ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ဖူးေသာ ၊ ကၽြန္ေတာ္သိေသာ (၈.၈.၈၈) (၂)

From : ..ဦး စစ္မင္း

ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ေသကံမေရာက္ သက္မေပ်ာက္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ နယ္က ကၽြန္ေတာ့ရြာေလးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေသလူ ျဖစ္ေနျပီ----------  ။

        ျဖစ္ပုံက ဒီလိုဗ်---

        အဲဒီတုန္းက ဖုန္းေတြ  တီဗီေတြ လုံးဝမရွိဘူး  တစ္ခုတည္းေသာ ဆက္သြယ္ေရးက  ေရဒီယုိပဲ။  ေရဒီယိုမွာ သတင္းေၾကညာတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းသားအေရးအခင္းျဖစ္တယ္။  အဲဒီအေရးအခင္းမွာ  ေက်ာင္းသား ကိုဖုန္းေမာ္နဲ႕ ကိုစိုးႏိုင္တုိ႕ေသတယ္။  ကၽြန္ေတာ့နာမည္က စိုးႏိုင္  --အဲဒီသတင္းနားေထာင္မိတဲ့ ရြာသားက --

        ---- သြားျပီ  ေဒၚၾကီးတင္ေရ----- ခင္ဗ်ားသား ေသျပီ။  ဦးညြန္႕ေမာင္  ခင္ဗ်ားသားေသတာ  ေရဒီယိုမွာ ေၾကညာတယ္ဗ် ----

       ရြာသူရြာသားေတြဗ်ာ    စက္မႈတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားနဲ႕  အထက္တန္းေက်ာင္းသား မွားရတယ္လို႕။  အေမဆိုတာ  ရင္ကြဲမတတ္ပဲ။ ဟိုး အေဝးၾကီးကိုေက်ာင္း သြားထားတဲ့  အေဖ့ကိုလဲ ရန္လုပ္တယ္။ ငိုလဲငိုတယ္။   ေနာက္ရက္ၾကေတာ့ ရြာနားနီးေတြပါ မသာလာေမးၾကတယ္။  လူေတြဟာ ျခံထဲမွာ အျပည့္။  ပထမ သိပ္မယုံဘူး  သို႕ေလာ  သို႕ေလာ   ေပါ့ . ။ အေဖက လည္း  ဆြမ္းသြတ္တာေတြ ဘာေတြမလုပ္ေသးနဲ႕ဦး   ငါရန္ကုန္ကို အခုခ်က္ခ်င္းလိုက္သြားပါ့မယ္။   ေနၾကပါဦးဟ .  နာမည္တူမရွား  လူတူမရွား။  မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးကြ။  အေဖက သားေဇာနဲ႕။

         ျဖစ္ခ်င္ေတာ့  ညေနမွာ ကၽြန္ေတာ့ေယာက္ဖ ေတာကအျပန္ သူရဲပူးပါလာပါေရာ--- ျခံထဲက ႏြားေတြလည္း ထူးထူးဆန္းဆန္းအုန္းဒိုင္းၾကဲေနသတဲ့။  ေသခ်ာျပီ    ကၽြန္မသားေလးေသတာေသခ်ာျပီ---- သူလာျပီးအသိေပးေနတာ--- အေမ့ရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မွ်င္မွ်င္ေလးဟာ  အဲဒီ ပေယာဂ ေနာက္တာနဲ႕ျပတ္သြားတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ၾကီးတဲ့အေဖေတာင္  မွ်င္မွ်င္ပဲက်န္ေတာ့တယ္။ 

          ကားေတြ  ရထားေတြ  အားလုံးဆက္သြယ္ေရးျပတ္ေတာက္ေနတဲ့အခ်ိန္  အေဖဟာ သားေဖာနဲ႕ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ကုိ ကားၾကဳံေတြ ေတာင္းပန္စီးရင္း  လုိက္လာတာ ငါးရက္ၾကာမွ ေရာက္တယ္.။ ရန္ကုန္တိုးေၾကာင္ကေလးကေန  သကၤန္းကၽြန္းကိုလမ္ေလွ်ာက္လာရတယ္။ အိမ္နားနီးလာေလ  ေရွ႕တုိးဘုိ႕ေၾကာက္လာေလျဖစ္ေနတယ္တဲ့။  ၾကားသလိုမ်ားဟုတ္ေနရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးဟာ အရမ္းကိုေခ်ာက္လွန္႕ေနတယ္။  အိမ္ကိုလွမ္းျမင္ရတဲ့ေနရာေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ ဦးေလးရဲ႕ကားကုိ ဝုိင္းျပီး ေရေဆးေပးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကိုျမင္ေတာ့ လမ္းလယ္ေခါင္မွာ ပုံကနဲ လဲက်သြားတယ္။  စိတ္ေလွ်ာ့လိုက္လို႕။ ဒါနဲ႕ ကမန္းကတန္း ကုန္းၾကဳ့းံထျပီး မေျပးရုံတမယ္ ေရာက္လာတယ္။

           အဲဒီအခ်ိန္မွာ  စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းျပီးသြားျပီ   မာရွယ္ေလာ  ထုတ္ထားတယ္။  ညဘက္အျပင္မထြက္ရ  အျပင္ထြက္လို႕လမ္းေပၚမွာေတြ႕ရင္ အစစ္အေဆး အေမးအျမန္းမရွိပစ္သတ္ေစ-- ေန႕ဘက္ လူငါးေယာက္အထက္ စုျပီးလမ္းေပၚမထြက္ရ ေတြ႕ရင္ တစ္ခါတည္းပစ္သတ္ေစ--  အဲဒီအမိန္႕  တကယ္လုပ္တယ္  တကယ္လုပ္ေတာ့လဲ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ အာဏာသိမ္းတဲ့ညက ေရဒီယိုကအသံလႊင့္တယ္။ မခံခ်င္တဲ့သူက ထြက္တယ္။ ထြက္ေတာ့တကယ္ပစ္တယ္။ တကယ္ပစ္တယ္ဟ  ဆုိျပီးေနာက္ေတာ့မထြက္ေတာ့ဘူး။

            ဒီမွာတင္  မင္းမဲ့စရိုက္ေတြေပ်ာက္ကုန္တယ္။ ၾကားျဖတ္ေျပာရဦးမယ္  ကၽြန္ေတာ္တို႕ရပ္ကြက္ထဲမွာ နာမည္ၾကီးလူမိုက္တစ္ဦး ရွိတယ္။ လမ္းထိပ္မွာ  အဲဒီလူ ထိုင္ေနတုန္း ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က လမ္းသြားရင္း အမွတ္တမဲ့ ၾကည့္မိလိုက္တယ္။ အဲဒီလူက  မင္းငါ့ကိုဘာၾကည့္တာလဲ ဆိုျပီး လက္လိမ္ခ်ိဳးလုိက္တာ အရိုးက်ိဳးပါေရာလား  အဲဒါ  ေကာင္ေလးမိဘေတြက ဘာမွျပန္မတုန္႕ျပန္ရဲတဲ့အျပင္  အဲဒီလူမိုက္ကိုေတာင္ ျပန္ေတာင္းပန္လိုက္ရေသး.။  ေခတ္ကအဲသလုိ ပါ။ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။  အေရးခင္းကာလ  က မျခဴးနာမည္ၾကီးတယ္။  ေခါင္းျပတ္ႏွစ္လုံးကိုင္ျပီး  ဘဲရီးဂြတ္   ဘဲရီးဂြတ္ လို႕ဗီဒီယိုအရိုက္ခံတဲ့လူ  လဲရွိတယ္  ကမၻာေက်ာ္သြားတယ္။ 

             ရုပ္ပ်က္ဆင္းပ်ပ္ အေလာင္းေကာင္ကို ထမ္းစင္ေပၚတင္ျပီး ဓါးလြတ္ေတြကိုင္ကာ ေအာ္ဟစ္ျပီးလႈံ႕ေဆာ္ၾကတယ္း လမ္းေဘး ေခါင္းျဖတ္ခံထားရတဲ့အေလာင္းေတြး ဂုိေဒါင္ေဖာက္ၾက ေဖာက္ထြင္ပစၥည္းေတြေရာင္းခ်ၾက။ မဂၤလာေတာင္ညြန္႕ (၆) လမ္းငံျပာရည္စက္ရုံ ဝင္လုၾကေတာ့ ငံျပာရည္ကန္ထဲ မိန္းမၾကီးတစ္ဦးက်ေသ။  ေကာင္းဦးမယ္ ငံျပာရည္-----

              အေဖက ဒီညပဲ ရြာကိုျပန္မယ္ တစ္ရြာလုံးက မင္းကိုေသျပီလို႕သတ္မွတ္ထားတာ  ဒီည ရထားစထြက္မယ္လုိ႕ေျပာတယ္ ဟုတ္ကဲ့  အေရးအခင္းျဖစ္ေနတုန္းက မိဘကိုလုံးဝ သတိရတာမဟုတ္ဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္ႏိုင္ငံေရး လႈိင္းထဲေမ်ာေနတာ ေနာက္က မိဘေတြစုိးရိမ္ပူေဆြးေနၾကတယ္ဆိုေတာ့ ျပန္မွျဖစ္မွာေပါ့။

            ဒါနဲ႕ မနက္အေစာၾကီးဘူတာၾကီးကိုလက္မွတ္ျဖတ္ဘို႕သြားတယ္။ ကားေတြမထြက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးေစာင့္ရတယ္။ ၃၈ ကားေလးတစ္စီးထြက္ေတာ့ က်ပ္က်ပ္သိတ္သိတ္ လိုက္သြားရတယ္။ လမ္းေဘးမွာ ညက ပစ္သတ္ထားတဲ့အေလာင္းေတြ (ညမထြက္ရ အမိန္႕ထုတ္ထားတာ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္ထြက္ၾက အပစ္ခံရလည္းမသိဘူး) ဝမ္းေရးေၾကာင့္လဲပါမယ္။ ေဟာတစ္ေလာင္း  ေတြ႕ျပန္ျပီေနာက္တစ္ေလာင္း ကၽြန္ေတာ္ေရလာတာ ၁၀ ေလာင္းရွိျပီ ဘူတာမေရာက္ေသးဘူး ။ မေရခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘူတာလဲေရာက္ျပီ။

               `` ဒီည ရထားမထြက္ျဖစ္ဘူးတဲ့``

                ``ဒုကၡ ပဲ  ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဘူတာထဲလဲ ညအိပ္လက္မခံဘူး``

                ``ေနာက္ျပန္မလွည့္ ခ်င္ဘူး``

                `` အေဖ-- ဘူတာနားမွာ အေဖ႕ဇာတိရြာက လူတစ္ေယာက္ရွိတယ္။  ကၽြန္ေတာ္တစ္ေခါက္

                     ေရာက္ဖူးတယ္ အဲဒီမွာ ေျပာျပီးတည္းၾကမလား``

                  ``ဟုတ္လား  ငါ့ရြာက ဆိုရင္သိေလာက္တယ္  အဲဒီလိုပဲလုပ္ၾကတာေပါ့``

         ရပ္ေဆြ ရပ္မ်ိဳးဆုိေတာ့ အေရးၾကဳံေတာ့ အားကုိးရတယ္။ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္ ဘူတာရုံကို ေခ်လွ်င္သြား ရထားလက္မွတ္ျဖတ္ဘို႕  ရထားဂုံးေက်ာ္တံတားကအဆင္း  မင္းသားၾကီးေတးသံသြင္းေရွ႕ ---------

                       ``ဒိုင္း``

         လုံထိမ္းက ကစားဝိုင္းဒိုင္ကုိ ပစ္ထည့္လုိက္တာ။  ေမွာက္ရက္ၾကီးေသေရာ-- ဗိုက္ေအာက္က ေသြးေတြစီးဆင္းလာတာ ေရအိုးက်ကြဲရင္ ေရေတြစီးဆင္းသလိုပဲ။  မ်က္စိေရွ႕မွာ  ကားလမ္းပဲျခားတယ္။  လမ္းေဘးမွာ ေလာင္းကစားဝုိင္းလုပ္ၾကတယ္။ လုံထိမ္းလာေတာ့ ပရိသ၁တ္ကထြက္ေျပးတယ္။ ဒိုင္က ပိုက္ဆံကိုက်ဴံးသိမ္းေနတုန္း ေနာက္က ပစ္လိုက္တာ။ အျဖဴေရာင္ဝတ္ထားတဲ့ လုံထိမ္းသုံးေရာက္ ေအးေဆးပဲ။ စကားတစ္ေျပာေျပာနဲ႕ ။ အေပ်ာ္တမ္း အမဲပစ္ထြက္ေနသလိုပဲ။ အလယ္ကလူကပစ္လိုက္တာ။ခဏေန ကားေရာက္လာတယ္ အေလာင္းကို ကားေပၚပစ္တင္လိုက္တယ္။ ျပီးျပီ။  ဒါပဲ။

          အဲဒီေန႕က လည္းရထားကမထြက္ျပန္ဘူး။ အားနာနာနဲ႕ တည္းတဲ့အိမ္ျပန္ရျပန္ေရာ။

          ညဘက္က်ေတာ့ ေရဒီယိုက အဲဒီသတင္းပါလာတယ္။ ျမန္မာ့အသံက ခုခံလို႕ပစ္သတ္လိုက္ရေၾကာင္း ။ ဒိုင္ဟုယူဆရသူတစ္ဦး ေသေၾကာင္း။ သတင္းထုတ္ျပန္တယ္။  BBC ကေတာ့ ေသတာတစ္ေယာက္မကဘူး (၇)ဦးအထက္ရွိေၾကာင္း ။ အနားမွာ ကြမ္းယာေရာင္း ေနတဲ့ ကုလားၾကီးလဲပါေၾကာင္း။ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြလည္း ကားေပၚဇြတ္ဖမ္းတင္သြားေၾကာင္း မ်က္ျမင္သမားတစ္ဦးက သတင္းေပးပို႕ေၾကာင္း------------  အလို ဘုရား----ဘုရား-------ေၾကာက္စရာေကာင္းလုိက္တာ   ႏိုင္ငံေရး      ႏိုင္ငံေရး။

           အဲဒီကတည္းက ႏိုင္ငံေရးသမားေတြေျပာတဲ့စကားဆိုရင္ လြယ္လြယ္မခံစားေတာ့ဘူး။  ဟုတ္ရဲ႕လား မွန္ရဲ႕လား အရင္စဥ္းစားတတ္လာတယ္။ ခံစားခ်က္ကို ေရွ႕တန္းမတင္ပဲ  အသိဥာဏ္ကိုေရွ႕တန္းတင္ဘုိ႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္တတ္လာတယ္။

           ဒီလုိေရးေတာ့ ဒီေကာင္လည္း အစိုးရဘက္ေတာ္သားလုိ႕ ဝိုင္းျပီးဆဲမလား။ သာမန္  ႏိုင္ငံသား တစ္ေယာက္ပါဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ေမြးဖြားလာတဲ့ ဒီႏိုင္ငံကိုခ်စ္တယ္။  ေခါင္းေဆာင္ေတြညံ့ဖ်င္းခဲ့လို႕ လြတ္လပ္ေရးရျပီးကတည္းက ဒီေန႕အထိ စီးပြားေရးေတြေနာက္ေကာက္က်။  ပညာေရးေတြေနာက္ေကာက္က်။  နည္းပညာေတြေနာက္ေကာက္က် ။ အရာရာ ေနာက္ေကာက္က်ခဲ့ေပမယ့္ --

           ကၽြန္ေတာ္ဒီႏိုင္ငံကို အခ်စ္မေလွ်ာ့ဘူး။

           ကၽြန္ေတာ္ဒီႏုိင္ငံကုိ အထင္မေသးဘူး။

       အနာဂတ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ႏိုင္ငံ လက္မျပန္ေထာင္ႏိုင္ဘို႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တယ္။

            ခံစားခ်က္ကို အလြယ္တကူ ေရွ႕တန္းမတင္ပါနဲ႕

            အမွားအမွန္ကို ေဝဖန္ခြဲျခားသိႏိုင္တဲ့ဥာဏ္ကို ရင့္သန္ေအာင္ၾကိဳးစားရင္း

     ႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ရဲ႕သားေကာင္းရတနာမ်ားျဖစ္ေအာင္ၾကိဳးစားၾကပါ  လို႕။                        ။

                                                        ကိုစိုးႏုိင္

.. www.MyanmarExpress.net

Posted in: ေဆာင္းပါး