ref : Aungmyo Tun
ရန္ကုန္ထုတ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္ကို မႏၱေလးျမိဳ ့ စာေပျဖန္ ့ခ်ိေရးေတြက
ႏွာေစးေနၾကတယ္ဆိုတဲ့သတင္း ဒီညေနမွာ ဖတ္ရတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က
ဒီခ်ဳပ္ဥကၠဌ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေစာေၾကာလို ့ ဆိုေပတယ္။ ဒီဂ်ာနယ္ကို
အတန္အသင့္ေလ့လာဖူးတဲ့သူအေနနဲ ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး တြယ္တာ မဟုတ္ေလာက္၊
ႏိုင္ငံေရးဆန္ခါတိုက္ခ်ရင္း ကြ်ဲကူးေရပါ ပါသြားတာလို ့ သံုးသပ္မိတယ္။
မႏၱေလး စာေပျဖန္ ့ခ်ိေရးနဲ ့ ကြ်မ္း၀င္ဖူးေတာ့ သူတို ့ဟာ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဘူးလို ့
ယံုတယ္။ လူၾကိဳက္နည္းျပီး ေစာင္ေရမသြက္တဲ့ဂ်ာနယ္ဆို ေစ်းဗန္းမွာ
ေနရာသိပ္မေပးေလ့ရွိတာ ထံုးစံပါဘဲ။ ကာလတခုအထိ သူ ့ပရိသတ္နဲ ့သူ
ပံုမွန္လိမ့္ႏိုင္ေပမယ္။
ဒီဂ်ာနယ္ကို အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ေတြ မျဖန္ ့ေပးဘူး စၾကားရေတာ့ တခ်ိန္က
ပုဂၢလိက မီဒီယာေတြ ေပၚထြန္းလာေရး တိုက္ပြဲ၀င္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို
ျပန္ၾကားေယာင္တယ္။ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ အစိုးရပိုင္ ၀ါဒျဖန္ ့ခ်ိေရးကို
ခါးသီးၾကတဲ့အေလ်ာက္ လြတ္လပ္တဲ့ မွ်တတဲ့ စတုတၳမ႑ိဳင္ကို အေမွ်ာ္ၾကီး
ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ သိန္းစိန္အစိုးရ တက္လာျပီး မီဒီယာေလာကကို
အထိုက္အေလ်ာက္ဖြင့္ေပးျပီးေနာက္ အာဏာပိုင္မ်ားနဲ ့ ကင္းရွင္းတယ္ဆိုတဲ့
မီဒီယာလုပ္ငန္းေတြ ျပည္တြင္းမွာ အျပိဳင္းအရိုင္းေပၚလာၾကတယ္။ ဒါေတြကို
လက္ကုန္ႏိႈက္တဲ့အခါ စစ္အုပ္စုနဲ ့ ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားေတြသာ ျပည္တြင္း
မီဒီယာ ၈၀ % ေက်ာ္ကို အုပ္စီးထားတာ ဆန္းစစ္မိတယ္။ ဗာရာဏသီျပည္က
ခြက္ဆြဲေတာင္းစားတဲ့ သူေဌးသားေတာင္ ဂ်ာနယ္ထုတ္မိရင္ ေစာေစာစီးစီး
ဠင္းတအသုတ္ခံရကိန္းရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေငြရွင္မ်က္နွာၾကည့္ေရးသာ
ဂ်ာနယ္ေပၚလစီျဖစ္လာတယ္။ ေရာင္းေကာင္းရင္ေကာင္း၊ မေကာင္းရင္
ေနာက္မွာ ေဘာဇိရွိတယ္ဟာ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္
မိမိတို ့ထည့္သြင္းတဲ့သတင္း၊ ေဆာင္းပါးေတြခမ်ာ အတင္းညွစ္ေမြးရတာေတြ၊
အရွင္ေမြးေသာ္ျငား မသိမသာလက္စေဖ်ာက္လိုက္ရတာေတြနဲ ့ ဇာတ္ရႈပ္လာတယ္။
အဂတိတရားေတြ စြက္လာတယ္။ သိသိသာသာညစ္ေထးစျပဳလာခဲ့တယ္။
ေန ့စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြက လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနဲ ့
ေငြရွင္ေၾကးရွင္တို ့ဟာ သူတို ့လိုလားတဲ့ နိုင္င့ေရးသမား၊ ပါတီအဖြဲ ့အစည္း
ကိုယ္စီရွိၾကေပမယ္။ ဒီပုဂၢလဆန္တဲ့ အၾကိဳက္တရားကို မိမိတို ့ထုတ္ေ၀တဲ့
မီဒီယာမွာ မူသေဘာ ခ်မွတ္ထားရင္ေတာ့ စတုတၳမ႑ိဳင္ဘ၀က ေသြဖည္ျပီး
အုပ္စုတဖြဲ ့တဂိုဏ္းရဲ ့ လက္တိုင္တုတ္မီဒီယာအဆင့္မွ်သာျဖစ္မယ္။
ဒါမ်ိဳးေတြကို ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုခုက ထုတ္ေ၀တဲ့ ၀ါဒျဖန္ ့စည္းရံုးေရး
စာေစာင္ေတြမွာ ေတြ ့ရတာ ျပႆနာအလ်ဥ္း မရွိပါ။ စစ္အစိုးရေခတ္ မီဒီယာမ်ားကို
ဆန္ ့က်င္ေရး တြင္တြင္လုပ္ျပီး မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္ တကယ္လုပ္ေတာ့
ဒီပုပ္ထဲကဒီပဲ ထူးမျခားနားျဖစ္ေနတာမ်ိဳးက ရုပ္ပ်က္လွတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသတင္းေဖာ္ျပတဲ့အခါ ဘယ္လိုစံႏႈန္းေတြနဲ ့ညီရင္ သတင္းျဖစ္သလဲ
ဆိုတာကို ေမးခ်င္ေသးတယ္။ အစိုးရအဖြဲ ့၊ လႊတ္ေတာ္နဲ ့ စစ္တပ္တို ့ရဲ ့
မေတာ္မတရားလုပ္တာေတြကို သတင္းအျဖစ္ ေဖာ္ျပၾကတယ္။ သူတို ့နဲ ့
ဆက္ႏြယ္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို မိမိတို ့ရဲ ့မီဒီယာမွာ သတင္းတင္ၾကတယ္။
တခါတရံ လူ ၄/၅ ေယာက္ဆႏၵျပတာ သတင္းျဖစ္သလို တကုယ္ေတာ္ပြဲလည္း
တခုတ္တရေဖာ္ျပၾကတယ္။ ရွစ္ေလးလံုး ၂၇ ျပည့္ ျမိဳ ့ေတာ္ခန္းမေရွ ့က
ကတၱရာလမ္းေပၚ အနီေရာင္ျဖန္းတဲ့ပြဲဆို လူ ၁၅ ေယာက္ထက္ မပိုေပမယ့္
သတင္းျဖစ္တယ္။ အာဏာရပါတီ ေနာက္ကြယ္ကၾကိဳးကိုင္တဲ့ပြဲတခ်ိဳ ့လည္း
သတင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္ ပထမပတ္မွာ လုပ္သြားတဲ့
ပခုကၠျမိဳ ့က ဆႏၵျပပြဲအေၾကာင္း ျပည္တြင္းထုတ္ ပုဂၢလိကသတင္းစာၾကီးမ်ားမွာ
ပါမလာၾကပါ။ ျပန္ၾကားေရးပိုင္သတင္းစာမ်ားအတြက္ ဆႏၵျပပြဲမွန္သမွ်
မေဖာ္ျပရ မူ ခ်မွတ္ထားေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ စတုတၳမ႑ိဳင္
ပီသရေစ့မယ္ အာမခံတဲ့ မီဒီယာအုပ္စုၾကီးေတြက ဒီဆႏၵျပပြဲကို ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ
ရွိတယ္လို ့မထင္ေအာင္ ေက်ာ္ခြသြားၾကတယ္။
ဒီခ်ဳပ္ပါတီေခါင္းေဆာင္တသိုက္ ေရြးခ်ယ္တဲ့ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ၾကမယ့္
အမတ္ေလာင္းစာရင္း ထုတ္ျပန္မႈအေပၚ အစာမေၾကၾကတဲ့ ပခုကၠဴေဒသခံ
ဒီခ်ဳပ္ပါတီ၀င္ေတြ ဆႏၵျပၾကတဲ့သတင္းဟာ သတင္းအဆင့္အတန္းနဲ ့
မညီလို ့ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ဒီသတင္းကို ျပည္ပအသံလႊင့္မီယာေတြက
ေန ့မဆိုင္းဘဲ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အြန္လိုင္းဆိုရွယ္နက္၀ပ္ေတြမွာလည္း
ပလူပ်ံေအာင္ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ခရိုနီ ေရဘ၀ဲတေယာက္ပိုင္တဲ့
ေန ့စဥ္ထုတ္ ပုဂၢလိကသတင္းစာၾကီးမွာေတာင္ ဒီသတင္း မေတြ ့ရပါ။
တိုင္ပင္ထားၾကသလားေတာင္ ထင္မိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုရဲ ့လုပ္ရပ္ကို
မေက်နပ္လို ့ ေအာက္ေျခပါတီ၀င္ေတြ စုေပါင္းဆႏၵျပတဲ့ကိစၥကို မိမိတို ့ပိုင္တဲ့
မီဒီယာမွာ ဘာ့အတြက္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ပါ။
ဆႏၵျပလူအင္အား၊ ပရိသတ္စိတ္၀င္စားႏိုင္မႈ စတဲ့ေပတံမ်ားနဲ ့ခ်ိန္ထိုးရင္လည္း
သတင္းတပုဒ္အျဖစ္ ေပမီေဒါက္မီ၇်ိေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ဆာအျဖတ္ခံလိုက္ရ
ပါတယ္။ တရားခံက စာေပစိစစ္ေရး မဟုတ္ဘဲ မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္ပါဘဲ။
ဒါဟာ အဂတိပါတဲ့လုပ္ရပ္ျဖစ္ျပီး လြတ္လပ္ပါတယ္၊ ျပည္သူေတြကို မ်က္ေစ့ဖြင့္
ေပးမယ္လို ့ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ ့ ျပဒါးတလမ္းသံတလမ္းျဖစ္ေနပါတယ္။
ရွက္စရာပါ။
..
https://www.facebook.com/MyanmarExpressႏွာေစးေနၾကတယ္ဆိုတဲ့သတင္း ဒီညေနမွာ ဖတ္ရတယ္။ အေၾကာင္းျပခ်က္က
ဒီခ်ဳပ္ဥကၠဌ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ေစာေၾကာလို ့ ဆိုေပတယ္။ ဒီဂ်ာနယ္ကို
အတန္အသင့္ေလ့လာဖူးတဲ့သူအေနနဲ ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး တြယ္တာ မဟုတ္ေလာက္၊
ႏိုင္ငံေရးဆန္ခါတိုက္ခ်ရင္း ကြ်ဲကူးေရပါ ပါသြားတာလို ့ သံုးသပ္မိတယ္။
မႏၱေလး စာေပျဖန္ ့ခ်ိေရးနဲ ့ ကြ်မ္း၀င္ဖူးေတာ့ သူတို ့ဟာ ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဘူးလို ့
ယံုတယ္။ လူၾကိဳက္နည္းျပီး ေစာင္ေရမသြက္တဲ့ဂ်ာနယ္ဆို ေစ်းဗန္းမွာ
ေနရာသိပ္မေပးေလ့ရွိတာ ထံုးစံပါဘဲ။ ကာလတခုအထိ သူ ့ပရိသတ္နဲ ့သူ
ပံုမွန္လိမ့္ႏိုင္ေပမယ္။
ဒီဂ်ာနယ္ကို အေရာင္းကိုယ္စားလွယ္ေတြ မျဖန္ ့ေပးဘူး စၾကားရေတာ့ တခ်ိန္က
ပုဂၢလိက မီဒီယာေတြ ေပၚထြန္းလာေရး တိုက္ပြဲ၀င္ ေၾကြးေၾကာ္သံေတြကို
ျပန္ၾကားေယာင္တယ္။ စစ္အာဏာရွင္လက္ေအာက္ အစိုးရပိုင္ ၀ါဒျဖန္ ့ခ်ိေရးကို
ခါးသီးၾကတဲ့အေလ်ာက္ လြတ္လပ္တဲ့ မွ်တတဲ့ စတုတၳမ႑ိဳင္ကို အေမွ်ာ္ၾကီး
ေမွ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ သိန္းစိန္အစိုးရ တက္လာျပီး မီဒီယာေလာကကို
အထိုက္အေလ်ာက္ဖြင့္ေပးျပီးေနာက္ အာဏာပိုင္မ်ားနဲ ့ ကင္းရွင္းတယ္ဆိုတဲ့
မီဒီယာလုပ္ငန္းေတြ ျပည္တြင္းမွာ အျပိဳင္းအရိုင္းေပၚလာၾကတယ္။ ဒါေတြကို
လက္ကုန္ႏိႈက္တဲ့အခါ စစ္အုပ္စုနဲ ့ ေက်းဇူးခံေက်းဇူးစားေတြသာ ျပည္တြင္း
မီဒီယာ ၈၀ % ေက်ာ္ကို အုပ္စီးထားတာ ဆန္းစစ္မိတယ္။ ဗာရာဏသီျပည္က
ခြက္ဆြဲေတာင္းစားတဲ့ သူေဌးသားေတာင္ ဂ်ာနယ္ထုတ္မိရင္ ေစာေစာစီးစီး
ဠင္းတအသုတ္ခံရကိန္းရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ေငြရွင္မ်က္နွာၾကည့္ေရးသာ
ဂ်ာနယ္ေပၚလစီျဖစ္လာတယ္။ ေရာင္းေကာင္းရင္ေကာင္း၊ မေကာင္းရင္
ေနာက္မွာ ေဘာဇိရွိတယ္ဟာ ေဆာင္ပုဒ္ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆက္တြဲအျဖစ္
မိမိတို ့ထည့္သြင္းတဲ့သတင္း၊ ေဆာင္းပါးေတြခမ်ာ အတင္းညွစ္ေမြးရတာေတြ၊
အရွင္ေမြးေသာ္ျငား မသိမသာလက္စေဖ်ာက္လိုက္ရတာေတြနဲ ့ ဇာတ္ရႈပ္လာတယ္။
အဂတိတရားေတြ စြက္လာတယ္။ သိသိသာသာညစ္ေထးစျပဳလာခဲ့တယ္။
ေန ့စဥ္ထုတ္သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြက လုပ္ပိုင္ခြင့္ရွိသူေတြနဲ ့
ေငြရွင္ေၾကးရွင္တို ့ဟာ သူတို ့လိုလားတဲ့ နိုင္င့ေရးသမား၊ ပါတီအဖြဲ ့အစည္း
ကိုယ္စီရွိၾကေပမယ္။ ဒီပုဂၢလဆန္တဲ့ အၾကိဳက္တရားကို မိမိတို ့ထုတ္ေ၀တဲ့
မီဒီယာမွာ မူသေဘာ ခ်မွတ္ထားရင္ေတာ့ စတုတၳမ႑ိဳင္ဘ၀က ေသြဖည္ျပီး
အုပ္စုတဖြဲ ့တဂိုဏ္းရဲ ့ လက္တိုင္တုတ္မီဒီယာအဆင့္မွ်သာျဖစ္မယ္။
ဒါမ်ိဳးေတြကို ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုခုက ထုတ္ေ၀တဲ့ ၀ါဒျဖန္ ့စည္းရံုးေရး
စာေစာင္ေတြမွာ ေတြ ့ရတာ ျပႆနာအလ်ဥ္း မရွိပါ။ စစ္အစိုးရေခတ္ မီဒီယာမ်ားကို
ဆန္ ့က်င္ေရး တြင္တြင္လုပ္ျပီး မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္ တကယ္လုပ္ေတာ့
ဒီပုပ္ထဲကဒီပဲ ထူးမျခားနားျဖစ္ေနတာမ်ိဳးက ရုပ္ပ်က္လွတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသတင္းေဖာ္ျပတဲ့အခါ ဘယ္လိုစံႏႈန္းေတြနဲ ့ညီရင္ သတင္းျဖစ္သလဲ
ဆိုတာကို ေမးခ်င္ေသးတယ္။ အစိုးရအဖြဲ ့၊ လႊတ္ေတာ္နဲ ့ စစ္တပ္တို ့ရဲ ့
မေတာ္မတရားလုပ္တာေတြကို သတင္းအျဖစ္ ေဖာ္ျပၾကတယ္။ သူတို ့နဲ ့
ဆက္ႏြယ္တဲ့ ဆႏၵျပပြဲမ်ားကို မိမိတို ့ရဲ ့မီဒီယာမွာ သတင္းတင္ၾကတယ္။
တခါတရံ လူ ၄/၅ ေယာက္ဆႏၵျပတာ သတင္းျဖစ္သလို တကုယ္ေတာ္ပြဲလည္း
တခုတ္တရေဖာ္ျပၾကတယ္။ ရွစ္ေလးလံုး ၂၇ ျပည့္ ျမိဳ ့ေတာ္ခန္းမေရွ ့က
ကတၱရာလမ္းေပၚ အနီေရာင္ျဖန္းတဲ့ပြဲဆို လူ ၁၅ ေယာက္ထက္ မပိုေပမယ့္
သတင္းျဖစ္တယ္။ အာဏာရပါတီ ေနာက္ကြယ္ကၾကိဳးကိုင္တဲ့ပြဲတခ်ိဳ ့လည္း
သတင္းျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပီးခဲ့တဲ့ ၾသဂုတ္ ပထမပတ္မွာ လုပ္သြားတဲ့
ပခုကၠျမိဳ ့က ဆႏၵျပပြဲအေၾကာင္း ျပည္တြင္းထုတ္ ပုဂၢလိကသတင္းစာၾကီးမ်ားမွာ
ပါမလာၾကပါ။ ျပန္ၾကားေရးပိုင္သတင္းစာမ်ားအတြက္ ဆႏၵျပပြဲမွန္သမွ်
မေဖာ္ျပရ မူ ခ်မွတ္ထားေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ေပမယ့္ စတုတၳမ႑ိဳင္
ပီသရေစ့မယ္ အာမခံတဲ့ မီဒီယာအုပ္စုၾကီးေတြက ဒီဆႏၵျပပြဲကို ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ
ရွိတယ္လို ့မထင္ေအာင္ ေက်ာ္ခြသြားၾကတယ္။
ဒီခ်ဳပ္ပါတီေခါင္းေဆာင္တသိုက္ ေရြးခ်ယ္တဲ့ ၂၀၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲ၀င္ၾကမယ့္
အမတ္ေလာင္းစာရင္း ထုတ္ျပန္မႈအေပၚ အစာမေၾကၾကတဲ့ ပခုကၠဴေဒသခံ
ဒီခ်ဳပ္ပါတီ၀င္ေတြ ဆႏၵျပၾကတဲ့သတင္းဟာ သတင္းအဆင့္အတန္းနဲ ့
မညီလို ့ေတာ့ ဟုတ္ဟန္မတူပါ။ ဒီသတင္းကို ျပည္ပအသံလႊင့္မီယာေတြက
ေန ့မဆိုင္းဘဲ ထုတ္လႊင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အြန္လိုင္းဆိုရွယ္နက္၀ပ္ေတြမွာလည္း
ပလူပ်ံေအာင္ေဖာ္ျပၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ခရိုနီ ေရဘ၀ဲတေယာက္ပိုင္တဲ့
ေန ့စဥ္ထုတ္ ပုဂၢလိကသတင္းစာၾကီးမွာေတာင္ ဒီသတင္း မေတြ ့ရပါ။
တိုင္ပင္ထားၾကသလားေတာင္ ထင္မိပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုရဲ ့လုပ္ရပ္ကို
မေက်နပ္လို ့ ေအာက္ေျခပါတီ၀င္ေတြ စုေပါင္းဆႏၵျပတဲ့ကိစၥကို မိမိတို ့ပိုင္တဲ့
မီဒီယာမွာ ဘာ့အတြက္ မေဖာ္ျပႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္ရသလဲဆိုတာ နားမလည္ႏိုင္ပါ။
ဆႏၵျပလူအင္အား၊ ပရိသတ္စိတ္၀င္စားႏိုင္မႈ စတဲ့ေပတံမ်ားနဲ ့ခ်ိန္ထိုးရင္လည္း
သတင္းတပုဒ္အျဖစ္ ေပမီေဒါက္မီ၇်ိေနမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ဆာအျဖတ္ခံလိုက္ရ
ပါတယ္။ တရားခံက စာေပစိစစ္ေရး မဟုတ္ဘဲ မိမိတို ့ကိုယ္တိုင္ပါဘဲ။
ဒါဟာ အဂတိပါတဲ့လုပ္ရပ္ျဖစ္ျပီး လြတ္လပ္ပါတယ္၊ ျပည္သူေတြကို မ်က္ေစ့ဖြင့္
ေပးမယ္လို ့ေၾကြးေၾကာ္သံေတြနဲ ့ ျပဒါးတလမ္းသံတလမ္းျဖစ္ေနပါတယ္။
ရွက္စရာပါ။
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
0 comments:
Post a Comment
https://www.facebook.com/MyanmarExpress တြင္ သတင္းမ်ား ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္