ေဝဖန္ေရးႏွင့္ မူကိစၥ လူကိစၥေဝဖန္ေရးႏွင့္ မူကိစၥ လူကိစၥ

‘ေဝဖန္ေရး’ နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လူငယ္ေတြ မၾကာခဏ လာေရာက္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕က စာေပ ေဝဖန္ေရး အေၾကာင္း သက္သက္ ေျပာဆိုတတ္ၿပီး တခ်ဳိ႕လူငယ္ ေတြက ဝါဒေရးရာ ေဝဖန္ေရးမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြး တတ္ၾကတယ္။

သူမ်ားကို ေဝဖန္ရင္ ႀကိဳဆိုတယ္

အဲဒီလို ေဆြးေႏြးရင္းနဲ႔ မူကို ေဝဖန္တာမဟုတ္ဘဲ ပုဂၢိဳလ္ေရးသေဘာ လူကို ေဝဖန္တဲ့ ကိစၥဘက္ကို အျမဲလိုလို ေရာက္သြားေလ့ ရွိတယ္။ ေဝဖန္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ လူတိုင္း ေျပာေလ့ေျပာထ ရွိတဲ့ စကားတခြန္း ရွိတယ္။ “ေဝဖန္ေရး ဆိုတာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္တဲ့ အရာျဖစ္တယ္၊ အားေပးရမယ္၊ ႀကိဳဆိုရမယ္” ဆိုတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားကို ေဝဖန္တာကို ႀကိဳဆိုေပမယ့္ ကိုယ့္ကို ေဝဖန္ရင္ေတာ့ ႀကိဳဆိုႏုိင္သူ ေတာ္ေတာ္ ရွားပါတယ္။

“ဒါ ေဝဖန္တာမဟုတ္ဘူး။ ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္တာပဲ” လို႔ စိတ္ဆိုးမာန္ဆိုး တံု႔ျပန္ ၾကတာသာ မ်ားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ တခ်ဳိ႕က ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ ျပန္ၿပီး ေခ်ပတယ္။ တခ်ဳိ႕က ျပန္မေခ်ပဘဲ ေနေပမယ့္ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ မေက်မနပ္ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ လူေရွ႕သူေရွ႕မွာ ဟန္ေဆာင္ ျပံဳးေနၿပီး စိတ္ထဲက ႀကိတ္ေဒါသ ထြက္ေနတယ္။
လိပ္ျပာသန္႔သူမွ

ကိုယ္လုပ္တဲ့အလုပ္အေပၚမွာ စြဲျမဲခိုင္မာစြာ ယံုၾကည္မႈရွိၿပီး ကိုယ္တိုင္ လိပ္ျပာသန္႔သူ တခ်ဳိ႕တေလသာ ဘယ္လို ေဝဖန္မႈမ်ဳိးကို မဆို ဝမ္းသာျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ ေက်နပ္ျခင္း၊ မေက်နပ္ျခင္း၊ စိတ္ဆိုး ေဒါသထြက္ျခင္း စတဲ့ တဒဂၤ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မ်ဳိးေတြ လံုးဝ မရွိဘဲ ဥေပကၡာ ျပဳထားႏုိင္စြမ္း ရွိၾကတယ္။ ဒီလုိလူမ်ဳိးက ေတာ္ေတာ္ရွားတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕တေလလို႔ ဆိုခဲ့တာျဖစ္တယ္။ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အေတြးအေခၚ အမ်ားႀကီး ရင့္က်က္ ေနသူမ်ားမွသာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘဲ ဥေပကၡာတရား လက္ကိုင္ ထားႏိုင္တာ ျဖစ္တယ္။


မူနဲ႔လူခြဲဖို႔မလြယ္

အမ်ားစုကေတာ့ နည္းနည္းေလးျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ဆိုး သြားတတ္တယ္။ စိတ္မဆိုးေတာင္ ‘ကြၽဲၿမီးတိုတယ္’ ဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ ျဖစ္သြား ၾကတယ္။ အဲဒီအခါ “ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္တာပဲ” လို႔ ေျပာျမဲျဖစ္တယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္မႈလို႔ ဘာေၾကာင့္ ေျပာသလဲ ဆုိေတာ့ ပညာတတ္ ေလာကမွာ ပုဂၢဳိလ္ေရး တိုက္ခိုက္မႈဟာ ေအာက္တန္းက်တဲ့ လုပ္ရပ္အျဖစ္ ႐ႈျမင္ၾကလို႔ ျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္လို႔ ခက္တာက စာေပမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မူနဲ႔လူကိုခြဲျခား ၾကည့္ျမင္ဖို႔ ဆိုတာ အင္မတန္ မလြယ္တဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ သမၼတ ေရဂန္လက္ထက္က ကာတြန္းဆရာေတြ သူ႔ပံုကိုဆြဲရင္ ေကာင္းဘြိဳင္ ဦးထုပ္ႀကီးနဲ႔ ျမင္းစီးၿပီး လက္ထဲက ေသနတ္ ေဝွ႔ယမ္းေနတဲ့ ပံုကို ဆြဲၾကျမဲျဖစ္တယ္။ သူက ေကာင္းဘြိဳင္ မင္းသားကေန သမၼတ ျဖစ္လာခဲ့တာကိုး။


မခ်ိသြားျဖဲေနရ

သူ႔ကို ေကာင္းဘိြဳင္သမၼတလို႔ ေခၚတဲ့အတြက္ ေရဂန္က ဘယ္လိုမွ မတံု႔ျပန္ခဲ့ပါဘူး။ သူ႔လို လူအမ်ားနဲ႔ ဆက္စပ္ ပတ္သက္ ေနရသူ Public Figure မ်ားကို လူေတြက စိတ္ဝင္စားမႈ ႀကီးမား လြန္းတာေၾကာင့္ ပုဂၢိဳလ္ေရးနဲ႔ အမ်ားအေရး ဆိုၿပီး ခြဲျခားဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ဆိုတာကို ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္ နားလည္ထားလို႔ မတံု႔ျပန္တာပါ။ ‘သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမို႔’ ဆိုသလို ကြၽဲၿမီး တိုတာေလာက္ ေတာ့ ရွိေကာင္း ရွိႏုိင္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ 'မခ်ိသြားျဖဲ' ဆိုသလုိ ဟန္လုပ္ၿပီး ျပံဳးေန႐ံုကလြဲၿပီး ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။

ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ

‘ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားမႈ’ ဟာ ခ်ဳိၿမိန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေပးရတဲ့ တန္ဖိုးကလည္း ႀကီးပါတယ္။ လူသား တေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ တန္ဖိုး အရွိဆံုးျဖစ္တဲ့ ‘ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္’ ကို ေပးလိုက္ရျခင္း ျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ‘ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ’ ဆိုတဲ့စကားလို ကိုယ္တိုင္ေရြးခ်ယ္ ဖန္တီးခဲ့တာ ျဖစ္လို႔ ပုဂၢလိက လြတ္လပ္ခြင့္ ခ်ဳိးေဖာက္ ခံရတယ္ဆိုၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္တင္လို႔ မရပါဘူး။ ေရဂန္ သမၼတရယ္ လို႔ ျဖစ္လာတာဟာ ျပည္သူလူထုက မဲေပးလို႔ ျဖစ္လာတာ မဟုတ္လား။

အလားတူပဲ ေကာင္းဘိြဳင္မင္းသား ေရဂန္လို႔ျဖစ္တာလည္း ျပည္သူ လူထုက အားေပးၾကလို႔ပဲေလ။ ေရဂန္ အတြက္ေတာ့ ျပည္သူ လူထုဟာ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ျပည္သူေတြက ေတာင္းဆိုတာကို ေရဂန္မ ျငင္းႏိုင္ဘူး။ လိုက္ေလ်ာ ျဖည့္ဆည္း ရမွာပဲ။ ဒါဟာ ျပည္သူ လူထုေၾကာင့္ တခု၊ တေကာင္၊ တေယာက္ (Somebody) ျဖစ္လာသူ မွန္သမွ် မလြဲမေသြ ထမ္းေဆာင္ရမယ့္ တာဝန္ ဝတၲရားျဖစ္တယ္။


ပတၲျမားမွန္ရင္ အေရာင္ မမွိန္

ေဝဖန္ေရးမွာ မူနဲ႔လူခြဲဖို႔ခက္ပါတယ္။ လူေၾကာင့္ မႈျဖစ္လာရသလို လူေၾကာင့္ပဲ မႈပ်က္သြားရပါတယ္။ အလားတူပဲ မူေၾကာင့္ လူေကာင္း ျဖစ္လာႏိုင္သလို မူေၾကာင့္လည္း လူဆိုး ျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ လူကို အတိုက္အခိုက္ မခံခ်င္ရင္ အေကာင္းဆံုး နည္းလမ္းက ကုိယ့္မွာ ဘာအစြန္း အထင္း အညစ္အေၾကးမွ ကပ္ၿငိမခံရေအာင္ ေစာင့္စည္း ေနထိုင္ဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ့္လိပ္ျပာက သန္႔ရွင္း လွပေနရင္ ဘယ္ပေယာဂမွ ဝင္လို႔မရပါဘူး။

ႏုိင္ငံေရးသမားတုိ႔ စာေပအႏုပညာသမားတို႔ မီဒီယာသမားတို႔ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ တိုက္ခိုက္ ခံရတယ္ ဆိုတာက တိုက္စရာ အေၾကာင္းတခု ရွိေနလို႔သာပါ။ ပတၲျမားမွန္ရင္ ႏြံထဲဘယ္ေလာက္ ဆြဲႏွစ္ႏွစ္ အေရာင္ မွိန္မသြားပါဘူး။


မီးရွိမွ မီးခိုးထြက္တယ္

အရက္ လံုးဝ မေသာက္သူကို မူးၿပီးရမ္းတယ္လို႔ စြပ္စြဲလို႔ မရႏိုင္သလို မိန္းမကိစၥ ရွင္းသူကိုလည္း ၾကာခိုတယ္လုိ႔ စြပ္စြဲလို႔ မရပါဘူး။ မီးရွိမွ မီးခိုးထြက္ပါတယ္။ မီးမရွိဘဲနဲ႔ မီးခိုး မထြက္ပါဘူး။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ္တိုင္ လိပ္ျပာသန္႔ဖို႔ပဲ ျဖစ္တယ္။ ပါးစပ္က ေလႀကီး မိုးႀကီးေတြ ေျပာၿပီး လူကြယ္ရာက်ေတာ့မွ မဟုတ္တာေတြ လုပ္ေနသူမ်ား ကေတာ့ ေဝဖန္ေရး ဆိုတဲ့ အသံၾကားရင္ တီကိုဆားနဲ႔ တို႔သလို တြန္႔သြားမွာပါပဲ။ ဒါသဘာဝ က်ပါတယ္။ တီနဲ႔ဆားဆိုတာ ဘယ္လုိမွ ဓာတ္မတည့္တဲ့ အရာႏွစ္ခု မဟုတ္လား။ ငိုဘသမားနဲ႔ ေဝဖန္ေရး ဆိုတာလည္း ျပဒါးတလမ္း သံတလမ္းပဲေလ။


ေဝဖန္ေရးေအာက္လမ္းဆရာေတြ

ေဝဖန္ေရး အေၾကာင္းေဆြးေႏြးတဲ့ လူငယ္တိုင္းကို ေဝဖန္ေရး ဆိုတာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္၊ ရြံစရာ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း အျမဲ ေျပာရတယ္။ ေဝဖန္ခံရတဲ့ အခါ စိတ္မဆိုးဖို႔လည္း ရွင္းျပရတယ္။ တမင္သက္သက္ ပြဲဆူေအာင္ လုပ္တဲ့ ေအာက္လမ္းဆရာ ေဝဖန္ေရးသမား မရွိဘူးလို႔ေတာ့ မဆိုပါဘူး။

ေခတ္တိုင္း ေခတ္တိုင္းမွာ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စေတာ့ ရွိတတ္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကိစၥမရွိပါဘူး။ ျမန္မာ စာဖတ္ ပရိသတ္က ရွင္ႀကီးဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ့ဖူး၊ ရွင္ငယ္ဝမ္းလည္း ဝင္ခဲ့ဖူးသူေတြပါ။ ဘယ္သူေတြဟာ ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း သိၾကပါတယ္။ ေဝဖန္ေရး ေအာက္လမ္း ဆရာေတြကို ဥေပကၡာ ႐ႈထား လိုက္ၾကစမ္းပါ။

လူထုစိန္ဝင္း

Posted in: လူထုစိန္ဝင္း