အုပ္ထိန္းမႈလြန္ကဲလြန္းရင္ လူရာမဝင္ျဖစ္တတ္တယ္

ေအာင္ျမင္တဲ့ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းတစ္ခုကို လုပ္ကိုင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေဟာင္းတစ္ေယာက္ တစ္မနက္ေရာက္လာၿပီး “ဆရာ့ဆီက အၾကံဥာဏ္ေလးမ်ား ရမလားဆိုၿပီး လာတာပါ” လို႔ ေျပာပါတယ္။ အပူေပးခ်င္မွ ေရာက္လာတယ္ဆိုၿပီး ထိပ္ေခါက္ခ်င္လည္း ေခါက္ပါဆိုၿပီး မ်က္နွာခ်ိဳေသြးပါေသးတယ္။

တစ္ဦးတည္းေသာသား

အက်ိဳးအေၾကာင္းေမးၾကည့္လုိက္ေတာ့ ၁၀ တန္းေျဖၿပီးတဲ့သားက ျမစ္ၾကီးနားကရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းအျပန္လိုက္လည္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီးနားပူနားဆာ လုပ္ေနတဲ့အတြက္ ဘယ္လို ကိုင္တြယ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနရတယ္လို႔ေျပာျပပါတယ္။ ကေလးက ျမစ္ဆံုကို သြားၾကည့္ခ်င္တာပါတဲ့။မိဘကလည္း
တစ္ေယာက္တည္းရိွတဲ့ သားကေလးကို မိဘမပါဘဲ ဘယ္မွမလႊတ္ဘူးေတာ့စိတ္မခ်ျဖစ္ေနတယ္။သားေလးကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ငပလီ၊ေခ်ာင္းသာ၊ေငြေဆာင္အစရိွတဲ့ေနရာေတြကို အၿမဲလိုက္ပို႔ေပးပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းေတာ့ တစ္ခါမွမလႊတ္ဘူးပါဘူးတဲ့။သားက ေန႔တိုင္း တက်ီက်ီနဲ႔ နားပူနားဆာ လုပ္ေနတာေၾကာင့္စိတ္ညစ္ေနရပါတယ္တဲ့။သူ႔သားေတာင္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးတဲ့ အရြယ္ကိုေရာက္ေနၿပီကိုးလို႔ ေတြးရင္းကုန္လြန္သြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုျပန္သတိရသြားပါတယ္။

ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္ပါ

တစ္ခါက ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းသာကို သေဘၤာနဲ႔သြားမယ္လုပ္ၾကေတာ့ သူ႔မိဘက သူ႔ကိုလိုက္ခြင့္မျပဳပါဘူး။အဒီအခ်ိန္မွာ သူက စီးပြားေရးတကၠသိုလ္ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသားပါ။ သူနားပူနားဆာလုပ္တာေၾကာင့္ သူ႔မိဘေတြဆီလိုက္သြားၿပီး လို္က္ခြင့္ျပဳဖို႔ ေျပာေပးရပါတယ္။ မိဘမ်ားကလည္း
ဆရာကုိယ္တိုင္လိုက္လာတယ္ဆိုေတာ့ အားနာၿပီးထည့္လိုက္ပါတယ္။အဒီအေၾကာင္း သူ႔ကို ျပန္သတိေပးၿပီး ကိုယ္ခ်င္းစာၾကည့္နဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။လိုက္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါလို႔ေတာ့ မတိုက္တြန္းလိုက္ပါဘူး။ သူျပန္သြားၿပီး ညဘက္က် ဖုန္းဆက္ပါတယ္။သူ႔ဇနီးနဲ႔ တိုင္ပင္ၿပီး သားကို လိုက္ခြင့္ျပဳလိုက္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။


ပူညံပူညံ ဆူသံေတြ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမိသားစုေတြအတြင္း ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရိွတဲ့ အိမ္တြင္းျပႆနာက ဒါမ်ိဳးခ်ည္းပါပဲ။ ဘယ္မိဘမဆို မိဘေနရာကပဲ စဥ္းစားၿပီး သားသမီးေနရာက မစဥ္းစားပါဘူး။ သားသမီးကလည္း မိဘေနရာကေနၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေလ့မရိွပါဘူး။အဒီေတာ့ သီခ်င္းနားေထာင္တာနဲ႔ တီဗြီၾကည့္တာက အစ၊ အဝတ္အစား ဝတ္ပံုစားပံု အဆံုး ဘယ္ေနရာမွ အၾကိဳက္ခ်င္းတူတယ္လို႔ မရိွေတာ့ပါဘူး။အၾကိဳက္မတူရာကေနၿပီး ပူညံပူညံနဲ႔ ဆူသံေတြေပၚထြက္လာၾကပါတယ္။လူငယ္ေတြကေတာ့ မ်ိဳးဆက္ကြာဟမႈေၾကာင့္လို႔ လက္ညိႈးထိုးၿပီး မိဘေတြကို ေခတ္ေနာက္က်တဲ့ လူၾကီးမ်ားအျဖစ္ျမင္ၾကတယ္။ကြယ္ရာမွာ ေခၚတာကိုးက ဘိုးေတာ္ၾကီး၊ဘြားေတာ္ၾကီးတဲ့ေလ။

ေခါင္းမအိုရင္ လူမအို

အသက္ၾကီးလာရင္ အေတြးအေခၚေတြပါ ေခတ္ေနာက္က်န္ရစ္ခဲ့တာပဲလို႔ ေလွနံဓါးထစ္မမွတ္ထားသင့္ဘူး။တေလာက တီဗီမွာ အဆိုေတာ္ခ်စ္ေကာင္းနဲ႔ သူ႔သမီး အဆိုေတာ္မေလး အိမ့္ခ်စ္တို႔ တြဲၿပီးသီခ်င္းဆိုသြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သမီးေလအိမ့္ခ်စ္ထက္ေတာင္ပိုၿပီး ခ်စ္ေကာင္းက (ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္) ေဟာ့ေရွာ့ျဖစ္ေနေသးတယ္။အဆိုေတာ္ ေဂ်ေမာင္ေမာင္လည္း အတူတူပါပဲ။စင္ေပၚမွာ သမီးသီရိေဂ်ေမာင္ေမာင္ထက္ေတာင္ ခုန္ေပါက္ျမဴးၾကြ ေနေသးတာေတြ႔ရပါတယ္။ အသက္ၾကီးတိုင္း အေတြးအေခၚ ေခတ္ေနာက္က်တာမဟုတ္ဘူး။ေခါင္းမအိုရင္ လူမအိုဘူးဆိုတာကို လူငယ္ေတြလည္း နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။


အာခံစိတ္ျဖစ္ရတဲ့ အေၾကာင္း

မိဘေတြဘက္ကလည္း အရာရာကို မိဘဘက္ကၾကည့္ၿပီး (စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္နဲ႔) တားဆီးပိတ္ပင္တာမ်ိဳးအလြန္အမင္းမလုပ္သင့္ဘူး။ မိမိကုိယ္တိုင္ သားသမီးမ်ားအရြယ္က ဘယ္လုိေနခဲ့၊ ထိုင္ခဲ့၊ ဝတ္စားဆင္ယင္ခဲ့သလဲ။ ဘာေတြၾကိဳက္ၿပီး ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲဆိုတာ ျပန္စဥ္းစားၿပီးမွ တားသင့္တာကို တားၿပီး ပိတ္သင့္တာကို ပိတ္သင့္တယ္။ ကိုယ္ငယ္ငယ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေခ်ာင္းသာေတြ၊ ငပလီေတြသြားခဲ့သလို၊ သားသမီးေလးလည္း သြားခ်င္ရွာမွာပဲလို႔ စဥ္းစားသင့္တယ္။ ပူတာကေတာ့ ပူတာေပါ့။သားသမီးအတြက္ မပူတဲ့ မိဘ ဘယ္ရိွမွာလဲ။ဒါေပမယ့္ သဘာဝထက္လြန္ကဲၿပီး ပူတာမ်ိဳးကေတာ့ မေကာင္းဘူး။မိဘလည္း စိတ္ဆင္းရဲရၿပီး သားသမီးလည္း မေက်နပ္မႈေတြျဖစ္ရတယ္။မေက်မနပ္ျဖစ္ရေတာေတြက အစို္င္အခဲၾကီး ျဖစ္သြားရင္ အာခံစိတ္၊တြန္းလွန္ပုန္ကန္ခ်င္စိတ္ အထိေရာက္သြားႏိုင္တယ္။


ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိေလးေတြ

တစ္ဦးတည္း သားသမီးရဲ့ မိဘေတြက ပိုၿပီး ပူပန္တတ္ၾကတယ္။ဟိုဟာ စိတ္မခ်၊ ဒီဟာစိတ္မခ်နဲ႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မႈ အလြန္အကၽြံလုပ္ေလ့ရိွတယ္။အႏွစ္ နွစ္ဆယ္အစိတ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့တဲ့သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ မိဘအအုပ္အထိန္း သိပ္ေကာင္းတဲ့ဗိုင္းေကာင္းေက်ာက္ဖိ သားလိမၼာ၊ သမီးလိမၼာေလးေတြ အမ်ားၾကီး ေတြ႔ခဲ့ဘူးတယ္။စာလည္း သိပ္ေတာ္ၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အားမနာတမ္းမွန္တဲ့အတိုင္းေျပာရရင္ သူတို႔အမ်ားစုဟာ လူအဖြဲ့အစည္းအတြင္း ဝင္ေရာက္သြားတဲ့အခါက်ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွကို သံုးစားမရတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။မိဘအုပ္ထိန္းမႈ လြန္ကဲေလေတာ့ ဘယ္အရာကိုမွ ကိုယ္ပုိင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ သူမ်ားကုိခ်ည္း အားကိုးေနရပါေတာ့တယ္။ အားကိုးရင္း အာကိုးရင္းနဲ့ အလုပ္တူလုပ္ၾကတဲ့ အသက္ၾကီးၾကီး အိမ္ေထာင္သည္ေတြနဲ႔ ညားသြားၾကတဲ့ သားလိမၼာ၊ သမီးလိမၼာေလးေတြကိုလည္း ရင့္နင့္စြာနဲ့ေတြ့ခဲ့ဖူးပါတယ္။

စိတ္သဘာဝသိဖို႔လို

သားသမီးျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တဲ့အခါမွာ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားအလုိက္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ ကေလးမ်ားရဲ့စိတ္သဘာဝနဲ႔ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြျဖစ္ေအာင္ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ကေလးဟာ အမိဝမ္းတြင္းကထြက္လာကတည္းက အေမဆိုတာ အားကိုးအားထားျပဳစရာ ဧရာမတန္ခိုးရွင္ၾကီးလို႔ မွတ္ယူထားၿပီး အေမ့နားကမခြာဘဲ တကပ္ကပ္လုပ္ေနေလ့ရိွတယ္။ေက်ာင္း စ ေနရေတာ့လည္း စာသင္ခန္းအျပင္ဘက္က အေမေစာင့္ေနမွ ေက်နပ္တယ္။ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အေမပို႔မွ အေမၾကိဳမွ ၾကိဳက္တယ္။ အေမခြံ့ေကၽြးမွစားတယ္။ အေမသိပ္မွ အိပ္တယ္။ ၁၁ နွစ္၊၁၂ နွစ္အရြယ္၊ေျခာက္တန္း၊ခုနွစ္တန္းေရာက္ေတာ့ အေမလာမၾကိဳေစခ်င္ေတာ့ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပဲ သြားခ်င္ျပန္ခ်င္တယ္။ဒါမွမဟုတ္ ဒရိုင္ဘာ လာၾကိဳေစခ်င္တယ္။ သူကို္ယ့္သူ အရြယ္ေရာက္လာၿပီ။ သူ့ကိုယ္သူထိန္းႏိုင္ၿပီဆိုတာကို ေဖာ္ျပခ်င္လာတယ္။


သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔ သူလမ္းေလွ်ာက္

ဒါသဘာဝတရားရဲ့ ေျပာင္းလဲမႈ႕ျဖစ္တယ္။ ဘယ္သူမွတားလို႔မရဘူး။ ဒီအခ်က္ကို မိဘက နားလည္ၿပီး သူအရြယ္ေရာက္လာၿပီ၊ သူ့ကုိယ္သူေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ၿပီဆိုတာ အသိအမွတ္ျပဳေၾကာင္း၊ထုတ္ေဖာ္ျပသဖို႔ိလိုတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္ကိစၥမဆို မိဘကို အားမကိုးဘဲ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးႏိုင္ဖို႔ ၾကိဳးစားရမယ့္အေၾကာင္း၊ ဒီလိုကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးဖို႔အတြက္ အရာရာကို ကိုယ္ပိုင္ဥာ႕ဏ္နဲ႔ စဥ္းစားေဝဖန္သံုးသပ္ၿပီး လုပ္ရမယ့္အေၾကာင္း၊ သားသမီးနားလည္ေအာင္ရွင္းျပၿပီး စဥ္းစားတဲ့အက်င့္ရေအာင္လုပ္ေပးရပါမယ္။အက်ိဳးအေၾကာင္းစပ္ဆက္စဥ္းစားတတ္တဲ့ အက်င့္ရသြားတဲ့ ကေလးဟာ သူ႔ဘဝတစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးဘဲ သူ႔ေျခေထာက္နဲ႔သူ ေကာင္းေကာင္းလမ္းေလွ်ာက္သြားႏိုင္မွာ ေသခ်ာပါတယ္။

အုပ္ထိန္းမႈလြန္ကဲလို႔

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ မူလတန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေလးေတြကို ဆရာ၊ဆရာမေတြက ဦးေဆာင္ၿပီး တစ္ညအိပ္ ႏွစ္ညအိပ္ ေတာစခန္းထြက္တဲ့ အေလ့အက်င့္လုပ္ေပးေလ့ရိွတယ္။ ကေလးဘဝကတည္းက ကိုယ္ေရာစိတ္ပါ ၾကံခိုင္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို့ဆီက အသက္ ၁၂ အရြယ္၊ ၁၃ နွစ္အရြယ္ မိန္းကေလး ေတြေတာင္ မိဘမပါဘဲနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးတစ္လံုးနဲ႔ ကမၻာပတ္ဝံ့တဲ့ သတၱိရိွေနၾကတာျဖစ္တယ္။ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အအုပ္အထိန္းလြန္ကဲလြန္းေတာ့ ဆရာဝန္မေလး၊ က်ဴတာမေလး ျဖစ္ေနတာေတာင္ မိဘ သို႔မဟုတ္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ေယာက္မပါဘဲ ရန္ကုန္-မႏၱေလး ခရီးေလာက္ကို မသြားရဲၾကတာေတြ အမ်ားၾကီး ရိွတယ္။ အုပ္ထိန္းမႈလြန္ကဲျခင္းက တရားခံပဲ။


ပင္ပန္းရွာၾကတယ္

ဒီေခတ္ ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားအရြယ္ကေလးေတြဟာ ေရွးခတ္နဲ႔ မတူ အင္မတန္ပင္ပန္းၾကရွာတယ္။ သံုးႏွစ္သားအရြယ္က စၿပီး ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားအရြယ္အထိ ေက်ာင္းနဲ႔၊ က်ဴရွင္နဲ႔၊ ဂိုက္နဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ေနၾကတယ္။ ကေလးသဘာဝ အေမ့နား ကပ္ခၽြဲခ်ိန္၊ ေဆာ့ခ်ိန္၊ကစားခ်ိန္ရယ္လို႔ ဟုတ္တိပတ္တိ ရိွၾကတာမဟုတ္ဘူး။ တစာစာနဲ႔ စာေတြနဲ႔ ပိၿပီး ႏုနယ္တဲ့ ကေလးဦးေႏွာက္ေလးေတြ ထံုထိုင္းသြားမွာေတာင္စိုး၇ိမ္မိတယ္။ ကေလးဆိုတာ သြက္သြက္လက္လက္၊ လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာရမွ ထူးခၽြန္တဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ျဖစ္လာႏိုင္မွာပါ။

ပူတူးတူးေလးလို

၁၀ တန္းစာေမးပြဲ ၾကီး ေျဖၿပီးတဲ့အခ်ိန္မ်ိဳးမွာေတာ့ ကေလးေတြ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာ သူတို႔စိတ္ၾကိဳက္ေနခြင့္ ေပးသင့္တယ္။အဒီအသက္အရြယ္ဟာ ကေလးဘဝကေန လူၾကီးဘဝ စတင္ေျပာင္းလဲဖို႔ စတင္ေျခလွမ္းလိုက္ခ်ိန္ျဖစ္တယ္။ အစစ အရာရာ ကိုယ္ပိုင္အသိန႔ဲဆင္ျခင္စဥ္းစား ဆံုးျဖတ္တတ္ေအာင္ မိဘမ်ားက ညႊန္ျပဖို႔လိုပါတယ္။ သူတို႔အရြယ္ဟာ ကေလးမဟုတ္ေေတာ့ဘူးဆိုတာ သူတို႔ကိုယ္တိုင္သိလာေအာင္ လုပ္ေပးပါ။မိဘမ်ားကလည္း အဒီအရြယ္ေတြကို ပူတူးတူးေလး” လိုသေဘာထားၿပီး ထမင္းခြံ့ေကၽြးမေနပါနဲ့ေတာ့။ ဒါမွ သူတုိ႔ေလးေတြ ရင့္က်က္လာမွာျဖစ္တယ္။


လူထုစိန္ဝင္း

Posted in: လူထုစိန္ဝင္း