ဘာမွ သံုးစားမရတဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး နိုဘယ္ဆုရင္ထက္ သာေသာ စာအိတ္ထဲက်ည္ဆန္ထည့္ စိန္ေခၚခံ ရေပမယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ေနာက္မတြန္႔သူ

From :7day

ကမၻာေပၚတြင္ ျပည္တြင္း စစ္ျဖစ္ပြားမႈ အရွည္ၾကာဆံုး ႏိုင္ငံဟု မွတ္တမ္း၀င္ေနေသာ

ျမန္မာႏုိင္ငံ၌ တစ္ႏွစ္အတြင္း အစုိးရ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္မ်ားတြင္ ေရွ႕တန္းမွ ဦးေဆာင္ လုပ္ကုိင္ျခင္းျဖင့္ အေရးပါသူတစ္ဦး ေပၚထြက္ခဲ့သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္သမၼတ ဦးသိန္းစိန္၏ တာ၀န္ေပးမႈအရ ရထားပို႔ေဆာင္ေရး ၀န္ႀကီးအျဖစ္မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္သူျဖစ္လာေသာ ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းျဖစ္သည္။ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕မ်ားႏွင့္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမႈကို ဦးေအာင္မင္းက ၂၀၁၁ ေအာက္တိုဘာ ၁၉ တြင္ အပစ္အခတ္ ရပ္စဲေရးကုိ ပင္ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္ၾကာ သေဘာတူညီခ်က္ မရခဲ့ဖူးေသာ ေကအင္န္ယူ အဖြဲ႕ႏွင့္ ေဆြးေႏြးၿပီးစတင္ခဲ့သည္။

တစ္ႏွစ္တာ ကာလအတြင္း တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕ရွစ္ဖြဲ႕ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ ၄၅ ႀကိမ္တုိင္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးခဲ့သည္။ ထုိအထဲတြင္ ေကအုိင္ေအ (ကခ်င္လြတ္ေျမာက္ေရး တပ္မေတာ္) မွအပ က်န္တိုင္းရင္းသား အဖြဲ႕မ်ားအားလံုးႏွင့္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး သေဘာတူညီမႈ ရရွိခဲ့ သည္။ ဦးသိန္းစိန္ အစိုးရ၏ သက္တမ္း တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ကာလအတြင္း ကမၻာ့ႏုိင္ငံမ်ားကပင္ အံ့ၾသရေလာက္ေအာင္ ႏုိင္ငံေရးျဖစ္ေပၚတုိးတက္မႈမ်ား၊ အေျပာင္းအလဲမ်ားခဲ့ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ ျဖစ္ပြားေနေသာ စစ္ပြဲမ်ားခ်ဳပ္ၿငိမ္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရန္မွာ ႏုိင္ငံအတြက္ အေရးႀကီးဆံုး အေၾကာင္းအရာ မ်ားထဲက တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေကအုိင္အုိ၊ ေကအုိင္ေအ အဖြ႕ဲမ်ားႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရရွိေအာင္ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးေနသူ လည္းျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတ႐ံုး ျပည္ေထာင္စု၀န္ႀကီး ဦးေအာင္မင္းကုိ ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ရက္၌ ေနျပည္ေတာ္တြင္ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းထား သည္မ်ားမွ ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။

အစိုးရသစ္လက္ထက္မွာ ရထားပို႔ေဆာင္ေရး၀န္ႀကီးကေန ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္သူအျဖစ္ ဦးေဆာင္လုပ္ကိုင္ေတာ့ ႏုိင္ငံေရးေလ့လာသူေတြ မ်က္စိလည္သြားတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ရထားပို႔ေဆာင္ေရး ၀န္ႀကီးကေန ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္သူ ျဖစ္လာရတာလဲ။

လူတစ္ေယာက္ရာထူးရတယ္။ အာဏာ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ရတယ္ဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့သူအေပၚမွာ မူတည္တယ္။ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အခု ေလာေလာဆယ္ ဦးသိန္းစိန္ေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီးတို႔လက္ထက္ကလည္း ဒီလုိပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္ခဲ့တာပဲ။ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ကို မသိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုမခိုင္းဘူး။ ဘာလို႔ မခုိင္းလဲဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ဘာသာရပ္ Attachment ဆုိတာရွိတယ္။ သူက အရင္တုန္းက တဲြလုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူေတြ၊ သူနဲ႔ ခင္တဲ့သူေတြ၊ ဒီ Attachment ျဖစ္တဲ့သူေတြကို ပဲခုိင္းတာ။ အခုသမၼတႀကီး၊ သမၼတျဖစ္လာေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခုိင္းတယ္။ သမၼတႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာၾကေၾကးဆို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက အတူေနခဲ့ဖူးတယ္။ ေနခဲ့ဖူးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခိုင္းရင္ရမယ္ဆိုတာသိလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ခိုင္းတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ Attachment က စကားေျပာတယ္။ အခုက သမၼတႀကီးကေန တုိက္႐ိုက္ခိုင္းလို႔ ဟိုမွာသြားေျပာတယ္။ သမၼတႀကီးကိုယ္စား ကၽြန္ေတာ္က လုိအပ္တာေတြ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြ ရဲရဲတင္းတင္း ဆုံးျဖတ္တယ္။ ဒီကိုျပန္လာေတာ့လည္း သမၼတႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္တာေတြကို တာ၀န္ယူတယ္။ သမၼတႀကီးက ဘာလို႔ခိုင္းလဲဆိုေတာ့ ယုံလို႔ခုိင္းတာ။

ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အားသာခ်က္ေတြက ဘာလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လုံး ေျမပုံမလို၊ စကားျပန္မလိုဘဲ လမ္းျပမလိုဘဲနဲ႔ သြားလို႔ရတယ္။ ဘာလို႔သြားလို႔ရလဲဆိုေတာ့ ၁၉၆၈ တပ္ထဲ၀င္တယ္။ ၁၉၇၁ မွာ ဗိုလ္ျဖစ္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ကစၿပီး ျမန္မာျပည္တစ္ျပည္လုံးကို မေရာက္တဲ့ေနရာ တစ္ခုမွမရွိဘူး။ မဆက္ဆံဖူးတဲ့ တုိင္းရင္းသား တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ တုိင္းရင္းသားေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဘာေတြခံစားေနရသလဲ၊ သူတို႔အတြက္ ဘာေတြလိုလဲဆိုတာ အၿမဲစဥ္းစားတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား ထားတယ္။ ကိုယ္မလုပ္ႏုိင္တာ တုိင္းရင္းသားကို မခိုင္းဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စစ္တပ္ထဲမွာ လုပ္ခဲ့ေပမယ့္ နာမည္ပ်က္တစ္ခုမွ မရွိဘူး။ ေရာက္တဲ့ေနရာတုိင္း တုိင္းရင္းသားေတြက ခ်စ္တယ္။ ဒါေတြကို သမၼတႀကီးက သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္တုန္းက ေထာက္လွမ္းေရးမွာက်တယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူမ်ားေတြေထာင္က်မွ ရာထူးတက္တယ္။ သူမ်ားေတြ အျပစ္မ်ားမ်ား ေပးႏုိင္တဲ့အခါမွ ရာထူးတက္တာ၊ ကိုယ့္ေထာက္လွမ္းေရး သမုိင္းမွာ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ေထာင္မခ်ခဲ့ဘူး။ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ကိုမွ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ ဒုကၡေရာက္တဲ့သူေတြကို လုိက္ကယ္တာပဲ ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီလူကို အျပစ္ခ်တာ မွားတယ္။ ဒီလူမွာ အျပစ္မရွိ ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ဒီေလာက္အျပစ္ႀကီးခ်လို႔ မရဘူးလို႔ ေရွ႕ေနလုိက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ အေျပာခံရဖူးလဲ ဆိုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တင္ဦး (မ်က္မွန္ဦးတင္ဦး) က မင္းပဲြခ ဘယ္ေလာက္ရလို႔ ေရွ႕ေနလုိက္တာလဲလို႔ ေမးဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပဲြခ ရလို႔လုိက္တာ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္နစ္နာတဲ့ သူေတြရွိလို႔ သူတို႔ဘက္က ရပ္တည္ၿပီး ေျပာေပးတာလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုလားတယ္။ နယ္ေျမ လည္းကၽြမ္းတယ္။ တုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ နစ္နာခ်က္ေတြ ခံစားခ်က္ေတြကိုလည္း သိတယ္။ အဲလိုလူမ်ဳိးမွမခိုင္းရင္ ဘယ္လုိလူခိုင္းမလဲ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္တဲ့အခါမွာ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးမႈေတြ အမ်ားႀကီး လုပ္ရတယ္။ အလုပ္သေဘာ ေဆြးေႏြးမႈေတြ အမ်ားႀကီးလုပ္ရတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္တဲ့အခါ သူတို႔နယ္ေျမကို သြားရတယ္။ စခန္းထဲ သြားတဲ့အခါ ကိုယ္ေပၚမွာ လက္နက္ပါ၊ မပါ၊ Body Search လုပ္တယ္။ ၀န္ႀကီးတစ္ဦးအေနနဲ႔ Body Search လုပ္တာခံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္မဆိုးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔စားေစခ်င္ လို႔ မုန္႔၀ယ္သြားတယ္။ မစားဘူး။ အဆိတ္ခတ္မွာေၾကာက္လို႔။ ေပးတဲ့ေဖာင္တိန္ေတြ၊ နာရီေတြ သူတို႔မယူဘူး။ ဒီထဲမွာ ခ်ိန္ကိုက္ဗုံးေတြ၊ ဘာေတြ သူတို႔ကို ဒုကၡေပးမွာေၾကာက္လို႔ မယူဘူး။ အဲလိုကေနယုံၾကည္မႈ စတည္ေဆာက္ရတာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ထိုးတာ ကၽြန္ေတာ္ကို ယုံတာ လည္း တစ္ပိုင္းပါတယ္။ သမၼတႀကီးေပၚမွာ ယုံတာလည္း တစ္ပိုင္းပါ တယ္။ လူေတြျမင္တာက အခုခ်က္ခ်င္းသြား၊ အခုလက္မွတ္ထိုးတယ္လို႔ ထင္ေနတာ။ အဲဒီမတုိင္ခင္ မွာလုပ္တဲ့ အလြတ္သေဘာေဆြးေႏြးပဲြေတြမွာ အမ်ားႀကီး ညႇိခဲ့ၿပီးခါမွ အဲဒီလို လက္မွတ္ထိုးႏုိင္တာ။ ေဆြးေႏြးမႈေတြ သြားတဲ့အခါ ေအာင္ျမင္ခ်င္ မွေအာင္ျမင္တာ။ စကားေလးနည္းနည္း မွားသြားတာနဲ႔ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားမယ္။

ဥပမာ မြန္ျပည္သစ္ပါတီနဲ႔ ဘုရားသုံးဆူမွာ စကားသြားေျပာတဲ့အခါ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴး ဦးႏုိင္ဟန္သာက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ထိ ေျပာလဲဆို တစ္နာရီခဲြၾကာတယ္။ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ လုံးမွာ အစိုးရအေပၚ မေက်နပ္တာပုံၿပီး ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ၿပံဳးၿပီး နားေထာင္တယ္။ အဲဒီမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အက်ဳိးေဆာင္တစ္ဦးဆို ဒီေလာက္အၾကာႀကီးေျပာလို႔ စိတ္ေတြတုိေနတယ္။ သူ႔ကို ခင္ဗ်ားစိတ္တိုရင္ အစည္းအေ၀းခန္းထဲက ထြက္သြား။ ဘာမွ၀င္မေျပာနဲ႔။ ခင္ဗ်ားေျပာရင္ ပ်က္သြားလိမ့္မယ္။ တစ္နာရီခဲြၾကာ သူေျပာၿပီး ေျပာစရာမရွိေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတာ။ တုိင္းရင္းသား ေတြေတာင္းတဲ့ အဓိကအခ်က္က တန္းတူညီတူမႈ၊ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရင္ ကိုယ္ပိုင္ျပ႒ာန္းခြင့္၊ ႏုိင္ငံေရး အသုံးအႏႈန္းနဲ႔ေျပာရင္ Power Sharing (အာဏာခဲြေ၀အသုံးျပဳမႈ) ေပါ့။ ေနာက္တစ္ခု သူတို႔ဘာေတာင္းဆိုလဲဆိုရင္ စီးပြားေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘာလဲဆိုေတာ့ Resource Sharing ။

ဥပမာ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာဆိုရင္ ေက်ာက္စိမ္းထြက္တယ္။ ေက်ာက္စိမ္းကထြက္တဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္းအျမတ္ကို သူတုိ႔လိုခ်င္တယ္။ သူတုိ႔ျပည္နယ္ေတြ ကထြက္တဲ့ သတၱဳေတြရဲ႕ ရာခိုင္ႏႈန္းကို သူတို႔လိုခ်င္တယ္။ Power Sharing နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ခံယူခ်က္ကေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္ကို ကရင္ေတြ အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ကို ရွမ္းေတြအုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္။ ဒါေပမဲ့ ဖြဲ႕စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒနဲ႔ အညီ အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္။ Resource Sharing လႊတ္ေတာ္က ေဆြးေႏြးေတာ့မယ္။ ေက်ာက္စိမ္းဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ပါ။ ေရနံဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ေပးခဲ့ပါ။ ေပးပုံေပးနည္း ရာခိုင္ႏႈန္း တူခ်င္မွ တူမယ္။ ေပးတဲ့ပိုက္ဆံကိုလည္း တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္အစိုးရကိုပဲ ေပးမွာေပါ့။ အစိုးရကလည္း သူ႔တုိင္းနဲ႔ျပည္နယ္ထဲမွာ လိုတဲ့လမ္းေတြ၊ တံတားေတြ၊ ေဆး႐ုံေတြ၊ ေက်ာင္းေတြ စတာေတြ လုပ္မွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ႀကိဳစဥ္းစားထားပါတယ္။

အရင္းအျမစ္ ခဲြေ၀သုံးစဲြမႈ (Resource Sharing) နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္လႊတ္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးမွာပါလဲ။

အခုက်င္းပေနတဲ့ လႊတ္ေတာ္မွာ ေဆြးေႏြးေတာ့မွာ။

၀န္ႀကီး ပထမဆုံး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမႈ ေကအင္ယူနဲ႔လုပ္ဖို႔ မဲေဆာက္ကို ျမ၀တီကေန ကိုယ္တုိင္ကားေမာင္းၿပီး သြားခဲ့တာ သိရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ေဆြးေႏြးမႈေတြလုပ္တဲ့အခါ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕ေတြရဲ႕ နယ္ေျမထဲကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ရဲ႕ အသက္အႏၲရာယ္ကို စိုးရိမ္တာမ်ဳိးျဖစ္ဖူးလား။

ငယ္ငယ္တုန္းက စစ္သားလုပ္တဲ့အခါမွာ စိတ္တစ္ခုပဲထားတယ္။ အဲဒီစိတ္က ဘာလဲဆိုေတာ့ ေသ႐ုံကလဲြလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ဆုိေတာ့ ဘာမွ မေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ အခု အစိုးရ၀န္ႀကီး ျဖစ္လာေတာ့ ျပဳတ္႐ုံကလဲြလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အာဂတိ လုိက္စားတာလည္း မရွိဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႔ေထာင္ခ်မွာလဲ။ မွားျခင္းမွားရင္ လုပ္ရင္ကိုင္ရင္း မွားတဲ့အမွားပဲ ရွိမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖဳတ္႐ုံကလဲြလို႔ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေသ႐ုံကလဲြလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ျပဳတ္႐ုံကလဲြလို႔လည္း ဘာမွမျဖစ္ဘူးဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ဘာမွမေၾကာက္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုပဲသြားရတာ။ ခ်င္းမုိင္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေက်နပ္တဲ့ အဖဲြ႕အစည္းတစ္ခုက စာအိတ္ထဲမွာ ပစၥည္းတစ္ခုထည့္ၿပီး ေပးလုိက္တယ္။ တုိင္းရင္းသားေတြမွာ အစဥ္အလာတစ္ခုရွိတယ္။ အဲဒါဘာလဲဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္ကို စိန္ေခၚတဲ့အခါမွာ အဲဒီပစၥည္းတစ္ခုကို ထည့္ေပးတယ္။ အဲဒီစာအိတ္က ဘာလဲဆုိရင္ က်ည္ဆန္ေတာင့္ ထည့္ေပးထားတယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ကို စိန္ေခၚတာ။ ဒီကိစၥကို မ႐ႈပ္ပါနဲ႔ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ဒီလို စိန္ေခၚခံရတာ။ ေနာက္ သူတို႔ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့

ဥပမာ အဆင့္အျမင့္ဆုံး အိုဘားမားေတာင္ သတ္ဖို႔လူငွားရင္ ဘတ္ ၄၂၀၀၀ ပဲေပးရတယ္။ ဘတ္ ၄၂၀၀၀ ေပးရင္ သတ္ရဲတဲ့သူေတြ ရွိတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။ ဦးေအာင္မင္းဆိုရင္ေတာ့ ဘတ္ ၁၀၀၀၀ ေတာ့ တန္ေၾကးရွိမယ္လို႔ ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မစိုးရိမ္ဘူး။ ပထမဆုံး ေကအင္ယူနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ ဘန္ေကာက္ကေန မဲေဆာက္ကို ၆ နာရီပဲ ကားေမာင္းရတဲ့ခရီးက ေရႀကီးေနလို႔ ေရလြတ္တဲ့ ေတာင္ေပၚလမ္းေတြက ေမာင္းရင္းနဲ႔ ၁၃ နာရီ ေမာင္းရတယ္။ ကခ်င္ဘက္ကို သြားေတာ့လည္း ပထမလြယ္ဂ်ယ္မွာ ေတြ႕မယ္ ဆိုေပမယ့္ မုိင္းဂ်ာရန္ အထိေခၚတယ္။ လုိက္သြားတယ္။ ဒီလိုပဲ စြန္႔စြန္႔စားစားသြားရတာပဲ။

အင္အားႀကီးတဲ့ တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕တစ္ဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့ ေကအင္ယူနဲ႔ ႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္အတြင္း ပထမဆုံးအႀကိမ္ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္တာ ေတြ႕ရတယ္။ တျခား အင္အားႀကီး တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕ျဖစ္တဲ့ ေကအုိင္ေအနဲ႔ေတာ့ အေျခအေနက မထူးေသးဘူး။ ဒီအဖဲြ႕ႀကီးႏွစ္ဖဲြ႕နဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတဲ့အခါ ႀကဳံရတဲ့အေတြ႕အႀကံဳက ဘာျဖစ္မလဲ။

ေကအင္န္ယူက ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေလာက္ အစိုးရအဖဲြ႕နဲ႔ ထိေတြ႕မႈ လုံး၀မရွိဘဲနဲ႔ အထင္လဲြေနတယ္။ ယုံၾကည္မႈကင္းမဲ့ေနတယ္။ ထိေတြ႕ဆက္ဆံ တဲ့ အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးတဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကုိယုံလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ေလာက္ထိ ေျပာလဲဆိုေတာ့ ထမင္းစားတဲ့အခါမွာ ခင္ဗ်ားတို႔မစားနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္အရင္စားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မေသေတာ့မွ ခင္ဗ်ားတို႔စား။ သူတို႔အဖဲြ႕က ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာတာရွိတယ္။ ဦးေအာင္မင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘက္ကေတာ့ ကတိတည္မယ္ေနာ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ စစ္တပ္က ကတိမတည္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပစ္မေျပာနဲ႔။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျပန္ပ်က္ႏုိင္ တယ္ လို႔ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျပာတယ္။ မွန္တဲ့ဘက္က ရပ္တည္မယ္။ မွန္တဲ့ဘက္က ၀င္ကူမယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္တဲ့အခါမွာ အခ်က္ေျခာက္ခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီရမယ္။

နံပါတ္တစ္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္တဲ့ သမၼတႀကီးကိုယ္တုိင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုိလားရမယ္။

နံပါတ္ႏွစ္ လက္နက္ကိုင္ တဲ့ တုိင္းရင္းသားေတြ ကိုယ္တုိင္ ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုိလားရမယ္။

နံပါတ္သုံး တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ တကယ္ထိေတြ႕ ဆက္ဆံေနတဲ့ တပ္မေတာ္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုိလားရမယ္။

နံပါတ္ေလး ျပည္သူျပည္သား သန္း ၆၀ လုံးကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လုိလားရမယ္။ ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္က အားလုံးမွာ တာ၀န္ရွိတယ္။

နံပါတ္ငါး ႏုိင္ငံတကာကလည္း ေထာက္ခံအားေပးဖို႔ လိုအပ္တယ္။

နံပါတ္ေျခာက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဖို႔ ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ ပေလယာေတြေကာင္းဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။

ဒီအခ်က္ ေျခာက္ခ်က္နဲ႔ကိုက္ညီမွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရတာ။ အခုခ်ိန္က ဒီအခ်က္ေျခာက္ခ်က္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္က အေကာင္းအခါ ျဖစ္တယ္။ ကခ်င္က တပ္မေတာ္အစိုးရ လက္ထက္ထဲက ပါလာတဲ့ ျပႆနာျဖစ္တယ္။ ျပႆနာကို သုံးသပ္တဲ့အခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကရင္ကိုကိုင္ တယ္။ ကယားကိုကိုင္တယ္။ မြန္ကိုကိုင္တယ္။ သုညကေနစရတာ။ သုညကေနတစ္။ တစ္ကေနႏွစ္။ ႏွစ္ကေနသုံး၊ ေလး စသည္ျဖင့္။ ကခ်င္ကိစၥ ကို တာ၀န္ယူရတဲ့အခါ က်ေတာ့ သုညကေန စရတာမဟုတ္ဘူး။ အႏုတ္ေလးကေန စရတာ။ အႏုတ္ေလးကေန အႏုတ္သုံးကို ဆဲြတင္။ အႏုတ္သုံး ကေန အႏုတ္ႏွစ္ကိုဆဲြတင္။ အခုဆို အႏုတ္တစ္ေလာက္ကို ေရာက္လာၿပီ။ မူလအေျခအေနကို မေရာက္ေသးဘူးေနာ္။ မူလအေျခအေနကို ေရာက္ဖို႔က အပစ္အခတ္ရပ္စဲေရး အဓိကလုိပါတယ္။ အပစ္အခတ္ရပ္စဲဖို႔လည္း တပ္ေတြက ေရာေထြးေနတယ္။ ဒီဘက္က တပ္မေတာ္ကလည္း ေရွ႕ကိုေက်ာ္ေနတယ္။ သူတုိ႔တပ္ေတြကလည္း ဒီဘက္ကိုေက်ာ္ေနတယ္။ ဒီဘက္တပ္ေတြကလည္း သူတုို႔နယ္ေျမထဲကို ရိကၡာပို႔ရမယ္။

ေနမေကာင္းတဲ့ လူနာေတြသြားေခၚရမယ္။ အဲဒီအခါမွာ ၾကားကျဖတ္ဆဲြတာေပါ့။ သူတို႔ဘက္ကလူေတြကလည္း ဒီဘက္ကိုေက်ာ္ေနေတာ့ ရိကၡာပို႔တာတို႔၊ ဆက္ေၾကးေကာက္တာတို႔မွာ တပ္ကတုိက္တာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးမႈ ဘာသာရပ္မွာ တပ္ေတြက ေနာက္ျပန္ဆုတ္ရမယ္။ ဘယ္ေလာက္ထိ ဆုတ္ရမလဲဆိုေတာ့ ငါးကီလိုမီတာအထိ ဆုတ္ရမယ္။ ငါးကီလိုမီတာဆုိတာ လက္နက္ ငယ္တစ္ကမ္း။ သုံးႀကိမ္အလြတ္သေဘာေဆြးေႏြးၿပီး အခုေဆြးေႏြးမယ့္အႀကိမ္က တပ္ေတြေရႊ႕ဖို႔ကိစၥပဲ။ တပ္ေတြ သူ႔ေနရာသူ ေရာက္သြားရင္ တုိက္ပဲြမျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အဲဒီက်မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ကို သြားရမယ္။ အခုေဆြးေႏြးမွာက သုညအဆင့္ကို ေရာက္ေအာင္ လုပ္မယ့္ေဆြးေႏြးပဲြပဲ။

တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕အခ်ဳိ႕က ေျပာတာရွိပါတယ္။ အစိုးရရဲ႕ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဖာ္ေဆာင္ေရးအဖဲြ႕နဲ႔ တပ္မေတာ္က အတုိင္အေဖာက္ မညီဘူး။ ဥပမာေကအုိင္အိုနဲ႔ ေကအုိင္ေအနဲ႔ ဦးတို႔က ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တစ္ဖက္ကလည္း စစ္တုိက္တာမရပ္ဘူး။ ဒါနဲ႔ပတ္ သက္ၿပီး ဘာမ်ားမွတ္ခ်က္ေပးခ်င္လဲ။

တပ္ေတြက သိပ္႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့အခါမွာ တပ္မွာက Never Say Sorry ။ မွားပစ္ၿပီးမွ၊ လူေသၿပီးမွ ေဆာရီးေျပာလို႔မရဘူး။ ဟိုဘက္ကလည္း ေဆာရီးလို႔ မေျပာဘူး။ ဦးေအာင္ခ်မွာ။ ဒီလို႐ႈပ္ေထြးေနတဲ့ ကာလမွာျဖစ္တာ။ ဒါကို အခ်ိန္နဲ႔ ကုစားရမယ္။

အခု ေကအုိင္အုိ၊ ေကအုိင္ေအနဲ႔ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးတ့ဲအခါမွာ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ယုံၾကည္မႈဘယ္ေလာက္ရွိလဲ။

ယုံၾကည္မႈအျပည့္ပဲ။

ယူအင္န္အက္ဖ္စီ (တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ား ဖက္ဒရယ္ေကာင္စီ)နဲ႔ ဘယ္ေတာ့ေဆြးေႏြးမွာပါလဲ။

ဒီဇင္ဘာလ ၃၁ ရက္ပါ။

လက္ရွိၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆာင္ရြက္တဲ့အခါမွာ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ အဖဲြ႕ေတြကိုပဲ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးၿပီး သေဘာတူညီခ်က္ ရေအာင္ လုပ္ေန တယ္။ အဲဒီေဒသေတြမွာရွိတဲ့ တိုင္းရင္းသားျပည္သူေတြရဲ႕အသံကို နားမေထာင္ဘူးလို႔ ေျပာတာရွိပါတယ္။ ျပည္သူေတြမပါဘဲနဲ႔ ထာ၀ရ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး မရႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတဲ့အေပၚမွာ ဘာမ်ားမွတ္ခ်က္ေပးခ်င္ပါလဲ။

ဘယ္ႏုိင္ငံမွာမဆို ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လုပ္ငန္းစဥ္ေတြက လက္နက္ကိုင္ႏွစ္ဖဲြ႕ခ်င္းပဲ ေဆြးေႏြးတာပဲ။ ေနာက္ပိုင္းက်မွ ျပည္သူလူထုေတြ ႏုိင္ငံတကာက ေစာင့္ၾကည့္တဲ့သူေတြပါမယ္။ ျပည္သူေတြအခန္းက႑လာမယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာအေရးႀကီးဆုံးက ျပည္သူလူထုပဲ။ သန္း ၆၀ ရွိတဲ့ ျပည္သူလူထုက လက္မခံရင္ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕လည္း ရပ္တည္လို႔မရဘူး။ အစိုးရလည္း ရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ဘယ္သူမွရပ္တည္လို႔မရဘူး။ ေနာက္ဆုံး အဆုံးအျဖတ္က ျပည္သူလူထုပဲ။

တုိင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕ေတြအားလုံး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအက်ဳိးေဆာင္ေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးပါတီေတြ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြ၊ အစိုးရ စတဲ့ သက္ဆုိင္သူ အားလုံးပါ၀င္တဲ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးမႈကို လႊတ္ေတာ္မွာက်င္းပၿပီး ထာ၀ရၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္ စုေပါင္းေဆြးေႏြးၿပီး အေျဖရွာ လက္မွတ္ထိုးမယ္လို႔ ရည္မွန္းထားေၾကာင္း သိရပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို ဘယ္ေတာ့ေရာက္မယ္လို႔ ခန္႔မွန္းလဲ။

၂၀၁၅ မွာ ေနာက္ေရြးေကာက္ပဲြလာမယ္။ ေနာက္ေရြးေကာက္ပဲြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္ပါႏုိင္စရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး။ ၂၀၁၅ မတုိင္ခင္ ကၽြန္ေတာ္ရွိ တုန္း ၿပီးေအာင္လုပ္သြားမယ္။ သမၼတႀကီးလည္း ဒီလုိစိတ္မ်ဳိးပဲ။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Myanmar Express 

 

Posted in: သတင္း