Subscribe to our RSS Feed

စိတ္ဆိုးရင္လည္းမတတ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး

ေပါ့ပ္ဆိုတာ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕စရာ မဟုတ္ပါဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးဖူး႐ံုမက ေပါ့ပ္ယဥ္ေက်းမႈဆိုတာ ကိန္းႀကီးခမ္းႀကီးႏိုင္လွတဲ့ အထက္တန္းလႊာလူတစ္စုရဲ႕ ဧည့္ခန္းေဆာင္ထဲက စိန္ေရာင္ျမ ေရာင္ပိုးဖဲကတၱီပါေရာင္ေတြ ရႊန္းလက္ေတာက္ပေနတာေတြကို ဆန္႔က်င္အရြဲ႔တိုက္ရာကေပၚထြက္လာတဲ့ လူထုယဥ္ေက်းမႈျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း စာေတြလည္းေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။


ေစာဒကတက္ဖို႔သက္ေသေတြ

တစ္ေန႔ေတာ့လူငယ္တစ္ေယာက္က ဂ်ာနယ္ေတြထဲကျဖတ္ညႇပ္ၿပီး သိမ္းထားတဲ့ ေပါ့ပ္စာမ်က္ႏွာေတြ အထပ္လိုက္ယူခ်လာၿပီး ေစာဒကတက္ပါတယ္။ သူယူလာတာေတြ ေကာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ‘Celebs’ လို႔အတိုေကာက္ေခၚေလ့ရွိတဲ့ ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားသူမ်ားအေၾကာင္း သတင္းေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားေစ်း၀ယ္ထြက္တဲ့ သတင္းဓာတ္ပံုေတြစံုေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ စကတ္တိုနဲ႔ ရင္ရွားဂါ၀န္၀တ္ပံုေတြလည္း တစ္ထပ္ႀကီးပါလာေသးတယ္။ ဒါေတြကိုႏွာေခါင္းမ႐ံႈ႕ရေတာ့ဘူးလားခင္ဗ်ာလို႔လည္း သူကေမးလိုက္ပါတယ္။ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕႐ံုတင္မကပါဘူးကြယ္။ မီးဖိုထဲေတာင္ထည့္ပစ္သင့္ ပါတယ္လို႔ေျဖလိုက္ေတာ့ ဆရာပဲ ေပါ့ပ္ဆိုတာႏွာေခါင္း႐ံႈ႕စရာမဟုတ္ပါ လို႔ေရးခဲ့တာပဲလို႔ျပန္ၿပီးေခ်ပပါတယ္။


ၾကံဳဗ်ဴးတဲ့

သူယူလာတာေတြကိုတစ္ထပ္ခ်င္းဆြဲထုတ္ၿပီး အင္တာဗ်ဴးသပ္သပ္၊ သတင္းသပ္သပ္၊ ဓာတ္ပံုသပ္သပ္သူ႕ေရွ႕မွာခ်လိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အင္တာဗ်ဴးေတြကိုျပၿပီး “ကဲ ဒါေတြဟာသတင္းအင္တာဗ်ဴးေတြ လား” လို႔ သူ႕ကိုေမးခြန္းထုတ္လိုက္ပါတယ္။ အင္တာဗ်ဴးနာမည္ခံထားတာေတြ ၾကည့္ပါဦး။ တစ္စကၠန္႔အင္တာဗ်ဴးတဲ့၊ ၾကံဳတုန္းဗ်ဴးတဲ့၊ ၾကံဳဗ်ဴးတဲ့၊ ေမးခ်င္သလိုေမးၿပီး ေျဖခ်င္သလိုေျဖထားတဲ့ အရည္မရ အဖတ္မရ ေပါက္ပန္းေစ်းစာေတြ။ မထင္ေပၚနဲ႔ကိုေက်ာ္ၾကားမ်ားအတြက္ အက်ဳိးမရွိ။ စာဖတ္သူမ်ားအတြက္လည္း ပိုက္ဆံေပးဖတ္ရက်ဳိးမနပ္တာမ်ဳိးေတြခ်ည္းပဲ။


ထိမ္ခ်န္မႈနဲ႔ၿငိဦးမယ္

သတင္းဆိုတာေတြကလည္း သတင္းမဟုတ္ပါဘူး။ လူေၾကာ္ျငာေတြပါ။ ေနာက္ၿပီး မထင္ေပၚနဲ႔ကိုေက်ာ္ၾကားမ်ားက ေရွာ့ပင္းထြက္တာေတြကို ေဖာ္ျပေပးေနတာေတြလည္း ဆင္ျခင္သင့္ၾကတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေဒၚလာကိုင္တာေတြ႕ရင္ အေရးယူလို႔ရတယ္ဆိုတာ မသိၾကတာလား။ သိရက္နဲ႔ ဂ႐ုမစိုက္ၾကတာလား။ မသိေပမယ့္ ေတာ္ၾကာရင္ ဂ်ာနယ္ဆရာပါသိလ်က္နဲ႔ ထိမ္ခ်န္မႈနဲ႔ၿငိေနပါဦးမယ္။ မသိလို႔ခ်ဳိးေဖာက္မိပါတယ္ဆိုလို႔ ဥပေဒကခ်မ္းသာေပးမွာမဟုတ္ဘူး။ ႏိုင္ငံျခားသြား ႐ုပ္ရွင္႐ိုက္မယ္၊ ေၾကာ္ျငာ႐ိုက္မယ္ဆိုသူေတြလည္း သတိနဲ႔ဆင္ျခင္သင့္ၾကတယ္။


ေပါ့ပ္ကိုဖ်က္တဲ့ပက္ပ္

ေပါက္ပန္းေစ်း အရည္မရအဖတ္မရသတင္းေတြကို ေပါ့ပ္သတင္းေတြလို႔ ေခၚေနၾကတာျဖစ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြဟာ ေပါ့ပ္မဟုတ္သလို ဒါမ်ဳိးေတြထည့္တဲ့ဂ်ာနယ္ေတြကိုလည္း ေပါ့ပ္ဂ်ာနယ္လို႔မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးေတြကိုပက္ပ္ (Pep)အမိႈက္သ႐ိုက္ေတြ၊ အေပါစားေတြလို႔ ေခၚပါတယ္။ လူထုယဥ္ေက်းမႈ (Pop Culture) ကိုပံုပ်က္ပန္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္ တမင္တကာလုပ္တဲ့ (Pep Culture)သာျဖစ္တယ္။ အဲဒီလိုပက္ပ္ေတြကို ေပါ့ပ္စစ္စစ္ အႏုပညာသမားေတြက ဘန္းစကားနဲ႔ ‘ရွေလာ့’ (Schlock)လို႔ေခၚၾကတယ္။ ဒီမွာ အေတြ႕ရမ်ားတာက ပက္ပ္ေတြရွေလာ့ေတြျဖစ္တယ္။ ေပါ့ပ္မဟုတ္ဘူး။


ပညာေပးေဖ်ာ္ေျဖမႈ

စာနယ္ဇင္းဆိုတာ သတင္းေပးဖို႔နဲ႔ အသိ(ပညာ)ေပးဖို႔သာမက ေဖ်ာ္ေျဖမႈေပးဖို႔ပါ လိုအပ္တယ္။ လူ႕ဦးေႏွာက္ဟာလည္း အေညာင္းေျဖဖို႔လိုတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖမႈနဲ႔ဦးေႏွာက္ကို လန္းဆန္းေအာင္လုပ္ေပးရတယ္။ ဒါေပမဲ့ စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္ (clown) မဟုတ္ဘူး ဆိုတာလည္း ေမ့မထားရဘူး။ စာနယ္ဇင္းရဲ႕ ပင္မတာ၀န္က သတင္းေပးဖို႔နဲ႔ အသိ(ပညာ) ေပးဖို႔သာျဖစ္တယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ပညာေပးတာနဲ႔ ဆက္စပ္ၿပီး ကြၽဲကူးေရပါသေဘာေပးရမွာျဖစ္တယ္။ ဒါကိုစာနယ္ဇင္းစကားနဲ႔ (Edutainment) ပညာေပးေဖ်ာ္ေျဖမႈလို႔ေခၚတယ္။ ေရွးအစဥ္အဆက္ ျမန္မာေတြေျပာေလ့ရွိတဲ့ ဇာတ္သမားလာရင္ မွတ္သားစရာပါရမယ္။ ဇာတ္သမားျပန္ရင္ မွတ္သားစရာက်န္ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္တယ္။


ေရွးကဇာတ္သဘင္ဆိုတာ

ေရွးကျမန္မာဇာတ္သဘင္ဟာ အပ်င္းေျပေပ်ာ္ေတာ္ဆက္သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ထုပ္ႀကီးေတြဟာ ေကာင္းမႈနဲ႔မေကာင္းမႈ၊ ဓမၼနဲ႔အဓမၼ အားၿပိဳင္မႈေတြကိုျပၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ ဓမၼကအႏိုင္ရသြားရတာေတြကို ပညာေပးသြားခဲ့ၾကတယ္။ ရတနာပံုေခတ္က ေရွ႕ေတာ္မွာကျပခဲ့ၾကတဲ့ ၀ိဇယျပဇာတ္၊ ပါပဟိန္နဲ႔ေရသည္ျပဇာတ္မ်ားဟာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသက္သက္မဟုတ္ၾကဘူး။ မင္းညီမင္းသားမ်ားရဲ႕ ရမ္းကားမႈမ်ားနဲ႔တိုင္းသူျပည္သားမ်ားရဲ႕ ပကတိအေျခအေနမ်ားကို ေရႊနားေတာ္အေရာက္ၾကားသိရေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ႀကီးထဲမွာေတာင္ စာဆိုေတာ္ႀကီးမ်ားနဲ႔ ဇာတ္သဘင္ပညာရွင္မ်ား တာ၀န္ေက်ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတာ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းလွတယ္။


ဆိုဂ်ဴေသာက္တာအတုခိုး

စာနယ္ဇင္းဆရာေတြက ဦးၾကင္ဥတို႔၊ ဦးပုညတို႔ကိုေတာ့ အတုယူဖို႔စိတ္မကူးၾကဘဲ အေနာက္ႏုိင္ငံေတြက ပက္ပ္စာေစာင္ေတြနဲ႔ ကိုရီးယားမင္းသား၊ မင္းသမီးေတြအေၾကာင္း ပံုတူကူးခ်ဖို႔ေလာက္သာ အၿပိဳင္အဆိုင္ႀကိဳးစားေနၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနယ္ပယ္က မထင္ေပၚတို႔ကိုေက်ာ္ၾကားတို႔ကလည္း ကိုရီးယားမင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္မႈအတတ္ပညာေတြကို အားက်အတုယူရမယ့္အစား ဖင္ေပၚရင္ေပၚ ၀တ္တာစားတာေတြနဲ႔ ‘ဆိုဂ်ဴ’ ေသာက္တာေလာက္ကိုပဲ အတုခိုးေနၾကတယ္။ ေျပာလိုက္ရင္ေတာ့ အႏုပညာအလုပ္၊ အႏုပညာရွင္ဆိုတဲ့ စကားေတြက မိုးမႊန္ေနတာပါပဲ။


သံကုန္ဟစ္မွငိုတာမဟုတ္

အားမနာတမ္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ အႏုပညာလို႔ ေခၚေလာက္တဲ့အဆင့္ကိုေရာက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္လိုေသးတယ္လို႔ပဲ ထင္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအဆင့္ထက္ မပိုေသးပါ ဘူး။ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုကိုၾကည့္။ ငိုစရာရွိရင္ ခုနစ္အိမ္ၾကား၊ ရွစ္အိမ္ၾကားသံကုန္ဟစ္ေအာ္ငိုခ်လိုက္ၿပီး ႏွာရည္တရႊဲရႊဲၫွစ္ျပလိုက္တာပဲ။ လူၾကမ္းဆိုရင္လည္း အ႐ုပ္ဆိုးဆိုး မ်က္ႏွာေၾကာတင္းတင္းနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ႀကိမ္းေမာင္းလုပ္ျပလိုက္တာပဲ။ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းဆိုလည္း မင္းသား၊ မင္းသမီးဖက္ျပလိုက္႐ံုပဲ။ မ်က္ရည္မရႊဲ၊ ႏွပ္မၫွစ္ဘဲေမးေၾကာေလး တစ္ခ်က္တင္း႐ံု၊ အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေအာင္ လက္သီးဆုပ္လိုက္႐ံုနဲ႔ ၾကည့္သူရဲ႕ရင္ထဲမွာ ဆို႔နင့္သြားေစႏိုင္တယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ပံုမရၾကဘူး။ လူဆိုးဆိုတုိင္း အ႐ုပ္ဆိုးတာမဟုတ္ဘူး။ ဗိုလ္ေအာင္ဒင္လို ဂုဏ္သေရရွိ လူဆိုးႀကီးေတြရွိတတ္တာကိုလည္း သိပံုမရၾကပါဘူး။


စိတ္ဆိုးရင္လည္းမတတ္ႏိုင္

ဒီေန႔ျမန္မာသ႐ုပ္ေဆာင္အမ်ားစုရဲ႕ သ႐ုပ္ေဆာင္ပံုေတြဟာ ဇာတ္ခံုေပၚမွာ သ႐ုပ္ေဆာင္တာနဲ႔ အတူတူလိုျဖစ္ေနတာ သတိထားမိတယ္။ ႐ုပ္ရွင္သ႐ုပ္ေဆာင္နဲ႔လံုး၀မတူပါဘူး။ မ်က္ႏွာအမူအယာတစ္မ်ဳိးတည္းနဲ႔ အလြမ္း၊ အေသာ၊ အခ်စ္၊ အၾကမ္း၊ အရမ္းအမ်ဳိးမ်ဳိး သ႐ုပ္ေဆာင္ျပႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားေက်ာ္ေဆြလို သ႐ုပ္ေဆာင္မ်ဳိး တစ္ေယာက္မွမရွိဘူးလို႔ေျပာရင္ လြန္မယ္မထင္ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္အႏုပညာလို႔ ေခၚေလာက္တဲ့အဆင့္မေရာက္ေသးဘူး။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအဆင့္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္လို႔ဆိုခဲ့တာပါ။ စိတ္ဆိုးၾကရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။


လူထုစိန္ဝင္း


ဒီေခတ္ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းေတြဖတ္ ရတာေတာ္ေတာ္အကုသုိလ္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြရဲ့ ၀တ္ပံုစားပံု ေလာ္လီတာေတြၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲက 'ဆတ္ဆလူးမေလးေတြပဲ' အစခ်ီတဲ့ ဖ႐ုႆ၀ါစာ စကားမ်ဳိးေတြနဲ႔ အသံမထြက္ ဘဲ ေကာက္ခ်က္ခ်မိပါတယ္။ ဒီေတာ့ အလကားေနရင္း အကုသိုလ္မျဖစ္ဘဲ ဘယ္ေနေတာ့မႇာလဲ။


လြန္လြန္းေနၿပီ

ကဲပံုေတြလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ ေက်ာတစ္ျပင္လံုး ခါးထိေအာင္ဟာလာ ဟင္းလင္း၀တ္လို၀တ္၊ အေပၚပိုင္းတစ္ ခုလံုးဗလာက်င္းထားတဲ့ 'ရင္ရႇား'၀တ္စံု ၀တ္လို၀တ္နဲ႔ သိပ္ကို ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ ျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ႏိုက္ကလပ္လိုေန ရာမ်ဳိးသြားတဲ့ အခါ၀တ္ခ်င္၀တ္ပါ။ ခုေတာ့ မဂၤလာေဆာင္တို႔၊ ေမြးေန႔ပြဲတို႔လို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ လူပံုလယ္မႇာလုပ္ တဲ့ ပြဲေတြကိုေတာင္ ဒါေလာက္မ်က္ႏႇာ ေျပာင္တိုက္ ၀တ္ရဲၾကတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသမိတယ္။ ေမာ္ဒယ္႐ိႈးေတြ မႇာ မီးေမာင္းေတြ ထိုးထားၿပီး ကိုယ္ဟန္
ျပၾကတာလည္း အျမင္႐ိုင္းလႇပါတယ္။ အဘိုးႀကီးမို႔ဒိတ္ေအာက္ၿပီး 'အန္းတစ္' ျဖစ္ေနလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏႇစ္အစိတ္ သံုးဆယ္ေလာက္ကေတာင္ မိန္းကေလးေတြ ဆံပင္တိုတိုညႇပ္ ၿပီး ေဘာင္းဘီ၀တ္တာကို အားေပး ခဲ့တာပါ။ အခုလည္း ဟစ္ေဟာ့ဂီတကို ႏႇစ္သက္ အားေပးေနသူပါ။ တခ်ဳိ႕မိန္းကေလးေတြ အထူးသျဖင့္
ေဖ်ာ္ေျဖေရးနယ္ ပယ္က မိန္းကေလးေတြ (အႏုပညာရႇင္ လို႔မေျပာခ်င္ပါဘူး)ကေတာ့ လြန္လြန္း အားႀကီးေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။


ျမန္မာမ်က္စိနဲ႔ ၾကည့္တာ

ဒါထက္ဆိုးတာ ရႇိပါေသးတယ္။ အဲဒီနယ္ပယ္က မိန္းကေလးေတြပါပဲ။ လူေရႇ႕သူေရႇ႕မရႇက္မေၾကာက္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ 'ထည္လဲ' တြဲ ျပလိုက္ၾက၊ ကြဲျပလိုက္ၾကနဲ႔ျမန္မာ မိန္းကေလး ေတြမဟုတ္ၾကသလိုပါပဲ။ နက္ျဖန္ယူေတာ့ မႇာလိုလို၊ သန္ဘက္ခါယူေတာ့မႇလိုလိုနဲ႔ ေနာက္လံုး၀မယူျဖစ္ေတာ့ နစ္နာက်န္ရစ္ရတာက ဘယ္သူလဲ။ သူတို႔တေတြက'ႏိုင္ငံတကာ အဆင့္မီ'ေတြမို႔ ရႇက္ရေကာင္းမႇန္း မသိေပမယ့္ ဒီႏိုင္ငံကျမန္မာႏိုင္ငံ၊ လူမ်ဳိးက ျမန္မာလူမ်ဳိးေတြေလ။ ဒီေတာ့ 'ႏိုင္ငံ တကာမ်က္စိ' နဲ႔ဘယ္ၾကည့္မလဲ 'ျမန္မာ မ်က္စိ'နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔ပဲအကဲျဖတ္ၾကမႇာေပါ့။ ဒီေခတ္က ပါးစပ္နဲ႔ တီးတိုးသတင္းလႊင့္တဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။လက္ကိုင္ဖုန္းနဲ႔ ဓာတ္ပံုေရာ၊ ဗီဒီယိုပါ႐ိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းအင္တာနက္ေပၚတင္လို႔ရတဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ေျဗာင္လိမ္လို႔ရတဲ့ ေခတ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။


ေရႇာင္မလြတ္ပံုေတြ

'မျမင္ခ်င္ရင္မၾကည့္နဲ႔'လို႔ ေျပာလည္း စာနယ္ဇင္းေတြ မဖတ္ဘဲ မေနႏိုင္ ေတာ့၀ယ္ရဖတ္ရတာပဲ။ စာနယ္ဇင္း အဖံုးေတြမႇာကို အဲဒီလို 'ရင္ရႇား' ပံု ေတြပါေနေတာ့မၾကည့္ ဘဲလည္းျမင္ေနရပါတယ္။ အတြင္းမႇာလည္း ကိုယ္ဖတ္ ခ်င္တဲ့ စာကို အဲဒီလိုမ်က္ႏႇာျပည့္ ေရာင္စံုပံုေတြၾကားမႇာ မနည္းလိုက္ရႇာၿပီး ဖတ္ ေနရတာဆိုေတာ့ေရႇာင္လို႔ကို မရႏိုင္ပါ ဘူး။ ဖက္ရႇင္ဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ။ ေခတ္စားလိုက္ေပ်ာက္သြားလိုက္ ျဖစ္ေနမႇာပါ။ ေရး ႀကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေျပာမေနပါနဲ႔လို႔ ဆိုသူေတြရႇိေပမယ့္ မေျပာဘဲေနဖို႔ မသင့္ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းေတြ ထဲပါေနတယ္ဆိုေတာ့လူတိုင္းျမင္ေတြ႕ေနရတာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးနယ္ပယ္က လူေတြဆိုေတာ့ကေလးေတြက လိုက္အတုခိုး တတ္ၾကပါတယ္။ ၀တ္ပံုစားပံုအတုခုိး႐ံု တင္မကစာနယ္ဇင္းေတြထဲ အၿမဲပါေနတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးသမားေတြရဲ့'ထည္လဲထည္ ခြၽတ္'ကိစၥေတြ၊တြဲလိုက္ခြဲလိုက္ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္တြဲလိုက္ ကိစၥေတြကိုပါ အတုျမင္အတတ္သင ္ျဖစ္ကုန္မႇာစိုးရပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေျပာရတာပါ။


ဘီကီနီနဲ႔ အားကစား

ဒီလိုအ၀တ္အစား ေလာ္လီၾကတာ ျမန္မာမိန္းကေလးေတြတင္မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔အေနာက္ႏိုင္ငံ သူေတြလည္း အတူ တူပါပဲ။ ပိုေတာင္ ကဲပါေသးတယ္။ တစ္ေလာကက်င္းပၿပီးစီးသြားတဲ့ ႏိုင္ငံတကာ ေျပးခုန္ပစ္ၿပိဳင္ပြဲ တစ္ခုမႇာ၀ါသနာပါတဲ့မီတာ၁၀၀ၿပိဳင္ပြဲ နဲ႔အျမင့္ခုန္တုတ္ေထာက္ ခုန္ၿပိဳင္ပြဲေတြကို ၾကည့္ျဖစ္ပါတယ္။အဲဒီမႇာ သတိထားမိတာ တစ္ခုက ေယာက်္ားအား ကစားသမားေတြက အားကစားေဘာင္းဘီ၊အက်ႌေတြနဲ႔ လံုလံုၿခံဳၿခံဳ၀တ္ၾကေပမယ့္ အမ်ဳိးသမီးေတြကေတာ့ အေျပးသမား ေတြကလည္းဘီကီနီ၀တ္စံုနဲ႔ အခုန္သမား ေတြကလည္း ဘီကီနီ၀တ္စံုနဲ႔ ခ်ည္းျဖစ္ ေနပါတယ္။ေနာက္တစ္ခါေစာင့္ၾကည့္ ေလ့ရႇိတဲ့ ကမၻာ့ပတ္လည္ တင္းနစ္ကစားပြဲ ေတြမႇာလည္းဖက္ဒါရာတို႔၊ နာဒယ္လ္တို႔ လိုေယာက်္ားေတြက ေဘာင္းဘီနဲ႔စပို႔ရႇပ္ နဲ႔တင့္တင့္တယ္တယ္ ခင္ဗ်။ ၀ီလ်ံညီ အစ္မတို႔၊ ရႇာရာပိုဗာတို႔လို အမ်ဳိးသမီးေတြကေတာ့ တင္ပါးကိုဖံုး႐ံုသာရႇိတဲ့ စကတ္ တိုနံ႔နံ႔ေလးနဲ႔ ခ်က္ေပၚဗိုက္ေပၚအက်ႌမ်ဳိး၀တ္ၾကတယ္။ တင္ပါးဖံုး႐ံုသာဖံုးတဲ့ စကတ္တိုနဲ႔ ကုန္းလိုက္ကြလိုက္ေဘာလံုး႐ိုက္တဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ ဘယ္လိုမႇကို မတင္႔တယ္ပါဘူး။


မိန္းမဆိုတာ ေရာင္းကုန္မဟုတ္

ဒီေခတ္ႀကီးမႇာ မိန္းကေလး ေတြက ဘာေၾကာင့္မ်ား ေယာက်္ားေလးေတြထက္ ပိုၿပီးအရႇက္နည္း ေနရသလဲ ဆိုတာစဥ္းစားလို႔ကိုမရပါဘူး။ မိန္းမသားမ်ားရဲ့ ေနာက္ဆံုးရည္မႇန္းခ်က္ ပန္းတိုင္ဟာ လင္ေကာင္း သားေကာင္းရဖို႔ဆိုတဲ့ ေရႇးေခတ္ကဆိုထားပါေတာ့ နားလည္ႏိုင္ေသးတယ္။ အခု ေခတ္ကမိန္းမေတြ ပညာသင္အလုပ္လုပ္ၿပီးေငြရႇာႏိုင္တဲ့ ေခတ္ျဖစ္ေနၿပီေလ။ ေယာက်္ားေတြကိုဆြဲေဆာင္ၿငွိဳ႕ယူဖမ္းစားဖို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းလိုခင္းက်င္းျပသေနဖို႔ မလိုေတာ့ပါဘူး။ မိန္းကေလးေတြ ကိုယ္တိုင္က ဒါကိုသေဘာမေပါက္ၾက ေသးတာလားမေျပာ တတ္ေတာ့ပါဘူး။ အမ်ဳိးသမီးအခြင့္ အေရးတို႔အမ်ဳိးသမီးလြတ္ေျမာက္ေရးတို႔ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေနတဲ့ အေနာက္ႏိုင္ငံ ေတြမႇာေတာင္မယ္စၾက၀ဠာၿပိဳင္ပြဲလို ပြဲႀကီးေတြ လုပ္ေနၾကတာ နားမလည္ႏိုင္ ေတာ့ပါဘူး။ဒီလိုၿပိဳင္ပြဲေတြကို ျမင္တိုင္း မ်က္စိထဲမႇာေတာ့'ႏြားပြဲ'ေတြကိုပဲ ေျပးေျပးၿပီးျမင္ ေနမိပါေတာ့တယ္။


ေယာက်္ားက အိမ္ဦးနတ္မဟုတ္

အမ်ဳိးသမီးလြတ္ေျမာက္ေရးဆို တာ သူမ်ားဆီက ေတာင္းယူလို႔မရပါ ဘူး။ အမ်ဳိးသမီးေတြကိုယ္တိုင္ သူတို႔ေခါင္းထဲမႇာ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ 'ေရာင္းကုန္' စိတ္ဓာတ္ကိုဖယ္ရႇားသုတ္သင္ပစ္ရပါမယ္။ ေယာက်္ားက အိမ္ေထာင္ဦးစီး၊ မိန္းမကအိမ္ရႇင္မဆို တဲ့အယူအဆကိုလည္း စြန္႔လႊတ္ရပါ မယ္။ ဒီေခတ္မႇာလင္ေရာ၊ မယားပါ အလုပ္လုပ္၊ ပိုက္ဆံရႇာေနၾကရတာျဖစ္ ေလေတာ့ အိမ္ေထာင့္ တာ၀န္ကိုလည္း ခြဲေ၀ယူၾကရမႇာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေယာက်္ားက အိမ္ဦးနတ္ဆိုၿပီး အိမ္ဦးခန္းမႇာ မိန္႔မိန္႔ႀကီးထိုင္ၿပီး သတင္းစာဖတ္ေနလို႔မရေတာ့ပါဘူး။ ႐ံုးခ်ိန္အမီ ထမင္း ခ်ဳိင့္ယူသြားႏိုင္ေအာင္ င႐ုတ္သီး၀င္ေထာင္းဖို႔ လိုရင္ေထာင္းေပး၊ ခ်ဳိင့္ေဆးဖို႔ လိုရင္ေဆးေပးလုပ္ရမႇာပါပဲ။ ဒါမႇရာသက္ပန္ သာယာခိုင္ၿမဲတဲ့ အိမ္ေထာင္ျဖစ္မႇာပါ။


လုပ္အားခြဲေ၀မႈ

မိန္းမေတြက သူတို႔စိတ္ထဲက 'ေရာင္းကုန္' စိတ္ဓာတ္ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔ လိုုသလို၊ေယာက်္ားေတြကလည္း 'အိမ္ဦးနတ္'ဆိုတဲ့ အစြဲႀကီး ေဖ်ာက္ပစ္ဖို႔လိုပါ တယ္။ ဒီေန႔ကမၻာတစ္ခုလံုးမႇာ ေရႇးကလို 'ရာသက္ပန္႐ိုးေျမက်' ဆိုတာမ်ဳိးကိုေတာ့ သိပ္အေလးမထားၾကေတာ့ဘဲ လင္မယားကြာရႇင္းတာကို ထမင္းစားေရ ေသာက္သေဘာထားၿပီး ကြာလိုက္ၾက၊ထပ္ယူလိုက္ၾက၊ ထပ္ကြာလိုက္ၾကဆိုတဲ့ ကိစၥမ်ဳိးေတြ အလြန္အင္မတန္ကို မ်ားျပားေနပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးမႇာ'လုပ္အားခြဲေ၀မႈ' (Divi-sion ofLabor)မရႇိတဲ့အတြက္ ျဖစ္ ၾကရတာလို႔ ယူဆပါတယ္။


မႀကိဳက္ရင္သြားလို႔ရတယ္

ဘယ္လိုအေၾကာင္း ေၾကာင့္ျဖစ္ျဖစ္ သူတို႔အေနာက္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြမႇာ ေတာ့အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥတို႔၊ ဖိုမကိစၥ တို႔ဆိုတာ ထမင္းစားေရေသာက္ ကိစၥ ေလာက္ပဲသေဘာထားၾကတာ ျဖစ္ေလ ေတာ့ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမႇအျပစ္တင္ မေနၾကေတာ့ပါဘူး။သူႀကိဳက္တာသူလုပ္၊ ကိုယ္ႀကိဳက္တာကိုယ္လုပ္ပဲေလ။ ဒါေပ မယ့္ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ဳိးဆို ရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထံုး စံေတြကို ပစ္ပယ္လို႔မရပါဘူး။ မႀကိဳက္ လည္း လိုက္နာရမႇာပါပဲ။ မလိုက္နာႏိုင္ဘူးဆိုရင္လည္းရပါတယ္။ ႀကိဳက္တဲ့ေနရာသြားၿပီး ေနခ်င္သလို ေနပါ။ ခုေခတ္ပတ္စ္ပို႔ရဖို႔မခက္ပါဘူး။”ရည္းစား တစ္ေထာင္ လင္ေကာင္ တစ္ေယာက္ ” ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားက
အမ်ဳိးေကာင္းသမီး မ်ားကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေနရင္သိထားၾကဖို႔ လိုတယ္လို႔ သတိေပးလိုက္ခ်င္ ပါတယ္။


လူထုစိန္ဝင္း

၂၂ ႏွစ္ ႏွင္႔ ေရွ႕ တစ္လက္မခရီး





Myanmar Express

ဆန္ကာ သံုးခု

ပါးစပ္သရမ္း၊ စည္းကမ္းမရွိ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာေနၾကေသာ ေဒၚလာစား အတိုက္အခံမ်ားႏွင္႔ ကိုယ္႔ထမင္းကိုယ္စား အတိုက္အခံ ေပါင္းတို႔.....


ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ဒီကေန႔ထိ နုိင္ငံေတာ္ အတြက္ဆိုၿပီး ဘာတစ္ခုမွ မလုပ္နုိင္ပဲ သူမ်ားေတြကို ေဝဖန္၊ ေလကန္၊ အတင္းေျပာေနရင္း သာယာေနတဲ႔ အသင္တို႔၏ ဘဝ ႀကီးကို အသင္တို႔ စက္ဆုတ္ရြံ႕ရွာသင္႔ပါၿပီ....


အမွန္တကယ္ နုိင္ငံေတာ္အတြက္ တစ္စံုတစ္ခု လုပ္ေပးခ်င္ရင္ အေျပာေလးေတြေလွ်ာ႔ၿပီး အလုပ္ေလးေတြနဲ႔ သက္ေသျပဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ပါၿပီ။ ခုခ်ိန္က နိုင္ငံေတာ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ႔ ႀကီးမားတဲ႔ ေျပာင္းလဲမႈနဲ႔ ႀကံဳခ်ိန္ပါ။ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ႔ တိုးတက္မႈအတြက္ ေဆာင္ရြက္ေနခ်ိန္မွာ အပ်က္သေဘာေဆာင္တဲ႔ စကားေတြကို ခံုမင္မေနၾကပါနဲ႔ေတာ႔ .....


အတင္းေတြ၊ အဖ်င္းေတြ အၿမဲေျပာေနျခင္း၊ ဆိုးသတင္းေတြ ကို ခင္တြယ္ျခင္း၊ လုပ္ႀကံေဝဖန္ေရးသားျခင္း၊ မွားမွန္းမွန္မွန္း မဆန္းစစ္ပဲ အစိုးရနဲ႔ နိုုင္ငံေတာ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို မေကာင္းေၾကာင္းဟူသမွ် ခ်ဲ႔ကားေရးသားျခင္းေတြ ေန႔စဥ္လုပ္ေနျခင္းသည္ အသင္တို႔ ၏ ရခဲလွေသာ လူ႔ဘဝႀကီးအား ပညာႏွင္႔ သိကၡာမဲ႔စြာ ကုန္ဆံုးေအာင္ ဖန္တီးေနျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
တစ္ခါက ဆိုကေရးတီးရဲ႕ တပည့္တစ္ေယာက္က သူ႔ဆီကို ေျပးလာျပီး “ဆရာ ထင္မွတ္မထားတဲ့ သတင္းတစ္ခု ေျပာျပခ်င္တယ္” လို႔ ပ်ာပ်ာသလဲေျပာခဲ႔တယ္။

ဆိုကေရးတီးက “ ခဏေနဦး....အခုေျပာမယ့္ စကားကုိ ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ စစ္ျပီးျပီလား” လို႔ ေမးခဲ႔တယ္။ ဆိုကေရးတီးရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္ကို သေဘာမေပါက္တဲ႔ တပည့္က ေခါင္းခါျပတယ္။ အသင္ ပညာမဲ႔ အတိုက္အခံမ်ားလိုေပါ႔......

ဆိုကေရးတီးက ဆက္ၿပီး “တစ္ျခားလူကို မေျပာခင္ ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ အရင္စစ္ရတယ္...ပထမ ဆန္ကာကို စစ္မွန္တဲ့ ဆန္ကာလို႔ေခၚတယ္။ ငါ့ကို ေျပာမယ့္ သတင္းက အမွန္လား”

“မွန္မမွန္ ကြ်န္ေတာ္လဲ မသိဘူး....လူေတြေျပာတာ ၾကားလိုက္လို႔” (အသင္ တို႔ ေျပာေနၾက အာလုဝ္စကားအတိုင္ေပါ႔)

“မွန္တယ္ မမွန္ဘူးဆိုတာကို မသိရင္ အဲဒီ သတင္းကို ဒုတိယဆန္ကာနဲ႔ စစ္ၾကည့္.... ငါ့ကိုေျပာမယ့္ သတင္းက အေကာင္းလား”

“မဟုတ္ဘူး” (အသင္တို႔ လုပ္ေနၾက မေကာင္းေၾကာင္း စုစည္း ေျပာဆိုမႈေပါ႔)

“ဒီလိုဆိုရင္ တတိယဆန္ကာနဲ႔ ျပန္စစ္ၾကည့္... ငါ့ကို အရမ္းေျပာျပခ်င္ေနတဲ့ သတင္းက အေရးၾကီးတဲ့ သတင္း လား”

“မၾကီးပါဘူး” (အသင္တို႔ ေျပာေနၾက တင္ေနၾကအတိုင္း ဘယ္တစ္စံုတစ္ေယာက္မွ ေသေရးရွင္းရး မထိခိုက္တဲ႔ သြားပုပ္ေလလြင္႔ သတင္းေတြေပါ႔)

“အေရးမၾကီးတဲ့ သတင္း ေနာက္ျပီး အေကာင္းေျပာမယ့္ သတင္းလဲ မဟုတ္ျပန္ဘူး... သတင္းမွန္ ဟုတ္လား မဟုတ္ဘူးလားဆိုတာလဲ မသိဘဲနဲ႔ ဘာလို႔ ေျပာျပခ်င္ရတာလဲ... ေျပာျပန္ရင္လဲ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ တာပဲ အဖတ္တင္မယ္။ မဟုတ္မမွန္ေျပာတတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕ စကားကို မယံုနဲ႔ ျဖားေယာင္းေသြးေဆာင္ သူေတြရဲ႔ စကားေတြ နားထဲ မ၀င္ေစနဲ႔။ သူတို႔ဟာ ေစတနာပါလို႔ ေျပာတာထက္ သူတစ္ပါးကို ေခ်ာက္တြန္းဖို႔က မ်ားတယ္။ အဲဒီလို လူမ်ဳိးနဲ႔ေပါင္းရင္ တစ္ေန႔ကိုယ္လည္း ေခ်ာက္တြန္းခံရတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ေျပာမယ့္ စကားကို ဆန္ကာသံုးခုနဲ႔ အရင္စစ္ေဆးသင့္တယ္”

အတင္းဆိုတာ ထက္ျမက္တဲ့ ဓားသြားထက္ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ကို ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ မျမင္ေစဘဲ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္။ တစ္ျခားလူ ထိခိုက္မွ ရလာမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးကို တစ္ခ်ဳိ႔က ႏွစ္သက္ တတ္ၾက တယ္။ စကားကို လူတိုင္းေျပာတတ္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ စကားေကာင္း ေတြကို လူတိုင္း မေျပာတတ္ၾကဘူး။


ေဒၚလာစား အတိုက္အခံအေပါင္းတို႔ ေသခ်ာ မွတ္သားပါ....

အေရးႀကီးေသာကိစၥ စကားကုိ ျဖည္းျဖည္းေျပာပါ။
ျပႆနာႀကီးမားပါက စကားအား ေသခ်ာေျပာပါ။
ျပႆနာေသးလွ်င္ စကားကုိ ဟာသေႏွာ၍ေျပာပါ။
မယုံၾကည္ရေသာကိစၥ စကားကုိ ဆင္ျခင္ေျပာပါ။
မျဖစ္ပြားေသးေသာကိစၥ အဓိပၸါယ္မဲ့ မေျပာပါႏွင့္။
မလုပ္နိုင္ေသာကိစၥ ေလ်ာက္မေျပာပါနွင့္။
လူတစ္ဖက္သား ထိခုိက္ေစေသာစကား မေျပာပါႏွင့္။
မေပ်ာ္ရႊင္ေသာကိစၥ စိတ္တူေသာလူႏွင့္ေျပာပါ။
ေပ်ာ္ရႊင္စရာကိစၥ အေျခအေနၾကည့္ျပီးေျပာပါ။
စိတ္ထိခုိက္စရာကိစၥ လူေတြ႕တိုိင္းမေျပာပါႏွင့္။
သူတစ္ပါးကိစၥ သတိထားၿပီးေျပာပါ။
ကုိယ့္ကိစၥ တစ္ပါးသူ ဘယ္လိုေျပာလဲ နားေထာင္ပါ။
သက္ႀကီးသူကိစၥ မ်ားမ်ားနားေထာင္ၿပီး နည္းနည္းသာေျပာပါ။
လင္မယားကိစၥ တုိင္ပင္ၿပီးေျပာပါ။
သားသမီးကိစၥ လမ္းၫႊန္ၿပီးေျပာပါ။


ကဲကဲ ဒီေလာက္ဆို ပညာရည္ မနိမ္႔တဲ႔ သူေတြ အားလံုးေတာ႔ နားလည္ ေလာက္ပါၿပီ။ ျပင္ဆင္မယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္မေႏွာင္းေသးပါဘူး။ ဘုရားရွိခိုးေနတဲ႔ လူကို ေနာက္ေျပာင္ေျပာဆိုတာေတြ၊ လက္အုပ္ခ်ီေနတဲ႔လူ၊ ပုတီးစိပ္ေနတဲ႔လူရဲ႕ ဓာတ္ပံုကို ေအာက္တန္းက်က် ေလွာင္ေျပာင္တာေတြဟာ ဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္အေနနဲ႔လည္း မလုပ္သင္႔တဲ႔ အလုပ္ေတြပါ...။ ျပႆနာ ေသးရင္ ဟာသေနာၿပီး ေျပာရမယ္႔အစား ျပႆနာ လံုးဝမဟုတ္တာကို ျပႆနာ မျဖစ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေနၾကတာ ဘာေၾကာင္႔လဲ....။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မွီေတာ႔ မွီပါေသးတယ္။ အက်ိဳးမရွိတဲ႔ ေအာက္တန္းက်တဲ႔ ေလွာင္ေျပာင္မႈေတြ၊ ဆိုးသတင္းေတြ၊ မွန္လား မွားလား မသိတဲ႔ မေကာင္းေၾကာင္းေတြ၊ အတင္းေတြ အၿမဲေျပာဆိုေနတဲ႔ အသင္တို႔ ပါးစပ္၊ အၿမဲ ရိုက္ေနတဲ႔ အသင္တို႔ လက္ေတြကို သိမ္ဖ်င္းတဲ႔ ဘဝကေန ဆြဲတင္သင္႔ပါၿပီ.....။ အျမန္ဆံုး အျမင္မွန္ရၾကပါေစ။


Myanmar Express

အမွန္တရားဆိုတာ တစ္ခုတည္းပဲ ရွိတယ္

ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ဗဟုဝါဒ ဆိုတဲ့ စကားလံုးေတြ ေခတ္စားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အလားတူ လူေျပာမ်ားတဲ့ တျခား စကားလံုး တစ္ခု ရွိပါေသးတယ္။ အမွန္တရား ဆိုတာ တစ္ခုတည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ၾကည့္တဲ့ သူေတြရဲ႕ ႐ႈေထာင့္ကို လိုက္ၿပီး အမွန္ တရားအမ်ိဳးမ်ိဳး ကြဲျပားျခားနားစြာ တည္ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ စကားျဖစ္တယ္။


မေရရာမႈေတြနဲ႔ေခတ္

အမွန္တရားဆိုတဲ့ အေပၚမွာကို သံသယပြားသူ တခ်ိဳ႕လည္း ရွိေသးတယ္။ လူ႔ေလာကမွာ ေသခ်ာ ေရရာတဲ့ အရာဆိုတာ ဘာမွမရွိဘူး။ မေသခ်ာ မေရရာမႈေတြ ၾကားမွာ မ်က္မျမင္ ပုဏၰားမ်ား ဆင္စမ္းသလို စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ ကိုယ္ထင္တာ ကုိယ္ ေျပာေနၾကတာပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုသူက ဆိုၾကတယ္။ အဲဒီအဆိုရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ အျဖစ္ အမွန္တရားကို ကုိင္စြဲတယ္။ အမွန္တရား အတြက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံတယ္ ဆိုတဲ့ သူမ်ားကို တစ္ယူသန္ အယူသည္းသူ၊ မ်က္ကန္းမ်ား အျဖစ္ ျပက္ရယ္ ျပဳတာေတြ ကပ္ပါလာေလ့ရွိတယ္။


အားေပးရာက်တယ္

အမွန္တရားကို ကိုင္စြဲလို႔ ပ်က္ရယ္ ျပဳတာက ကိစၥမရွိဘူး။ ထင္ရာစိုင္းၿပီး မမွန္မကန္ လုပ္ေနတာ ေတြကို သူတို႔လည္း သူတို႔႐ႈေထာင့္က အမွန္တရားလို႔ ယူဆၿပီး လုပ္ေနၾကတာပဲ။ အျပစ္ေျပာလို႔ မရဘူးဆိုတဲ့ သေဘာထား မ်ိဳးကေတာ့ မဟုတ္တာကို အားေပး အားေျမႇာက္ ျပဳလုပ္ရာ က်တယ္။ သေဘာ မတူႏိုင္ဘူး။ လူ႔ေလာကမွာ အယူဝါဒမ်ိဳးစံု ရွိေနၾက တာမွန္တယ္။ မတူကြဲျပားတဲ့ အယူဝါဒ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို သည္းခံၿပီး လူတိုင္းရဲ႕ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ ကိုးကြယ္မႈကို ေလးစား စြာ အတူတကြ ယွဥ္တြဲ ေနထိုင္ျခင္းကို လူ႔ယဥ္ေက်းမႈလို႔ သတ္မွတ္ေခၚဆို ခဲ့ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏွစ္သာရလည္း ျဖစ္တယ္။


ေတာင္တက္လမ္း အသြယ္သြယ္

ေတာင္တစ္ေတာင္ကို တက္ဖို႔ လမ္းေၾကာင္း အသြယ္သြယ္ ရွိႏိုင္တယ္။ အယူဝါဒ မ်ိဳးစံုဟာ ေတာင္တက္ လမ္းေၾကာင္း အသြယ္သြယ္နဲ႔ တူတယ္။ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းက တက္မွ မွန္တယ္လို႔ သတ္မွတ္လို႔ မရဘူး။ ဘယ္လမ္းေၾကာင္း ကပဲ တက္တက္ မေလ်ာ့ေသာ ဇြဲသတၱိနဲ႔ မမွိတ္မသံု တက္ရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားကို ေရာက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ေတာင္ထိပ္ကို ေရာက္ေအာင္ တက္မယ္ ဆိုတဲ့ ျပတ္သား ေရရာတဲ့ ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ ခိုင္ၿမဲတဲ့ ဇြဲသတိၱ မရွိဘဲ လမ္းတစ္ဝက္ က ေနာက္ျပန္ လွည့္တတ္တဲ့ လူစားမ်ိဳးကေတာ့ ေတာင္ထိပ္ကို ဘယ္ေတာ့မွ ေရာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လမ္းသြယ္ေတြ မ်ားတာက အေၾကာင္း မဟုတ္ဘူး။ အဆံုးထိ ေရာက္ေအာင္ တက္ဖို႔သာ အေရးႀကီးတယ္။

ထိပ္ဖ်ားဆိုတာ တစ္ခုပဲ ရွိတယ္

ေတာင္တက္လမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်ားမ်ား ေတာင္ထိပ္ ဖ်ားကေတာ့ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ႏွစ္ခု ရွိေနတယ္ ဆိုရင္ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားလို႔ မေခၚႏိုင္ဘူး။ မမွိတ္မသုန္ ခိုင္က်ည္တဲ့ ဇြဲသတၱိနဲ႔ တက္လာရင္ ဘယ္လမ္းေၾကာင္းကပဲ တက္လာ တက္လာ ေတာင္ထိပ္ဖ်ားကို မလြဲဧကန္ ေရာက္မွာ ေသခ်ာတယ္။ ဗဟုဝါဒဆိုတဲ့ အယူဝါဒ မ်ိဳးစံုဟာ အမွန္တရား ဆိုတဲ့ ေတာင္ထြတ္ဖ်ားကို ေရာက္ေအာင္ တက္တဲ့ လမ္းသြယ္ေတြပဲ။ မေရမတြက္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ထိပ္ဖ်ား အေခါင္အထြတ္ ဆိုတာကေတာ့ တစ္ခုပဲ ရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အေခါင္အထြတ္လို႔ ေခၚတာ ျဖစ္တယ္။


အမွန္တရား တစ္ခုတည္း

အမွန္တရား ဆိုတာ ႏွစ္ခု မရွိႏိုင္ဘူး။ တစ္ခုတည္း ရွိလို႔ အမွန္တရားကို သတ္မွတ္တာ ျဖစ္တယ္။ အေနာက္တိုင္း ႐ႈေထာင့္ အမွန္တရား၊ အေရွ႕တိုင္း ႐ႈေထာင့္ အမွန္တရား ရယ္လို႔ မရွိဘူး။ လူ႔ေလာက အမွန္တရားဆိုတာ တစ္ခုတည္းပဲ ရွိတယ္။ အေနာက္ ႐ႈေထာင့္၊ အေရွ႕႐ႈေထာင့္၊ အမွန္တရား ေတာင္ထြတ္မ်ားကို သြားတဲဲ့ ခ်ဥ္းကပ္ လမ္းေၾကာင္း၊ လမ္း သြယ္ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ အမွန္တရား မဟုတ္ဘူး။ အေရွ႕တိုင္းသား မ်ားက ၃၂ ေကာ႒ာသနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားၿပီး အေနာက္ တိုင္းသား ေတြက ၃၆ ေကာ႒ာသ အစုအဖြဲ႕ႀကီးသာ ျဖစ္ၿပီး ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ႐ႈသြင္းၿပီး အသက္ရွင္ ေနၾကတာ အတူတူ ျဖစ္တယ္။


လူယဥ္ေက်းဆိုတာ

ေတာင္ထြတ္ကို ေရာက္ဖုိ႔ လမ္းေၾကာင္းေတြ အသြယ္သြယ္ရွိတာကို လက္ခံ အသိ အမွတ္ျပဳၿပီး တျခား လမ္းေၾကာင္း ေတြက တက္ေနၾကသူမ်ားကုိ ေတာင္တက္ေဖာ္ မ်ား အျဖစ္ သေဘာထား ႏိုင္သူမ်ားကို လူ႔ယဥ္ေက်းလို႔ သတ္မွတ္ၾက တယ္။


အလုိတူအလိုပါပဲ

လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ ပန္းတိုင္ကို ေရာေထြးၿပီး အမွန္တရားဆိုတာ တစ္ခုတည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေနၾကတာ ျဖစ္တယ္ ။ လူ႔ေလာကမွာ လူဆိုးနဲ႔ လူေကာင္းရယ္လို႔ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားတဲ့ ႏႈန္းစံေတြ ရွိၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ ဒါကို မ႐ႈပ္ မ႐ႈပ္ ေအာင္ ေကာင္းတယ္ ဆိုးတယ္ ဆိုတာ ပံုေသကားခ် သတ္မွတ္ထားလို႔ မရဘူး။ သူ႔ဘက္က အမွန္နဲ႔ ကုိယ့္ဘက္က အမွန္ မတူၾကဘူး။ အမွန္တရား အမ်ားႀကီး ရွိတယ္ စသျဖင့္ ေျပာေနၾကတာ လူဆိုးေတြ ဘက္က ေရွ႕ေန လိုက္ေပး ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ အလိုတူ အလိုပါပဲ ျဖစ္တယ္။


ေရာင္ေတာ္ျပန္ ေရာလႊတ္တာ

ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ဗဟုဝါဒ စကားလံုးေတြ ေခတ္စား ေနတာနဲ႔ ေရာင္ေတာ္ျပန္ ေရာၿပီး လူမသမာ ေတြက လူဆိုး လူေကာင္း ဆိုတဲဲ့ ႏႈန္းစံေတြ မတူကြဲျပား အမ်ိဳးမ်ိဳး အစားအစား ရွိတယ္။ အမွန္တရား ဆိုတာလည္း အမ်ားႀကီး ရွိတယ္လို႔ ေႂကြး ေၾကာ္ ဝါဒျဖန္႔ ေနၾကတာ ျဖစ္တယ္။ လူ႔ေလာကမွာ မေရရာ မေသခ်ာမႈေတြ ျပည့္ႏွက္ ေနေပမယ့္ ေရရာ ေသခ်ာတာ ေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ မတရားမႈနဲ႔ တရားမႈကို တိက် ျပတ္သားစြာ ခြဲျခား သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ ႏိုင္ငံတိုင္း လူမ်ိဳး တိုင္းမွာ ရွိပါတယ္။ တာလီဘန္ေတြက ေစ်းထဲမွာ ဗံုးခြဲတိုက္ခိုက္တာဟာ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ အၾကမ္းဖက္မႈလို႔ ယဥ္ေက်းတဲ့ လူသားတိုင္းက သတ္မွတ္ ထားၾကပါတယ္။


ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈပဲ

အလားတူပဲ အာဖဂန္ႏိုင္ငံက မူလတန္း ေက်ာင္းသားေပၚ က်ခ်င္က်၊ လူအို႐ုံေပၚ က်ခ်င္က်၊ ေဆး႐ုံေပၚ က်ခ်င္က်၊ ေစ်းထဲ က်ခ်င္က်၊ ဘယ္ေနရာက်က် လူေတြ ေၾကာက္လန္႔သြားရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ သေဘာနဲဲ႔ လူမပါတဲဲ့ ေလယာဥ္ေတြ ေပၚက ဗံုးေတြ ဒလစပ္ ႀကဲခ်ေနတဲ့ အေမရိကန္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြဟာလည္း လူမဆန္တဲ့ ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြပဲ ျဖစ္တယ္လို႔ လူ႔ယဥ္ေက်းတိုင္းက သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ အျပစ္မဲ့တဲ့ အရပ္သူ အရပ္သားေတြကို သတ္ျဖတ္တာဟာ ဘယ္လို အေၾကာင္း ျပခ်က္မ်ိဳးနဲ႔မွ တရားတယ္လို႔ သေဘာ မထားႏိုင္ပါဘူး။ ဒီလိုလုပ္ရပ္ကို မွန္တယ္လို႔လည္း ဘယ္သူ ကမွ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။


ေျဗာင္လိမ္ေနတာ

ဒီလို ရက္စက္ ၾကမ္းၾကဳတ္ မႈႀကီးေတြကို ေျပာင္ေျပာင္ တင္းတင္း က်ဴးလြန္ ေနၾကသူမ်ားက သူတို႔ရဲ႕ ရာဇဝတ္မႈ ေတြကို ဖံုးကြယ္ဖို႔ အတြက္ အမွန္တရား ဆိုတာ တစ္ခုတည္း ရွိတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ့ အယူအဆကို ဝါဒျဖန္႔ ေႂကြးေၾကာ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ သူတို႔ ႐ႈေထာင့္က ၾကည့္တဲ့ အမွန္တရား အတိုင္း ေဆာင္ရြက္တာ ျဖစ္လို႔ သူတို႔ မလြန္ဘူး။ မမွားဘူး။ အမွန္ တရားဆိုတာ ေလာကမွာ တစ္ခုတည္းပဲ ရွိပါတယ္။ သြားတဲ့ လမ္းေၾကာင္းေတြသာ အသြယ္သြယ္ မ်ားေနတာ ျဖစ္တယ္ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သေဘာေပါက္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အယူဝါဒေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိေနတာနဲ႔ အမွန္တရားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္လို႔ နားမေယာင္သင့္ဘူး။ အယူဝါဒေတြက အမွန္တရား မဟုတ္ဘူး။ အမွန္တရားကို သြားရာ လမ္းေၾကာင္း ေတြသာ ျဖစ္တယ္။ အမွန္တရားဆိုတာ ႏွစ္ခု မရွိႏိုင္ပါဘူး။


လူထုစိန္ဝင္း
(၂၀၁၀ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္ေန႔ထုတ္ the Hot News ဂ်ာနယ္မွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ပါတယ္။ )