ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္း လုပ္ခဲ့သည့္ ဥပေဒ

From : .. ေရႊကူေမနွင္း (၁၁. ၁၁ . ၁၂)

လာမည့္ ၂ဝ၁၅ တြင္ အမ်ားျပည္သူ ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ''သမၼတ'' အျဖစ္၊ ပုဂၢိဳလ္ ၃ ဦးရိွေနသည္။ နွစ္ဦးမွာ ျပႆနာတစ္စံုတစ္ရာမရိွေခ်။ အမ်ားစု သေဘာက်လွ်င္ အဆင္ေျပသြားမည္ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ဦးကား အေျခခံဥပေဒနွင့္ ၿငိေနသည္။ ျပင္ျကမည္ဟု အားခဲေနၾကသည္။ ထိုကိစၥကို စဥ္းစား မိေသာအခါ၊ ကြ်န္မသည္ ကာလတစ္ခုကို သတိရလိုက္မိပါသည္။

               x                      x                          x

၁၉၉ဝ ျပည့္နွစ္။

ပါတီစံုဒီမိုကေရစီေရြးေကာက္ပဲြ က်င္းပမည္။

အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္က ေရြးေကာက္ပဲြဝင္ရန္ဆံုးျဖတ္၏၊ ထိုကာလ၌ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္၏ အေထြေထြအတြင္းေရးမႈးက ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ က်ေနသည္။ ပါတီဗဟိုအဖဲြ႔ဝင္မ်ား၊ တိုင္းစည္းရံုးေရးမွဴးမ်ား အားလံုးနီးပါး တစ္ေနရာ၌ တာဝန္ယူ အေရြးခံၾကရန္ဆံုးျဖတ္သည္။ ထိုနည္းတူစြာ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴးလည္း အေရြးခံမည္။ မဲဆႏၵနယ္မွာ ၎ေနအိမ္ရိွေသာ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္တည္း။

ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ား မွတ္ပံုတင္ကာလတြင္ သက္ဆိုင္ရာမဲဆႏၵနယ္မွ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း အခ်င္းခ်င္း ''ကန္႔ကြက္ပိုင္ခြင့္'' ရိွသည္။ ထိုအခါ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းကို ကန္႔ကြက္သူ ေပၚလာ၏။ ကန္႔ကြက္မႈကား တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးပါတီမွ ဗဟန္းၿမိ႕နယ္၊ မဲဆႏၵနယ္ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း ''ဦးလဘန္ဂေရာင္'' ျဖစ္၏။ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္နွင့္ တစည တို႔ကား အဓိကၿပိဳင္ဘက္မ်ားျဖစ္ရာ ဤကန္႔ကြက္မႈနွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကန့္ကြက္သူကို ဆႏၵျပျခင္း၊ ဆဲေရးျခင္း၊ တံေတြးနွင့္ေထြးျခင္း စသျဖင့္ တုန္႔ျပန္ ခဲ့ၾကသည္။

ဦးလဘန္ဂေရာင္သည္ ၁၉၄၇ ခုနွစ္၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္တြင္ ပါဝင္ လက္မွတ္ ထိုးခဲ့ၾကေသာ တိုင္းရင္းသား ကိုယ္စားလွယ္မ်ားအနက္ အသက္ အငယ္ဆံုးျဖစ္သည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ကိုယ္စားျပဳျဖစ္ၿပီး သူ႔ဇနီးမွာ ကြ်န္မတို႔  ေရႊကူၿမိဳ႕၊ ကြ်န္မနွင့္ တစ္ရပ္ကြက္တည္းမွျဖစ္ရာ ကြ်န္မတို့ အၿမဲဂုဏ္ယူ ခဲ့ရသူျဖစ္ပါသည္။ ကြ်န္မတို႔က သူ႔ခယ္မမ်ားနွင့္ ေက်ာင္းေနဘက္ျဖစ္ၿပီး သူ့ ခယ္မမ်ား က သူ႔ကို ''ကိုႀကီး လဘန္'' ဟု ေခၚၾက၏။ ကြ်န္မတို႔က  ''အန္ကယ္ လဘန္'' ဟု ေခၚၾကသည္။ ရန္ကုန္ေရာက္ ကခ်င္ျပည္နယ္အသင္းတြင္ လႈပ္ရွားမႈ မ်ား အတူ ျပဳလုပ္ၾကသျဖင့္ ပို၍ရင္းနီွးေနသည္။ ကြ်န္မက သူ႔ကို ကေလး တစ္ေယာက္ အေနျဖင့္ ဆက္ဆံျပီး သူကလည္း ကြ်န္မကို ဆံုးမေျပာဆိုေလ့ရိွသည္။

ယခု... နိုင္ငံေရးကိစၥတြင္ ကြ်န္မတို႔အဖဲြ႔ခ်ဳပ္၊ အေထြေထြ အတြင္းေရးမွဴး အား ကြ်န္မ ခ်စ္ခင္ ေလးစားေသာ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ကန္႔ကြက္ျခင္းအတြက္ ကြ်န္မ တစ္မ်ိဳးခံစားရ၏။ သူမ်ားေတြကို ''မုန္းတီး'' ျခင္းမဟုတ္ပါ။  ဒီကိစၥကို အန္ကယ္လဘန္ ဘာျဖစ္လို့လုပ္တာလဲ? အန္ကယ္၏ ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္လား? ပါတီက ခိုင္းတာလား? ပင္လံုညီလာခံ ကိုယ္စားလွယ္ကို အသံုးခ်တာလား? ဒါေတြသိခ်င္ေနခဲ့သည္။ သြားေမးဖို့ေတာ့ မေတြးပါ။ ဖုန္းဆက္ဖို႔လည္း ယခုေခတ္လို လက္လွမ္းမမီေသး။

ဤသို့ျဖစ္ေနဆဲ....

ကြ်န္မက ကိုယ့္ကိစၥနွင့္ကိုယ္ အေနာ္ရထားလမ္းမႀကီးကို ျဖတ္ကူးေနသည္။ ၃၃ လမ္းထဲ ေလထန္ကုန္းဘက္ သြားရန္ျဖစ္၏။

ဤတြင္ ကြ်န္မနွင့္ မလွမ္းမကမ္းမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ အသားျဖဳျဖဴ၊ ကိုလံုးထြားထြား၊ နိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္ ျမန္မာ ဝတ္စံုဝတ္ထား သကဲ့သို႔ထင္ရေသာ လူတစ္ဦးကလည္း မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွ ျဖတ္ကူးသည္။ သူ့ကို ကြ်န္မမွတ္မိ၏။ သူကလည္း ကြ်န္မကိုမွတ္မိ၏။ လမ္းလယ္ေခါင္ႀကီးမွာပင္ သူ ကြ်န္မဆီ ကပ္လာျပီး ေအာ္ေခၚသည္။

''အန္တီ ေမနွင္း'' တဲ့။

''ဟယ္ .. အယ္ဒီ .. ပါလား''

ကြ်န္မလည္း ျပန္နႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ ကြ်န္မတို႔ခ်င္း ေဝးေနခိ်န္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြမို႔ မွတ္မိျကျခင္းပါ။ သူကား... အန္ကယ္ လဘန္၏ တစ္ဦးတည္းေသာ သားျဖစ္၏။ အယ္ဒီက ကြ်န္မလက္ေမာင္းကိုတဲြၿပီး လမ္းေဘး ပလက္ေဖာင္းဆီ ေခၚသြားရင္း ''ဒက္ဒီ အေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတယ္'' ဟု ဆိုသည္။ သူ့တို႔ေနအိမ္က ၃၅ လမ္း (၃၆ - လား မမွတ္မိ)၊ အစိုးရ တိုက္ခန္းမွာျဖစ္ရာ ယခု ကြ်န္မတို႔ ရပ္ေနေသာ ၃၃ လမ္းထိပ္ နွင့္ မေဝးေတာ့ေခ်။

''လိုက္မယ္၊ လိုက္မယ္၊ အန္တီ့မွာ အန္ကယ္ လဘန္ကို ေမးစရာရိွလို႔ '' ၊ သူ့ကိုဖြင့္မေျပာေသာ စကားတစ္ခုက '' မေသခင္ ေမးမွ '' ဟူ၍ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ အယ္ဒီေလးနွင့္ ကြ်န္မ တဲြျပီး စကားတေျပာေျပာနွင့္ လမ္းထဲဝင္ခဲ့ၾကသည္။ သူတို႔ တိုက္ခန္းသို႔ တက္ခဲ့ၾကသည္။ (ဤျမင္ကြင္းကား သာမန္မဟုတ္ေပ။ တစ္ေယာက္က ျဖဴျဖဴ ေထာင္ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ နိုင္ငံျခားသားရုပ္ပံု၊ တစ္ေယာက္က ပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး၊ ျမင္ကြင္းမွာ ထင္းေနပံု ရ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထိုတိုက္ခန္း၏ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္မွ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္၏ သစၥာရိွေသာ ေက်ာက္တံတားၿမိဳ႕နယ္ တာဝန္ခံက တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ျမင္သြားခဲ့ၿပီး ဤအမ်ိဳးသမီးကား တစည နွင့္ ေပါင္းေနျပီ၊ လွ်ဳိ႕ဝွက္အစည္းအေဝး လုပ္သည္ဟု ယူဆကာ ျပန္ဆင္းခိ်န္ကိုေစာင့္ၾကည့္မွတ္သားလ်က္ ေနာက္ေန႔တြင္ အဖဲြ႔ခ်ဳပ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္၌ ေရႊေပလႊာႀကဲခဲ့ေပသည္။ ထိုစာကို အဟုတ္မွတ္ကာ ကြ်န္မအား က်ဥ္ေရွာင္သူမ်ားရိွခဲ့၏။ တရားက်စရာ ေကာင္းပါဘိ။) ကြ်န္မခင္မ်ာကား ဒါေတြကိုမသိရွာပါ။

အန္ကယ္ လဘန္ မေသခင္ ဒီကိစၥ ေမးရမယ္ဟု ေဇာနွင့္သြားခဲ့ျခင္းပါ။ အန္ကယ့္ကို ဧည့္ခန္းမွာပင္ ပက္လက္ကုလားထိုင္၌ သက္သက္သာသာ ထိုင္ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ကြ်န္မက အန္ကယ့္ေဘး ၾကမ္းျပင္၌ ထိုင္ခ်ရင္း ''အန္ကယ္ေနသာရဲ့လား'' တစ္ခြန္းပဲေမးၿပီး သိခ်င္တာ ေမးခ်လိုက္သည္။

''အန္ကယ္ ေဒၚစုကိုကန္႔ကြက္တာ အန္ကယ့္ဘာသာ ကန္႔ကြက္တာလား၊ ပါတီက ခိုင္းတာလား။''

ဤတြင္ အဘိုးႀကီးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္ေသာ အန္ကယ္ လဘန္ဂေရာင္၏ ျဖဴေသာမ်က္နွာက ေဒါသျဖင့္ နီရဲလာကာ၊ ကုလားထိုင္လက္တန္းကို သူ႔လက္ဝါးျဖင့္ ပုတ္ခ်လိုက္၏။

''ငါ့ကို ဘယ္သူက ခိုင္းလို႔ရမွာလဲကြ၊ ငါက ဘယ္သူခိုင္းတာကို လုပ္ရမွာလဲ'' ဟု ေအာ္ေလသည္။

ကြ်န္မလည္း မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္လုပ္ရင္း..

''ဟုတ္ကဲ့ အန္ကယ္လ္... မိစံေမက အဲဒါသိခ်င္တာပါ '' (သူက ကြ်န္မကို မိစံေမ ဟု ေခၚေလ့ ရိွသည္။)

နို႔... ဘာျဖစ္လို႔ အန္ကယ္က ကန္႔ကြက္တာလဲ၊

''ဟ.. ငါက ဗဟန္းကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းေလ၊ သူက ဗဟန္းမွာ လာၿပိဳင္ေတာ့ ငါက ကန့္ကြက္ တာေပါ့၊ သူ႔ဟာသူ တစ္ျခားၿမိဳ႕နယ္မွာၿပိဳင္ရင္ ငါနဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ''

''ဟုတ္ကဲ့ပါ။ ဒါနဲ့ .. ဒီ .. ဒီေပါ့ေလ .. ကိုယ္စားလွယ္ဟာ နိုင္ငံျခားသားနဲ႔ မပတ္သက္ရဘူး ဆိုတာ .. ဒါက...''

ကြ်န္မခမ်ာ.. သူ့ကို ငယ္ေၾကာက္မို့ အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ ျဖစ္ရ၏။ သူက ေရေႏြးၾကမ္းတစ္ငံု ေမာ့သည္။ ေဘးမွ ခပ္လန္႔လန္႔ျဖစ္ေနရွာေသာ အယ္ဒီ က ''အန္တီ အပူေသာက္မလား၊ အေအးလား'' ဟု တိုးတိုးေမးသည္။ ကြ်န္မက ဘာျဖစ္ျဖစ္ဟု အမူအရာျဖင့္သာ ျပမိ၏။

''အဲဒါ.. သူ့အေဖ လုပ္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒ ပဲေလ...''

အန္ကယ့္အသံ နည္းနည္းေပ်ာ့လာသည္။

''ဥပေဒ .. အခန္း(xxx)၊ အပိုဒ္(xxx)မွာ ပါတယ္။ နင့္မွာမရိွရင္ စာျကည့္တိုက္မွာ သြားရွာဖတ္''

ကြ်န္မ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္နွင့္ ေခါင္းညိတ္ျပရ၏။ သူေျပာေသာ အခန္းနွင့္ အပိုဒ္မ်ားကို မမွတ္မိ နိုင္ေပ။ သူကမူ အလြတ္ရြတ္ျပေနသည္။

''ဒီလိုျဖစ္တာကြ ၊ ေအး ... အဲဒါ ေသာက္လိုက္ဦး ''

အက္ဒီ ယူလာေသာ စပါကလင္ကို ေမးေငါ့ၿပီးေျပာသည္။ ကြ်န္မ လွမ္းယူေသာက္ရ၏။

''၁၉၄၇... အေျခခံဥပေဒဆဲြဖို့ တိုင္းျပဳျပည္ျပဳလႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ ေရြးခ်ယ္ရတယ္။ ဥပေဒဆဲြတဲ့ ညီလာခံလုပ္တယ္။ အျမန္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ၃ လပဲ အခိ်န္ယူခဲ့တယ္။''

''ဟုတ္ကဲ့ .. အဲဒါ သိပါတယ္။''

''ေအး... မိစံေမ နင္မွတ္ထား၊ အဲဒီအစည္းအေဝးလုပ္တဲ့အခိ်န္က ဗမာျပည္မွာ ဝံသာနုစိတ္ဓာတ္ ေခတ္စားေနတဲ့အခိ်န္၊ ကြ်န္ဘဝပဲ ရိွေသးတဲ့အခိ်န္၊ အားလံုးဟာ ဝံသာနုစိတ္ဓာတ္ ရိွရမယ္လို႔ နိႈးေဆာ္ေနတာ''

''ဟုတ္ကဲ့ပါ.. အန္ကယ္လ္ ''

''အဲဒါ အစည္းအေဝးလုပ္ေတာ့.. ေန႔လယ္ပိုင္း ခဏနားတယ္၊ ထမင္းစားခိ်န္ေပါ့၊ အဲေတာ့ အမတ္ေတြလည္း စားေသာက္ၿပီး အခန္းထဲျပန္လာ၊ အစည္းအေဝးမစခင္ ဟိုဟာ ဒီဟာ ေျပာျကတာေပါ့၊ အဲဒီမွာ ဘာေျပာျကလဲဆိုေတာ့.. ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္လူက '' က်ဳပ္တို့ေတာ့ ဝံသာမနုနိုင္ဘူး၊ ဝမ္းစာပဲ လုရမယ္'' လို႔ ေျပာတာ။ အဲဒါကို အခန္းထဲျပန္ဝင္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ၾကားသြားတာ။ ၾကားလည္းၾကားေရာ... ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ သူ႔လူေတြကို ဆဲေတာ့တာ။''

''ဘယ္သူလဲကြ ဝမ္းစာလုခ်င္တာ။''

''ေအး ... ဝမ္းစာေတာ့မရဘူး၊ လီး စာပဲရမယ္'' တဲ့။

ကြ်န္မ ၾကက္သီးထသြားပါသည္။

ဟုတ္ပါလိမ့္မည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တိုင္းျပည္အေပၚ ကရုဏာေဒါေသာနွင့္ ေျပာရွာတာ ျဖစ္ပါမည္။

''အဲဒါနဲ႔ ဒါေလာက္ဝံသာနု မျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ့လူေတြ၊ ကိုယ့္အမ်ိဳး မေစာင့္ခ်င္တဲ့ လူေတြ၊ အမတ္ေလာင္း အရည္အခ်င္း ထဲမွာ ထည့္လိုက္၊ နိုင္ငံျခားသားနွင့္ လံုးဝမပတ္သက္ရ၊ နိုင္ငံျခားအေထာက္အပံ့ မယူရလို႔။''

               x                  x                  x            

အန္ကယ္လ္ လဘန္ဂေရာင္ ကြယ္လြန္ခဲ့တာပင္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကြ်န္မမ်က္စိထဲတြင္ ေဒါသတႀကီးျဖစ္ေနေသာ၊ မ်က္နွာေတြနီရဲေနေသာ၊ ကခ်င္အမ်ိဳးသား စစ္စစ္၊ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္၊ ပင္လံုကိုယ္ စားလွယ္ေတာ္ႀကီး၏ ရုပ္ပံုလႊာကား ပ်ပ်ထင္ေနဆဲပါ။

''သူ႔အေဖ လုပ္ခဲ့တဲ့ ဥပေဒပဲေလ။''  ဟူေသာ အသံႀကီးကလည္း ''ဟိန္း'' ေနဆဲပါ ။ 

 .. www.MyanmarExpress.net
 

Posted in: ေဆာင္းပါး