Subscribe to our RSS Feed

ဓမၼနဲ႔ အဓမၼၾကားမႇာ '၀င္း-၀င္း' အေျဖရႇိႏိုင္သလား

၂၀၀၉ခုႏႇစ္ အတြင္း ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေ၀း မႇန္သမ်မႇာ အေလးထားဆံုး ေဆြးေႏြးပြဲေခါင္းစဥ္ တစ္ခုကေတာ့ ကမၻာႀကီး ပူေႏြးလာမႈကို တားဆီးဖို႔ ကာဗြန္ဓာတ္ ထုတ္လႊင့္မႈ ေလ်ာ့ခ်ေရး၊ ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းမႈကို ႏိုင္ငံတိုင္းက အားသြန္ခြန္စိုက္ ေဆာင္ရြက္ၾကေရး ျဖစ္တယ္။


ထိပ္တန္းဦးစားေပးျပႆနာ

ႏႇစ္စဥ္ႏႇစ္တိုင္း အေရးႀကီးဆံုး ျပႆနာမ်ားအျဖစ္ သေဘာထား ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ အစၥေရး-ပါလက္စတိုင္း ျပႆနာ၊ အၾကမ္းဖက္မႈ တိုက္ဖ်က္ေရးျပႆနာ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ အငတ္ေဘး ပေပ်ာက္ေရးျပႆနာ၊ ႏ်ဴကလီးယားလက္နက္ ထိန္းခ်ဳပ္ေရးျပႆနာ စတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေဟာင္းမ်ားကို ေက်ာ္လြန္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးကိစၥ ထိပ္ဆံုးဦးစားေပးကိစၥ ျဖစ္လာတာ ေကာင္းပါတယ္။ ၀မ္းသာစရာပါ။ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ့ အေျခအေန တစ္ေန႔တျခား ဆိုးသထက္ဆိုးလာ ေနတယ္ဆိုတာ ကေလးလူႀကီးမက်န္ အားလံုးသိေနၾကပါၿပီ။ အခု ေဆာင္းရာသီ ေရာက္ေနတာေတာင္ ေဆာင္းမႇန္းမသိရေတာ့ပါဘူး။ ႏႇင္းမႈန္မႈန္ထဲ မႇာ အေႏြးထည္ေရာင္စံုေတြ ၀တ္ဆင္ၿပီး မနက္အေစာႀကီး လမ္းေလ်ာက္တဲ့ သူေတြအစား၊ ေဘာင္းဘီတို၊ စပို႔ရႇပ္နဲ႔ ေခြၽးသံရႊဲရႊဲ လမ္းေလ်ာက္ေနသူေတြပဲ ျမင္ေတြ႕ေနရေတာ့တယ္။ ညဦးပိုင္းေတြမႇာ မိသားစုတစ္ခုလံုး မီးလင္းဖိုေဘး စုေ၀း၀ိုင္းထိုင္ရင္း ေခါပုတ္ကင္စား၊ ထန္းပင္ျမစ္ဖုတ္စား၊ ပဲျမစ္ျပဳတ္ စားတဲ့ အခုေဆာင္းျမင္ကြင္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာလည္း ၾကာလႇပါၿပီ။ ေဆာင္းမႇာ သိပ္မေအးသလို ေႏြမႇာလည္း သိပ္မပူဘဲ ရာသီဥတုမ်တၿပီး ေနလို႔ေကာင္းတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးလည္း အခုဆိုမႏၲေလးနဲ႔ အားလံုး အတူတူျဖစ္ေနၿပီ။


ပ႐ုတ္နံ႔သင္းတဲ့ ေလႏုေအး

ေအာက္အရပ္ေဒသေတြသာ ဒီလိုျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ေတာင္ႀကီး၊ ကေလာ၊ ျပင္ဦးလြင္စတဲ့ ေတာင္ေပၚေဒသေတြမႇာလည္း အတူတူပါပဲ။ သိသိသာသာ အပူရႇိန္ေတြျမင့္တက္ လာခဲ့တယ္။ ေရႇးကေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္)တက္တဲ့အခါ ႏႇစ္ဆယ့္တစ္မိုင္ စခန္းလြန္တာနဲ႔ ပ႐ုတ္နံ႔သင္းေနတဲ့ ေလႏုေအးကေလး ႐ႈ႐ိႈက္လိုက္ရတာေၾကာင့္ လူတိုင္းလန္းဆန္း ရႊင္ျမဴး သြားၾကၿမဲျဖစ္တယ္။အခုေတာ့ ျပင္ဦးလြင္ ၿမိဳ႕၀င္တဲ့အထိ ပ႐ုတ္နဲ႔ ထင္း႐ႇဴးနံ႔ မ႐ႈ႐ိႈက္ရေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္က အေငြ႕တေထာင္းေထာင္း ထြက္ေအာင္ေအးတဲ့ အရသာလည္း မခံစားရေတာ့ဘူး။ ျပင္ဦးလြင္ရဲ့ ေႏြေန႔ခင္းမ်ားဟာ မႏၲေလး နဲ႔အကြာႀကီး မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ျပင္ဦးလြင္ ကိုပဲ လြမ္းေနရေတာ့တယ္။


မလံုေလာက္ေသးဘူးထင္တယ္

အခုတေလာ ၀င္႐ိုးစြန္းေဒသ က ေရခဲေတာင္ႀကီးေတြ အရည္ေပ်ာ္က်မႈႏႈန္း ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ျမန္ဆန္လာတာေၾကာင့္ ကမၻာ ႀကီးတစ္ခုလံုး အေပၚက်ေရာက္လာမယ့္ အႏၲရာယ္မ်ဳိးစံုကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈ မေနႏိုင္ၾကေတာ့ဘူး။ အေလးထား ေျပာၾကားလာၾကရေတာ့တယ္၊ ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေ၀းတိုင္းမႇာလည္း ထည့္သြင္းေဆြးေႏြးလာၾကတယ္။ တက္ေရာက္ ေျပာၾကားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္တိုင္းကလည္း ဘန္ကီမြန္းအစ အိုဘားမားအလယ္ အဘီဆစ္အဆံုး ကာဗြန္ဓာတ္ထုတ္လႊင့္မႈ ေလ်ာ့ခ်ေရးကိစၥ တစ္ကမၻာလံုး ညီညီညြတ္ညြတ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကဖို႔ လိုအပ္ေၾကာင္းကို ထပ္တလဲလဲ ေျပာၾကားခဲ့ၾကတယ္။ ၀မ္းသာပါတယ္။ ႀကိဳဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေလာက္နဲ႔ေတာ့ မလံုေလာက္ေသးဘူး ထင္ပါတယ္။


စီးပြားေရးသမားအလိုက်

ကာဗြန္ဓာတ္ ထုတ္လႊင့္မႈေလ်ာ့ခ်ေရးအတြက္ ဆိုၿပီး လ်ပ္စစ္မီးေတြ ပိတ္ထား႐ံု၊ ေလေအးေပးစက္ေတြ မဖြင့္႐ံုနဲ႔ေတာ့ ကမၻာႀကီးရဲ့ အပူေတြေလ်ာ့က် သြားဖြယ္မရႇိပါဘူး။ ျပႆနာတစ္ရပ္ကို ေျဖရႇင္းဖို႔ဆိုရင္ အဲဒီျပႆနာ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေတြ႕ေအာင္ရႇာၿပီး ဖယ္ရႇားရႇင္းလင္းပစ္ရပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ကာဗြန္ဓာတ္ေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရတဲ့ အက်ဳိးဆက္ ေတြကိုလည္း လက္ေတြ႕ေတာ္ေတာ္ႀကီး ခံစားေနၾကရၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကိုလည္း သိေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို လ်ပ္ စစ္မီးေတြ ပိတ္ထားဖို႔ ေလေအးေပးစက္ေတြ မဖြင့္ဖို႔ဆိုတဲ့ 'ထမင္းေရပူ လာလ်ာလႊဲ'တဲ့ လံႈ႕ေဆာ္မႈေတြ လုပ္တာေလာက္ပဲ ရႇိေနပါေသးတယ္။ ဖန္လံုအိမ္ အာနိသင္ေလ်ာ့ခ်ေရးဆိုင္ရာ က်ဳိတို သေဘာတူညီခ်က္ႀကီးကေန တစ္ဖက္သတ္ ဖ်က္သိမ္းၿပီး အေမရိကန္ႏိုင္ငံ ႏုတ္ထြက္သြားေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္က သမၼတေဂ်ာ့ဘုရႇ္ ေျပာတဲ့စကားက 'က်ဳိတိုစာခ်ဳပ္ဟာ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကို ထိခိုက္ေစတာေၾကာင့္ လက္မခံႏိုင္ဘူး' ဆိုတဲ့ စကားျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းၿပီေကာင္းရဲ့နဲ႔ အစက လက္ခံ သေဘာတူခဲ့ၿပီးမႇ အေမရိကန္ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းရႇင္ႀကီးေတြရဲ့ အလိုက် မ်က္ႏႇာေျပာင္တိုက္ၿပီး ဖ်က္သိမ္းခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။


အလံုးစံုညီညြတ္ေရးဆိုတာမရႇိ

ကာဗြန္ဓာတ္ေငြ႕ အလံုးအရင္းနဲ႔ လႊင့္ထုတ္ေပးေနတဲ့ သူေဌးေတြပိုင္ စက္႐ံုႀကီးေတြကိုေတာ့ ထိန္းသိမ္းကြပ္ညွပ္ဖို႔ မလုပ္ဘဲ အိမ္ထဲမႇာ လ်ပ္စစ္မီးထြန္းတဲ့ သူေတြနဲ႔ ေလေအးေပးစက္ ဖြင့္တဲ့သူေတြကိုသာ လက္ညႇိဳးထိုးျပေနတဲ့ လုပ္ရပ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ရယ္စရာေကာင္းေနပါတယ္။ ကမၻာတစ္ခုလံုးက ညီညီညြတ္ညြတ္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၿပီး မီးမထြန္းဘဲ ေမႇာင္ထဲမႇာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနၾကလို႔ ၀င္႐ိုးစြန္းက ေရခဲေတာင္ႀကီးေတြ အရည္ေပ်ာ္က်မႈ ရပ္စဲသြားမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာရင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေမႇာင္ထဲမႇာေနဖို႔ အဆင္သင့္ပါ။ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘဲနဲ႔ သူေဌးႀကီးေတြရဲ့ စက္႐ံုႀကီးေတြ အရႇိန္အဟုန္ မပ်က္လည္ပတ္ေနဖို႔ အတြက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ မီးေတြ မိႇတ္မေပးႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီလိုမ်ဳိးလုပ္ဖို႔လည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ကို ညီညြတ္ပါ ညီညြတ္ပါလို႔ တဖြဖြလံႈ႔ေဆာ္မေနပါနဲ႔။ ညီညြတ္မႈ ဆိုတာ တူညီတဲ့ အက်ဳိးစီးပြားတစ္ခု အေပၚမႇာသာ တည္ေဆာက္လို႔ ရႏိုင္တာမ်ဳိးပါ။ အႂကြင္းမဲ့ လံုး၀ဥႆုံ ကမၻာသူ၊ ကမၻာသားအားလံုး ညီညြတ္ေရး ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မႇ မရႇိႏိုင္ပါဘူး။ ဘယ္တုန္းကမႇလည္း မရႇိခဲ့ပါဘူး။ ဒုတိယ ကမၻာစစ္ႀကီးကိုပဲ ၾကည့္ပါ။ ဂ်ာမနီ၊ အီတလီနဲ႔ ဂ်ပန္ဆိုတဲ့ ၀င္႐ိုးတန္း သံုးႏိုင္ငံက ဖက္ဆစ္၀ါဒဆိုတဲ့ တူညီတဲ့ ဘံုရပ္တည္ခ်က္ တစ္ခုအေပၚမႇာ ရပ္တည္ၿပီး အတူတကြ ပူးေပါင္းညီညြတ္ခဲ့ ၾကတာျဖစ္သလို၊ အေနာက္အရင္း ရႇင္ႏိုင္ငံေတြနဲ႔ ဆိုဗီယက္ ယူနီယံတို႔ကလည္း ဖက္ဆစ္၀ါဒ ဆန္႔က်င္ေရးဆိုတဲ့ ဘံုရပ္တည္ခ်က္အေပၚမႇာ ပူးေပါင္း ၿပီး မဟာမိတ္ဖြဲ႕ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။


တူညီခ်က္အေပၚ ညီညြတ္တာ

ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာလည္း အလားတူပါပဲ။ တိုင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့ တူညီခ်က္တစ္ခုအေပၚမႇာ လူႀကီးေတြနဲ႔ လူငယ္ေတြ၊ ဆိုရႇယ္လစ္ေတြနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ပူးေပါင္းညီညြတ္ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ဒါေတာင္ ေအာင္ဆန္းအက္တလီ စာခ်ဳပ္ကို ဂဠဳန္ဦးေစာတို႔ ၊သခင္ဗစိန္တို႔ က လက္မႇတ္မထိုးဘဲနဲ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကေသးတာပါ။ ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလံုးရဲ့ ညီညြတ္ေရး စာခ်ဳပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီးကို လက္မႇတ္မထိုးခဲ့ သူေတြလည္း ရႇိခဲ့တာပါပဲ။

ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ မႇားမေပးနဲ႔

အႂကြင္းမဲ့ လံုး၀ဥႆံု ရာႏႈန္းျပည့္ ညီညြတ္မႈဆိုတာ မရႇိႏိုင္ပါဘူး။ ေလာဘသားမ်ားရဲ့ လူ႕ဘံုခန္း၀ါမႇာ လူသား အားလံုး သူေတာ္စင္ေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါဘူး။ လူတိုင္းကို မိတ္ေဆြသေဘာထားလို႔ မရႏိုင္ပါဘူး။ ေလာကီလူသား မ်ားရဲ႕အလယ္မႇာ ဓမၼနဲ႔အဓမၼ၊ အျဖဴနဲ႔ အမည္း၊ အမႇားနဲ႔ အမႇန္၊ လူဆိုးနဲ႔ လူေကာင္းဆိုတာ ရႇိၿမဲျဖစ္တယ္။ ဓမၼနဲ႔ အျဖဴ၊ အမႇန္နဲ႔ လူေကာင္းတို႔ကို မိတ္ေဆြအျဖစ္ ဖက္တြယ္ထားရမႇာျဖစ္ၿပီး အဓမၼနဲ႔ အမည္း၊ အမႇားနဲ႔ လူဆိုးကို ရန္သူအျဖစ္ ဖယ္ရႇားပစ္ရမႇာ ျဖစ္တယ္။ ဟစ္တလာလိုလူ၊ ဆက္ဒမ္ဟူစိန္လိုလူ၊ အိုစမာဘင္လာဒင္လို လူေတြကို ျပတ္ျပတ္သားသား လူသတ္သမားေတြ အျဖစ္႐ႈတ္ခ်ရမႇာျဖစ္တယ္။အေမရိကန္ျပည္သူေတြကို လိမ္၊ လႊတ္ေတာ္ ကိုညာ၊ကမၻာတစ္ခုလံုးကို လႇည့္စားခဲ့တဲ့နစ္ဆင္လို၊ ေရဂန္႔လို၊ ေဂ်ာ့ဘုရႇ္လို၊ ကလင္တန္လို လူမ်ဳိးေတြကိုလည္း လူလိမ္လူညာေတြ၊ လူဆိုးေတြလို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရမႇာပဲျဖစ္တယ္။ ဒီလိုလူေတြကို လူႀကီးလူေကာင္းေတြလို မိတ္ေဆြေတြလို သေဘာမထားႏိုင္ပါဘူး။


မသူေတာ္မႇန္းသိဖို႔လို

ေလာဘသားမ်ားရဲ့ လူ႔ဘံုခန္း၀ါမႇာ သူေတာ္စင္ေတြ ရႇိသလို မသူေတာ္ေတြလည္း ရႇိပါတယ္။ သူေတာ္စင္ကို သူေတာ္စင္မႇန္းသိဖို႔ ၊ မသူေတာ္ကို မသူေတာ္မႇန္းသိဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ အရိယာပုဂၢိဳလ္ မျဖစ္သမ် ကာလပတ္လံုး လူသားတိုင္းရဲ႕ စိတ္အစဥ္မႇာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ဖံုးလႊမ္းေနမႇာပဲ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဓမၼရႇိသလို အဓမၼလည္းရႇိမႇာပဲ။ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္းရႇိသလို မသူေတာ္ေတြလည္း ရႇိမႇာပဲ။လူေကာင္းရႇိသလို လူဆိုးလည္းရႇိမႇာပဲ။ အဲဒီေတာ့ လူတိုင္းဟာ မိတ္ေဆြမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ေ၀းေ၀းက ေရႇာင္ရႇားရမယ့္လူဆိုး၊ လူမိုက္လည္း ရႇိမႇာပဲ။ အၿပီးတိုင္ဖယ္ရႇား ရႇင္းလင္းပစ္ရမယ့္ ဟစ္တလာလိုရန္ သူမ်ဳိးလည္းရႇိမႇာပဲ။ ဟစ္တလာကိုရန္ ငါဆိုတဲ့အစြဲႀကီးနဲ႔ မၾကည့္ပါနဲ႔ ေျပာတာမ်ဳိးကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မႇ လက္မခံပါဘူး။ခုေခတ္ၿမိဳ႕ႀကီးသား လူတြင္က်ယ္ အီလစ္ေတြ ခံတြင္းေတြ႕ေနၾကတဲ့ win-win အေျဖဆိုတာ ရႇိႏိုင္ပါသလား လို႔ပဲ ေမးလိုက္ခ်င္ပါေတာ့တယ္။


လူထုစိန္ဝင္း

ေရးခ်ိန္တန္က ေရးရမွာပဲ


''အင္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ ေရးတာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခိုက္ ထားတာ အင္တာနက္ ထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ဆရာ ဖတ္ၿပီးေရာေပါ့၊ ဘာမွ ျပန္မေရးေတာ့ဘူးလား'' ဂ်ာနယ္တိုက္ တစ္ခုက လူငယ္တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ အခုတေလ သူ႔လို လာေျပာသူေတြ ေန႔စဥ္ျပတ္တယ္ မရွိပါဘူး။


ေနာေၾကၿပီးသားပါ

ေျပာတဲ့လူငယ္တိုင္းကိုလည္း ျပန္မေရးပါဘူးလို႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ မႀကဳိက္ရင္ မႀကဳိက္ဘူးလို႔ေျပာပိုင္ခြင့္ လူတိုင္းမွာရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲခြင့္ကို အသိ အမွတ္ျပဳၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္းဆိုတာ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူသားမ်ားရဲ႕ လကၡဏာတစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခ်င္ေရးခ်င္သလို သူမ်ားလည္း ေျပာခ်င္ ေရးခ်င္မွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးရွိရမွာေပါ့။


''ဒါေပမယ့္ သူက ေတာ္ေတာ္မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း ေရးထားတာခင္ဗ်''

လူငယ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ခံျပင္းပံု ရပါတယ္။ ကိစၥ မရွိပါဘူး။ လူေတြက အတံုးအ,အေတြမွ မဟုတ္တာ။ စာတစ္ပိုဒ္ ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီစာေရးသူဟာ ဘယ္လို အတန္းအစားကလူလဲ ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း သိၾကပါတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္က''ေနာေၾက''ၿပီးသား ပရိသတ္ပါ။


အင္တာနက္ေက်းဇူး

လူငယ္ေတြ အမ်ားစုကလည္း ျပန္ေရးေနစရာ မလုိပါဘူးလို႔ သေဘာတူၾကပါတယ္။ ''ဆရာက ျပန္ေရးဖို႔ေတာင္ မလိုပါဘူး။ သူ႕စရိတ္နဲ႔သူ သြားပါၿပီ။ အင္တာနက္ထဲမွာ သူ႔ကိုဝိုင္းတီးတဲ့စာေတြ တစ္ပံုႀကီးပါပဲ''
လူငယ္တခ်ဳိ႕က မဖတ္ရမွာစိုးၿပီး အင္တာနက္ထဲက စာေတြအားလံုး ဆြဲခ်ကူးယူၿပီးေတာင္ လာေပးၾကပါ တယ္။ အင္တာနက္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူတိုင္း စာေရး ဆရာေတြ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္လာၾကတာ ဝမ္းသာစရာေကာင္းလွတယ္။ စာေရးတဲ့ အလုပ္ကို စာေရးဆရာေတြပဲ အပိုင္စီးထားလုိ႔ မရေတာ့ ဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္ရင္ထဲက စကားေတြကို လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဖြင့္ထုတ္ႏိုင္ၾကတယ္။ မေကာင္းဘူးလား။


အနာေပၚတုတ္က်

ကမၻာတစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ အင္ဂ်ီအိုေတြရဲ႕ သဘာဝက ''ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း'' လုပ္တာပဲလုိ႔ တေလာေလးက ေရးလိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ သူတုိ႔ဘာေတြ လုပ္လုပ္ဘာမွ ဝင္ေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကူးစက္ေရာဂါဆိုးက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းထိ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႕လာၿပီး ျမန္မာလူငယ္ေတြပါ ဆိုင္းဘုတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေထာင္ၿပီး အင္ဂ်ီအို လုပ္စားလာၾကတာ အေတာ္ေလး မ်ားလာတာ ေတြ႕ျမင္ေနလုိ႔ ေရးလိုက္တာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိထားလို႔ ေရးလိုက္တာပဲ။ ျပည္တြင္းက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း ၾကသူေတြကို ေမ်ာက္အျဖစ္ ျပန္အသံုးခ်ၿပီး ဆန္ေတာင္းေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုပါ ေကာင္းေကာင္း သိေနတာကိုး။


ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား လုပ္သူေတြ

အခုအခါ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ ေပၚထြန္းလာၾကတဲ့ နာေရးကူညီမႈ အသင္းေတြလို၊ ေစတနာ စာသင္ေက်ာင္းေတြလို အမွတ္တကယ္ ပရဟိတ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ား ဆီကေတာ့ ''အနာေပၚတုတ္က်သံေတြ'' လံုးဝ မၾကားရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူတုိ႔ အားလံုးက ကိုယ့္ရပ္ကိုယ္ရြာက ေစတနာရွင္မ်ားရဲ႕ ေစတနာသန္႔သန္႔ လွဴဒါန္းမႈမ်ားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး လုပ္သူအားလံုးကလည္း ကိုယ့္ထမင္းခ်ဳိင့္ေလး ကိုယ္စြဲၿပီး တကယ္ကို ပရဟိတ လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္လို႔ပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုး ေပၚေပါက္လာတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းႀကီးဟာ မႏၲေလး ၿမဳိ႕မိၿမဳိ႕ဖမ်ားရဲ႕ လွဴဒါန္းေငြနဲ႔ စတင္ထူေထာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး အခုထိလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးရဲ႕ ကူညီမႈကိုမွ လက္မခံပါဘူး။ ဒါေတာင္ နာေရး ကူညီမႈသာမကေတာ့ အခမဲ့ ေဆးဝါးကုသမႈ လုပ္ငန္းေတြထိ တိုးခ်ဲ႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ေစတနာသန္႔သန္႔ လွဴဒါန္းမႈေတြနဲ႔ပဲ လုပ္ေဆာင္ေနတာပါ။ အဲဒီအသင္းရဲ႕ အမႈေဆာင္ေတြ အားလံုး ကိုယ့္ထမင္းခ်ဳိင့္ေလး ကိုယ္ယူၿပီး ေစတနာ့ဝန္ထမ္း လုပ္ေဆာင္ ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။


ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းသူေတြ

မႏၲေလးက ျဗဟၼစိုရ္အသင္းႀကီးကို အတုယူ တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ျဗဟၼစိုရ္အသင္းႀကီးလိုပဲ ၾသဇာႀကီးမားတဲ့ အသင္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္နာေရးကူညီမႈ အသင္းႀကီက အမႈေဆာင္ အားလံုးဟာလည္း ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး လုပ္ေနၾကတာပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အႏွံ႕ရွိေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈ အသင္းေတြ အားလံုးလည္း ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ပရဟိတစစ္ ဝင္လုပ္ေနၾကတာပါ။ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ သူတုိ႔အားလံုးရဲ႕ ေနာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူလူထုကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး။ ဘယ္ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမွလည္း မလိုပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း သူေတြမွ မဟုတ္တာ


ေခတ္ပ်က္သူေဌးမ်ဳိး

အနာေပၚတုတ္က်လုိ႔ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္သူေတြလို ျပန္မေရးတာ သေဘာထားႀကီးလုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ဘက္ပါးကို ႐ိုက္ရင္ ညာဘက္ပါးကို ထိုးေပးႏိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေရးဖုိ႔ မလိုလို႔မေရးတာပါ။ ေရးဖို႔လိုရင္ေတာ့ သတင္းစာ သမားပီပီ၊ သြယ္ဝိုက္မေနဘဲတုိက္႐ိုက္ဒဲ့ဒိုး(တဲ့တိုး)ပဲ ေရး ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ အားနာမေနဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းကို ေဝဖန္ေရးသားပါတယ္။ ဘယ္လုိတခ်ဳိ႕လဲဆိုေတာ့ ေလ႐ူးသုန္သုန္ဝတၴဳႀကီးထဲက ေခတ္ပ်က္မွာ သူေဌးျဖစ္လာတဲ့ ''ရက္ဘတၱလာ''လို ႏိုင္ငံေရး အေခ်ာင္သမားမ်ဳိးပါ။


စက္ဆုပ္စရာ အီလစ္ေတြ

ရက္ဘတၱလာ ဆိုသူက ဘာႏိုင္ငံေရးကိုမွ စိတ္ဝင္စားသူ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးအတြင္းမွာ ဟိုဘက္ကလိုလို ဒီဘက္ကလိုလို အေရၿခဳံထားေပမယ့္၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး သူ႕ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ စီးပြားရွာဖုိ႔သာ အကြက္ေကာင္း ေခ်ာင္းေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ''ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ''ဆိုတဲ့ စက္ဆုပ္စရာ လူစားမ်ဳိးပါ။ ၿမဳိ႕ႀကီးသား ေရေပၚဆီ လူတန္းစား ''အီလစ္'' Elite ေတြထဲမွာ ရက္ဘတၱလာလို လူစားေတြကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ သူ တုိ႔တစ္ေတြက ဟိုဘက္ကိုတစ္မ်ဳိး ဟန္ေဆာင္ျပလိုက္၊ ဒီဘက္ကိုတစ္မ်ဳိး ဟန္ေဆာင္ျပလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ဖက္ခြစားဖုိ႔ ႀကံေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘက္မွ သူတုိ႔တကယ္ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ အတြက္ အကြက္ေကာင္းကိုသာ ေခ်ာင္းေနၾကတာျဖစ္တယ္။


လူအေကြ႕အေကာက္ေတြ

ျမန္မာႏိုင္ငံေရးကလည္း ေတာ္ေတာ္ အေကြ႕အေကာက္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုေတာ့ လူအေကြ႕အေကာက္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေျပာသင့္ခ်ိန္မွာေျပာ၊ ေရးသင့္ခ်ိန္မွာ ေရးလိုက္တာပါ။ သည္းခံတယ္။ သေဘာထားႀကီးတယ္ ဆိုတာ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေနနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ ေရြးခ်ယ္မႈရွိပါတယ္။ ရက္ဘတၱလာလို ''ငေတ'' ေတြ အေပၚမွာေတာ့ သေဘာထားမႀကီးႏိုင္ပါဘူး သတင္းစာသမားမွာ ျပည္သူလူထု မ်က္ႏွာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႕ မ်က္ႏွာကိုမွ အားနာေထာက္ထားတဲ့ စိတ္မရွိရပါဘူး။


ဘက္လိုက္ရမွာပဲ

ျပည္သူလူထုႀကီး ဘာပဲျဖစ္ေနေန ကိုယ္ေကာင္းစားဖုိ႔ လိုရင္းပဲဆိုသူေတြ အေပၚမွာေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ေဝဖန္႐ႈတ္ခ်ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဘက္မလုိက္တဲ့ သတင္းစာသမားဆိုတာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာတဲ့စကားပါ။ သတင္းစာသမားေကာင္း မွန္ရင္ အမွန္နဲ႔ အမွား၊ ဓမၼဘက္က ရပ္တည္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ အဓမၼဝါဒမွန္ရင္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာဖံုး စြပ္ထားတဲ့ အဓမၼဝါဒပဲျဖစ္ျဖစ္ မညႇာမတာ ေဝဖန္ေထာက္ျပရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ''ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းတဲ့ ပရဟိတအေရၿခဳံ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ဟာလည္း ဓမၼလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္တဲ့ လက္နက္မဲ့အဓမၼဝါဒ''ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားနာေနလို႔ မရပါဘူး။ ေရးခ်ိန္တန္က ေရးရမွာပါပဲ။ ဒါမွ စာနယ္ဇင္းသမား ဝတၱရားေက်မွာပါ။


လူထုစိန္ဝင္း (၈-၁ဝ-ဝ၉)

ႏုိင္ငံေရးကုိ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ခဲ့တဲ့ ေရေပၚစီလူတန္းစားေတြ

“ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အသိအျမင္ ဗဟုသုတက နိမ့္က်ေနေသး ေလေတာ့ ဒီမိုကေရစီ စနစ္ ေအာင္ျမင္ပါ့မလား” အသက္ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ဝန္းက်င္ လူငယ္ေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကတိုင္း ဒီေမးခြန္း တစ္ခုကို ေမးၿမဲျဖစ္တယ္။ သူတို႔ စိတ္ထဲမွာ အေနာက္ ႏိုင္ငံႀကီးေတြလို ဖြံ႕ၿဖိဳး တိုးတက္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံႀကီးေတြမွ ဒီမိုကေရစီ ေအာင္ျမင္ႏုိင္တယ္လို႔ ထင္မွတ္ ေနၾကဟန္ ရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏွာေခါင္း ႐ႈံစရာလို႔ ယူဆၿပီး တစ္သက္လံုး ေဝးေဝးေရွာင္ခဲ့တဲ့ ေရေပၚဆီ လူတန္းစား “အီလစ္”(elite) ေတြ ေျပာတဲ့ စကားသံေတြ ၾကားၿပီး “နေဝတိမ္ေတာင္” ျဖစ္ေနၾကပံု ရပါတယ္။


အေပၚယံမွာ ေဝ့ကာဝဲကာ

ေရေပၚဆီ လူတန္းစား ဆိုတာက အမ်ားအားျဖင့္ ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္းမွာ ေရေပၚဆီလို အေပၚယံမွာခ်ည္း ေဝ့ေနေလ့ရွိလို႔ ေရေပၚဆီ လူတန္းစားလို႔ ေခၚတာျဖစ္တယ္။ သူတို႔က ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြ ျဖစ္ေတာ့ လည္လည္ပတ္ပတ္ ရွိၾကတယ္။ ဘယ္သူ တန္ခိုးရွိသလဲဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိၿပီး တန္ခိုးရွိသူတိုင္းနဲ႔ တည့္ေအာင္ေပါင္း အျမတ္ထုတ္တတ္ၾကတယ္။ ေပါင္းေနတဲ့ သူ တန္ခိုးအေရာင္ မွိန္သြားရင္ ခ်က္ခ်င္းစြန္႔ခြာၿပီး အေရာင္ေတာက္သူကို ေျပးကပ္ေလ့ ရွိတယ္။ ရာသီဥတုကို လိုက္ၿပီး အေရာင္ ေျပာင္းတတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္း အေပၚယံလႊြာမွာခ်ည္း ေဝ့ကာဝဲကာ ေနၾက ေလေတာ့ လူေတြကို အၿမဲတမ္း ငံုၾကည့္ေလ့ရွိတယ္။ တန္ခိုးေရာင္ ၿပိဳးၿပိဳးျပက္ျပက္ လက္တဲ့သူ မဟုတ္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အထင္ႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ဒီေတာ့ လူေတြၾကား ဘယ္ေတာ့မွ မေနဘူး။ လူေတြ အေၾကာင္းလည္း ဘာမွမသိဘူး။ လူေတြ အေၾကာင္း မသိေတာ့ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံအေၾကာင္းလည္း ဘာမွ မသိပါဘူး။ စင္ကာပူ ႏိုင္ငံႀကီး တိုးတက္ပံုေတြ၊ နယူးေယာက္ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး စည္ကားပံုေတြ အေၾကာင္း အမ်ားႀကီး ေျပာႏိုင္ေပမယ့္၊ လယ္ဆိုတာ ဘာလဲ၊ ယာဆိုတာ ဘာလဲ၊ ကိုင္းဆိုတာ ဘာလဲလို႔ ေမးရင္ေတာင္ မွန္ေအာင္ ေျဖႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။


ဆယ္ဆသာတယ္

ဒီလို လူေတြဟာ တိုင္းေရးျပည္ေရး ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သူတို႔လို ေရေပၚဆီေတြနဲ႔ပဲ ဆိုင္တယ္။ လက္လုပ္လက္စား လူသာမန္ ေတြနဲ႔ လားလားမွ ထိုက္တန္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရဆိုတာ ပညာတတ္ ေရေပၚဆီေတြသာ သေဘာေပါက္ နားလည္ႏိုင္တာမ်ိဳး ျဖစ္တယ္၊ ဆင္းရဲလို႔ ပညာေကာင္းေကာင္း မသင္ႏိုင္တဲ့ သူေတြရဲ႕ ႏိုင္ငံေရး အသိပညာ ေရခ်ိန္ဟာ အင္မတန္ နိမ့္တယ္။ ဒီလူေတြနဲ႔ ဒီမိုကေရစီ တည္ေဆာက္လို႔ မရေသးဘူးလို႔ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ေျပာေလ့ ရွိၾကတယ္။ ဒီစကားေတြ ၾကားပါမ်ားေတာ့ လူငယ္ေတြက နားေယာင္ၿပီး ဟုတ္ႏိုးႏိုး ထင္ေနရွာၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ တျခား ႏိုင္ငံႀကီးသားေတြေလာက္ ႏိုင္ငံေရး အသိမျမင့္ဘူး ဆိုေတာင္မွ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕စရာ သေဘာထားၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ ႏိုင္ငံေရးကိစၥ ေတြမွာ မပါဝင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေရေပၚဆီ လူေတြထက္ေတာ့ ဆယ္ျပန္ ဆယ္ဆမက ႏိုင္ငံေရးအသိ ျမင့္မားတယ္လို႔ ရွင္းျပလိုက္ရ ပါတယ္။


လိမ္မွန္းညာမွန္းမသိတဲ့ လူမ်ိဳး

ျမန္မာလူမ်ိဳးဟာ တျခား ေနရာမ်ားမွာ ညံ့ခ်င္ညံ့မယ္။ ႏိုင္ငံေရး အသိမွာေတာ့ ထိပ္တန္းက ရွိေနတဲ့ လူမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရက ၉၁ဌာန အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတို႔၊ ဒိုမီနီယံ အဆင့္ေပးမယ္ တို႔နဲ႔ လွည့္စားခဲ့ေပမယ့္ လိမ္တာကုိ လိမ္မွန္းသိ၊ ညာတာကို ညာမွန္းသိလို႔ လံုးဝ လြတ္လပ္ေရးမွ တစ္ပါး ဘာမွ မလိုခ်င္ဘူးလို႔ အျပတ္ ေျပာခဲ့တာပါ။ ပါးစပ္ေျပာသာ မဟုတ္ဘူး။ လက္ေတြ႕မွာလည္း မရရတဲ့နည္းနဲ႔ ယူမယ္ဆိုတာ အထင္အရွား ျပခဲ့တာပါ။ ဂ်ပန္ေခတ္မွာလည္း ဂ်ပန္ေပးတဲ့ လြတ္လပ္ေရး နဲ႔တင္ ေက်နပ္ ေရာင့္ရဲ မေနခဲ့ပါဘူး။ လိမ္တာကို လိမ္မွန္းသိလို႔ ေတာ္လွန္ေရးဆင္ႏႊဲ ေအာင္ပြဲခံခဲ့တာ ျဖစ္တယ္။ ေရွးလူႀကီးေတြကသာ ေပးတာေလးယူၿပီး ေရာင့္ရဲေနလိုက္ၾကရင္ ဒီေန႔ လြတ္လပ္တဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးရယ္လို႔ ရွိလာမွာ မဟုတ္ ပါဘူး။


ရန္/ငါျပတ္လို႔

လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ ဘိုးဘြားမ်ားကို ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ သူတို႔တစ္ေတြ ရည္မွန္းခ်က္ တိက် ခိုင္မာၿပီး၊ ရန္/ ငါ ျပတ္သား ခဲ့ၾကလို႔သာ လံုးဝ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့တာပါ။ ဒီကေန႔ အာဆီယံ ႏိုင္ငံေတြ ထဲမွာ ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြား ျဖစ္ေနတဲ့ မေလးရွား ႏိုင္ငံဆိုရင္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္က်မွ လံုးဝ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ ေရာက္ရွိ လာခဲ့တာပါ။အဲဒါေၾကာင့္ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးအသိ နိမ့္က်တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို လုံးဝ လက္မခံပါဘူး။ ျမန္မာျပည္ က ေရေပၚဆီ လူေတြေလာက္က ေျပာတာသာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ အထင္ႀကီး ကိုးကြယ္တဲ့ အေနာက္ ႏိုင္ငံႀကီးေတြက ျမန္မာ့အေရး ကၽြမ္းက်င္သူလို႔ ကိုယ့္ဟာကုိယ္ ကင္ပြန္းတပ္ထားတဲ့ “ႏိုင္ငံေရးဂု႐ု” ဆိုသူေတြ ေျပာတာလည္း လက္မခံ ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနၿပီး နယ္ခ်ဲ႕ဒဏ္၊ ဖက္ဆစ္ဒဏ္၊ ျပည္တြင္း စစ္ဒဏ္ေတြကို ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး ေတြေလာက္ ျမန္မာ့ ႏိုင္ငံေရးကို နားလည္တဲ့လူ ဘယ္မွာမွ မရွိႏိုင္ပါဘူး။


မ်က္ႏွာေျပာင္သူေတြ

မ်က္ကန္း မ်ိဳးခ်စ္စိတ္နဲ႔ ဒီလိုေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီ ကုိယ့္ဟာကုိယ္ခန္႔တဲ့ “ဂု႐ု”ေတြ ေရးတဲ့ စာအုပ္ေတြ အမ်ားႀကီး ဖတ္ထားဖူးလို႔ ေျပာတာပါ။ ဆင္စြယ္ ရဲတိုက္ႀကီးေတြ ထဲက စာအုပ္ေတြမွာ လွန္ေလွာရွာေဖြၿပီး သူမ်ားတကာ ေရးထားတဲ့ သီအိုရီေတြနဲ႔ ခ်ိန္ညိႇၿပီး ေရးသား ထားတာမ်ိဳး ေတြသာ မ်ားပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ သိပၸံပညာရပ္ တစ္ခု ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ ဂ်ီၾသေမႀကီ တြက္သလို၊ သခ်ၤာတြက္သလို၊ တြက္လို႔ျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ လူေတြနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ ပတ္သက္ ေနတာ ျဖစ္လို႔ လူေတြရဲ႕ ဘဝ၊ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို အေလးထားၿပီး စဥ္းစားဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူေတြ ၾကားမဝင္ဖူးတဲ့ ေရေပၚဆီ “အီလစ္”ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသား “ဂု႐ု”ေတြက ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ဘဝ၊ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ျမန္မာေတြထက္ ပိုသိတယ္လို႔ ေျပာရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာေျပာင္တဲ့ လူေတြပဲလို႔သာ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။


လူထုစိန္ဝင္း

ေဒၚလာစား ဒီမိုကေရစီဘေလာ႔ေတြ မရွိလွ်င္ မသိနုိင္တဲ႔ အခ်က္မ်ား

၁။ ထူးထူျခားျခားေခါင္းစဥ္တစ္ခုကို ဒီပံုအတိုင္း ဒီစာအတိုင္း ကူးၿပီး အခ်ိန္ မိနစ္အနည္းငယ္စီျခားတင္ၾကျခင္း။



၂။ နားစြန္နားဖ်ားၾကားေသာ မတိက်မေသခ်ာေသာ သတင္းတစ္ခုကို ေခါင္းစဥ္တစ္ေၾကာင္း၊ စာတစ္ေၾကာင္း တစ္၍ အခ်ိန္မေရြး ျပန္ဖ်က္လိုက္နိုင္ျခင္း။



၃။ ခိုင္လံုတဲ႔ အေထာက္အထားမရွိေသာ္လည္း ရတဲ႔သတင္းတိုင္းကို သူထက္ငါ ဦးေအာင္ အျပိဳင္အဆိုင္တင္ၾကျခင္း။



၃။ သတင္းဌာနေတြ၊ သတင္းဆုိဒ္ေတြက သတင္းေတြ၊ ေဆာင္းပါးေတြကို မိမိဦးေနာက္သံုး ေဝဖန္ခ်က္ေတြ၊ ျပင္ဆင္ခ်က္ေတြမရွိ မူလအတိုင္း ေန႔စဥ္ ေကာ္ပီကူးတင္ျခင္း။



၄။ ေဒၚလာစား ဘေလာ႔ဂါအခ်င္းခ်င္း၊ အျပင္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ အတူေသာက္ အတူစကားေျပာၿပီး၊ အျပန္မွာ ဖုန္းျဖင္႔ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းအၿပီး၊ ဂ်ီေတာ႔မွာ အခ်င္းခ်င္း စကားေျပာၿပီးသည္႔အျပင္ စီေဘာက္စ္ေတြမွာ ထပ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္စကားမ်ား ေျပာၾကျခင္း။



၅။ ဒီမိုကေရစီ၊ လူ႔အခြင္႔အေရး၊ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင္႔ေတြကို စံုေနေအာင္ေရးထားေသာ္လည္း စီေဘာက္စ္လြတ္လပ္ခြင္႔ကိုေတာင္ ေလ႔စားမႈမရွိ ပိတ္ထား၊ ဘန္းထားၾကျခင္း။ ကိုယ္႔အခ်င္းခ်င္းေတြသာ အျပန္အလွန္ တန္ဖိုးရွိေသာ အလာပ သလာပ မ်ားေျပာၾကျခင္း။



၆။ ကြန္းမန္႔ မ်ားကိုလည္း ခ်က္ခ်င္း တင္မေပးသလို မႀကိဳက္ေသာကြန္းမန္႔မ်ားကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတတ္ၾကျခင္း၊ တင္ၿပီးသားကြန္းမန္႔ေတြကိုလည္း အခ်ိန္မေရြး ျပန္ဖ်က္တတ္ၾကျခင္း။



၇။ တစ္ေနရာရာမွာ ဗံုးေပါက္ပါက ခ်က္ျခင္း တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ျဖင္႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး အစိုးရကို လက္ညိဳးထိုးၾက၊ ဗံုးေသာက္သျဖင္႔ အလြန္ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳပ္ေၾကာင္းေရးသားၾကၿပီး အစိုးရအတိုက္အခံ အဖြဲ႔အစည္းတစ္ခုခုက ေဖာက္ေၾကာင္း အေျဖေပၚခ်ိန္ေတြ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲေထာက္ခံၿပီး ေနာက္တစ္ႀကိမ္ဆိုလွ်င္ အစိုးရေနအိမ္မ်ားကို ေဖာက္ရမည္ဟု ေၾကြးေၾကာ္ေရးသားၾကျခင္း။



၈။ ေန႔စဥ္ႏွင္႔အမွ် ဆူပူၾကဖို႔၊ သူရဲေပါမေၾကာင္ဖို႔ သူရဲေကာင္း တစ္ဦးပမာ လံႈ႕ေဆာ္ေရးသားေနေသာ္လည္း မိမိနာမည္ႏွင္႔ ေနရပ္လိပ္စာအမွန္ကိုေတာင္ ေဖာ္ျပဖို႔ဝန္ေလးၾကျခင္း။



၉။ ျပည္တြင္းက လူေတြမဖတ္နိုင္ေအာင္ ပိတ္တဲ႔ အစိုးရကို လူေၾကာက္တစ္ဦး ဟုေရးသားၾကၿပီး ျပည္သူေတြသိေအာင္ ျပည္တြင္းမွာ ေရးသားျဖန္႔ေဝဖို႔ ၾကေတာ႔ မစဥ္းစားရဲၾကျခင္း။



၁၀။ နိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာေတြသာ ၾကည္႔လို႔ရေသာ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အစိုးရကို အဆိုးျမင္ေနေသာ နိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာအခ်ိဳဖတ္ရန္အတြက္ ေန႔စဥ္ႏွင္႔အမွ် သူရဲေကာင္းလုပ္ကာ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ၂၀ ကို ဒီအတိုင္းထိမ္းထားဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကျခင္း။



၁၁။ ကမာၻ႔ေန႔ထူးမ်ားႏွင္႔ ျမန္မာ႔ေန႔ထူးမ်ားအားလံုးတြင္ ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ မဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ ပိုစ္႔အသစ္တစ္ခုျဖင္႔ ဂုဏ္ျပဳၾကျခင္း။



၁၂။ လာမည္႔ ထူးျခားသည္႔ေန႔အားလံုးေတြ အဝါေရာင္ဝတ္မည္၊ အနီေရာင္ဝတ္မည္ စသည္ျဖင္႔ အေရာင္ေပါင္းစံုေအာင္ ကီဘုတ္ျဖင္႔ ဝတ္ေနၾကျခင္း။



၁၃။ ကမာၻ႔အလည္မွာ အထင္ေသးခံရသျဖင္႔ မေက်နပ္ေၾကာင္း ေရးၾကေသာ္လည္း ကိုယ္႔နုိင္ငံအေၾကာင္း အထင္ႀကီးစရာေတြကို ကမာၻသိေအာင္ ဘာတစ္ခုမွ မတင္သည္႔အျပင္ ကိုယ္တိုင္က အထင္ေသးစရာ ဓာတ္ပံုမ်ားႏွင္႔ ဗြီဒီယိုဖိုင္မ်ားကိုသာ တင္ၾကျခင္း။



၁၄။ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေမြးကတည္းက ဘာေတြလုပ္ခဲ႔တယ္ ဘယ္လိုေနခဲ႔တယ္ဆိုတာ မသိေပမယ္႔ ရုတ္တရက္ အစိုးရနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ေထာင္က်သြားပါက ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သူရဲေကာင္း တစ္ဦးအျဖစ္ ခ်ီးက်ဴးေထာနာေတြ ျပဳၾကျခင္း။



၁၅။ ကိုယ္တိုင္က ဘာမွတတ္တတ္ မတတ္တတ္ နိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ပိုးစိုးပက္စက္ေျပာၿပီး မိမိကို နဲနဲေလး ထိပါးေျပာဆိုသည္ႏွင္႔ ကပ္ကပ္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႔ၾကျခင္း။



၁၆။ တစ္ေနရာမီးေလာင္ပါက မီးၿငိမ္းေအာင္ ဘာတစ္ခုမွမလုပ္နိုင္ေသာ္လည္း မီးသက္ေနသူမ်ားကို ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာထိုင္ၿပီး အမ်ိဳးမ်ိဳးအျပစ္ရွာေရးသားၾကျခင္း။



၁၇။ မီးေလာင္ၿပီး ေနာက္တစ္ရက္တြင္ မီးရွိဳ႕သူမွာ အစိုးရျဖစ္ေၾကာင္း ပိုစ္႔တစ္ခုကို အလိုလိုတင္ၿပီးသားျဖစ္ေနျခင္း။


Myanmar Express