ကေလးေတြကို ကေလးလိုထားၾကပါ ~ လူထုစိန္ဝင္း

 

ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ လုံးလုံး ၁ဝ တန္းနဲ႔အထက္ လူငယ္ေလးေတြနဲ႔ လူႀကီးကေလးေတြကုိ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္ေပးတဲ့ ဆရာလုပ္ခဲ့ရာမွာ ေတာ္ေတာ္စိတ္တုိရတဲ့ကိစၥတခုကုိ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အားလုံးေလာက္နီးပါးလုိ႔ ဆုိရေလာက္ေအာင္ကုိ လူငယ္ေလးေတြဟာ ကုိယ္ဘာလုပ္ခ်င္တယ္၊ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္၊ ဘာကုိ ႀကိဳက္တယ္ဆုိတာ ေရေရရာရာ မသိတဲ့ကိစၥျဖစ္ပါတယ္။

စကားေျပာသင္တန္းဆုိေတာ့ စကားမ်ားမ်ား ေျပာခုိင္းရပါတယ္။ စကားေျပာဖုိ႔ အစပ်ဳိးတဲ့အေနနဲ႔ အလြယ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ‘ဘဝရည္မွန္းခ်က္ဘာလဲ’ ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ေျပာေစပါတယ္။ ကုိယ္ျဖစ္ခ်င္တာ၊ ကုိယ္လုပ္ခ်င္တာ၊ ကုိယ္ဝါသနာပါ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တာကုိ ေျပာရမွာဆုိေတာ့ ဘာမွ ခက္ခဲစရာမရွိဘူး။ အလြယ္ဆုံးအေၾကာင္း အရာျဖစ္တယ္လုိ႔ သေဘာထားၿပီး ေျပာေစတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီအလြယ္ဆုံးက သူတုိ႔အတြက္ အခက္ခဲဆုံးအရာ ျဖစ္ေနတာကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။

အားလုံးေလာက္နီးပါးမွာ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ (Ambition or Goal) ရယ္လုိ႔ တိတိက်က် ေရေရရာရာ ေျပာစရာ မရွိၾကပါဘူး။ အေတာ္မ်ားမ်ားဆုိရင္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ဆုိတာထား “ဘာ့ေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္း လာတက္တာလဲ” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကုိ ေတာင္ တကယ္တမ္းျပတ္ျပတ္သားသား ေျဖႏုိင္ၾကဘူးဆုိတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

“အဂၤလိပ္စကားတတ္ခ်င္လုိ႔ လာတက္တာပါ” လုိ႔ေတာ့ ေျဖၾကတာပါပဲ။ “အဂၤလိပ္စကား ဘာျဖစ္လုိ႔တတ္ခ်င္တာလဲ၊ တတ္ၿပီးရင္ ဘာလုပ္မွာလဲ” လုိ႔ ဆက္ေမးရင္ အမ်ားစုက ေယဘုယ်က်လြန္းတဲ့ “ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္လုိ႔” ဆုိတဲ့ အေျဖပဲ အေပးမ်ားပါတယ္။

“ဘာျဖစ္လုိ႔ ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္တာလဲ” လုိ႔ ဆက္ေမးၾကည့္။ စာေကာင္းေကာင္း သင္ခ်င္လုိ႔၊ အလုပ္ေကာင္း ေကာင္း လုပ္ခ်င္လုိ႔ဆုိတဲ့ အေျဖႏွစ္ခုပဲ တခုမဟုတ္တခုေပးမွာ ေသခ်ာပါတယ္၊ အဂၤလိပ္စကားေကာင္းေကာင္းတတ္တာနဲ႔ စာေကာင္းေကာင္းတတ္မယ္၊ အလုပ္ေကာင္းေကာင္း ရမယ္လုိ႔ သူတုိ႔စိတ္မွာ ထင္ေနၾကရွာတာကုိး။

အဂၤလိပ္စကားတတ္တုိင္းသာ ပညာတတ္ေတြျဖစ္မယ္ဆုိရင္ အဂၤလိပ္ေတြ၊ အေမရိကန္ေတြအားလုံး ပညာတတ္ႀကီးေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနမွာေပါ့လုိ႔ ေထာက္ေမးလုိက္ရင္ သူတုိ႔ ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။

အေမရိကန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ ၂၃ ရာခိုင္ႏႈန္းဟာ စာအိတ္ေပၚက လိပ္စာ ေရးထားတာကို၊ လမ္းၫႊန္ဆုိင္းဘုတ္ ေရးထားတာကုိေတာင္ ဖတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိဘူးဆုိတဲ့ တုိင္းမဂၢဇင္း ေရးသားခ်က္ကုိေျပာျပတဲ့အခါ မယုံႏုိင္သလုိ ေတာင္ ျဖစ္သြားၾကရေလတယ္။

ထားလုိက္ပါေတာ့။ အဂၤလိပ္စာ၊ အဂၤလိပ္စကား သင္တဲ့တတ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္တာမဟုတ္လုိ႔ ဆက္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ေျပာခ်င္တဲ့အေၾကာင္းက ၁ဝ တန္း ေက်ာင္းသား၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားအရြယ္ လူငယ္ေလးေတြဟာ သူတုိ႔အသက္အရြယ္၊ သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ အတန္းနဲ႔စာလုိက္ရင္ ရင့္က်င္မႈပုိင္းက ေတာ္ေတာ္ႀကီးလုိေနေသးတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္။

အထက္တန္းၿပီးဆုံးလုိ႔ တကၠသုိလ္ေကာလိပ္ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားျဖစ္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ ကေလးဘဝကုိ လြန္ေျမာက္သြားၿပီး လူႀကီးကေလးေတြ (Yong men or Women) ျဖစ္ၿပီးလုိ႔ သတ္မွတ္ရပါေတာ့မယ္။ ဒီအရြယ္ကစၿပီး ကုိယ့္ဘဝ တသက္တာအတြက္ စတင္ ပႏၷက္ခ်ရပါၿပီ။ ဆရာဝန္၊ အင္ဂ်င္နီယာ လုပ္စားမွာလား၊ ေက်ာင္းဆရာတုိ႔ ေရွ႕ေနတုိ႔ လုပ္စားမွာလား၊ အႏုပညာသမားလုပ္မွာလား တခုခုကုိ ေရြးခ်ယ္သတ္မွတ္ၿပီး ျဖစ္ေနရပါမယ္။

သတ္မွတ္ျပဌာန္းခ်က္ ခုိင္ခုိင္မာမာနဲ႔ ႀကိဳးစားသူမွ ထူးခြၽန္ေပါက္ေျမာက္သူ တေယာက္ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ မေရမရာနဲ႔ အမ်ားေယာင္လုိ႔ လုိက္ေယာင္တဲ့သူမ်ဳိးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ထူးထူးခြၽန္ခြၽန္ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး။ သူလုိငါလုိ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ လူစားမ်ဳိးအျဖစ္နဲ႔သာ ဘဝဆုံးသြားရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘဝရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ရွိရတဲ့အေၾကာင္းကုိ သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝ မွာကတည္းက ဝါသနာတခုခုကုိ စြဲစြဲလမ္းလမ္းမရွိလုိ႔ဘဲလုိ႔ ယူဆပါတယ္။ လူတေယာက္ ဘာျဖစ္လာမယ္၊ ဘယ္လုိ အက်င့္စ႐ိုက္မ်ဳိး ရွိမယ္ဆုိတာ ကေလးဘဝ ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္မႈနဲ႔ ေနမႈထုိင္မႈပတ္ဝန္းက်င္ေပၚမွာ အမ်ားဆုံး မူတည္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ကေလးပညာေရး ေလ့လာသူေတြ၊ စိတ္ပညာရွင္ေတြက မူလတန္းအရြယ္ ကေလးပညာသင္ၾကား ေရးကုိ အထူးဦးစားေပးအဆင့္ သတ္မွတ္ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔လုိေၾကာင္း ႏႈိးေဆာ္ေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။

မူလတန္းပညာသင္ၾကားေရးဆုိင္ရာ ပညာရွင္တုိင္းလုိလုိက မူလတန္းအရြယ္ ကေလးေတြကုိ စာသင္ၾကားမႈ မ်ားမ်ားလုပ္တာကုိ သေဘာမက်ႏုိင္ၾကပါဘူး။ မူလတန္းအရြယ္ကေလးရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဖြံ႔ၿဖိဳးမႈက သင္ေပးတဲ့စာကုိ ဆင္ျခင္ဉာဏ္နဲ႔ ပုိင္းျခားေဝဖန္ႏုိင္စြမ္း မရွိေသးပါဘူး။

အဲဒါေၾကာင့္ စာမ်ားမ်ားသင္မယ့္အစား ကေလးေတြရဲ႕ေမြးရာပါ ပင္ကုိဗီဇ အၫြန္႔ကေလး ရွင္သန္ႀကီးထြား လာေအာင္သာ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးသင့္တယ္လို႔ ဆုိၾကပါတယ္။ ဗီဇအၫြန္႔ကေလး ရွင္သန္ဖုိ႔အတြက္ ေရခံေျမခံေကာင္း ဖန္တီးေပး႐ံုမွ်ေလာက္သာ ေက်ာင္းေတြက ေဆာင္ရြက္သင့္ၾကတယ္လုိ႔လည္း ဆုိၾကပါတယ္။

ဒီလုိဆုိၾကတာဟာ စနစ္တက် သုေတသနေတြလုပ္ၿပီး ေလ့လာသုံးသပ္ ထားတာျဖစ္လုိ႔ ဘာမွ ယုံမွားသံသယရွိစရာ မလုိပါဘူး။ ပညာရွင္ေတြရဲ႕သုံးသပ္အဆုိျပဳခ်က္အတုိင္း ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆရာမိဘေတြက ဘယ္ေလာက္ထိ လုိက္နာက်င့္သုံးၾကသလဲဆုိတာကုိသာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။

‘ပညာေခတ္’၊ ‘ပညာေခတ္’ ဆိုတဲ့အသံက ဒီေခတ္မွာ သိပ္ၿပီး က်ယ္ေလာင္ေနေလေတာ့ ႏုိင္ငံတုိင္းလုိလိုမွာပဲ ေက်ာင္းေတြနဲ႔ ဆရာမိဘေတြဟာ ‘ပညာေလာဘ’ သိပ္ႀကီးလြန္းၾကၿပီး ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္ေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျပဳလုပ္ေနၾကတာေတြကုိ ေတြ႔ျမင္ေနရပါတယ္။

ကေလးေတြကုိ သူ႔သဘာဝအေလ်ာက္ ႀကီးထြားခြင့္ မေပးၾကေတာ့ဘဲ ကုိယ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့အတုိင္း ဇြတ္အတင္းႀကီးပုံသြင္းၿပီး နတ္ေရကန္ထဲ ပစ္ခ်ေနၾကတာမ်ဳိးေတြ လြန္ကဲေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။

ဂ်ပန္ႏုိင္ငံမွာဆုိရင္ ပဋိသေႏၶ တည္စကတည္းက မိဘမ်ားဟာ မူႀကိဳေက်ာင္းေကာင္း ေပ့ဆုိတာကုိသြားၿပီး စာရင္းသြင္းထားၾကရတယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။ တကၠသိုလ္ေကာင္းေကာင္း ဝင္ခြင့္မရတဲ့အတြက္ ေက်ာင္းဖြင့္ ရာသီေတြမွာ ဆယ္ေက်ာ္သက္သက္ေသမႈႏႈန္းကမၻာမွာ အျမင့္ဆုံး ျဖစ္ေနတယ္လုိ႔လည္း ဆုိပါတယ္။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးေခတ္ႀကီးထဲမွာ ပညာေရးက ကြၽဲကူး ေရပါ ေစ်းကြက္ေကာင္းႀကီးတခု ျဖစ္လာေလေတာ့ ေက်ာင္းေတြ၊ တကၠသိုလ္ေတြဟာ ေက်ာင္းသား ‘ေဖာက္သည္’ မ်ားမ်ားရရွိေရးအတြက္ အၿပိဳင္အဆုိင္ ‘မက္လုံးေတြ’ေပးၿပီး လုပ္ေဆာင္လာၾကရပါတယ္။ ၁၃ ႏွစ္သားနဲ႔ ပီအိပ္ခ်္ဒီတန္း တက္ေနတယ္ ဆုိတာမ်ဳိးကုိ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ေၾကာ္ျငာၿပီး ေစ်းေခၚေနၾကပါတယ္။ အဲဒီ ‘ေစ်းေခၚ’မႈေနာက္ကုိ မိဘေတြက ေလာဘတႀကီး လုိက္ၾကပါတယ္။ ဒီမွာ ကေလးေတြဟာ သနားစရာဘဝ ေရာက္ၾကရပါေတာ့တယ္။

ကေလးသဘာဝ ျမဴးထူးေပ်ာ္ရႊင္ ေဆာ့ကစားခြင့္၊ မိခင္ရဲ႕ရင္ခြင္မွာ ေႏြးေထြးစြာ ‘ပူဆာခြင့္’ မရႏုိင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ‘ကေလးအခြင့္အေရး’ လုံးဝ ဆုံး႐ံႈးၾကရရွာပါတယ္။ ငယ္စဥ္က မိဘကုိ ပူဆာခြင့္ မရခဲ့တဲ့ ကေလးဟာ ႀကီးျပင္း လာတဲ့အခါမွာ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ‘ေကသရာဇာ ျခေသၤ့မင္း’ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူး။ ၿငိမ္သက္ေနတဲ့ ‘သုိးငယ္ကေလး ေတြ’သာ ျဖစ္လာၾကမွာ မလႊဲမေသြပါ။

ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မေလးရွား တကၠသုိလ္က ပါေမာကၡတဦးျဖစ္တဲ့ မစၥတာဇူး ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေလးတခြန္းဟာ မွတ္သားစရာ ေကာင္းလြန္းလုိ႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးေျခာက္ႏွစ္က ေဆာင္းပါးတပုဒ္မွာ ထည့္ေရးခဲ့ဖူးပါတယ္။

“ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဘယ္လုိကုိင္တြယ္ရမွန္းကုိ မသိေတာ့ဘူး၊ သူတုိ႔ဟာ သိပ္က်ဳိးႏြံလြန္းအားႀကီးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔က ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲဆုိတာမ်ဳိး လုိခ်င္တယ္၊ သူတုိ႔က ေရလုိက္ငါးလုိက္ လုပ္တာကလြဲရင္ တျခားဘာမွ မလုပ္တတ္ၾကဘူး။ ဒီလုိလူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး ႏုိင္ငံကုိ တဟုန္ထုိး တုိးတက္ေအာင္ လုပ္လုိ႔ရမွာလဲ” လုိ႔ ပါေမာကၡဇူးက ေျပာခဲ့တာပါ။

မေလးရွားတကၠသုိလ္ကပဲ ဒုတိယ အဓိပတိ တာဝန္ယူခဲဖူးတဲ့ ပါေမာက အန္႔ကူအဇစ္ကလည္း …

“ပုိက္လုံးေတြ ဘယ္လုိဒီဇုိင္းဆြဲရမယ္ဆုိတာ သင္ယူလုိ႔ ရႏုိင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ တခ်ိန္တည္းမွာ ဘယ္လုိစဥ္းစားေတြးေခၚရမယ္ ဆုိတာလည္း သိေနဖုိ႔လုိပါတယ္၊ အမွန္တရားဆုိတာ ေပ်ာက္ကြယ္ေနၿပီး လူေတြအားလုံး ေအာင္လက္မွတ္စကၠဴေလးေတြေနာက္ပဲ အ႐ူးအမူး လုိက္ေနၾကတယ္” လုိ႔ ဆုိခဲ့ပါတယ္။

ဒါတင္မက ပါေမာကၡ အန္႔ကူအဇစ္က …

“အသိဉာဏ္ကုိ အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ေနၾကတယ္၊ ပညာသင္ၾကားတဲ့ ေက်ာင္းဆုိတာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းအတြက္ အသုံးခ်ဖုိ႔ ေက်ာင္းသားေတြ ထုတ္လုပ္ေပးတာထက္ ပုိၿပီး ျမင့္မားတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ ရွိရမယ္” လုိ႔လည္း ေထာက္ျပေဝဖန္ခဲ့ပါတယ္။

မေလးရွားပါေမာကၡ ႏွစ္ဦးလုိပဲ အေနာက္ႏုိင္ငံက ပညာေရး အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ေတြကလည္း ဒီေန႔ေခတ္တကၠသုိလ္ေတြရဲ႕ ‘ဘြဲဲဲ႕ရထုတ္လုပ္ေရးစက္’ ႀကီးေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလာမႈကုိ ေဝဖန္ေထာက္ျပၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။

ထားပါေတာ့၊ ေျပာမယ္ဆုိရင္ ဆုံးမွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အဓိကေျပာခ်င္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ဘဝရည္မွန္းခ်က္ ေခါင္းပါးပုံကိစၥပဲ ဆက္ပါေတာ့မယ္။ ဘဝ ရည္မွန္းခ်က္ပန္းတုိင္ မရွိရင္ အေၾကာင္းက ငယ္စဥ္ကေလးဘဝမွာ တုန္းက ဝါသနာတခုခုကုိ စြဲစြဲလမ္းလမ္း မရွိခဲ့လုိ႔ျဖစ္ေၾကာင္း အထက္မွာ ေရးခဲ့ပါတယ္။

ဝါသနာက လူတေယာက္ ‘ဘာျဖစ္လာတယ္’ဆုိတဲ့ေနရာမွာ အေျခခံအက်ဆုံး ျဖစ္ပါတယ္၊ ဝါသနာ (Hobby) တခုခု ကုိ မက္မက္ေမာေမာ စြဲစြဲလမ္းလမ္း ျဖစ္လာရာက မလုပ္ရရင္ မေနႏုိင္တဲ့ (Habit) ေခၚတဲ့ အက်င့္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီ(Habit) က ရင့္မွည့္လာမွ (Ambition) ဆုိတာ ျဖစ္လာပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ရွိဖုိ႔ ဝါသနာက အစျပဳရပါတယ္။ အဲဒီ ဝါသနာ အစျပဳဖုိ႔ မူလတန္းေက်ာင္းေတြက ေဆာင္ရြက္ေပးရပါမယ္။ မူလတန္းေက်ာင္းေတြမွာ ကေလးေတြ ေဆာ့ရင္း ကစားရင္း သီခ်င္းဆုိရင္း၊ ပုံနားေထာင္ရင္း၊ ပုံေတြဆြဲရင္းကေနၿပီး တဦးစီတဦးစီ တခုခုကုိ စြဲလမ္းႏွစ္ၿခိဳက္သြားေအာင္ လုပ္ေပးရပါမယ္။

အဲဒီလုိ လုပ္ေပးၾကရဲ႕လားဆုိတာ ျပန္လည္သုံးသပ္သင့္ၾကပါတယ္။ မိဘေတြဘက္ကလည္း ‘ပညာေလာဘ’ အလြန္အမင္း မႀကီးၾကဖုိ႔ လုိပါတယ္။ ကုိယ့္သားသမီးေလးေတြကုိ သနားၾကပါလုိ႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။

လူ႔ေလာကထဲ ဝင္မယ္ၾကံခါစရွိေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကုိ ကေလးဘဝရဲ႕အရသာေလး ျပည့္ျပည့္ဝဝ ခံစားခြင့္ေပးၾကပါ။ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္အစိတ္ စာေတြ သင္ယူက်က္မွတ္ရျခင္းဆုိတဲ့ ဒုကၡႀကီးကုိ ကေလးေတြ လွလွႀကီး ခံၾကရဦးမွာပါ။ လူ႔ဘဝရဲ႕ ပူပင္ေၾကာင့္ၾကျခင္း၊ ဆင္းရဲဒုကၡ ကင္းေဝတဲ့အခ်ိန္ဆုိလုိ႔ ေမြးကင္းစနဲ႔ ေက်ာင္းမေနမီကာလဆုိတဲ့ အခ်ိန္တုိကေလးသာ ရွိတာပါ။

နဂုိကမွ တုိေတာင္းလွတဲ့ ဒီအခ်ိန္ကေလးကုိ ထပ္ၿပီး တုိေအာင္ မလုပ္သင့္ၾကပါဘူး။ ‘ပညာေခတ္’ ဆုိတဲ့ စကားလုံးႀကီးနဲ႔ေတာ့ ႏုနယ္လွေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြကုိ မႏွိပ္စက္ၾကပါနဲ႔။ ကေလးေတြကုိ ကေလးလုိထားၾကပါလုိ႔ လူႀကီးေတြကုိ ေမတၱာရပ္ခံပါရေစဗ်ာ။

လူထုစိန္ဝင္း

အေတြးအျမင္ စာစဥ္ (၁၆၅) ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္

Posted in: လူထုစိန္ဝင္း