူး။ အျမင္မေတာ္တာေတြ႔ရင္ ဝင္ေျပာလုိက္တယ္၊ မသင့္ေတာ္ဘူးထင္ရင္ ဝင္စြက္ လုိက္တယ္၊ မတရားဘူးထင္ရင္ ဝင္တားလုိက္တယ္၊ လူတကာရဲ႕အပူကို ကုိယ့္အပူ လုပ္ၿပီး ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ ေလာင္ၿမိဳက္ေနေစတယ္။ ကုိယ္၏ခ်မ္းသာ ျခင္း၊ စိတ္၏ခ်မ္းသာျခင္းနဲ႔ ဘဝ၏ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မခံစားရပါဘူး။ ဒီလို လူမ်ဳိးကိုမွ လူမုိက္မေခၚရင္ ဘယ္သူ႔ကို လူမိုက္ေခၚရေတာ့မွာလဲ။
လူလိမၼာေတြက မ်ား
ဝမ္းသာရမွာလား၊ ဝမ္းနည္းရမွာလားဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရေရရာရာေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ လူ႔ေလာကႀကီး တခုလံုးမွာ လူလိမၼာေတြက လူမိုက္ေတြထက္ ပိုမ်ားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ႏိုင္ငံတုိင္း ႏုိင္ငံတုိင္းမွာ ဥေပကၡာတရားလက္ကိုင္ထား သူေတြ မ်ားၾကတယ္။ အျမင္မေတာ္တာေတြ႔လည္း ငါနဲ႔ဘာဆုိင္တာမွတ္လို႔ဆုိၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲေနလိုက္ၾကတယ္။ မေတာ္မတရားတာေတြ ျမင္ေနရလည္း ကုိယ့္မထိ သေရြ႕ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကားကေန အမုန္းခံရမွာလဲ ဆိုၿပီး ခပ္ကင္းကင္း ေနလုိက္တယ္။ ကုိယ့္ကို လက္ေတြ႔ထိလာေတာ့မွ နာရေကာင္းမွန္းသိၿပီး ေအာ္ၾက ဟစ္ၾကေလေတာ့တယ္။
အခါေႏွာင္းခဲ့ၿပီ
မႏွစ္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပား ၿမိဳ႕ႀကီးေပါင္း ေလးငါးဆယ္မွာ လူေတြ သိန္းခ်ီပါဝင္တဲ့ စစ္ဆန္႔က်င္ေရး ဆႏၵျပပြဲေတြ ျဖစ္ခဲ့တာကို မွတ္မိၾကမွာပါ။ အဲဒါ ကိုယ့္ထိမွ နာရေကာင္းမွန္း သိၾကတဲ့ အထင္ရွားဆံုး သာဓက ျဖစ္တယ္။ အီရတ္နဲ႔ အာဖဂန္စစ္ပြဲမွာ ကုိယ့္သားေတြ၊ ကိုယ့္ခင္ပြန္းေတြ အသက္ဆံုး႐ံႈးသြားၾကရတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ ဇနီးသည္ေတြက ဦးေဆာင္ဆင္ႏႊဲရာက လူေတြသိန္းခ်ီၿပီး ပါဝင္ဆင္ႏႊဲ လာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အလာေကာင္းေပမယ့္ အခါေႏွာင္းခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါ။ ေသၿပီးသူေတြျပန္မရွင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။
ဘဝေပးအသိ
အစကတည္းက တားဆီးကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကမယ္ဆိုရင္ လူေတြ သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေသခဲ့ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အစကေတာ့ အၾကမ္းဖက္သမား ႏွိမ္နင္းေရးတို႔၊ လူ႔အခြင့္အေရးတို႔ဆိုတဲ့ စကားေတြကို နားေယာင္ၿပီး စစ္ပြဲႀကီးေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ မတားခဲ့ၾကဘူး မဟုတ္လား။ ေက်ာင္းတက္ေနဆဲ ကိုယ့္သားေတြ စစ္မႈထမ္း ဆင့္ေခၚခံရၿပီး ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာ ေသသြားၾကရေတာ့မွ စစ္ကို ဆန္႔က်င္ရေကာင္းမွန္း သေဘာေပါက္သြားၾကရတာကိုး။ ဘဝေပးအသိ တခုပါပဲ။ အဖိုးတန္အသိျဖစ္ေပမယ့္ ေပးလုိက္ရတဲ့တန္ဖိုးက ႀကီးလြန္းလွပါတယ္။
ဆင္ျခင္တံုသိ
အသိဆုိတာ လက္ေတြ႔ဘဝက ေပၚထြက္လာတာ မွန္ေပမယ့္ အခုလို တန္ဖိုး ႀကီးႀကီးေပးလုိက္ရတာမ်ဳိးေတာ့ မျဖစ္သင့္ဘူး။ ေရွ႕ေနာက္ေျမာ္ျမင္ စဥ္းစားတဲ့ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔လည္း အတန္အသင့္ သိႏုိင္ပါတယ္။ ဘဝေပး အသိေလာက္ ေလးနက္ခုိင္မာမႈ မရွိေပမယ့္ ဘဝေပးအသိက တန္ဖိုး ႀကီးလြန္းပါတယ္။ ဆင္ျခင္တံုသိနဲ႔ သိႏုိင္တာမ်ဳိးဆိုရင္ ဘဝမေပးဘဲ ရယူသင့္ပါတယ္။ အီရတ္နဲ႔ အာဖဂန္ကို က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္ရင္ ဘာေတြ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ဆင္ျခင္တံုသိနဲ႔ အလြယ္တကူ သိႏုိင္တယ္။ ဗီယက္နမ္စစ္က အေကာင္းဆံုးသက္ေသ မဟုတ္ဘူးလား။
ဉာဏ္ရွိရင္ ေတာင္ပို႔မွန္းသိတယ္
"ဖြတ္ထြက္မွ ေတာင္ပို႔မွန္းသိတယ္" ဆိုတဲ့ စကားက ဆင္ျခင္တံုတရား ကင္းမဲ့တဲ့ လူမိုက္ေတြကို ရည္ရြယ္တဲ့ စကားျဖစ္တယ္။ အသိဉာဏ္ရွိသူမွန္ရင္ ေတာင္ပို႔ႀကီး ကိုျမင္တာနဲ႔ ေတာင္ပို႔မွန္းသိတယ္။ ဖြတ္ႀကီး ထြက္ျပစရာမလိုဘူး။ ဘုရားက ဘုရား၊ ေတာင္ပုိ႔က ေတာင္ပို႔ သိသာပါတယ္။ မွားစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ဘယ္ေနရာ ဘယ္ကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔ အသိဉာဏ္ကို အသံုးခ်တတ္ဖို႔သာ ျဖစ္တယ္။
လူလိမၼာေတြမ်ားလြန္းရင္ မေကာင္းဘူး
မဆုိင္ရင္ ဝင္မေျပာဘူး၊ ဝင္မစြက္ဘူး၊ ဝင္မပါဘူးလို႔ေနရင္းနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔တုိက္႐ုိက္ ဆုိင္လာတဲ့အခါက်ေတာ့ အမ်ားႀကီးေနာက္က်သြားလို႔ ေနာင္တရခဲ့ရင္လည္း ဘာမွမတတ္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေလာကႀကီးမွာ လူလိမၼာေတြ သိပ္မ်ားလြန္းေနရင္လည္း မေကာင္းပါဘူး။ မသူေတာ္ေတြ ႀကီးစိုးႏုိင္ပါတယ္။ မေကာင္းတာ၊ မမွန္တာ၊ မတရားတာေတြကိုေတြ႔ရင္ အမုန္းခံၿပီး ေျပာဖို႔ လိုပါတယ္။ ေလာကႀကီး လွပေစခ်င္သူ မွန္သမွ် ေျပာကိုေျပာရပါမယ္။
အနာခံဖို႔ခ်ည္းပဲ
စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ မွန္တာေျပာရရင္ မုိက္လို႔ လုပ္ေနၾကသူေတြ မ်ားတယ္။ လူလိမၼာ နည္းတယ္၊ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ သတင္းသမား ဘယ္ေခတ္ကမွ မရွိပါဘူး။ အမ်ားအားျဖင့္ ရရစားစားပါပဲ။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေခတ္မွာ လူမိုက္ငွားၿပီး ဓားထိုးခံရလို႔ ေသခဲ့ရတဲ့ ဆရာသင္လို အယ္ဒီတာမ်ဳိးရွိသလို အသေရဖ်က္မႈနဲ႔ တရားစြဲခံရသူ၊ အစိုးရကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမႈနဲ႔ တရားစြဲခံရသူေတြ ရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းေခတ္ေတြမွာလည္း ေထာင္က်သူ၊ ကၽြန္းေရာက္ သူ၊ နရသိန္စံေတြ မနည္းလွပါဘူး။ အသာစံဖို႔အေၾကာင္း လံုးလံုးမရွိဘဲ အနာခံဖို႔ခ်ည္း ေနရမွာကို သိသိႀကီးနဲ႔ လုပ္ေနၾကသူေတြျဖစ္လို႔ မုိက္လို႔လုပ္တဲ့ လူမိုက္ေတြလို႔ ေျပာတာပါ။
ႏိုင္ငံက်က္သေရ တိုးေစဖို႔
ဒီလို လူမုိက္ေတြဟာ လူမိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ က်က္သေရရွိတဲ့ လူမိုက္မ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ တုိင္ျပည္ႏိုင္ငံကို က်က္သေရ ရွိေအာင္ အနာခံ၊ အမုန္းခံၿပီး လုပ္ေနၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ အျမင္မေတာ္တာ၊ အၾကားမေတာ္တာ မွန္သမွ်ကို သတိတရားရၿပီး ျပဳျပင္ႏုိင္ၾကေအာင္ ေထာက္ျပေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးအခါကဆိုရင္ ရွင္ဘုရင္ မ်ားဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕အေျခအေနမွန္၊ ႏုိင္ငံသူႏိုင္ငံသားေတြရဲ႕ဘဝအမွန္ကို သိရဖို႔အတြက္ စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ ႐ုပ္ဖ်က္ၿပီး စနည္းနာထြက္ၾကရတယ္။ အခုေခတ္ေတာ့ သတင္းမီဒီယာမ်ားရဲ႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ တုိင္းျပည္ တျပည္လံုးရဲ႕ အေျခအေနမွန္ေတြကို ထိုင္ရာမထ သိႏုိင္ၾကတဲ့အတြက္ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တာ ေတြကို ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း လုပ္ႏုိင္လာခဲ့တယ္။ သတင္းမီဒီယာေတြဟာ တုိင္းျပည့္လက္႐ံုးျဖစ္တယ္။ အင္မတန္ အားကိုးရပါတယ္။
ေရကင္းသံေလးနဲ႔ ခ်ီတက္ေစ
ကိုယ္တုိင္က အသက္ ၇၀ ေရာက္တဲ့အထိ မိုက္လက္စ မဆံုးေသးဘဲ အျမင္မေတာ္ တာေတြ႔တုိင္း ဝင္ဝင္ ေျပာမိ ေရးမိ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ ေမတၱာထားၾကသူ အေပါင္းက ေစတနာအရင္းခံနဲ႔ သတိေပးၾကေပမယ့္ ေအးေအးလူလူ မေနႏိုင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္သူ႔ေခတ္ အယ္ဒီတာမ်ားက ဆုိင္းသံဗံုသံ ၾကားရင္ မေနႏုိင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ႐ိုးတိုးရြတျဖစ္ၿပီး ေျခလႈပ္ လက္လႈပ္ကေလး ဝင္လုပ္ခ်င္ေသးတယ္ ဆုိတာကို သေဘာေပါက္ နားလည္ႏုိင္တယ္။ ကုိယ္က ဒုကၡိတျဖစ္ေနလို႔ ေျခလႈပ္လက္လႈပ္ မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေမးထိုးကေလးနဲ႔ေတာ့ အားေပးႏုိင္ပါေသးတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရြာစား စိန္ဝံသေရ မတိမ္းမေစာင္းရေအာင္ (မဟုတ္ေသးပါဘူး) ေရကင္းသံေလးနဲ႔ ခ်ီတက္ၾကေစဗ်ား။
လူထုစိန္ဝင္း
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
