ABSDF ငရဲတြင္းမွ တိုးထြက္ခဲ့သူမ်ား - ၅ - ဇာတ္သိမ္း

ဂ်ဴ ။ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မင္းတို႔ကို န၀တက ျပန္လာဖို႔ ႀကိဳဆိုေရးစန္းေတြ ဘာေတြ လုပ္ေနတာကို သိလား။
ဖိုးစန္း ။ ။ မသိဘူး။ လံုး၀မသိဘူုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေထာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီးေနခဲ့ေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ထဲမွာက ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္မယ္။ အိမ္ေရာက္ၿပီးမွ ဖမ္းခ်င္လည္း ဖမ္းပါေစေပါ့။ အဲဒီလိုပဲ သေဘာထားၿပီး ျပန္ခ်င္တာ။
ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ။ ။ အဲဒီမွာ တရုတ္လုံၿခံဳေရးေတြက ေရွ႕ကားေနာက္ကားမွာ လံုၿခံဳေရးေတြ အျပည့္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အလယ္ကေန ကားေတြမွာ တင္ၿပီးေခၚခဲ့တယ္။ နယ္စပ္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တေတြကို ကားေပၚထားခဲ့ၿပီး သူတို႔က နယ္စပ္လံုၿခံဳေရးတာ၀န္ယူထားတဲ့ ျမန္မာစစ္တပ္အရာရွိေတြနဲ႔ သြားေတြ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္လာၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တန္းစီခိုင္းတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ လက္ေဆာင္မုန္႔ေတြဘာေတြ ေပးၿပီး ႏႈတ္ဆက္ စကားေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညတစ္နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ စစ္တပ္ကေတာ့ မီးေတြထြန္းထားတယ္။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တပ္စခန္းထဲေခၚသြားတယ္။ ေနာက္တန္းမွဴးဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္က ထိပ္တံုးေတြ အမ်ားႀကီးစီထားၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခတ္ဖို႔လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားေတြကို ထိပ္တံုးခတ္ရန္ မလိုေၾကာင္း၊ လိုမယ္ထင္ရင္ သူတို႔ ၅ေယာက္ကို ခတ္ထားပါ။ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ထြက္ေျပးရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၅ ေယာက္ စလံုးကို သတ္ပါဆိုၿပီး အာမခံေတာ့မွ ထိပ္တံုးရန္ကေန လြတ္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဗိုလ္မွဴးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေအးေအးေဆးေဆးနားပါဆိုၿပီး ဗီဒီယိုျပေပးတယ္။ ျပတဲ့ကား ေက်ာ္ရဲေအာင္ကား၊ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာ္ရဲေအာင္ကို ျမင္ဖူးၾကတာ၊ ေနာက္ အိပ္ၾကတယ္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ စစ္တပ္က ေကာ္ဖီတုိက္ မုန္႔ေကၽြး၊ ထမင္းေကၽြးတာေတြ လုပ္ေပးတယ္။ ညေနပိုင္းမွာ ဂံုနီအိတ္ေတြထဲ ေကာက္ရိုးထည့္ၿပီး ထမ္းခိုင္းတယ္။ ေပၚတာ နဲ႔တူေအာင္ေပါ့ဗ်ာ။ လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လံုၿခံဳေရးအတြက္ေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ လြယ္ဂ်ယ္စခန္းကေန စစ္ ေၾကာင္းလံုၿခံဳေရးနဲ႔ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လြယ္ရံုစခန္းမွာ ညအိပ္ၾကရတယ္။ ေနာက္ အဲဒီကေန စိန္လံုစခန္းကို ပို႔ေပး တယ္။ စိန္လံု ခ်ဒ္ေက်ာင္းမွာ ထမင္းထုပ္ေတြ အဆင္သင့္ထားၿပီး ေကၽြးတယ္။ ေနာက္ေန႔ စိန္လံုကေန ဂ်စ္ကားေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ဗန္းေမာ္ကိုပို ႔ေပးတယ္။. ဗန္းေမာ္မွာက ေလ့က်င့္ေရးတပ္တစ္ခုထဲမွာ ထားတယ္။ ၾကက္ေျခနီက အကၤ်ီေတြ၊ ဖိနပ္ေတြေပးတယ္။ အစားအေသာက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းေကၽြးတယ္။ အဲဒီမွာ ၈ ရက္ေလာက္နားၿပီးမွ မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ေယာက်ာ္းေလး ၁၈ ေယာက္ကို တပ္မေတာ္ေလယာဥ္ ၀၁၁ နဲ႔ ရန္ကုန္ကိုေခၚသြားတယ္။ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲလုပ္ေပးတယ္။ သတင္းစာရွင္းလင္းပြဲမွာ ဘာေတြေျပာရ မယ္၊ မေျပာရဘူး ဘာမွ မေျပာထားပါဘူး။ အားလံုး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေျပာခြင့္ျပဳပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း အားလံုး အမွန္အတိုင္း ေျပာျပၾကတယ္။ ဒါပါပဲ။
ဂ်ဴ ။ ။ ဒါဆို ေမးမယ္ေနာ္၊ အခုအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ကို မတရားစြပ္စြဲၿပီး ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့သူေတြကို ဘာျဖစ္ေစခ်င္လဲ။ ဘာေျပာခ်င္လဲ။
ထက္ထက္ ။ ။ ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာေတာ့ အခုလက္ရွိ ႏိုင္ငံျခားမွာရွိေနတဲ့ အဲဒီတုန္းက တာ၀န္ရွိေနခဲ့တဲ့ သူေတြ ေပါ့။ ဒီကိစၥကို ၀န္ခံေစခ်င္တာ၊ "ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မွားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့သူေတြ ဟာ တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္း သားအစစ္ေတြပါ" ေပါ့ေနာ့။ အဲဒီလိုေလးနဲ႔ ကၽြန္မတုိ႔ရဲ႕ သမုိင္းေၾကာင္းကို ျပန္ေဆးေပးေစခ်င္တာ။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ျဖဴစင္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္းကို သူတို႔အေနနဲ႔ ျပန္ေျပာျပေစခ်င္တာ။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ဆိုတာက ကၽြန္မတို႔လို အသက္ရွင္က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြအတြက္သာမကပါဘူး။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေသသြားတဲ့သူ ေတြ၊ လူစင္မမီေတာ့တဲ့သူေတြအတြက္ေကာ ေျပာေနတာပါ။ သူတို႔ အခုထိ ျပည္ပမီဒီယာေတြနဲ႔ ေျပာတဲ့အခါျဖစ္ ျဖစ္၊အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြမွာ ျဖစ္ျဖစ္ သူတုိ႔က မမွားဘူးဆိုတာ ေျပာေနတုန္းပဲ။ သူတုိ႔မမွားဘူးဆိုေတာ့ ေသခဲ့ တဲ့သူေတြ၊ ထြက္ေျပးခဲ့တဲ့သူေတြက မွားတယ္ေပါ့။ ဒါကို ကၽြန္မတို႔က မေက်နပ္တာ။ သူတုိ႔ကို အာဃာတ နဲ႔ ဘာျဖစ္ေအာင္ညာျဖစ္ေအာင္ ေျပာေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ဖိုး စန္း ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူ ၂၀၀ ေက်ာ္ပဲရွိတဲ့ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ဘယ္ေလာက္ည့ံတဲ့ အစိုးရျဖစ္ျဖစ္ ေသခ်ာတာတစ္ခုက စပိုင္ ၁၀၀ ေလာက္ ထည့္မထားဘူးဆိုတာပါပဲ။ ဒါကို ဘယ္လိုလူညံ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတြးလို႔ရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခု အဲဒီကျပန္လာၿပီး ႏိုင္ငံေရးကိုေၾကာက္သြားတဲ့ ေက်ာင္း သားေတြရွိသလို၊ ဒီေရာက္မွ ႏိုင္ငံေရးဆက္လုပ္လို႔ ေထာင္ ၁၅ ႏွစ္၊ အႏွစ္ ၂၀ က်သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေနတာပဲ။ ျပည္ပထြက္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးဆက္လုပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြလည္း ရွိေနတာပဲ။ ဒီေတာ့ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္တိုုင္ကိုယ္က် ပါ၀င္ပတ္သက္လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့သူေတြအေနနဲ႔ သူတို႔ဟာ အဲဒီတုန္းက အထက္အထက္ကလူေတြကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လို႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။ တကယ္ေတာ့ စပိုင္မဟုတ္ခဲ့ၾကပါ ဘူး။ ဒါေလးေျပာရမယ့္အစား သူတို႔ ခုလို က်ားက်ားမီးယပ္ ဆက္လုပ္ေနတဲ့အေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က မေက်နပ္ၾက တာ ။ ဒီလိုမေက်နပ္ဘူးဆုိတဲ့ေနရာမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔က သူတို႔ကို သတ္ခ်င္ပါတယ္။ ျဖတ္ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေတြ ေျပာေနတာမဟုတ္ဘူး။ သူတုိ႔သိေနတဲ့ အမွန္တရားကို အမွန္အတိုင္း ေျပာျပေစခ်င္တာ၊ ဒါပါပဲ။
ေက်ာ္ဇင္ထြန္း ။ ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အခုအခ်ိန္အထိ ေထာက္လွမ္းပါလို႔ စြပ္စြဲေနတာဟာ သူတို႔မွာ ရည္ရြယ္ ခ်က္တစ္ခုရိွရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တိုွ႔တေတြဟာ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ခဲ့ၾကဘူး ဆိုတာ သူတုိ႔လည္း သိေနတာပဲ။ သူတို႔ စလုပ္ခဲ့တာကိုက ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြေၾကာင့္ လုပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သူတုိ႔ ပိုသိ တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အပါအ၀င္ ေသသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊အသတ္ခံလိုက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဟာ ေထာက္လွမ္းေရးမဟုတ္ခဲ့ၾကပါဘူးဆိုတာ ၀န္ခံေပးပါ။ အခုလိုေျပာေနတာဟာ သူတုိ႔ကို ေထာင္က်ေစခ်င္လို႔ုတို႔၊ ဒုကၡေရာက္ေစခ်င္လို႔တို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလို၀န္ခံခိုင္းတာဟာ ေအဘီ (မ.ပ) က ေက်ာင္းသားေတြဟာ ျဖဴစင္ခဲ့ၾက တယ္ဆိုတာ ျပခ်င္လို႔ပါ။ အဲဒီလိုေလး ေျပာေပးခဲ့ရင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ၈လ နဲ႔ ၆ ရက္ေက်ာ္ အႏွိပ္စက္ခံခဲ့ရတာကို သင္ပုန္းေခ်ေပးလို႔ ရပါတယ္ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ အခုဆိုရင္ အသက္ ၄၀ ေက်ာ္ ေနၾကပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕အတြင္းစိတ္သ႑ာန္မွာ သူတို႔ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ငရဲခန္းမ်ားကေတာ့ ရွိေနၾကဆဲပါ။ ဒါကလည္း ေမ့ေပ်ာက္ လို႔ရႏိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြမွ မဟုတ္ခဲ့တာကိုး။ အျခားလူငယ္မ်ား ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေက်ာင္းတက္ကစားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႔ တေတြဟာ ငရဲခန္းအတြင္း ေျခဖေနာင့္ကို ၄ လက္မသံေခ်ာင္း ရိုက္သြင္းထားတာေတြ၊ က်ဥ္စက္နဲ႔ စအိုကို တို႔တာေတြ၊ ေျခလက္အဂၤါေတြကို ဒိုင္းနမိုက္တပ္ ျဖတ္ေတာက္တာေတြ ၊လေပါင္းမ်ားစြာ မ်က္ႏွာကို အ၀တ္မည္း ခ်ည္ေႏွာင္ၿပီးမွ သံေျခက်င္းခတ္ အိပ္စက္ခဲ့ရတာေတြ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ ေသေဖာ္ေသဖက္ သြားေဖာ္လာဖက္ေတြကို ကိုယ့္ ေရွ႕တင္ ေခါင္းျဖတ္သတ္ခံရတာေတြ၊ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းကို ကာလေပါင္းမ်ားစြာကင္းကြာခဲ့ရတာေတြဟာ ဘယ္လိုလူကမ်ား ေမ့ႏိုင္မွာတဲ့လဲ။ တခ်ဳိ႕ သေဘာထားေသးသိမ္သူမ်ားဆိုရင္ ဂလဲ့စားေခ်လုိစိတ္ပင္ ျပင္းထန္ ေကာင္းျပင္းထန္ေနၾကပါလိမ့္မယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးခဲ့တဲ့ ေအဘီေက်ာင္းသားအမ်ားစုဟာ သူတို႔ရဲ႕ျဖဴစင္ခဲ့မႈကို ျပခ်င္တာကလြဲၿပီး ဘာအၿငိဳးအေတးမွ မရွိၾကရွာပါဘူး။ ဘယ္သူကမွ ဘယ္သူ႔ကို တုန္႔ျပန္လိုစိတ္လည္း မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ သူတုိ႔လိုခ်င္ေနတဲ့ အမွန္တရားကို ဘာေၾကာင့္မ်ား မေပးႏိုင္ၾကတာပါလဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ဘ၀အဆိုးေတြၾကားမွာ အလင္းမွ်င္ကေလးတစ္ခုျဖစ္တဲ့ စာေပလြတ္လပ္ခြင့္ကေလးေပၚလာတာ သူတုိ႔ ဘ၀အတြက္ ေကာက္ရိုးမွ်င္ကေလးတစ္မွ်င္ပါပဲ။ သူတို႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ စိတ္ေ၀ဒနာကို သူတို႔ရင္ဖြင့္ခြင့္ရတာကိုပဲ သူတို႔ ေက်နပ္ေနၾကပါရဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ သူတုိ႔ကိုေမးျမန္းရင္း၊ လူငယ္ေပမယ့္ စိတ္ဓာတ္မငယ္ခဲ့တဲ့သူတို႔ရဲ႕ အ တြင္းစိတ္ကို ဖတ္လို႔ရႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ စာဖတ္သူေတြ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ငရဲခန္းေတြကို ဖတ္ႏိုင္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္ဗ်ာ။
ဟာဂ်ဴလီ (ကသာ)
စာေရးသူ၏မွတ္ခ်က္။ ။ ထုိအခ်ိန္က ေအဘီ (ေျမာက္ပိုင္း) ရဲ႕ ဥကၠ႒မွာ ကိုထြန္းေအာင္ေက်ာ္ (ဖမ္းဆီး သတ္ျဖတ္ခံရ) ျဖစ္ၿပီး၊ ဒုဥကၠ႒ႏွင့္ စစ္ေရးတာ၀န္ခံ ကိုသံေခ်ာင္း၊ အတြင္းေရးမွဴး ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္၊ တြဲဖက္အ တြင္းေရးမွဴးႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးတာ၀န္ခံ မ်ဳိး၀င္းႏွင့္ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိမွာ သန္း၀င္းတုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါသည္။ ယခုအခါ မ်ဳိး၀င္းမွာ ေသဆံုးသြားခဲ့ၿပီျဖစ္ၿပီး ကိုသံေခ်ာင္းသည္ သာယာ၀တီေထာင္၌ ျပစ္ဒဏ္မ်ား ခံယူလ်က္ရွိပါ သည္။ ေရာ္နယ္ေအာင္ႏိုင္မွာ ဘီဘီစီသတင္းဌာနတြင္ အလုပ္၀င္ေနရာမွ ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား၏ ကန္႔ကြက္မႈ အရ အလုပ္မွထြက္သြားခဲ့ရပါသည္။ သူ႔ကို အျခား ျပည္ပသတင္းဌာနမ်ားႏွင့္ အင္တာဗ်ဴးခန္းမ်ားတြင္ မၾကာမၾကာ ေတြ႕ရေသာ္လည္း တရား၀င္ မည္သည့္ႏိုင္ငံ၌ေနေၾကာင္း မသိရေသးပါ။ Myanmar Express

Posted in: ဘာလဲဟဲ့ ABSDF,သတင္း