သမၹပလႅာပ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား

ဂ်ာနယ္တဒါဇင္ေလာက္မွာ အပတ္စဥ္ပံုမွန္စာေတြေရးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ စာဖတ္ပရိသတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆီက ဖုန္းဆက္တာေတြ စာေရးတာေတြ အျမဲလိုလို လက္ခံရရွိေလ့ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕က အားေပးတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေဝဖန္ေထာက္ျပတယ္။ တခ်ဳိ႕က တိုင္တမ္းတယ္။ တခ်ဳိ႕က တုိင္ပင္တယ္။ တခ်ဳိ႕က ရင္ဖြင့္တယ္။ အမ်ဳိးစံုပါပဲ။


အျပဳသေဘာ ေဝဖန္သံုးသပ္

ဒီအထဲမွာ ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အားမလိုအားမရျဖစ္လို႔၊ မႀကိဳက္လို႔၊ စိတ္ပ်က္လို႔ ေျပာပါဦး၊ ေရးပါဦးလို႔ တိုက္တြန္းတဲ့စာမ်ဳိးေတြက အမ်ားဆံုးပါပဲ။ အတတ္ႏိုင္ဆံုး တာဝန္ေက်ေအာင္ ေရးခဲ့ပါတယ္။ စာနယ္ဇင္းသမားဆိုတာ အျမင္မေတာ္တာ၊ အၾကားမေတာ္တာ မွန္သမွ်၊ တိမ္းေစာင္းေနတာမွန္သမွ် အျပဳသေဘာ ေဝဖန္သံုးသပ္တင္ျပရျမဲ ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ေမာ္ဒယ္မိန္းကေလးေတြ ဝတ္စားဆင္ယင္ပံု လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီတာက အစ၊ ဝန္ထမ္းႀကီးငယ္ေတြ အက်င့္ပ်က္တာမ်ဳိး အလယ္၊ လူတိုင္းလိုလို သိကၡာကိုရိကၡာနဲ႔ လဲပစ္ေနၾကတာမ်ဳိး အဆံုး ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ေရးခဲ့ပါတယ္။ ဒီအထဲမွာ ကိုယ့္တာကိုယ္ လံုေအာင္လုပ္ဖို႔ အတြက္ စာနယ္ဇင္းသမားမ်ား လိုက္နာေစာင့္ထိန္းရမယ့္ က်င့္ဝတ္ေတြ အေၾကာင္း ေရးခဲ့တာက အမ်ားဆံုးျဖစ္ပါတယ္။

သမၹပလႅာပ ဂ်ာနယ္လစ္

က်င့္ဝတ္အေၾကာင္း ေရးလြန္းအားႀကီးလို႔ ပြဲတကာလည္တက္ၿပီး လက္ေဆာင္ ယူသူေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြကို ခုတံုးလုပ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလူရာ ဝင္ေအာင္ လုပ္သူေတြနဲ႔ ေၾကာ္ျငာေဆာင္းပါးေရးၿပီး ပိုက္ဆံရွာသူေတြ စတဲ့ စတဲ့ အသိမ္အဖ်င္းေရးသူ ‘သမၹပလႅာပဂ်ာနယ္လစ္’ မ်ားက ကြယ္ရာမွာ ေအာက္ကလိအာ ေျပာၾကတာေတြလည္း အမ်ားႀကီး ျပန္ၾကားရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အေရးေလွ်ာ့လို႔ မျဖစ္ဘူး။ စာနယ္ဇင္းဆိုတာ စတုတၳမ႑ိဳင္ ျဖစ္တယ္ဆိုေတာ့ တည့္မတ္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ျခစားေလာက္ကိုက္လို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ ျခေတြေလာက္ေတြ မကပ္ႏိုင္ေအာင္ တားဆီးကာကြယ္ရမယ္။ လက္ႏွီးစုတ္ကို အိမ္ျပင္ထုတ္လွန္းသလိုျဖစ္လည္း မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ရွက္ေတာ့ရွက္တာေပါ့။


ဖန္တရာေတေနၿပီ

စာဖတ္ပရိသတ္ေတြကေတာင္ ေျပာလာရတာဆိုေတာ့ ပိုၿပီးရွက္စရာေကာင္းတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ေရးခဲ့တာ 'ဖန္တရာေတ’ ေနၿပီျဖစ္ေပမယ့္လည္း စာဖတ္သူမ်ားက ေရးေစ၊ ေျပာေစခ်င္ေတာ့ ေရးရပါဦးမယ္။ အခုမွ ဂ်ာနယ္ေလာကထဲလွမ္းဝင္ဖို႔ ၾကံရြယ္တဲ့လူငယ္ေလးေတြ ဆင္ျခင္ႏိုင္ၾကေစဖို႔ျဖစ္တယ္။ အံတိုေနၿပီျဖစ္တဲ့ 'သမၹပလႅာပ ဂ်ာနယ္လစ္' မ်ား မဖတ္ဘဲ ေက်ာ္လႊားသြားၾကပါလိမ့္မယ္။


အမ်ားဆံုး ညည္းညဴသံ

စာဖတ္သူမ်ားရဲ႕ အမ်ားဆံုး ညည္းညဴသံကေတာ့ သတ္ပံုမွားတာနဲ႔ စာအက်အေပါက္မွားတာေတြ ျဖစ္တယ္။ ဝါက်တခုမဆံုးခင္ စာေၾကာင္းက ျပတ္သြားေပ်ာက္သြားေတာ့ အဓိပၸာယ္ဆက္စပ္မရဘဲ ျဖစ္တာကို သူတို႔ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ၾကတယ္။ တခါတေလ စာပိုဒ္တပုိဒ္လံုးက်န္ခဲ့လို႔ စာေရးသူဘာေျပာမွန္း မသိလိုက္ရဘူးလုိ႔ ဆိုၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က ၫႊန္းတဲ့စာမ်က္ႏွာမွာ အဆက္ကို ရွာမရတာလည္း စိတ္မရွည္ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕က စာမ်က္ႏွာ နံပါတ္ထိုးတာ မထင္မရွား ျဖစ္ေနတာကို မႀကိဳက္ၾကဘူး။ ကာတြန္းေတြမွာပါတဲ့ စာက သတ္ပံုမွားေနတာကိုေတာ့ အမ်ားဆံုး ေထာက္ျပၾကတယ္။ ကာတြန္းဆိုေတာ့ ပိုၿပီးသိသာထင္ရွားေနတာကိုး။


သတ္ပံုေလးေတာင္ မယံုရေတာ့

ဒီအခ်က္ေတြအားလံုး အမွန္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ေရွးကဆိုရင္ ကေလးေတြ သတ္ပံုမသိလို႔ေမးတဲ့အခါ နီးရာ သတင္းစာ၊ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္းတေစာင္ဆြဲယူၿပီး “အဲဒီထဲမွာရွာၾကည့္” လို႔ ေျပာလိုက္႐ံုပဲ။ အဲဒီေလာက္အထိကို စာဖတ္ပရိသတ္က ယံုၾကည္ စိတ္ခ်ထားၾကတာ။ ခုေခတ္ေတာ့ သတ္ပံုေလးတခုေတာင္မွ စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုၾကည္လို႔ရတဲ့ စာနယ္ဇင္းတခုမွကို မရွိေတာ့ဘူးလို႔ေျပာရင္ လြန္မယ္မထင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကေလးေတြကို ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ခိုင္းတဲ့ သတင္းေဖာ္ျပရာမွာ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ဓာတ္ပံုကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး ေဖာ္ျပတာကိုလည္း စာဖတ္သူမ်ားက ေထာက္ျပေဝဖန္ၾကတယ္။

ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ကေလးသူငယ္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး ဥပေဒကို မသိရေကာင္းလားလို႔ အျပစ္တင္ ၾကတယ္။ ဒါလည္းမွန္တယ္။ မႈခင္းသတင္းေတြ ေဖာ္ျပရာမွာ ကေလးသူငယ္ဆိုင္ရာ သတင္း၊ လူပုဂၢိဳလ္ တဦးတေယာက္ရဲ႕ ဂုဏ္သေရကို ထိခိုက္နစ္နာသြားေစတဲ့သတင္းနဲ႔ တရား႐ံုးကို မေထမဲ့ျမင္ျပဳရာ ေရာက္တဲ့ ေရးသားမႈမ်ဳိးကို သတင္းေထာက္နဲ႔ အယ္ဒီတာတိုင္း သိရွိနားလည္ထားဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ ဒီသံုးခ်က္နဲ႔ လြတ္ကင္းေအာင္ မေရးတတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ မႈခင္းဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းေတြက အဆိုးဆံုးျဖစ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ ရဲအမႈထမ္းေတြနဲ႔ အၿငိမ္းစား ရဲအမႈထမ္းေတြေရးတဲ့ သတင္းေဆာင္းပါးမွန္သမွ်ဟာ တဖတ္သတ္ ရဲအျမင္နဲ႔ ေရးသားေလ့ရွိၿပီး ႐ံုးေတာ္ကစီရင္ခ်က္ မခ်မီကတည္းက စြပ္စြဲခံရသူမ်ားကို ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူအျဖစ္ ႀကိဳတင္ သတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္ၾကတာကို ေတြ႔ရတယ္။


ရဲက စြပ္စြဲသူသာ ျဖစ္တယ္

ရဲအလုပ္က ျပစ္မႈကိုခိုင္လံုေအာင္တည္ေဆာက္ၿပီး ႐ံုးတင္တရားစြဲဖို႔ ျဖစ္တယ္။ တရားစြဲတင္ခံရသူဟာ ရဲက တရားခံအျဖစ္ စြဲတင္သူသာ ျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူ ဟုတ္၊ မဟုတ္ တတ္အပ္ေသခ်ာ ဘယ္သူမွ မေျပာႏိုင္ေသးဘူး။ သက္ေသအေထာက္အထားခိုင္လံုလို႔ ႐ံုးေတာ္က အျပစ္ရွိေၾကာင္း စီရင္ခ်က္ ခ်ၿပီးမွသာ အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္ ေအာက္႐ံုး အဆင့္ဆင့္က အျပစ္ရွိတယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားခဲ့ေပမယ့္ အျမင့္ဆံုး ႐ံုးေတာ္က အယူခံမွာ ကြင္းလံုးကြၽတ္ လႊတ္ေပးလိုက္တာမ်ဳိးေတြ ရွိတတ္ေသးတယ္ဆိုတာ သိထားရမယ္။


ေပါ့ေပါ့သေဘာထားတဲ့ကိစၥမ်ား

စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက မသိၾကလို႔ ေျပာတဲ့ေရးတဲ့အထဲမွာမပါေပမယ့္ ခုေခတ္ဂ်ာနယ္သမားေတြ ေပါ့ေပါ့သေဘာထားၿပီး မွားတတ္ၾကတာေတြလည္း ေထာက္ျပခ်င္တယ္။ ပထမတခ်က္ကေတာ့ စာေရးသူတေယာက္ ေရးတဲ့စာကို ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာကလြဲၿပီး တျခားသူကို ဂ်ာနယ္ထဲမပါခင္မွာ ေပးဖတ္တဲ့ အေလ့ျဖစ္တယ္။ (စာေပစိစစ္ေရးကို ဝတၱရားအရ ေပးဖတ္ရတာက သီးျခားကိစၥပါ)။ ဥပမာ လူထုစိန္ဝင္း နာမည္နဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ပါ အယူအဆတရပ္ကို တျခား စာေရးသူတဦးက ေစာဒကတက္တာ၊ ကန္႔ကြက္ေခ်ပတာ လုပ္ဖို႔ ေရးလိုက္တဲ့ေဆာင္းပါးကို လူထုစိန္ဝင္းကို လာျပတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ဒါမ်ဳိးက လံုးဝ မလုပ္အပ္တဲ့ကိစၥ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ဂ်ာနယ္ရဲ႕ေပၚလစီနဲ႔ ညီ၊ မညီသံုးသပ္ၿပီး အယ္ဒီတာက ထည့္လိုက ထည့္ႏိုင္တယ္။ ပယ္လိုက ပယ္ႏိုင္တယ္။ တျခားသူမ်ားကို မျပရပါဘူး။

မျဖစ္မေနထည့္ရတဲ့ကိစၥ

စာတပုဒ္ဂ်ာနယ္မွာ ထည့္ျခင္း၊ မထည့္ျခင္းဟာ ဂ်ာနယ္ရဲ႕ေပၚလစီနဲ႔ ညီ၊ မညီဆိုတဲ့အခ်က္နဲ႔ပဲ ဆံုးျဖတ္ရတယ္။ ဗဟုေခတ္မို႔ ကိုယ့္ေပၚလစီနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့အယူအဆကို ထည့္ရမယ္ဆိုတဲ့ စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ မရွိဘူး။ ဂ်ာနယ္က ဝတၱရားအရ မထည့္မေနထည့္ေပးရမယ့္ စာကတမ်ဳိးပဲရွိတယ္။ သတင္းေဆာင္းပါးပါ အခ်က္အလက္ မွားယြင္းတဲ့အတြက္ မွားယြင္းေဖာ္ျပခံရသူက အေထာက္အထား ခိုင္ခုိင္လံုလံုနဲ႔ တင္ျပတာမ်ဳိးဆိုရင္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔က သီးျခား အတည္ျပဳခ်က္ ျပဳလုပ္ၿပီး မွားယြင္းေၾကာင္းေသခ်ာပါက ျပင္ဆင္ခ်က္နဲ႔ မွားယြင္း ေဖာ္ျပခံရသူကို ေတာင္းပန္ခ်က္ကို သိသာထင္ရွားစြာ ေဖာ္ျပေပးရျခင္းျဖစ္တယ္။ အမွားပါတဲ့ သတင္း၊ ေဆာင္းပါးကို ျပဴးတူးျပဲတဲ ေဖာ္ျပထားခဲ့ၿပီး အမွားျပင္ဆင္ခ်က္နဲ႔ ေတာင္းပန္ခ်က္က်ေတာ့ မသိမသာ၊ မထင္မရွား ေဖာ္ျပထားတာမ်ဳိး လံုးဝ မလုပ္သင့္ဘူး။


ဗိုက္အငွားနဲ႔ ဓားထိုးခံ

ေနာက္မလုပ္သင့္တဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းတေစာင္ကို နာမည္တပ္ၿပီးဆန္႔က်င္ေဝဖန္တဲ့ (တခါတရံ ပုတ္ခတ္တိုက္ခိုက္တဲ့) စာမ်ဳိးကို ကိုယ့္ဂ်ာနယ္မွာ ထည့္ေပးတာမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ဒါမ်ဳိးက ‘ဗိုက္အငွားနဲ႔ ဓားထိုးခံသလို’ ျဖစ္႐ံုမက စာနယ္ဇင္းအခ်င္းခ်င္း စည္းမေစာင့္ရာလည္း ေရာက္တယ္။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ႐ိုက္မစစ္ရဘဲနဲ႔ ကေလာင္နာမည္ကို အလြယ္တကူ ဖြင့္ဟေျပာၾကားမႈမ်ဳိး ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာစာေရးဆရာ အမ်ားစုဟာ ‘ကေလာင္အမည္’ တခုခုခံယူၿပီး စာေရးေလ့ရွိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ ကေလာင္နာမည္ေတြ အမ်ားႀကီးထားၿပီး ေရးၾကတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က လူမသိေစခ်င္လို႔ ကေလာင္နာမည္ခြဲၿပီး ေရးတာမ်ဳိးလည္းရွိတယ္။


အယ္ဒီတာဆိုတာ ႏႈတ္ေစာင့္စည္းရတယ္

ဒီလို လူမသိေစခ်င္လို႔ နာမည္ဝွက္နဲ႔ေရးေနတာကို အယ္ဒီတာေတြက ခပ္လြယ္လြယ္၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့နဲ႔ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ထုတ္ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ဒါဟာ အယ္ဒီတာတေယာက္ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ က်င့္ဝတ္ စည္းကမ္းကို ဂ႐ုမစိုက္၊ အေလးမထားရာ ေရာက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေဝဖန္ေရးစာမ်ဳိး ေရးတဲ့အခါ ေရးသူမ်ားဟာ သူတို႔ေရးမွန္း လူမသိေစခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒါကို အယ္ဒီတာက ႏႈတ္ေစာင့္စည္းရပါတယ္။ အဲဒီ စာေရးတာ ဘယ္သူလဲလို႔ေမးသူကလည္း မေမးအပ္ပါဘူး။ စာေရးသူ အခ်င္းခ်င္း ေစာင့္ထိန္းအပ္တဲ့ က်င့္ဝတ္မ်ဳိးပါ။


ေျမာင္းထဲေရာက္ၿပီမွတ္

ဂ်ာနယ္မဂၢဇင္းသမားတေယာက္ကိုသြားၿပီး “ေစာင္ေရဘယ္ေလာက္ရွိသလဲ” ဆိုတဲ့ေမးခြန္းမ်ဳိးလည္း မေမးအပ္ဘူး။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ေျပာခ်င္ေျပာပါေစ။ ကိုယ္ကေတာ့ မေမးအပ္ပါဘူး။ ဒါမ်ဳိးကို လုပ္ငန္းလွ်ဳိ႕ဝွက္ခ်က္ (Trade Secret) လို႔ ေခၚပါတယ္။ ဒီလိုကိစၥမ်ဳိးေတြက စာနယ္ဇင္းပညာ စာအုပ္ႀကီးေတြထဲမွာ ဘယ္ပါမွာလဲ။ လူႀကီးသူမေတြက လုပ္ရင္းကိုင္ရင္း လူငယ္ေတြကို ႏႈတ္က ေျပာၾက၊ ဆံုးမသြားၾကတာပါ။ အခုေခတ္ေတာ့ အဲဒီလိုဆံုးမသြန္သင္မယ့္ လူႀကီးသူမေတြရွိၾကေတာ့တာ မဟုတ္ေလေတာ့ လူငယ္ေလးေတြမွာ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ မွားၿပီးရင္း မွားေနၾကတာ ေတြ႔ေနရတယ္။ လြန္ကဲလာတဲ့အခါ စာဖတ္ပရိသတ္ မ်က္စိ ဆံပင္ေမြးစူးစရာ ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကတဆင့္တက္ၿပီး မ်က္စိေနာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေျမာင္းထဲေရာက္သြားၿပီသာ မွတ္ေပေတာ့။


လူထုစိန္ဝင္း

Myanmar Express

Posted in: ဘာလဲဟဲ႔ စတုတၳမ႑ိဳင္,လူထုစိန္ဝင္း