သမိုင္းဆိုတာ ေသြးနဲ႔ေရးတာ

ရန္ကုန္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၅

ရဲေက်ာ္သူရ

မေန႔ကတင္တဲ့ပို႔စ္မွာ တိုင္းရင္းသားတစ္ေယာက္က ထံုးစံအတိုင္းအေထ့အေငါ့ေတြနဲ႔ ဝင္လာၿပီး ရိေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပို႔စ္ကိုတင္တဲ့ အစ္ကိုလည္း ျပန္ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ပံုရပါတယ္။

ကိုယ့္ဘက္က မွန္တယ္ထင္ရင္ အေၾကာင္း၊ အက်ိဳး ေလ်ာ္ညီစြာ ပညာရွိဆန္ဆန္ျပန္ေျဖရွင္းေပါ့ဗ်ာ။ ေထ့လံုး၊ ေငါ့လံုးေတြက လမ္းေဘးဆန္လြန္းပါတယ္။ ေျပာခ်င္ရင္ အကိုးအကားအေထာက္အထားနဲ႔ ေျပာပါ။

လူမိုက္စကားေျပာရင္လည္း ဗမာဆိုတာ စစ္တိုက္လာတာ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ၿပီလို႔ပဲ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အႀကိမ္ ႀကိမ္လူဝင္စားၿပီး စစ္သားျပန္ျဖစ္တဲ့ ဗမာေတာင္ ဘယ္ႏွေယာက္ရွိေနၿပီလဲမသိႏိုင္ပါဘူး။

မာသာ ထရီဇာ ႏိုဗဲလ္ၿငိမ္္းခ်မ္းေရးဆုကို ကိုယ္တိုင္တက္ယူတဲ့ အခမ္းနားမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာခဲ့တုန္းက ထည့္ေျပာသြား တဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းကို သတိရမိပါတယ္။

St. John says that you are a liar if you say you love God and you don't love your neighbor. How can you love God whom you do not see, if you do not love your neighbor whom you see, whom you touch, with whom you live?

ဘုရားသခင္ကိုေတာ့ခ်စ္ပါရဲ႕ ကိုယ့္အိမ္နီးခ်င္းကိုေတာ့ မခ်စ္ဘူးလို႔ေျပာရင္ သင္ဟာလူလိမ္ပဲလို႔ စိန္႔ဂၽြန္က ေျပာပါ တယ္။ ကိုယ္ျမင္ေန၊ ထိေတြ႔ေန၊ အတူေနေနရတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းကိုမခ်စ္ႏိုင္ရင္ မျမင္ရတဲ့ ဘုရားသခင္ကို ဘယ္လို ခ်စ္ႏိုင္မလဲ။

တေလာက FB ေပၚမွာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာႏိုင္ငံေရးအယူအဆေတြအေၾကာင္းေဆြးေႏြးတုန္း စကားဝိုင္းထဲကို ေတာထဲက (အမွန္ေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ထားတဲ့အဖြဲ႔ေတြထဲကပါ။) အဖြဲ႔ေတြဝင္လာပါတယ္။

လိုရင္းေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ေလး အစြန္းေရာက္ေနတဲ့သူေတြမ်ားပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ေတာ့ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ အဲဒီလို အစြန္းေရာက္တဲ့သူေတြက မ်ားပါတယ္။

နင္တို႔ဗမာေတြဟာ ေအာင္ဆန္းကအစ လူလိမ္ေတြ၊ ဗမာနယ္ခ်ဲ႕ေတြ၊ ဗမာကလိန္က်စ္ေတြ ဆိုပါ ေတာ့။ အသက္သာအေသခံသြားမယ္၊ ဗမာကၽြန္မခံဘူးတဲ့။ အားလံုး အသင့္ျပင္ထားၾကေပါ့ေလ။ ေျမွာက္ေပးတဲ့ သူကလည္း ဝင္ေျမွာက္ေပးပါတယ္။

အေပၚမွာ ေခါင္းေဆာင္ေတြက ေရွ႕ေရးကိုေျမွာ္ျမင္ၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ႀကိဳးပမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေအာက္ေျခက ငယ္သားေတြထဲမွာ ဒီလိုလူမ်ိဳးဘယ္ႏွေယာက္ရွိမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအထဲမွာမွ သူတို႔အဖြဲ႔ထဲက အာဏာရူးေနတဲ့ အစြန္းေရာက္ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ႕က ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို အသံုးခ်ၿပီး တစ္စင္ေထာင္ႏိုင္ပါေသးတယ္။

သူတို႔ဘာျဖစ္ခ်င္မွန္း ဘာလိုခ်င္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မစဥ္းစားတတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေယ်ဘူယ်ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ ရတာကေတာ့ သူတို႔ဗမာစကားလံုးဝမေျပာခ်င္ဘူး။ ဗမာေတြနဲ႔ေပါင္းမေနႏိုင္ဘူး။ သီးသန္႔ခြဲထြက္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ပါပဲ။

ေကာင္းၿပီ..။ ျဖစ္ႏိုင္၊ မျဖစ္ႏိုင္စဥ္းစားၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ ဘယ္ေနရာကစခြဲထြက္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္လိုနယ္နိမိတ္ သတ္မွတ္ၾကမွာလဲ။ ဘယ္သူေတြက လက္ခံမွာလဲ။ လက္ခံရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ လက္မခံရင္ ဘာျဖစ္မလဲ။ ျပည္တြင္း စစ္အႀကီးႀကီးထပ္ျဖစ္ၿပီး ေသြးေခ်ာင္းစီးရံုကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘာအက်ိဳးမွျဖစ္ထြန္းဖြယ္မျမင္မိရိုးအမွန္ပါ။

ဗမာေတြကို ဘာလို႔ဒီေလာက္မုန္းေနၾကတာလဲ။ ဗမာေတြက ကလိန္ကက်စ္က်လို႔၊ ကတိမတည္လို႔၊ လူမ်ိဳးႀကီးဝါဒ က်င့္သံုးလို႔၊ သူတို႔တိုင္းရင္းသားေတြကို ႏွိပ္စက္ခဲ့လို႔…စသျဖင့္ စံုေနမွာပါပဲ။

သမိုင္းကို မွန္မွန္ကန္ကန္ ၾကည့္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။ ၁၈၂၄ မွာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ပထမ စစ္ပြဲၿပီးေတာ့ ရ ႏၱပိုစာခ်ဳပ္နဲ႔ အာသံ-မဏိပူရ္၊ တနသၤာရီနဲ႔ ရခိုင္ေဒသကို အဂၤလိပ္ကို ေပးလိုက္ရတယ္။

အဂၤလိပ္ဟာ ေျခကုပ္ရသြားၿပီး ကတည္း က ကရင္တိုင္းသားေတြကို ဘာသာေရးနဲ႔ခြဲထုတ္ၿပီး ကိုယ့္လူျဖစ္ေအာင္စည္းရံုးလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္အေထာက္အထားနဲ႔ေျပာပါမယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဦးဆံုး စစ္ဦးစီးခ်ဳပ္ျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စမစ္ဒြန္းေရးၿပီး ၁၉၈၀ မွာ အေမရိကန္ ေကာ္နယ္တကၠသိုလ္ကထုတ္တဲ့ MEMOIRS OF THE FOUR – FOOT COLONEL စာအုပ္ စာမ်က္ႏွာ ၆ မွာ ပါတဲ့ စာေၾကာင္းအခ်ိဳ႕ကို ထုတ္ႏုတ္ျပပါ့မယ္။

The Karen was the elder brothers. And obtained all the words of God. God formerly loved the Karen nation above all others. But because of their transgressions, He cursed them. And now they have no books. Yet He will again have mercy on them. And love them above all others
"God departed with our younger brothers. The white foreigner. He conducted God away to the West. God gave them power to cross waters and reach lands And to have rulers from among themselves. Then God went up to heaven But He made the white foreigners More skillful than all other nations.
"When God had departed The Karen became slaves to the Burmans, Became sons of the forest and children of poverty; Were scattered everywhere. The Burmans made them labour bitterly, Till many dropped down dead in the jungle, Or they twisted their arms behind them, Beat them with stripes, and pounded them with the elbow, Days without end.

ျမန္မာျပည္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွာ ရွိစဥ္က ခရစ္ယာန္ဘာသာကိုးကြယ္တဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြကိုပဲ စစ္ထဲ ဝင္ခြင့္ျပဳခဲ့တာပါ။

ဗမာေတြဟာ ရိုးရိုးစစ္သားအျဖစ္နဲ႔ေတာင္ဝင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ ဝင္ခ်င္ရင္ သာဒင္ကေန မိုက္ကယ္သာဒင္လုပ္ရပါတယ္။ ဘခင္ကေန အဲရစ္ဘခင္လုပ္ရပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ စစ္တပ္နဲ႔ ပုလိပ္အဖြဲ႔အစည္း ေတြမွာ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြမ်ားပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ ဗမာကို အရိုင္းအစိုင္း လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္ဟာ ခရစ္ယာန္ဘာသာထဲသြပ္သြင္းလို႔မရတာကို ေတာ္ေတာ္အစာမေက်ျဖစ္ပံုရပါတယ္။

တနသာၤရီတိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္နီးပါး ေနခဲ့ပါတယ္။

စိတ္ဝင္စားဖို႔ေကာင္းတာက KNDO ေရာ KNU ပါ တနသာၤရီတိုင္းမွာ ပုေလာနဲ႔ ၿမိတ္ကို ဝင္သိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကဖူးေပမဲ့ ထားဝယ္ကို ဝင္သိမ္းဖို႔ႀကိဳးစားတာ တစ္ခါမွ မေတြ႔ရပါဘူး။

၁၉၅၁ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလား၊ ႏိုဝင္ဘာလားမမွတ္မိ ၁၅ ရက္ေန႔မွာ ကရင္ေသာင္းက်န္းသူေတြ ၿမိတ္ကို ဝင္သိမ္း တာ မေအာင္ျမင္ပါဘူး။ အဲဒီကာလက ၿမိတ္သားေတြ ၿမိဳ႕ထဲမွာ တစ္ညလံုး ကပ္ပါး (ရဲတင္းကို ၿမိတ္လို ကပ္ပါးလို႔ ေခၚပါတယ္။) ေသြးၿပီး ေစာင့္ေနၾကတာပါ။ အဲဒီတိုက္ပြဲမွာ ၿမိဳ႕ပိုင္ ထိပ္တင္ေထြး က်ဆံုးခဲ့ပါတယ္။

ထိပ္တင္ေထြးကိုဖမ္းၿပီး ဘန္ကိုကာကြယ္ေနတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔ကို လက္နက္ခ်ခိုင္းရာမွာ ထိပ္တင္ေထြးဟာ လံုးဝ လက္နက္မခ်ဖို႔နဲ႔ သူ႔ကိုမငဲ့ဖို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႔ကို လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူ႔ကို အဲဒီေနရာမွာတင္ ပစ္သတ္လိုက္တာပါ။ တာဝန္ေက်တဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႔ကလည္း လံုးဝလက္နက္မခ်ဘဲ ဆက္လက္ခုခံကာကြယ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ပုေလာနဲ႔ KNDO - KNU ကေတာ့ တေစာင္းနဲ႔မ်က္ေခ်းပါပဲ။ ဦးတဲ့သူခ်ၾကတာပါ။

အဲ…ကၽြန္ေတာ္ေျပာသလို ထားဝယ္ကို မခ်ဘူးဆိုတာက ႏိုင္ငံေတာ္က ထားဝယ္အပါအဝင္ တနသၤာရီတိုင္းသားအားလံုးကို ဗမာမွတ္ပံုတင္ ေပးထားေပမဲ့ ထားဝယ္သားအမ်ားစုက သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ ဗမာလို႔ မခံယူပါဘူး။

ထားဝယ္ဆိုတာ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး အျဖစ္ ခံယူထားတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါဆို ကရင္ေသာင္းက်န္းသူ အဆက္ဆက္ ထားဝယ္ကို ဘာျဖစ္လို႔ သိမ္းဖို႔ မႀကိဳးစားသလဲဆိုတာ ေတြးတတ္မွာပါ။ ထားပါေတာ့…။

ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း ကိုလိုနီေခတ္မွာ အဂၤလိပ္ကို ရရာလက္နက္စြဲကိုင္ၿပီးေတာ္လွန္တဲ့ ဗမာေတြကို ဖမ္းဆီးၿပီး နည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႏွိပ္စက္တာ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း စတဲ့ တိုင္းရင္းသားေတြပါ။

သာယာဝတီေထာင္ေရွ႕မွာ ခင္းက်င္း ျပသ ထားတဲ့ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြရဲ႕ ေခါင္းျပတ္ေတြကို ျဖတ္ခဲ့တာ အဂၤလိပ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ျဖတ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါ ဘူး။ အဂၤလိပ္ခန္႔ထားတဲ့ တိုင္းရင္းသား ေတြ ျဖတ္ခဲ့တာပါ။

ေျပာခ်င္တာက အဂၤလိပ္ေခတ္မွာ အဂၤလိပ္အားကိုးနဲ႔ တိုင္းရင္းသားေတြရဲ႕ ႏွိပ္စက္မႈဒါဏ္ေတြကို ခံခဲ့ရတာ ဗမာ ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြပါ။ ဗမာေတြပါ။

ဒါေတြကို အစိုးရအဆက္ဆက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသင္ခန္းစာ သမိုင္း ထဲမွာ ထည့္မသင္ခိုင္းပါဘူး။

ဒါေတြကို အခဲမေက်လို႔ ေျပာေနတာမဟုတ္ပါ။ ဗမာေတြဟာ သူတို႔ကို နည္းေပါင္းစံုနဲ႔ ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ ဖက္စစ္ဂ်ပန္ ေတြကိုေတာင္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားေတြ ေျပာသလို ပေဒသရာဇ္ေခတ္က ဗမာေတြႏွိပ္စက္တာကို ခံခဲ့ရတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အခုအခ်ိန္ဟာ ဒါေတြကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး အမုန္းပြားရမယ့္အခ်ိန္မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

တကယ္က ပေဒသရာဇ္ေခတ္ရဲ႕ဒါဏ္ကို ဗမာေတြလည္းခံခဲ့ၾကရတာပါပဲ။ တိုင္းရင္းသားေတြမွ ထူးၿပီး ခံရတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါကိုပဲ မၿပီးႏိုင္မစီးႏိုင္ သံသရာရွည္ အမုန္းပြားေနလို႔ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တိုင္းျပည္လည္း ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဗမာေတြကိုမုန္းၿပီး ဗမာစကားမေျပာခ်င္လို႔ တိုင္းျပည္ခြဲထြက္ခ်င္သပဆိုရင္ ဒီတိုင္းျပည္ အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ ကြဲသြားပါလိမ့္မယ္။ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ ဒါဆိုရင္ စစ္အစိုးရကို မႀကိဳက္တဲ့ ဗမာေတြလည္း စစ္အစိုးရနဲ႔ ေပါင္းသြားမွာပါပဲ။

ၿခိမ္းေျခာက္တာမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံ ျပည္တြင္းစစ္ႏြံထဲမွာနစ္ေနတာ အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ပါၿပီ။ ဒီလမ္းအတိုင္း ဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္တယ္ဆိုတာကေတာ့ အေတာ့္ကို မိုက္မဲတဲ့ အလုပ္ပါပဲ။

တခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ္က က်ည္လြတ္ေျမ မွာေနၿပီး ေလထဲက အားရပါးရေျမွာက္ေပးေနေလရဲ႕။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ကခ်င္ျပည္နယ္စစ္ဆင္ေရးမွာ အစိုးရကေလေၾကာင္းပစ္ကူေပးတာေတာင္ မႏို္င္ဘူး၊ ဘာညာ ဗမာစစ္အစိုးရဟာ စစ္ေရးအရအသာစီးမရေတာ့လို႔ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြကို ညွိေနရတာ စသျဖင့္ ထင္ရာျမင္ရာ ေျပာသံၾကားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ ျဖစ္မိပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ မိုင္းယန္းတိုက္ပြဲကာလက မိုင္းယန္းတိုက္ပြဲျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရတခလရ ၁၁ က တပ္ရင္းမွဴး က်ဆံုး သြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ဒုတပ္ရင္းမွဴး ဗိုလ္မွဴး ဗိုလ္မွဴးတင္ေအာင္ျမင့္ဦး (အၿငိမ္းစား ဒုတိယသမၼတ သီဟသူရ တင္ေအာင္ျမင့္ဦး) ဦးစီးၿပီး ဆက္လက္တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၈၈ အေရးအခင္းေၾကာင့္ တပ္မတစ္မလံုးရန္ကုန္ဆင္းဖို႔အမိန္႔ရထားၿပီးမွ မိုင္းယန္းအေရးေၾကာင့္ မိုးနဲကေန နမ့္စန္ကိုထြက္လာၿပီး ယာဥ္တန္းေစာင့္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ရင္းကို မိုင္းခတ္ကိုဆြဲတင္လိုက္ပါတယ္။

မိုင္းခတ္ေရာက္တာနဲ႔ ဗ်ဴဟာအရံတပ္ရင္းအျဖစ္ေနရင္း မိုင္းခတ္နဲ႔ မိုင္းေလြၾကားမွာ ဗ်ဴဟာညႊန္ၾကားခ်က္နဲ႔ အညီ လႈပ္ရွားရပါတယ္။

ရက္စြဲမမွတ္မိတဲ့ေန႔တစ္ေန႔မွာ မိုင္းခတ္-မုိင္းေလြၾကားက မိုင္းယန္းကို ခပ္ပ်ပ်လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ေတာင္ကုန္းတစ္ကုန္း မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ခြဲရွိေနတယ္။

ရန္သူဗကပနဲ႔ အျပင္းအထန္တိုက္ပြဲဝင္ေနရတဲ့ ဗိုလ္မွဴးတင္ေအာင္ျမင္ဦးတို႔ ခလရ ၁၁ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္ခြဲဟာ ခန္႔မွန္း ၃ မိုင္၊ ၄ မိုင္ေလာက္ပဲ ေဝးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တပ္က အရံပါ။ ဗိုလ္မွဴး တင္ေအာင္ျမင့္ဦးတို႔ ခလရ ၁၁ နဲ႔ သနက ၆ က စစ္ေၾကာင္းတခ်ိဳ႕ပူးေပါင္းၿပီး ရန္သူကိုျပန္တိုက္ေနၾကတာပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရာယူထားတဲ့ေတာင္ကုန္းကေန လွမ္းၾကည့္ရင္ လူနာလာသယ္တဲ့ရဟတ္ယာဥ္၊ ေလေၾကာင္း ပစ္ကူေပးေနတဲ့ ပီစီ ၇ ေလယာဥ္ေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ ပီစီ ၇ ေလးစင္းနဲ႔ ဒါကိုတာလား၊ ေဖၚကာေလးမသိတဲ့ ေလယာဥ္က အကဲၾကည့္လုပ္ေနတာေတြ႔ရတယ္။

ဗိုလ္မွဴးတင္ေအာင္ျမင့္ဦးနဲ႔ တိုက္ေလယာဥ္ကေလယာဥ္မွဴးေတြ အျပန္အလွန္စကားေျပာေနၾကတာ ကၽြန္ေတာ့္ စက္ထဲမွာ အတိုင္းသားၾကားေနရေတာ့ စက္ေဘးမွာ တပ္ခြဲမွဴးအပါအဝင္ တျခား စစ္သည္တခ်ိဳ႕ပါ ဝိုင္းအံု နား ေထာင္ေနၾကတယ္။

ဗိုလ္မွဴးတင္ေအာင္ျမင့္ဦးက "သူငယ္ခ်င္း ေျမပံုညႊန္း (……………) မွာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္ရွိတယ္။ အဲဒီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္ထဲမွာ ေညာင္ပင္ အႀကီးႀကီး ေတြ႔လား။" လို႔ ေလယာဥ္ေပၚက Fighter Pilot ကို ဆက္သြယ္ ေရးစက္နဲ႔ေျပာပါတယ္။

"ေအး…ေတြ႔တယ္သူငယ္ခ်င္း ေျပာ.." လို႔ ေလယာဥ္မွဴးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ "ေအး.အဲဒီ ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ေခြးအ (ဗကပကိုေခၚတာျဖစ္ပါတယ္။) အေယာက္ ၂၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ အဲဒီေနရာကို ခ်ေပးပါ။" လို႔ ဗိုလ္မွဴး တင္ေအာင္ျမင့္ဦးက ေျပာလိုက္တယ္။

ေလတပ္က အဲဒီေညာင္ပင္ေအာက္ကို စက္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္ၿပီး ဗံုးခ်လိုက္တာ ဘယ္ႏွလံုးခ်လိုက္မွန္းမသိဘူး ေညာင္ပင္ေအာက္မွာ ရွိတဲ့ ဗကပ ၂၀၀ ေက်ာ္ အကုန္လံုးနီးပါးက်သြားပါတယ္။

ဒီတုန္းကသံုးခဲ့တဲ့ PC 7 ေလယာဥ္ အေဟာင္းအႏြမ္းဟာ ဆြစ္ဇာလန္မွာ အရပ္ဖက္အေမာင္းသင္ေလယာဥ္အျဖစ္ အသံုးျပဳတဲ့ ေလယာဥ္အငယ္ေလးေတြပါ။ အခုေခတ္ေလယာဥ္မ်ိဳးနဲ႔ဆို ၾကည့္ေကာင္းလိုက္မယ့္ျဖစ္ျခင္း။

အခုကခ်င္မွာ ေလေၾကာင္းပစ္ကူေပးတယ္ဆိုတာလည္း အေမာင္းသင္ေလယာဥ္ေလာက္နဲ႔ ေျခာက္လွန္႔ပစ္ခတ္တဲ့ အဆင့္ပဲရွိပါတယ္။

လက္ရွိျမန္မာ့တပ္မေတာ္ေလမွာ တီဗီထဲမွာ ၾကည့္ရတာေတာင္ အေမာင္းသင္ေလယာဥ္မ်ိဳးစံုအပါအဝင္ ေလယာဥ္ အမ်ိဳးအစား မ်ိဳးစံုေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါက ထုတ္ျပထားတာပါ။ ထုတ္မျပထားတဲ့ အမ်ိဳးအစား ဘယ္ေလာက္ရွိ တယ္၊ အေရအတြက္ ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္၊ ဘယ္မွာထားတယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွမသိပါဘူး။ သိစရာလည္း မလိုပါဘူး။

ေျပာခ်င္တာက တပ္မေတာ္ဟာ တိုင္းရင္းသားေတြကို ညွာပါတယ္။ အစြမ္းကုန္၊ အသားကုန္၊ မီးကုန္ယမ္းကုန္ မတိုက္ခိုက္ပါဘူး။ လိုအပ္တဲ့ ကာကြယ္မႈေတြကိုသာ မျဖစ္မေနလုပ္ေနရတာပါ။ လိုင္ဇာနဲ႔ ၃ မိုင္ေလာက္ပဲေဝးတဲ့ ေနရာအထိေရာက္လာၿပီးမွ ျပန္ဆုတ္ေပးခဲ့တာ ဒီသေဘာပါပဲ။ ဒုတိယ လိုင္ဇာကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစိုးရနဲ႔တပ္မေတာ္ဟာ အမ်ိဳးသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို ေရွးရႈၿပီး တစ္ခါဖူးမွ် သည္းမခံဖူးတဲ့ သည္းခံမႈနဲ႔ ေစ့စပ္ညိႈႏိႈင္းေနပါတယ္။ အဲဒီလိုေစ့စပ္ညွိႏိႈင္းေနတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အင္အားနည္းတဲ့ စခန္း ေတြ၊ တိုက္ကင္းထြက္တဲ့ မိမိအဖြဲ႔ငယ္ေတြကို ပစ္ခတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔စစ္သည္ေတြ စိတ္ႀကိဳက္တိုက္ခိုက္ခြင့္မရဘဲ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အသက္ေတြေပးၾကရတယ္။ ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းေတြ စြန္႔လႊတ္ၾက ရတယ္။ ျမစ္ႀကီးနားမွာ အပစ္ရပ္ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပေနဆဲအခ်ိန္မွာပဲ တပ္မေတာ္အရာရွိတစ္ေယာက္ကို ေခါင္းျဖတ္ သတ္ျပၿပီး သူတို႔ရဲ႕ မိုက္ရိုင္းမႈကို အစြမ္းကုန္ေဖၚထုတ္ျပသခဲ့တယ္။

စစ္သားဆိုတာ အထက္အမိန္႔ကို နာခံရပါတယ္။ ၁၉၈၃ ခုႏွစ္ ကၽြန္ေတာ္တပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အေဖက စာေရး တယ္။ "ငါ့သား…အခုအခ်ိန္ကစၿပီး မင္း စစ္သားျဖစ္ၿပီ။ ေအး…စစ္သားဆိုတာ အထက္အမိန္႔ကို နာခံရတယ္။ အထက္အမိန္႔ဆိုတာ ဒုတကကေနစၿပီး တပ္မေတာ္ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအထိကိုေျပာတာငါ့သား.." ဆိုတဲ့ အေဖ့စကားကို အၿမဲသတိရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ တပ္မေတာ္သားေတြဟာ စစ္သားျဖစ္လို႔ အမိန္႔နာခံေနရေပမဲ့ ဒီလိုမ်ိဳးတစ္ဖက္သတ္ ကိုယ့္လူေတြ အက်ဆံုးခံၿပီး အေစာ္ကားခံေနရတာကို အင္မတန္မွ ေဒါသျဖစ္ေနၾကလိမ့္မယ္ဆိုတာ စစ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားႏိုင္တာေပါ့။ ဒီၾကားထဲမွာ သူပုန္ေလာ္ဘီလုပ္ေနတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြက တေမွာင့္။

ညွာတာကို ငါတို႔ကိုႏိုင္ေအာင္မတိုက္ႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး ေသြးနားထင္ေရာက္လို႔ရွိရင္ ေနာက္ပိုင္းဇာတ္ကေတာ့ ကိုယ့္ၾကမၼာနဲ႔ကိုယ္ပါပဲ။

လိုင္ဇာက်သြားရင္ ဒုတိယလိုင္ဇာေတြ ထပ္ေပၚလာမယ္ဆိုတာ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ ထပ္ေပၚေတာ့လည္း ထပ္တိုက္ ရံုေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၁၅ ႏွစ္ အႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ေတာ့ ျပည္သူလူထု ေအးေအးေဆးေဆး ေနလို႔ရပါတယ္။

အိမ္ၿခံဝင္းတစ္ခုထဲမွာ အမႈိက္ေတြပံုေနတဲ့အခါ ဟာ…အမႈိက္ေတြကလည္းမ်ားလိုက္တာဆိုၿပီး မလွဲမက်င္းဘဲ ထားရင္ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္ဆို အမိႈက္ပံုအႀကီးႀကီးျဖစ္သြားတာေပါ့။

အမိႈက္ကေတာ့ ေန႔စဥ္က်ေနမွာပဲ၊ ကိုယ့္အလုပ္က ပံုမွန္လွဲက်င္းဖို႔ပဲ မဟုတ္လား။ ဒါ ေနာက္ဆံုး ညွိမရေတာ့တဲ့ အေျခအေနကို ေျပာတာပါ။

လူတိုင္း ကိုယ့္ၾကမၼာ ကိုယ္ဖန္တီးတာပါပဲ။ ပခုကၠဴလႊတ္ေတာ္အမတ္က ေရႊလက္နဲ႔ေခၚလို႔မလာရင္ Bullet သာလႊတ္ လိုက္ေတာ့လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ဝိုင္းအာၾကတဲ့ မီဒီယာမ်ား၊ ႏိုင္ငံေရးသမားဆိုသူမ်ားဟာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္း စဥ္ေတြေဆြးေႏြးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က အရာရွိတစ္ေယာက္ကို အရိုင္းအစိုင္းေတြပံုစံ ရက္ရက္ စက္စက္ ေခါင္းျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခပ္မဆိတ္ပဲေနေနၾကတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ျမန္မာေတြဟာ သည္းခံတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမတူေအာင္သည္းခံတတ္ၿပီး သူတို႔ရဲ႕သည္းခံမႈတာက်ိဳးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာနဲ႔မွတားလို႔မေအာင္ ေပါက္ကြဲေလ့ရွိပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္တဲ့စိတ္လည္း ျမန္ပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ စစ္ဆင္ေရးအေတာ္ဆံုးလို႔ ေျပာၾကတဲ့ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္းေက်ာ္ေဇာလည္း ဗကပ အင္အား ၁၀၀၀၀ နီးပါးနဲ႔ ထိုးစစ္ဆင္ခဲ့ေပမဲ့ ကြမ္လံုၿမိဳ႕ကို မရခဲ့ပါဘူး။

ဘယ္လိုအေၾကာင္းနဲ႔ပဲ စစ္ထဲဝင္ဝင္ မိမိစစ္သည္ေတြ မထိခို္က္ ေအာင္ မိမိအသက္ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ လက္ပစ္ဗံုးေပၚ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းေမွာက္ခ်ရဲတာဟာ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္က စစ္သည္ေတြရဲ႕ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ စိတ္ေၾကာင့္ပါ။

ရွိသမွ်လက္ပစ္ဗံုးေတြယူၿပီး ရန္သူလက္ယွက္ထိုးပစ္ေနတဲ့ၾကားက ရန္သူ႔ဘန္ကာအထိေရာက္ေအာင္သြားၿပီး လက္ပစ္ဗံုးေတြပစ္သြင္း ဘန္ကာေပါက္ကို ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ပိတ္လိုက္လို႔ အသားဖတ္ေတြ တစ္စစီ တစ္စစီ ပ်ံ႕ႀကဲ ဝိဉာဥ္က ေလထဲမွာဝဲလႊင့္ က်ား….က်ား….က်ား….ဆိုတဲ့ သူ႔တပ္စုကရဲေဘာ္ေတြရဲ႕အသံကို နာက်င္မႈေတြၾကားက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး နားေထာင္ေနတဲ့ သီဟသူရဗိုလ္ႀကီး သန္းထူးလို တပ္မေတာ္သားမ်ိဳးရဲ႕ သတၱိဟာ ျမန္မာ့ တပ္မေတာ္ မွာပဲရွိပါတယ္။

သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ေပၚထြန္းခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြဆိုတာ အလကားေနရင္း စာရြက္ေပါလို႔ ေရးထားတာ မွမဟုတ္တာ….။ ။

Posted in: