ေရးခ်ိန္တန္က ေရးရမွာပဲ

''အင္ဂ်ီအိုေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ ေရးတာကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တိုက္ခိုက္ ထားတာ အင္တာနက္ ထဲမွာ ေတြ႕ရတယ္။ ဆရာ ဖတ္ၿပီးေရာေပါ့၊ ဘာမွ ျပန္မေရးေတာ့ဘူးလား'' ဂ်ာနယ္တိုက္ တစ္ခုက လူငယ္တစ္ေယာက္ ေျပာတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။ အခုတေလ သူ႔လို လာေျပာသူေတြ ေန႔စဥ္ျပတ္တယ္ မရွိပါဘူး။


ေနာေၾကၿပီးသားပါ

ေျပာတဲ့လူငယ္တိုင္းကိုလည္း ျပန္မေရးပါဘူးလို႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ မႀကဳိက္ရင္ မႀကဳိက္ဘူးလို႔ေျပာပိုင္ခြင့္ လူတိုင္းမွာရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲခြင့္ကို အသိ အမွတ္ျပဳၿပီး လိုက္နာက်င့္သံုးျခင္းဆိုတာ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူသားမ်ားရဲ႕ လကၡဏာတစ္ရပ္ ျဖစ္တယ္။ ကိုယ္က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခ်င္ေရးခ်င္သလို သူမ်ားလည္း ေျပာခ်င္ ေရးခ်င္မွာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ဳိးရွိရမွာေပါ့။


''ဒါေပမယ့္ သူက ေတာ္ေတာ္မိုက္မိုက္႐ိုင္း႐ိုင္း ေရးထားတာခင္ဗ်''

လူငယ္ေလးက ေတာ္ေတာ္ခံျပင္းပံု ရပါတယ္။ ကိစၥ မရွိပါဘူး။ လူေတြက အတံုးအ,အေတြမွ မဟုတ္တာ။ စာတစ္ပိုဒ္ ဖတ္လိုက္တာနဲ႔ အဲဒီစာေရးသူဟာ ဘယ္လို အတန္းအစားကလူလဲ ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း သိၾကပါတယ္။ ျမန္မာစာဖတ္ ပရိသတ္က''ေနာေၾက''ၿပီးသား ပရိသတ္ပါ။


အင္တာနက္ေက်းဇူး

လူငယ္ေတြ အမ်ားစုကလည္း ျပန္ေရးေနစရာ မလုိပါဘူးလို႔ သေဘာတူၾကပါတယ္။ ''ဆရာက ျပန္ေရးဖို႔ေတာင္ မလိုပါဘူး။ သူ႕စရိတ္နဲ႔သူ သြားပါၿပီ။ အင္တာနက္ထဲမွာ သူ႔ကိုဝိုင္းတီးတဲ့စာေတြ တစ္ပံုႀကီးပါပဲ''
လူငယ္တခ်ဳိ႕က မဖတ္ရမွာစိုးၿပီး အင္တာနက္ထဲက စာေတြအားလံုး ဆြဲခ်ကူးယူၿပီးေတာင္ လာေပးၾကပါ တယ္။ အင္တာနက္ရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ လူတိုင္း စာေရး ဆရာေတြ ေဝဖန္ေရးဆရာေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ျဖစ္လာၾကတာ ဝမ္းသာစရာေကာင္းလွတယ္။ စာေရးတဲ့ အလုပ္ကို စာေရးဆရာေတြပဲ အပိုင္စီးထားလုိ႔ မရေတာ့ ဘူး။ လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္ရင္ထဲက စကားေတြကို လြတ္ လြတ္လပ္လပ္ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ဖြင့္ထုတ္ႏိုင္ၾကတယ္။ မေကာင္းဘူးလား။


အနာေပၚတုတ္က်

ကမၻာတစ္ႏိုင္ငံလံုးရွိ အင္ဂ်ီအိုေတြရဲ႕ သဘာဝက ''ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း'' လုပ္တာပဲလုိ႔ တေလာေလးက ေရးလိုက္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာမွာ သူတုိ႔ဘာေတြ လုပ္လုပ္ဘာမွ ဝင္ေျပာစရာ မလိုပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကူးစက္ေရာဂါဆိုးက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းထိ ကူးစက္ပ်ံ႕ႏွံ႕လာၿပီး ျမန္မာလူငယ္ေတြပါ ဆိုင္းဘုတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးေထာင္ၿပီး အင္ဂ်ီအို လုပ္စားလာၾကတာ အေတာ္ေလး မ်ားလာတာ ေတြ႕ျမင္ေနလုိ႔ ေရးလိုက္တာပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သိထားလို႔ ေရးလိုက္တာပဲ။ ျပည္တြင္းက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း ၾကသူေတြကို ေမ်ာက္အျဖစ္ ျပန္အသံုးခ်ၿပီး ဆန္ေတာင္းေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကိုပါ ေကာင္းေကာင္း သိေနတာကိုး။


ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စား လုပ္သူေတြ

အခုအခါ ျမန္မာျပည္အႏွံ႔အျပားမွာ ေပၚထြန္းလာၾကတဲ့ နာေရးကူညီမႈ အသင္းေတြလို၊ ေစတနာ စာသင္ေက်ာင္းေတြလို အမွတ္တကယ္ ပရဟိတ အလုပ္လုပ္ကိုင္ေနသူမ်ား ဆီကေတာ့ ''အနာေပၚတုတ္က်သံေတြ'' လံုးဝ မၾကားရပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူတုိ႔ အားလံုးက ကိုယ့္ရပ္ကိုယ္ရြာက ေစတနာရွင္မ်ားရဲ႕ ေစတနာသန္႔သန္႔ လွဴဒါန္းမႈမ်ားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကၿပီး လုပ္သူအားလံုးကလည္း ကိုယ့္ထမင္းခ်ဳိင့္ေလး ကိုယ္စြဲၿပီး တကယ္ကို ပရဟိတ လုပ္ေနၾကတာ ျဖစ္လို႔ပါ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ပထမဆံုး ေပၚေပါက္လာတဲ့ ျဗဟၼစိုရ္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းႀကီးဟာ မႏၲေလး ၿမဳိ႕မိၿမဳိ႕ဖမ်ားရဲ႕ လွဴဒါန္းေငြနဲ႔ စတင္ထူေထာင္ခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး အခုထိလည္း ဘယ္ႏိုင္ငံ အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိးရဲ႕ ကူညီမႈကိုမွ လက္မခံပါဘူး။ ဒါေတာင္ နာေရး ကူညီမႈသာမကေတာ့ အခမဲ့ ေဆးဝါးကုသမႈ လုပ္ငန္းေတြထိ တိုးခ်ဲ႕ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ ေစတနာသန္႔သန္႔ လွဴဒါန္းမႈေတြနဲ႔ပဲ လုပ္ေဆာင္ေနတာပါ။ အဲဒီအသင္းရဲ႕ အမႈေဆာင္ေတြ အားလံုး ကိုယ့္ထမင္းခ်ဳိင့္ေလး ကိုယ္ယူၿပီး ေစတနာ့ဝန္ထမ္း လုပ္ေဆာင္ ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။


ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းသူေတြ

မႏၲေလးက ျဗဟၼစိုရ္အသင္းႀကီးကို အတုယူ တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး ျဗဟၼစိုရ္အသင္းႀကီးလိုပဲ ၾသဇာႀကီးမားတဲ့ အသင္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ ရန္ကုန္နာေရးကူညီမႈ အသင္းႀကီက အမႈေဆာင္ အားလံုးဟာလည္း ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး လုပ္ေနၾကတာပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုး အႏွံ႕ရွိေနတဲ့ နာေရးကူညီမႈ အသင္းေတြ အားလံုးလည္း ေစတနာသန္႔သန္႔နဲ႔ ပရဟိတစစ္ ဝင္လုပ္ေနၾကတာပါ။ ၾကည္ညိဳစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ သူတုိ႔အားလံုးရဲ႕ ေနာက္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ျပည္သူလူထုကလြဲၿပီး ဘယ္သူမွ မရွိပါဘူး။ ဘယ္ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီမွလည္း မလိုပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူတို႔တစ္ေတြက ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္း သူေတြမွ မဟုတ္တာ


ေခတ္ပ်က္သူေဌးမ်ဳိး

အနာေပၚတုတ္က်လုိ႔ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ဟစ္သူေတြလို ျပန္မေရးတာ သေဘာထားႀကီးလုိ႔ေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္ဘက္ပါးကို ႐ိုက္ရင္ ညာဘက္ပါးကို ထိုးေပးႏိုင္တဲ့ သူေတာ္ေကာင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ေရးဖုိ႔ မလိုလို႔မေရးတာပါ။ ေရးဖို႔လိုရင္ေတာ့ သတင္းစာ သမားပီပီ၊ သြယ္ဝိုက္မေနဘဲတုိက္႐ိုက္ဒဲ့ဒိုး(တဲ့တိုး)ပဲ ေရး ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆိုရင္ အားနာမေနဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းကို ေဝဖန္ေရးသားပါတယ္။ ဘယ္လုိတခ်ဳိ႕လဲဆိုေတာ့ ေလ႐ူးသုန္သုန္ဝတၴဳႀကီးထဲက ေခတ္ပ်က္မွာ သူေဌးျဖစ္လာတဲ့ ''ရက္ဘတၱလာ''လို ႏိုင္ငံေရး အေခ်ာင္သမားမ်ဳိးပါ။


စက္ဆုပ္စရာ အီလစ္ေတြ

ရက္ဘတၱလာ ဆိုသူက ဘာႏိုင္ငံေရးကိုမွ စိတ္ဝင္စားသူ မဟုတ္ပါဘူး။ အေမရိကန္ ျပည္တြင္းစစ္ႀကီးအတြင္းမွာ ဟိုဘက္ကလိုလို ဒီဘက္ကလိုလို အေရၿခဳံထားေပမယ့္၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘက္ကမွ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး သူ႕ကိုယ္က်ဳိးအတြက္ စီးပြားရွာဖုိ႔သာ အကြက္ေကာင္း ေခ်ာင္းေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ''ဘယ္သူေသေသ ငေတမာၿပီးေရာ''ဆိုတဲ့ စက္ဆုပ္စရာ လူစားမ်ဳိးပါ။ ၿမဳိ႕ႀကီးသား ေရေပၚဆီ လူတန္းစား ''အီလစ္'' Elite ေတြထဲမွာ ရက္ဘတၱလာလို လူစားေတြကို ေတြ႕ေနရပါတယ္။ သူ တုိ႔တစ္ေတြက ဟိုဘက္ကိုတစ္မ်ဳိး ဟန္ေဆာင္ျပလိုက္၊ ဒီဘက္ကိုတစ္မ်ဳိး ဟန္ေဆာင္ျပလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ဖက္ခြစားဖုိ႔ ႀကံေနၾကတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္ဘက္မွ သူတုိ႔တကယ္ စိတ္ဝင္စားမႈ မရွိပါဘူး။ သူတို႔ အတြက္ အကြက္ေကာင္းကိုသာ ေခ်ာင္းေနၾကတာျဖစ္တယ္။


လူအေကြ႕အေကာက္ေတြ

ျမန္မာႏိုင္ငံေရးကလည္း ေတာ္ေတာ္ အေကြ႕အေကာက္မ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုေတာ့ လူအေကြ႕အေကာက္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ေျပာသင့္ခ်ိန္မွာေျပာ၊ ေရးသင့္ခ်ိန္မွာ ေရးလိုက္တာပါ။ သည္းခံတယ္။ သေဘာထားႀကီးတယ္ ဆိုတာ အခ်ိန္အခါ၊ အေျခအေနနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ ေရြးခ်ယ္မႈရွိပါတယ္။ ရက္ဘတၱလာလို ''ငေတ'' ေတြ အေပၚမွာေတာ့ သေဘာထားမႀကီးႏိုင္ပါဘူး သတင္းစာသမားမွာ ျပည္သူလူထု မ်က္ႏွာကလြဲၿပီး ဘယ္သူ႕ မ်က္ႏွာကိုမွ အားနာေထာက္ထားတဲ့ စိတ္မရွိရပါဘူး။


ဘက္လိုက္ရမွာပဲ

ျပည္သူလူထုႀကီး ဘာပဲျဖစ္ေနေန ကိုယ္ေကာင္းစားဖုိ႔ လိုရင္းပဲဆိုသူေတြ အေပၚမွာေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသား ေဝဖန္႐ႈတ္ခ်ရမွာ ျဖစ္တယ္။ ဘက္မလုိက္တဲ့ သတင္းစာသမားဆိုတာ လူၾကားေကာင္းေအာင္ ေျပာတဲ့စကားပါ။ သတင္းစာသမားေကာင္း မွန္ရင္ အမွန္နဲ႔ အမွား၊ ဓမၼဘက္က ရပ္တည္ရမွာ ျဖစ္တယ္။ အဓမၼဝါဒမွန္ရင္ ဘယ္လို မ်က္ႏွာဖံုး စြပ္ထားတဲ့ အဓမၼဝါဒပဲျဖစ္ျဖစ္ မညႇာမတာ ေဝဖန္ေထာက္ျပရမွာပဲ ျဖစ္တယ္။ ''ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းတဲ့ ပရဟိတအေရၿခဳံ လုပ္ရပ္မွန္သမွ်ဟာလည္း ဓမၼလမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ႀကီး ဆန္႔က်င္တဲ့ လက္နက္မဲ့အဓမၼဝါဒ''ပဲျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အားနာေနလို႔ မရပါဘူး။ ေရးခ်ိန္တန္က ေရးရမွာပါပဲ။ ဒါမွ စာနယ္ဇင္းသမား ဝတၱရားေက်မွာပါ။


လူထုစိန္ဝင္း (၈-၁ဝ-ဝ၉)

Posted in: လူထုစိန္ဝင္း