စည္း႐ံုးေရးဆိုတာ နားလည္ဖုိ႔လုိတယ္

ႏိုင္ငံေရးဆိတ္သုဥ္းလုနီးပါး အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ေနခဲ့ၾကရေလေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ဳိးဆက္ျပတ္သလို ျဖစ္သြားတယ္။ ႏိုင္ငံေရးကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္လုပ္လို႔ရတဲ့ေခတ္ကို သိမီခဲ့သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီးေတြ ရွိတန္သေလာက္ရွိေနေသးေပမယ့္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ကိုးဆယ္ေက်ာ္အရြယ္ေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါၾကရွာေတာ့ဘူး။


ေၾကညာခ်က္ေတြေ၀ၾက

၂၀၁၀ ႏို၀င္ဘာ ၇ ရက္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္မယ္လို႔အစိုးရကေၾကညာၿပီး ပါတီေတြဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ခြင့္ေပးလိုက္တဲ့အခါမွာ တစ္ႏိုင္ငံလံုးလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္သြားတယ္။ အေသြးအေရာင္တူသူေတြစုေပါင္းၿပီး ပါတီေထာင္ၾကတယ္။ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုေတြကလည္း သူတို႔ေဒသ သူတို႔လူမ်ဳိးကိုအေျခခံၿပီး ပါတီေထာင္ၾကတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း မဲဆြယ္စည္း႐ံုးလႈပ္ရွားမႈေတြ လုပ္ၾကတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေၾကညာခ်က္ေတြ႐ိုက္ၿပီး ရပ္ကြက္ထဲလိုက္ေ၀ၾကတယ္။ လူစုလူေ၀းနဲ႔ တရားပြဲေတြဘာေတြ သိပ္မလုပ္ႏိုင္ၾကဘူး။ ပါတီေတြအတြက္ေကာင္းသြားတာက ဂ်ာနယ္ေတြတစ္ရာ့ေလးငါးဆယ္ေလာက္ ရွိေနတာျဖစ္တယ္။


ဂ်ာနယ္ေတြ တာ၀န္ေက်

ဂ်ာနယ္ေတြက ပါတီေတြနဲ႔အမတ္ေလာင္းေတြအေၾကာင္း ျပည္သူလူထုသိေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိးသတင္းေပးၾကတယ္။ လူငယ္ဂ်ာနယ္သမားေတြ တာ၀န္ေက်ၾကတယ္။ ေက်းဇူးတင္စရာသိပ္ေကာင္းတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြက မွ်မွ်တတျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ေက်ာ္ ပါတီစံုေခတ္ကလို မလိုတဲ့ပါတီအဖြဲ႕အစည္းကို နည္းလမ္းမ်ဳိးစံုသံုးၿပီး အပုပ္ခ်တာမ်ဳိးကင္းရွင္းၾကတယ္။ ပုပ္လို႔ေပၚလာတဲ့ပါတီနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြကိုေတာင္ ဖံုးဖံုးဖိဖိနဲ႔ သက္သက္ညႇာညႇာေရးၾကတာေတြ႕ရတယ္။


စည္း႐ံုးေရးဆိုတာနားမလည္ၾက

သတင္းသမားတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာရင္ ဘာသြားေတြ႕ရလဲဆိုေတာ့ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြနဲ႔ အမတ္ေလာင္းေတြအားလံုး မဲဆြယ္တာပဲလုပ္တတ္ၿပီး စည္း႐ံုးေရးမလုပ္ႏိုင္ၾကဘူးဆိုတဲ့ အားနည္းခ်က္ျဖစ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက စည္း႐ံုးေရးဆိုတာကို နားမလည္ၾကတာ။ ေၾကညာခ်က္ စာရြက္စာတမ္းေတြေ၀တာနဲ႔ တရားေဟာတယ္ဆိုတာက မဲဆြယ္တာပဲ။ စည္း႐ံုးတာမဟုတ္ဘူး။ စည္း႐ံုးတယ္ဆိုတာက ေရြးေကာက္ပြဲတစ္ပဲြအတြက္ တစ္ပြဲထိုးလုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ပါတီကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာယံုၾကည္ေထာက္ခံတဲ့ အမာခံပါတီ၀င္ေတြျဖစ္ေအာင္လုပ္ရတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္ပါတီရဲ႕ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ေတြကို ေၾကေၾကညက္ညက္နားလည္ၿပီး ပူးေပါင္းပါ၀င္ေဆာင္ရြက္လိုသူေတြျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ရတာျဖစ္တယ္။


အမာခံမဟုတ္ဘူး

မဲဆြယ္စဥ္ကာလမွာ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ရင္ ဘာလုပ္ေပးပါမယ္ဆိုတဲ့ ေၾကညာခ်က္ကိုသေဘာက်ၿပီး မဲထည့္တဲ့မဲဆႏၵရွင္ဆိုတာက ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ခ်ရတဲ့အမာခံအျဖစ္ယူဆလို႔မရဘူး။ ေနာက္တစ္ေယာက္က ကိုယ့္ထက္သာေအာင္လုပ္ေပးပါမယ္ေျပာရင္ ေျပာတဲ့ဘက္ကိုပါသြားမွာပဲ။ ဒါမွမဟုတ္ ေရွးဖဆပလေခတ္က ပ်ဴေစာထီးေတြလို ေသနတ္ျပၿပီးေျခာက္ရင္လည္း ေၾကာက္လို႔ပါသြားမွာပဲ။ ဘယ္လိုအႏၲရာယ္မ်ဳိးမဆိုရင္ဆိုင္ၿပီး ကိုယ္ယံုၾကည္တဲ့ပါတီဘက္က ရပ္တည္မယ္ဆိုတာက ပါတီရဲ႕မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ကိုႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္လို႔၀င္လာတဲ့ပါတီ၀င္ေတြသာျဖစ္တယ္။


အမည္မခံဘဲထည့္၀င္

အဲဒီလို ပါတီ၀င္မ်ဳိးမ်ားမ်ားရေအာင္စည္း႐ံုးႏိုင္တာကို စည္း႐ံုးေရးေကာင္းတယ္လို႔ေခၚတယ္။ သူတို႔က မူ၀ါဒကိုယံုၾကည္တဲ့အတြက္ ၀င္ေၾကးတို႔ လစဥ္ေၾကးတို႔ေပးၿပီး၀င္လာၾကတယ္။ အခြင့္အေရးလိုခ်င္လို႔ ၀င္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံထုတ္ၿပီး၀င္လာၾကတာ။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ 'Paid Member' လို႔ေခၚတဲ့ အဲဒီလိုပါတီ၀င္မ်ဳိးေတြကိုမွ အမာခံလို႔သတ္မွတ္ႏိုင္တယ္။ ပါတီရန္ပံုေငြလိုတယ္ဆိုရင္လည္း သူတို႔က၀ိုင္းရွာေပးၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခတ္မွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြဟာ ဒီနည္းနဲ႔ပဲရပ္တည္ၾကတယ္။ ပါတီကစည္း႐ံုးေရးေကာင္းရင္ ေကာင္းသေလာက္ ရန္ပံုေငြေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိလာတယ္။ သူေဌးသူၾကြယ္ေတြကလည္း မူႀကိဳက္လို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ လူႀကိဳက္လို႔ျဖစ္ျဖစ္ အလံုးအရင္းနဲ႔ထည့္၀င္ေလ့ရွိတယ္။ အက်ဳိးလိုလို႔ ေညာင္ေရေလာင္းသူေတြရွိသလို မူ ဒါမွမဟုတ္လူကိုႀကိဳက္လို႔ အမည္မခံဘဲ ထည့္၀င္လွဴဒါန္းသူေတြလည္းရွိပါတယ္။


လူထုကမ႑ိဳင္

စည္း႐ံုးေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ့္မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ကိုလူေတြသိေအာင္ခ်ျပၿပီး လူထုေထာက္ခံမႈမ်ားသထက္မ်ားေအာင္ လုပ္ျခင္းျဖစ္တယ္။ လူထုေထာက္ခံမႈအျပည့္အ၀ အခိုင္အမာရရွိတဲ့ပါတီ ဒါမွမဟုတ္ လူပုဂၢိဳလ္ဟာ ရွင္သန္ရပ္တည္မႈအတြက္ ဘာမွပူစရာမလိုဘူး။ အမာခံပါတီ၀င္ေတြနဲ႔ လူထုကေက်ာ႐ိုးမ႑ိဳင္အျဖစ္ ေနာက္ကအျမဲေထာက္ခံရပ္တည္ေပးမွာျဖစ္တယ္။ အေရးႀကီးဆံုးအခ်က္က ကိုယ္ကိုင္စြဲတဲ့မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ေတြဟာ လူထုရဲ႕လိုအပ္ခ်က္နဲ႔ အျမဲတမ္းတစ္ထပ္တည္းက်ေနဖို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ဆႏၵစြဲအားႀကီးၿပီး ေျခလွမ္းကေရွ႕ကိုသိပ္ကြၽံေနလို႔မျဖစ္သလို ေႏွးေကြးထံုထိုင္းၿပီး လူထုရဲ႕ေနာက္ၿမီး ဆြဲလုပ္ေနလို႔လည္း မျဖစ္ဘူး။ လူထုနဲ႔အျမဲတမ္း တစ္သားတည္းရွိေနရမယ္။


တစ္ေသြး၊ တစ္သံ၊ တစ္မိန္႔

ဒီတစ္ႀကိမ္ေရြးေကာက္ပြဲမွာေတာ့ စည္း႐ံုးေရးသေဘာနားမလည္႐ံုသာ မဟုတ္ေသးဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ဆိုတာေတာင္ ဘာမွန္းမသိၾကတာေတြ႕ရတယ္။ ဒါလည္း သူတို႔ကိုအျပစ္မတင္ပါဘူး။


ျပည္သူကေရွ႕အမ်ားႀကီးေရာက္

တပ္မေတာ္အစိုးရက ဒီမိုကေရစီလမ္းကိုသြားမယ္ဆိုၿပီး ပါတီေတြေထာင္ခြင့္ေပး၊ ေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပေပးလုပ္ခဲ့ေပမယ့္ ထူေထာင္လုိက္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကိုယ္တိုင္က ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဘာမွန္းသိပ္သိၾကေသးတာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုးေသာပါတီေတြက ဒီမိုကေရစီနဲ႔ေစ်းကြက္စီးပြားေရးဆိုတဲ့ ေယဘုယ်မူ၀ါဒကိုသာေျပာႏုိင္ၾကတယ္။ ဘယ္လိုဒီမိုကေရစီလည္း၊ ဘယ္ပံုစံနဲ႔ေစ်းကြက္စီးပြားေရးလဲဆိုတဲ့ တိက်ေရရာတဲ့လမ္းစဥ္မ်ဳိးခ်ျပႏိုင္တာမရွိပါဘူး။ ဒီေန႔ မဲဆႏၵရွင္ျပည္သူလူထုက ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြထက္ေရွ႕ကို အမ်ားႀကီးေရာက္ေနတယ္။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘယ္လိုဒီမိုကေရစီမ်ဳိးလဲ ယိုးဒယားဒီမိုကေရစီမ်ဳိးလား၊ အေရွ႕အလယ္ပိုင္းက ဘုရင္ေတြနဲ႔ ေစာ္ဘြားေတြရဲ႕ ဒီမိုကေရစီမ်ဳိးလားဆိုတာ အတိအက်သိခ်င္ၾကတယ္။


ေယဘုယ်နဲ႔မလံုေလာက္

ေစ်းကြက္စီးပြားေရးမွာလည္း ဂ်ပန္တို႔၊ အေမရိကန္တို႔ကပံုစံလား၊ တ႐ုတ္က ေစ်းကြက္စီးပြားေရးပံုစံလား၊ ဗီယက္နမ္ပံုစံလားဆိုတာ ေရေရရာရာသိခ်င္ၾကတယ္။


(လူထုစိန္ဝင္း)

Posted in: လူထုစိန္ဝင္း