ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား သတိထားရမည္႔ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သား (ေပးစာ - ၂၀)

ကၽြန္မနာမည္က သႏာၱေအာင္ အသက္က ၁၇ႏွစ္၊ စကၤာပူမွာ စီးပြားေရးစီမံခဲ့ခြဲမႈပညာကို လာေရာက္ သင္ယူေနတာပါ။ အစ္ကိုတစ္ေယာက္နဲ႔ အတူတူေနတယ္ေလ။ ျမန္မာျပည္ကေနျပီးေတာ့ မိေဝး ဖေဝးနဲ႔လာေနရတာ
အခက္ေတြမ်ားစြာရွိပါတယ္။ ပထမတစ္ခုကေတာ့ အိမ္လြမ္းတာျဖစ္ျပီး ေနာက္တစ္ခုက ဘာသာစကားအခက္အခဲပါ။ IELTS ကို 5.5 ရခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ ကၽြန္မမွာ သူတို႔ရဲ႕ စကားဝဲသံကို မမွတ္ႏိုင္ေသးေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။
အေပါင္းအသင္းကလဲ ရွားတယ္။ ျမန္မာတစ္ခ်ိဳ႕ေတာ့ရွိေပမယ့္ ေနတဲ့ေနရာက ေဝးေတာ့ ေက်ာင္းက အျပန္အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ဘာမွလဲ လုပ္စရာ သိပ္မရွိေတာ့ ပ်င္းဖို႔ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္။

၂၀၀၇ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာမွ ကၽြန္မ စကၤာပူကို စေရာက္တာပါ။ အခုေရာက္တာ ၂လေလာက္ရွိျပီ။ အလုပ္ကလဲ လုပ္လုိ႔မရေသး။ အစ္ကိုကလဲ ည ၈နာရီေလာက္မွ ျပန္ေရာက္ေတာ့ တေယာက္ထဲရွိေနတဲ့ အခ်ိန္ အင္တာနက္သံုးျဖစ္လာတယ္။ ရန္ကုန္မွာေနတုန္းက မသံုးျဖစ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ အင္တာနက္က ကၽြန္မရဲ႕ ဒုတိယကမာၻငယ္ေလးတစ္ခု ျဖစ္လာပါတယ္။ MIRC ကေနျပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွာျပီး Chat ရတယ္။ အမ်ားစုကေယာက္်ားေလးေတြပါ။ ကၽြန္မက Chatting သံုးေပမယ့္ သူတို႔နဲ႔ ၾကဴရတာ ဝါသနာမပါသလို ေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြေျပာတဲ့ စကားက နားထဲမွာ အထပ္ထပ္ ျပန္ၾကားေနရတယ္။

“Online အခ်စ္က မယံုရဘူး” ဒီစကားကို သိပ္မယံုခ်င္ေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေျပာေနေတာ့လဲ လက္ခံရတာေပ့ါ။ တစ္ေန႔ေတာ့ မထင္မွတ္ပဲ သူနဲ႔ေတြ႔ဆံုျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲ့ဒီ့ေန႔က ထူးထူးဆန္းဆန္းပဲ အေကာင့္ထဲမွာ လူက ေတာ္ေတာ္နည္းေနပါတယ္။ အမွတ္တမဲ့ သူ႔အေကာင့္ကို ၾကည့္မိတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ကၽြန္မက “Hi” လုပ္ရင္ ျပန္မလုပ္တဲ့ လူက ရွားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မပံုတင္ထားတာေလ။ ၾကံဳတုန္းေလးထည့္ၾကြားရဦးမယ္ ကၽြန္မက တရုတ္ေသြးပါေတာ့ အသာက ျဖဴသလို ေခ်ာလဲေတာ္ေတာ္ေခ်ာတယ္။ “ဟီး စတာေနာ္”။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူကေတာ့ ထူးဆန္းတယ္ ကၽြန္မသူ႔အေကာင့္ကို ခဏခဏ စကားစေျပာဖူးပါတယ္ တခါမွ ျပန္မေျပာဘူး။ အဲ့ဒီ့ေန႔က ဘာရယ္မဟုတ္ပဲ စျပီး ကၽြန္မေခၚလုိက္မိတယ္။

“ ဟိုင္း”
“ဟလိုပါဗ်ာ”
“ယူက ဘယ္သူလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္လား ဟင္ ကၽြန္ေတာ္ကို မသိဘူးလား”
“အင္း မသိဘူး ယူနဲ႔ တခါမွ မခ်က္ဖူးဘူးေလ”
“ေအာ္ ဟုတ္လား ကၽြန္ေတာ္လဲ မသိဘူး”
“ယူ ကၽြန္မအေကာင့္ကို ဘယ္ကရလဲ”
“ေမ့ေနျပီ…. Forward ေမးလ္ကေနလိမ့္မယ္”
“ထားပါေတာ့ ဒါနဲ႔ ယူ႔နာမည္ေျပာျပေလ”
“ေအာ္ ဟုတ္သား မသိဘူးဆုိေတာ့ ေျပာျပရတာေပါ့”
“ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က ရဲရင္႔ ဒီက ညီမနာမည္လဲေျပာဦးေလ”
“ကၽြန္မနာမည္ သႏာၱ”
“နာမည္နဲ႔ လူနဲ႔မလိုက္ဘူးေနာ္ လူလွသေလာက္ နာမည္က တံုးတယ္”
“ဘာျဖစ္လဲ”

………………………………………..

အဲ့ဒီ့ေန႔ကမွ ကၽြန္မတုိ႔ စကားအမ်ားၾကီးေျပာျဖစ္ၾကတယ္။
သူက ကေနဒါက နာမည္က ရဲရင္႔၊
သူ႔အေၾကာင္းေတြ ကၽြန္မေတာ္ေတာ္သိလုိက္ရတယ္
အထူးသျဖင့္ သူက ဂိမ္းသရဲေလ။ ေယာက္်ားေလးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ဂိမ္းေဆာ့ၾကတယ္ဆုိေပမယ့္ သူက ပိုျပီးေဆာ့သလိုပဲ။ သူကို ေခၚရင္ ျပန္မေျပာျဖစ္ျဖစ္ေနတာ ဂိမ္းေဆာ့ေနလုိ႔တဲ့။ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ သူေတာ္ေတာ္ခင္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိပါဘူး။ အျမဲတမ္းမဟုတ္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သူနဲ႔ပဲ ခ်က္ျဖစ္လာတယ္။တခါတေလ သူ႔ကို စိတ္ညစ္ရင္ သတိေတြဘာေတြရတတ္လာတယ္။

“ ဘာလုပ္ေနတာလဲ ကို”
“ေအာ္ သႏာၱ အစ္ကိုမအားေသးဘူး ခဏ”
ဒီလုိရက္ေတြကလဲ အမ်ားၾကီးပါ။ ကၽြန္မနဲ႔ခ်က္တိုင္းလဲ သူက အားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ပဲ ခ်က္ခ်င္ပါတယ္။ သူနဲ႔ခ်က္ေနျဖစ္တဲ့ရက္ေတြဆို တျခားသူေတြနဲ႔ မခ်က္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒါက ဘာကိုေခၚသလဲ ကၽြန္မလဲ မသိေတာ့ပါဘူးရွင္။ ကၽြန္မတို႔ သံေယာဇဥ္ေတြမ်ားလာတယ္ ထင္တယ္။ ဒီေန႔ ကၽြန္မတုိ႔ စသိတာ ၃လျပည့္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ေန႔ေလ။ ကၽြန္မတုိ႔ ဆီက ၈နာရီမွာ သူအြန္လိုင္းေပၚတက္လာတယ္။

“သႏာၱ အစ္ကို သႏာၱကိုေျပာစရာရွိတယ္”
“အာ အရင္ကလဲ ေျပာစရာရွိလုိ႔ ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဟုတ္ဘူးေလ ဒီေန႔ အထူးေျပာစရာရွိတာ”
“ဘာလဲ ဒီကိုလာမလုိ႔လား”
“ဟုတ္ဘူး လာႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ ပိုက္ဆံမရွိဘူး”
“မရွိရင္လာလုိ႔ မရဘူးလား”
“ဟာ မရစ္နဲ႔ကြာ”
“ရစ္ေနတာဟုတ္ပါဘူး စေနတာ”
“ သႏာၱကို ခ်စ္တယ္”

ရုတ္တရက္တက္လာတဲ့ သူ႔ဆီက စာေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ တုန္႔ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ အံ့ၾသလို ဝမ္းသာမိသြားတယ္လုိ႔လဲ ထင္တာပဲ။ အဲ့ဒီ့ေန႔က ဘယ္လိုခံစားရသလဲ ဆိုတာ အခုထက္ထိ မေတြးတတ္ေသးပါဘူးရွင္။

“မေနာက္နဲ႔ေလ”
“မေနာက္ပါဘူး တကယ္ေျပာတာ”
“ မျမင္ရပဲ ဘယ္လိုခ်စ္လဲ”
“သိဘူး ခ်စ္တာပဲ သိတာ”
“ ဘာေၾကာင့္ခ်စ္လဲဆိုတာ အဓိပၸာယ္ရွိေအာင္ ရွင္းျပႏိုင္ရင္ ျပန္ခ်စ္မခ်စ္ စဥ္းစားေပးမယ္”

ဒီလိုနဲ႔ သူတစ္လေလာက္ အြန္လိုင္းေပၚမတက္ေတာ့ပဲ ေပ်ာက္သြားတယ္။ အမွန္အတိုင္း ဝန္ခံရရင္ ကၽြန္မသူ႔ကို သတိရပါတယ္။ဒီလုိနဲ႔ သူနဲ႔ ကၽြန္မခင္တာ ၄လေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ သူနဲ႔ျပန္ေတြ႔တယ္။

“သႏာၱ အစ္ကို သႏာၱကိုဘာေၾကာင့္ခ်စ္လဲ သိျပီ”

ရုတ္တရက္ ေပၚလာတဲ့ စာေၾကာင္းေလးေၾကာင့္ ကၽြန္မလန္႔သြားသလို စိတ္ဝင္စားမိသိသြားတာလဲ ေသခ်ာပါတယ္။

“အင္း ေျပာျပေလ”
“ အစ္ကို သႏာၱ ကိုခ်စ္တာက မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲနဲ႔တူတယ္”

ကၽြန္မ ရီခ်င္သြားတယ္။ အဲ့ဒါက ကိုၾကီးအိုးေဝ သူ႔စာေတြထဲမွာ ထည့္ေရးေနက် စာသားေတြ။ အိုးေဝေအာင္ အိုဘားမား ထဲမွာ ကိုၾကီးအိုးေဝေရးတဲ့ အဲ့ဒီ့ စာသားဖတ္ဖူးတာ။ အဲ့ဒီ့စာသားေၾကာင့္ပဲ ကိုၾကီးအိုးေဝန႔ဲ ကၽြန္မ ခင္ခြင့္ရခဲ့တာထင္တယ္။ သူစာေတြဖတ္ရင္း သူနဲ႔ ရင္းႏွီးသြားတယ္။ သူေျပာျပတာက အဲ့ဒီ့စာသားက သူအၾကိဳက္ဆံုးတဲ့ တာယာမင္းေဝေရးတဲ့ ဝတၳဳထဲမွာပါတယ္ေျပာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသိတာကေတာ့ အဲ့ဒါ ကိုၾကီးအိုးေဝရဲ႕ အမွတ္တရအရွိဆံုး စာသားတစ္ခုပဲ။

“မေျပာနဲ႔ေတာ့ ဘာဆက္ေျပာမွာလဲ သိတယ္”
“ဟာ မသိေလာက္ပါဘူး သႏာၱရယ္”
“ အဲ့ဒါ ကိုၾကီးအိုးေဝ သင္ေပးလိုက္တာမဟုတ္လား”
“ ဟင္ သႏာၱ က အိုးေဝနဲ႔ သိတယ္”
“ သိတာေပါ့ သူက သႏာၱ ေမြးစား အစ္ကိုေလ”

“ ဟင္ ဘယ္လုိၾကီးလဲ”
“သႏာၱ က ခ်စ္လုိ႔ အစ္ကို အျဖစ္ေမြးစားထားတာ”
“ ေအာ္ သိျပီ သႏာၱ အေကာင့္ကို သူ႔ဆီက ရတာထင္တယ္”
“ အင္း သူနဲ႔ အစ္ကိုက သိလို႔လား”
“ သူက အစ္ကို သူငယ္ခ်င္းေလ သူက စာေရးတာမ်ားလို႔ ေပါေတာေတာ ျဖစ္ေနတာ”
“ အဲလုိ မေျပာပါနဲ႔ သူမ်ား အစ္ကို ကို”
“ အစ္ကိုေျပာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေပ်ာက္သြားျပီ”
“ကဲပါ ကိုအိုးေဝ့သူငယ္ခ်င္းမို႔လို႔ ယံုလိုက္မယ္ ညီမေမြးေန႕ေရာက္ရင္ အေျဖေပးမယ္”

ဒီကိစၥက ကိုအိုးေဝနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္မဖာသာ သူ႔ဖက္ပါခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနတာ။ မိန္းေလးမို႔လို႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔႔ မူေနရတာေလ။ ဒါကလဲ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အမူအက်င့္လဲျဖစ္သလို ရပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ အခြင့္အေရးတစ္ခုပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္မေမြးေန႔ေရာက္ဖုိ႔ က ၂လနီးပါးေလာက္ေတာ့လုိေသးတယ္။ စဥ္းစားထားတာလဲမရွိလို ေပးမယ့္အေျဖကလဲ တစ္ခုတည္းပဲရွိတာပါ။ ဒီၾကားထဲမွာ သူက ကၽြန္မနဲ႔ေျပာရင္ တစ္ေန႔ တစ္ခြန္းေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း အျမဲတမ္းထည့္ေျပာတယ္။

“ေနေကာင္းလား”
“ အင္း ေကာင္းတယ္ အစ္ကို အစ္ကိုေရာ ေနေကာင္းလား”
“ ေကာင္းတယ္ သႏာၱကို သတိရေနတာနဲ႔ပဲ ေနမေကာင္းျဖစ္ဖုိ႔ေတာင္ သတိမရေတာ့ဘူး”
“ဟုတ္လုိ႔လား မယံုပါဘူး”
“ဘယ္လို သက္ေသျပရမလဲ”
“သိဘူး”
“ခ်စ္တယ္ဗ်ာ သႏာၱကို အရမ္းပဲခ်စ္တယ္”
“ ဘာမွလဲ မဆိုင္ဘူး”

ဒီလုိနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ပုိျပီး သံေယာဇဥ္ ျငိတြယ္မိလာတယ္။ ကၽြန္မေမြးေန႔ေရာက္တဲ့ ေန႔မွာ ကၽြန္မ အင္တာနက္မသံုးျဖစ္ဘူး။ အဲ့ေန႔မတိုင္ ပထမေန႔ကတည္းက မအိပ္ပဲေနတယ္။ ည ၁၂နာရီေက်ာ္တာနဲ႔ သူ႔ကို ေမးလ္ပို႔လုိက္တယ္။ ေမးလ္ထဲမွာပါတာက တစ္ေၾကာင္းထဲပါ “သႏာၱ အစ္ကို႔ကိုခ်စ္တယ္” ကၽြန္မမွာ ရွက္တာေရာ ရင္ခုန္တာေရာ အဲ့ဒါေတြေရာျပီး ကၽြန္မ အြန္လိုင္းေပၚ မတက္ရဲေတာ့ဘူး။ ဒီလုိနဲ႔ ေလးရက္ေျမာက္တဲ့ တေန႔မွာ ကၽြန္မဆီကို ဖုန္းတခါဝင္တယ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုၾကီးအိုးေဝ့ pfingo အေကာင့္ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုၾကီးကို ဖုန္းနံပတ္ေပးထားျဖစ္တာက သူက အိမ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္မရရင္ သူ႔ကိုပဲ အကူအညီေတာင္းေတာင္းျပီး မုန္႔ပို႔ပို႔ခိုင္းေနရတာေလ။ သူ႔ဆီဖုန္းဆုိေတာ့ အိမ္က မုန္႔ပို႔ေပးတာ အေၾကာင္းၾကားတာထင္ျပီးကိုင္လုိက္မိတယ္။ ၾကားလုိက္တာက ကိုၾကီးအသံမဟုတ္ဘူး။

“သႏာၱ ဘာလုိ႔ေရွာင္ေနတာလဲ ညေန အြန္လုိင္းေပၚတက္ခဲ့ေနာ္”

ကို ရဲရင္႔ အသံပဲ။ ကၽြန္မနဲ႔ သူတစ္ခါတေလ voice ခ်က္ျဖစ္တယ္ေလ။ အျမဲတမ္းမဟုတ္ေပမယ့္ တခါတေလေပါ့။ သူက အဲ့ဒါပဲေျပာျပီး ဖုန္းခ်သြားတယ္။ညေရာက္ေတာ့ သူနဲ႔ ခ်က္ျဖစ္တယ္ မ်က္ႏွာပူေနေပမယ့္ ကၽြန္မ အြန္လိုင္းေပၚတက္လိုက္မိတယ္။

“သႏာၱ အခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားၾကျပီေနာ္”
“ အင္း”
“ မခြဲေၾကးေနာ္”
“အင္း”
“ ဘာလုိ႔ အင္းပဲေျပာေနတာလဲ”
“ ရွက္လုိ႔”
“ ဟာ ဘာရွက္စရာရွိလဲ ခ်စ္သူေတြခ်င္းပဲကို”
“ မသိဘူးကြာ ဘာေတြေမးေနတာလဲ”

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မေက်ာင္းျပီးသြားရင္ ယူဖုိ႔အထိလဲ တုိင္ပင္ထားေသးတယ္ေလ။ ဒီၾကားထဲမွာ တခါတေလ VZO ပါေျပာၾကေသးတယ္။ ကၽြန္မ စာေမးပြဲရွိတဲ့ေန႔ေတြဆို သူက Pfingo နဲ႔ ဖုန္းေခၚျပီး အားေပးေလ့ရွိသလို သူစာေမးပြဲရွိရင္လဲ သူ႔ဖုန္းကို ကၽြန္မေခၚျပီး မနက္တိုင္း အားေပးတတ္ပါတယ္။ သူေျပာတာကေတာ့

“စာေမးပြဲ မေျဖခင္သႏာၱ အသံၾကားရတာ စာေတြအကုန္ရသြားသလိုပဲ”

ဒီစကားေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္မေပ်ာ္ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မတို႔ ခ်စ္သူ သက္တမ္း ၈လျပည့္ခါနီးမွာ ကၽြန္မ ဗီဇာမဲေပါက္လို႔ အေမရိကားကို သြားဖို႔အေၾကာင္း ေပၚလာတယ္ေလ။ ကၽြန္မ ရန္ကေနဒါကို လာမယ္ ဆိုေတာ့ ကိုရဲရင္႔ ကေျပာတယ္ ေတြ႔ၾကရေအာင္တဲ့။ ကၽြန္မက မေတြ႔ရဲဘူးဆုိေတာ့ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ျပီး အျပင္မွာ မခ်စ္ၾကရင္ ဘာလုပ္ရမွာလဲလို႔ေျပာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ပဲေတြ႔ျဖစ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းဖန္လာတာေပါ့။ ကၽြန္မ အေမရိကားေရာက္ေတာ႔ ေရာက္စဆိုေတာ႔ အလုပ္ေတြရႈတ္ေနတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေတြ႔ျဖစ္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ အိမ္က အစ္ကိုေစာင့္ေပးတဲ့ေန႔ေတာ့ သူ႔ကိုခ်ိန္းလိုက္မိတယ္။

“ အစ္ကို ညေနအားလား”
“ အင္း အားတယ္ေအာင္ ဘာလဲေတြ႔ၾကမလုိ႔လား”
“ဟုတ္တယ္ ႏွစ္ေယာက္တည္းေတာ့ မေတြ႔ခ်င္ဘူး သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေခၚလာခဲ့မယ္ေနာ္”
“ ဘာလဲ ေၾကာက္လုိ႔လား အစ္ကိုက ကိုက္မစားပါဘူးေနာ္”
“ဟုတ္ပါဘူး ႏွစ္ေယာက္တည္းက်ေတာ့ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကီးျဖစ္ေနတာကုိး“

အဲ့ဒီ့ေန႔က ေတြ႔ျဖစ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မရယ္ ကၽြန္မရယ္ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္၊ ကိုရဲရင္႔ရယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ စကားေတြမေျပာရဲၾကဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကိုထူးျမတ္ေရာ ကၽြန္မပါ စကားေျပာရဲလာတယ္။ ကိုရဲရင္႔ က အျပင္မွာ အသားပိုမဲျပီး ႏွာေခါင္းပိုၾကီးေပးမယ့္ ၾကည့္ေကာင္းပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ေျပာတယ္ ကိုရဲရင္႔ က ရုပ္ဆိုးတယ္တဲ့။ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္မေမြးေန႔နဲ႔လဲ နီးေနတဲ့အတြက္ အၾကိဳတစ္ပြဲလုပ္ျဖစ္တယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ကၽြန္မ စကၤာပူျပန္ျဖစ္သြားတယ္ေလ။

ကၽြန္္မတို႔ အြန္လိုင္းေပၚမွာပဲ ငယ္ခ်စ္ေတြလိုျဖစ္သြားၾကတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ၾကားမွာ ရင္းႏွီးမႈပိုရလာတယ္လုိ႔ တခါတေလ ခံစားရသလို တခါတေလ ပိုေဝးသြားတယ္လုိ႔ ခံစားရတယ္။ ေသခ်ာတာ တစ္ခုက သူမ်ားေတြေျပာတဲ့ အြန္လိုင္း အခ်စ္က မယံုရဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ခံစရာမလုိေတာ့ဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ကိုထူးျမတ္က ကၽြန္မကို တစ္ကယ္ခ်စ္တာပါလို႔ ကၽြန္မယံုတယ္။ ကၽြန္မလဲ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ဆုိေတာ့ စာေတြဖိလုပ္ေနရင္း အရင္လုိ အြန္လုိင္းေပၚ
အျမဲတမ္း မတက္ျဖစ္ဘူးေလ။ တခါတေလေတာ့ ခ်က္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

“အကို ေနေကာင္းလား”
“အင္း ေကာင္းတယ္သႏာၱ”
“ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲသႏာၱကိုေတာင္ မေခၚႏိုင္ေအာင္”
“ အင္းခဏေနာ္ ဂိမ္းေဆာ့ေနတာ ျပီးေတာ့မယ္”

ဒီလိုရက္ေတြက တေန႔ထက္တစ္ေန႔ပိုမ်ားလာတယ္။ တခါတေလ VZO ေျပာျဖစ္ၾကတယ္ေလ။ သူ႔မ်က္ႏွာက အရင္ကေလာက္ တက္ၾကြမႈေတြ မေတြ႔ရေတာ့ဘူး။ အသက္ၾကီးလာလုိ႔ ရင့္က်က္လာတယ္လို႔ ကၽြန္မထင္မိတယ္ေလ။ တခါက ကိုၾကီးအိုးေဝနဲ႔ေတြ႔လုိ႔ ေမးမိတယ္။

“ ကိုၾကီး ကိုရဲရင္႔နဲ႔ေတြ႔ျဖစ္လား”
“ တခါတေလေပါ့ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ညီမရဲ႕”
“ပံုစံေတြေျပာင္းေနလို႔ေလ”
“ ဟုတ္လား ကိုၾကီးေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး”

ဘာမွေရေရရာရာ မသိရပါဘူး။ မသိတာလဲ မဆန္းပါဘူး။ သူတို႔လဲ သူတို႔ ကိစၥနဲ႔ သူတို႔မဟုတ္လား။ ကၽြန္မကေတာ့ သူ႔ကိုခ်စ္တယ္။ သူလဲ ကၽြန္မကိုခ်စ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေနမိတုန္းပဲ။ တေန႔ သူနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာေတြ႔ေတာ့ ထူးထူးဆန္းေတြေမးေနတယ္။

“သႏာၱ အကိုကသႏာၱကို ပစ္သြားရင္ တျခားတစ္ေယာက္ရွာမွာလား”
“ ရွာပါဘူး ဘာလဲ အစ္ကိုကသႏာၱကို လမ္းခြဲမလို႔လား”
“ ဟုတ္ပါဘူး သေဘာေမးၾကည့္တာ”
“ တကယ္လို႔ အစ္ကိုေသသြားရင္သႏာၱ ေနာက္တစ္ေယာက္ထပ္ရွာေနာ္”
“ ဟယ္ နမိတ္မရွိ နမာမရွိေတြ ဖြဟဲ လြဲပါေစ ဖယ္ပါေစ”
“ အလကားစတာပါ”
“သႏာၱအိမ္က အကိုနဲ႔ သေဘာတူတယ္တဲ့”
“ ဟုတ္လား ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ”
“ ဒီလိုပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ဟာေတြေတာ့ လိမ္ရတာေပါ့”
“ အင္းေကာင္းပါတယ္”
“သႏာၱျပန္လာရင္ အကိုနဲ႔သႏာၱအိမ္ကိုေပးေတြ႔မယ္”
“ အင္း အင္း”

ကၽြန္မတုိ႔ ဆက္ဆံေရးက ၁ႏွစ္ေက်ာ္ျပီး ၂ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ကၽြန္မေမြးေန႔ ႏွစ္ခါျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ႏွစ္ခါလံုးမွာ သူက အနီေရာင္ ဖက္လံုးေလးေတြေပးတယ္။ ကၽြန္မက သူရဲ႕ ေမြးေန႔ ၃ခါ ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတယ္။ လူလိုအပ္မယ္ ထင္တာေလးေတြ ပိုက္ဆံစုျပီး ဝယ္ေပးျဖစ္တယ္ေလ။ အခုလဲ သူက လုိခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ iphone ဝယ္ေပးဖုိ႔ ပိုက္ဆံစုေနျဖစ္တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္မတို႔က သာယာမႈေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ကၽြန္မလဲ ညေနပိုင္းမွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေတြ လုပ္ေနရျပီေလ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ အြန္လိုင္းေပၚမွာေတာင္ေတြ႔ဖုိ႔က ခက္ခဲလာတယ္ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကၽြန္မ
ေက်ာင္းျပီးခဲ့ျပီေလ။ ရန္ကုန္ကို ျပန္လာဖုိ႔ ကိစၥသူ႔ကိုေျပာျပတယ္။ အခ်ိန္ဆိုတာကလဲ အကုန္လြယ္တာပဲ သူနဲ႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။

“ အကိုသႏာၱ ေနာက္တပတ္ထဲ ျပန္လာရမယ္ သိလား”
“ ဟုတ္လား အေတာ္ပဲ အကိုလဲသႏာၱကို ေပးစရာရွိေနတာ”
“သႏာၱလဲ အကို႔ကို ေပးစရာရွိတယ္”
“သႏာၱနဲ႔ အစ္ကို ခ်စ္သူျဖစ္တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္တိတိျပည့္တဲ့ေန႔မွာ ေတြ႔ၾကမယ္ေလ”
“ အင္း သေဘာပဲေလ”

ကၽြန္မ စုထားတဲ့ ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဝယ္ထားတာ့ iphone ရယ္ ေနာက္ျပီး တန္ဖုိးမၾကီးေပမယ့္ လွတဲ့ ဆင္တူလက္စြပ္ေလး ႏွစ္ကြင္းရယ္ေလ။ သူ႔ကိုေပးဖုိ႔ေပၚ ထူးဆန္းတာက ကၽြန္မ ဘာေပးမွာလဲဆိုတာကို သူမေမးဘူး။ ကၽြန္မက သူဘာေပးမွာလဲေမးေတာ့လဲ “သႏာၱကိုေပးရင္ သိမွာပါတဲ့” ဒါေလးပဲေျပာတယ္ ဘယ္လိုေမးေမး ေမးမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ သိခ်င္းစိတ္ကလဲ မေျပာျပမွပဲ ပိုပိုလာတယ္။

ဒီေန႔ ကၽြန္မရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႔ ေလဆိပ္ဆင္းရတယ္။ စိတ္ထဲမွာ မိဘေတြနဲ႔ေတြ႔ရမွာေရာ ကိုရဲရင္႔နဲ႔ေတြ႔ရမွာေရာ စိတ္ေတြက ႏွစ္မ်ိဳးစလံုးေၾကာင့္ေပ်ာ္ေနရတယ္။ ၁ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ထပ္ျပီးေဝးကြာေနတဲ့ ရန္ကုန္ေလဆိပ္ကေတာ့ အရင္နဲ႔ မတူ တမူထူးျခားေနျပီပဲ။ ကၽြန္မ နယူးေယာက္ေရာက္ေတာ႔ ဖုန္းေခၚၾကည့္တယ္ မရဘူး သူဖုန္းမကိုင္ဘူး။ ကိုၾကီးအိုးေဝကို ေမးၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႔ျဖစ္တာၾကာျပီတဲ့။

ကိုၾကီးအိုးေဝအတြက္ လက္ေဆာင္သြားတဲ့ေန႔က ကိုၾကီးကို ကိုရဲရင္႔နဲ႔ ကၽြန္မ မိဘေတြေတြ႔ေပးဖုိ႔ စီစဥ္ထားတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာ သတိထားမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ၾကည့္ရတာ တခုခုကို
ဖံုးကြယ္ထားသလိုပဲ။ ဒီလုိနဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ၾကာသြားခဲ့တယ္ေလ။ ကၽြန္မနဲ႔ ကိုရဲရင္႔ ခ်စ္သူျဖစ္တာ ႏွစ္ႏွစ္တိတိျပည့္ခါနီး သံုးရက္အလိုမွာ ကၽြန္မေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကုိထူးျမတ္ဆီက ဖုန္းလာတယ္ “သႏာၱ အကိုတို႔ မနက္ျဖန္ေတြ႔ၾကရေအာင္” တဲ့။ “အင္းအင္း” ကၽြန္မလဲ ေပ်ာ္ေတာ့ အဲ့လုိပဲေျပာလုိက္မိတယ္။ သူ ဖုန္းခ်သြားတယ္ ဘာမွမေျပာေတာ့ဘူး။

အဲ့ဒီ့ေန႔က မိုးေတြ ရြာေနတယ္။ သည္းသည္း မည္းမည္းရြာေနတယ္။ ကၽြန္မကအရင္ေရာက္ျပီး ေစာင့္ေနတယ္။ ၅မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ သူဝင္လာတာ ေတြ႔လုိက္ရတယ္။ ဘာမွမလဲ ေမးတာေတာင္ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုရဲရင္႔ ကပဲ ေကာ္ဖီ ႏွစ္ခြက္မွာလိုက္တယ္ေလ။ ကၽြန္မက လက္ေဆာင္ေပးမလုိ႔ လုပ္တုန္း ကိုရဲရင္႔ က ဖိတ္စာ စာအိတ္ေလး တစ္လံုးထုတ္ေပးတယ္။

“ ဘာလဲ အကို”
“ ယူျပီး ၾကည့္လိုက္ပါ”

ကၽြန္မဖြင့္ျပီးၾကည့္လိုက္တာက………………….

မယံုႏိုင္ခ်င္စရာပါပဲ……။ သူ႔….. မဂၤလာဖိတ္စာ……။ ကၽြန္မ ႏွလံုးေသြးရပ္မလုိျဖစ္သြားခဲ့ျပီ……။

“သႏာၱ အကို ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လုိ႔ပါ”
“အစ္ကိုတို႔ ဒီမိုကေရစီဘက္ေတာ္သားေတြရဲ႕ ဘဝ ကို သႏာၱ သိပါတယ္... အစ္ကို႔ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာတဲ႔လူမ်ိဳးေတြ သႏာၱေဘးမွာ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္.. အစ္ကိုတို႔ေလာကထဲကို သႏာၱ ကို ဆြဲမေခၚရက္ဘူး”
“ အကို႔ကို ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔ တခုေတာ့ေျပာပါရေစသႏာၱကိုခ်စ္တယ္”
“ အကိုသြားေတာ့မယ္ေနာ္”

ကၽြန္မ ဘာမွ မေျပာလိုက္ႏိုင္ဘူး။ သူထြက္သြားျပီ……။
ေနာက္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး….။ ကၽြန္မကို တစ္ခ်က္ေလးေတာင္ ၾကည့္မသြားဘူး….။

ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက အခု သူနဲ႔ ယူဖုိ႔ လုပ္ထားတဲ့ေကာင္မေလးက သူ ၁၀တန္းကတည္းက ခ်စ္သူျဖစ္ေနၾကတာ၊ မေလးရွား LA ကေန ဒီလထဲမွာမွ ကေနဒါကို ေရာက္တာ တဲ႔။

ကၽြန္မဘာမွမေျပာႏိုင္ေတာ့ဘူး….။ မ်က္ရည္ေတြ အလိုလိုစီးက်ေနတယ္။
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မဖိတ္စာကို ၾကည့္မိလုိက္တယ္။ ကိုရဲရင္႔ တုိ႔ မဂၤလာေဆာင္က သဘက္ခါပါလား။ ကၽြန္မတို႔ ႏွစ္ႏွစ္တိတိျပည့္တဲ့ ရက္ပဲ။ ကၽြန္မ ငိုေနျပီ။ ရပ္လုိ႔မရေတာ့ဘူး…..။

နိုင္ငံေရးသမား ဆိုသူေတြကို ကၽြန္မ တစ္ခုပဲ ေတာင္းဆိုပါရေစ.... နိုင္ငံျခားမွာ ေနၿပီး ျမန္မာျပည္ထဲက ျပည္သူေတြကို သုခ ရဖို႔ မက်ိဳးစားၾကရင္ေနၾကပါ။ ကိုယ္႔အနီးအနားက ျမန္မာျပည္သူေတြကို မ်က္ရည္က်ေအာင္ မလုပ္မိၾကဖို႔ အနူးအညြတ္ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္ ရွင္....။

(တကယ္႔ျဖစ္ရပ္ကို နာမည္မ်ားလႊဲၿပီး ေဖာ္ျပထားပါသည္)
သႏာၱေအာင္

Myanmar Express

Posted in: ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးမ်ား သတိထားရမည္႔ ဒီမိုကေရစီ ဘက္ေတာ္သား,ေပးစာ