ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏွင့္ ေ႐ွ႕ေနမ်ား

ကမာၻတည္သ၍ ျမန္မာတည္ရမည္။ ျမန္မာတည္သ၍ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ား ႐ွိေနမည္ဟု ထင္ရသည္။ ကမာၻ႕အၾကာ႐ွည္ဆံုး ျပည္တြင္းစစ္႐ွိေနသာ ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကလည္း ကမာၻ႕အၾကာ႐ွည္ဆံုး ေတြဆံုမႈဟုပင္ မွတ္ယူရမည္ထင္သည္။ ႏိုင္ငံတကာကေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္ ညိွရ ႏိႈင္းရ ခက္တဲ့သူေတြပဲဟု ထင္ၾကမည္လားမသိ။ ထင္စရာကလည္း ျဖစ္ေနၿပီ။

          ျပည္ေထာင္စု ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဖာ္ေဆာင္ေရးလုပ္ငန္းေကာ္မတီကို ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ေမလဆန္းတြင္ သမၼတ႐ုံးမွ ဒုတိယသမၼတဦးေဆာင္ကာ ဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ၎၏ေအာက္တြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံၿငိမ္းခ်မ္းေရးျပန္လည္ထူေထာင္ေရးဗဟိုဌာန     ( Myanmar Peace Center- MPC ) ကို ဖြဲ႕စည္းၿပီး ဝန္ႀကီး၊ဒုဝန္ႀကီး ၁၃ ဦးျဖင့္ ထပ္မံဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ ဝန္ႀကီးမ်ားအနက္ ဦးေအာင္မင္းသာ သမၼတ႐ုံးဝန္ႀကီးျဖစ္၍ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ႏိုင္သည္။ က်န္သူေတြက ပံ့ပိုးမႈသာေပးႏိုင္သည္။ ဦးေအာင္မင္း၏ ထၾကြလံု႕လေၾကာင့္လည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲမ်ားကို လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႕အစည္းမ်ား ေရာက္လာၾက သည္ဆိုက မွားအံ့မထင္။ MPC တြင္ ေျမျပင္လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ရန္ ပညာ႐ွင္မ်ားကို သမၼတႀကီးက ခန္႔ထားေပးခဲ့သည္။ ဦးေအာင္မင္းက ထိုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ နီးနီးကပ္ကပ္ထိေတြ႕စီမံေဆာင္ရြက္သည္။ ထိုသူေတြကလည္း ကၽြမ္းက်င္ပညာ႐ွင္ပီသစြာ ေဆာင္႐ြက္ၾကသည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးခရီးကား မေဝးလွ။

          သို႕ေသာ္ ေရာက္ကားမေရာက္ေသး။ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ ၁၆ ဖြဲ႕ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးခဲ့ရာ ၁၄ ဖြဲ႕မွာ အပစ္အခတ္ရပ္စဲေသာအဆင့္သို႔ေရာက္ေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးရန္က်န္သည္။   ၂ ဖြဲ႕ကေတာ့ ေဆြးေႏြးဆဲ အဆင့္ ျဖစ္သည္။ KIO ႏွင့္ TNLA ကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲသို႔တက္ေသာ္လည္း အပစ္အခတ္က ရပ္မထားေပ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲက တိုးတက္မလာခဲ့။ စစ္ေျမျပင္တြင္ ေသဆံုးထိခိုက္ဒဏ္ရာရေသာ ႏွစ္ဖက္္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြသာမ်ားလာခဲ့သည္။ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားႏွင့္ မုဆိုးမမ်ားသာ တိုးတက္လာခဲ့သည္။ KIA ကို အျပဳတ္ တိုက္ရမလားဆိုေတာ့လည္း စကားဝိုင္းေဆြးေႏြးပြဲ ေရာက္ေနၿပီမို႕ သမၼတႀကီးက မတိုက္ေစခ်င္။ စကားဝိုင္းအတိုင္းသာ သြားေစခ်င္သည္။ ဒီအတြက္ ပညာ႐ွင္ေတြ ခန္႔ေပးထားသည့္ သမၼတႀကီးက တာဝန္ေက်ၿပီ။

          ဒါဆိုဘယ္သူ တာဝန္မေက်တုန္း။ ကာခ်ဳပ္လား၊ ဦးေအာင္မင္းလား။ ဒါလည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ကာခ်ဳပ္က သမၼတႀကီးက ရပ္ဆိုလို႔ လိုင္ဇာကို လက္တစ္ကမ္းအလိုမွာ ထိုးစစ္ရပ္လိုက္သည္။ အသက္ေပးၿပီး တိုက္ထားတဲ့ အစိုးရ တပ္သားေတြဘက္က အံႀကိတ္သံေတြၾကားလိုက္ရသည္။ ဦးေအာင္မင္းကလည္း အိမ္ေရာင္းၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ေနသည္။ သူ႕ကိုယ္က်ိဳးထဲကေတာင္ပါေနၿပီ။ သူေဆြးေႏြးခဲ့လို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ခရီးအေတာ္ေရာက္ေနၿပီ။ ဒါဆို နာမည္ေက်ာ္ ဦးေအာင္ေသာင္းကေရာ ဘာလုပ္ေနပါလိမ့္။ ဦးေအာင္ေသာင္းလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့ဖူးသည္။ သူက အစိုးရဝန္ႀကီးမဟုတ္၊ လႊတ္ေတာ္ဘက္က ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရအတြက္ လုပ္ေပးသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကမာၻ႔အျမန္ဆံုး အင္တာနက္လိုင္းမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးသူ ဦးသိန္းေဇာ္ကလည္း SSA (ဝမ္ဟိုင္း) ႏွင့္ မိုင္းလားကို ခ်ဳပ္ေပးထားသည္။ ဝန္ႀကီးဦးစိုးသိမ္းကေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ျမန္ျမန္ရေအာင္ ကားအသစ္ေတြ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ေတြကို စီစဥ္ေပးထားေလသည္။

ပညာ႐ွင္ေတြဘက္ၾကည့္ပါက ပညာ႐ွင္ထဲတြင္ ဦးညိဳအုန္းျမင့္လို တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြေရာ၊ ျပည္ပ NGO ေတြႏွင့္ေရာႏွံ႔စပ္သူေတြ႐ိွသည္။ သူက နယ္နယ္ရရမဟုတ္။ နအဖ ေခတ္က ျပည္ပအေျခစိုက္ NLD-LA ၏ အႀကီးအကဲ တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာေဇာ္မင္းဦးလို အေမရိကန္ဒုသမၼတႏွင့္ လက္တြဲလုပ္ခဲ့တဲ့ ပဋိပကၡမ်ားစီစစ္ေရးႏွင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်မွတ္ေရးပါရဂူေတြ႐ွိသည္။ နအဖေခတ္က  ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အေမရိကန္၏ မူဝါဒေတြ ခ်မွတ္ရာတြင္ အဓိကအခန္းမွ ပါဝင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ အေမရိကန္စစ္တပ္တြင္လည္း ညႊန္မွဴးအထိလုပ္ဖူးသည္။ အာဖဂန္အေရးလည္း ပါဝင္ခဲ့သူပညာ႐ွင္ျဖစ္သည္။ ဦးေအာင္ႏိုင္ဦးလို DDR ေခၚ တပ္မ်ားဖ်က္သိမ္းေရး။ လက္နက္ ျဖဳတ္သိမ္းေရး၊ ျပန္လည္ေနရာ ခ်ထားေရး ကၽြမ္းက်င္သူ၊ ျပည္သူ႕ေရးရာစီမံခန္႔ခြဲမႈပါရဂူေတြ႐ွိသည္။ သူက ျမန္မာႏိုင္ငံလံုး ဆိုင္ရာ ဒီမိုကရက္တစ္ တပ္ဦးတြင္ပါဝင္ဦးေဆာင္ခဲ့သူျဖစ္သည္။

 ေဒါက္တာဆလိုင္းငြန္က်ံဳးလ်န္လို ဥပေဒပါေမာကၡေတြ ပါသည္။ ဦးတင္ေအာင္မိုးလို ေဆြးေႏြးပြဲမ်ား စီစဥ္က်င္းပမႈ ႏိုင္ငံတကာအေတြ႔အႀကံဳႀကီးသူေတြပါသည္။ ထို႔ျပင္ နအဖ လက္ထက္ ျပည္တြင္းတြင္ ေနရာေကာင္းေကာင္းရခဲ့ေသာ ဦးလွေမာင္ေ႐ႊတို႔၊ ဦးတင္ေမာင္သန္းတို႔လို UMFCCI က သူေ႒းေတြပါသည္။ ေဒါက္တာေက်ာ္ရင္လိႈင္၊ ေဒါက္တာသန္႔ျမင့္ဦးတို႔လို အေျပာေကာင္း၊ အေဟာေကာင္း ထက္ျမက္သည့္ ပညာ႐ွိေတြပါသည္။ ပညာ႐ွင္အဖြဲ႕တြင္ နအဖကို ေတာ္လွန္ခဲ့သူ၊ ျမန္မာျပည္တ႐ုတ္လက္ထဲက်ေအာင္ စီးပြားေရး ပိတ္ဆို႔ခဲ့သူ၊ နအဖ လက္ထက္ေရာက္မွ ႀကီးပြားသူ၊ နအဖကို ေဝဖန္ရင္း ပါရဂူက်မ္းရသြားသူ စသည္ျဖင့္ ပညာ႐ွင္ေတြ စံုလွသည္။ ႏိုင္ငံတကာ အလွဴ႐ွင္အဖြဲ႕မ်ားထိ ေပါက္ေရာက္သူေတြလည္းပါသည္။

          ထိုအဖြဲ႕က ပညာ႐ွင္ေတြသည္ ေျပာရလွ်င္ အစိုးရဘက္ေရာ၊ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားေရာ မ်က္ခံုးေမႊးေပၚ စႀကၤန္ေလွ်ာက္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္သည္။ သမၼတႀကီးက ၾကားလူအျဖစ္ ထိုသူေတြကို ေ႐ွ႕ေနငွားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ကမာၻသိ ပုဂၢိဳလ္ေတြလည္းပါသည္။ UN ကိုအိပ္ကပ္ထဲထည့္ႏိုင္သူေတြလဲပါသည္။ ထိုေ႐ွ႕ေနအဖြဲ႕က ႏွစ္ဖက္လံုးအတြက္ ဝင္ဆံ့သည္။ အေၾကာင္းလည္းသိသည္။ ႏိုင္ငံတကာ အေတြ႔အႀကံဳလည္း႐ွိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အစိုးရဘက္မွ လိုအပ္သည္ကို ပံ့ပိုးေစ၍ ေျမျပင္တြင္ သူတို႔က လုပ္ငန္းမ်ားေဆာင္႐ြက္ေပးၾကသည္။ သမၼတကလည္း အခြင့္အေရး ေပးသည္။ ဦးစိုးသိန္းကလည္း ကားေတြေပးသည္။ ဦးေအာင္မင္းကလည္း အိမ္ေရာင္းေပးသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဒီမိုကေရစီႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႐ွင္သန္ေစလိုေသာ အေနာက္ဥေရာပႏိုင္ငံေတြကလည္းေထာက္ပ့ံေပးသည္။ အထူးသျဖင့္ ေနာ္ေ၀မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအလွဴရွင္အဖဲြ႕၏ အေထာက္အပံ့ကို ေကာင္းေကာင္းရရွိသည္။ ေဆြးေႏြးပြဲတိုင္း ႏိုင္ငံေတာ္မွ ေငြေၾကး အေျမာက္အမ်ားအကုန္ခံကာ ျပည္သူ႕ဘ႑ာေငြမ်ားမွ က်ခံလည္းေဆာင္႐ြက္ေပးသည္။

          တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္မ်ားဘက္မွ လိုင္ဇာညီလာခံတြင္ NCCT ကိုဖြဲ႕စည္းခဲ့သည္။ တစ္ဖြဲ႕ခ်င္းမဟုတ္ေတာ့။ စုေပါင္းအဖြဲ႕ျဖင့္ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရႏွင့္ေဆြးေႏြးမည္။ KNUလို တိုင္းရင္းသားမ်ားဘက္ကလည္း ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လိုခ်င္သည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုက္လာသည္မွာ အက်ိဳးမ႐ွိဘဲ ျပည္သူသာနစ္နာၿပီး တိုင္းျပည္ဒုကၡေရာက္သည္ကို သေဘာေပါက္သည္။ NCCT ႏွင့္အစိုးရအဖြဲ႕ ေဆြးေႏြးတာ ၉ ႀကိမ္႐ွိၿပီျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေ႐ြ႕ကားေႏွးလွသည္။ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္အဖဲြ႕မ်ားတြင္ KIA လို အခြင့္သာပါက ျပည္ေထာင္စုမွ ခဲြထြက္မည့္သူေတြလည္းရွိသည္။ ဗိုလ္မွဴးႀကီး ခြန္ဥကၠာလို ၀ မရွိဘဲ ဝိ လုပ္ခ်င္သူေတြရွိသည္။ UWSA ႏွင့္ မိုင္းလားအဖဲြ႕လို မီးစင္ၾကည့္ကမည့္သူေတြ ရွိသည္။ KIA တစ္ဖြဲ႕ပင္ ၁၅ ႀကိမ္ ေဆြးေႏြးၿပီးေခ်ၿပီ။ 

           သို႔ေသာ္ ယမ္းေငြ႕ကားမျပယ္။ ထို႔ျပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဂြမ္ေမာ္က အေမရိကန္မွျပန္လာၿပီး ကခ်င္လူထုက လြတ္လပ္တဲ့သမၼတႏိုင္ငံထူေထာင္လိုေၾကာင္း ေျပာသံထြက္လာသည္။ MPC က တုန္႔ျပန္မႈ မသိရေသး။ ကခ်င္ေျမက ျမန္မာ ျပည္ေျမပံုမွ ေပ်ာက္လုလု ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒိုင္ယာေလာ့ခ္သမားေတြက လာမည့္ေဆြးေႏြးပြဲအတြက္ အရက္ပုလင္း ဝယ္ေကာင္းတုန္းပင္။ ေဆြးေႏြးပြဲေတြကို စရိတ္ေသာက္ေသာက္လဲ အကုန္ခံလုပ္ေနေသာ္လည္း အေျခအေနသိသိသာသာ တိုးတက္မလာဘဲ စုေပါင္းအရက္ေသာက္ စားပဲြႀကီးလုပ္ၿပီး ျပန္သြားသည္က မ်ားေနသည္။ ႏိုင္ငံဘ႑ာေငြ ျပည္သူ႕အသံုးစရိတ္ေတြျဖင့္ ေသာက္စားမူးယစ္ေပ်ာ္ပါးလိုက္ၾကသည္။ MPC ႐ုံးအဖြဲ႕ကလူေတြသာ ခ်မ္းသာလာၾကသည္။ ပါမစ္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ရလာသည္။ ကခ်င္ျပည္နယ္မွာေတာ့ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ေနဆဲ၊ ႏွစ္ဖက္စစ္သားေတြ ေသေနဆဲ၊ ေဆးဝါးျပတ္လပ္ေနတဲ့ လူနာေတြ႐ွိေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။

          ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလိုခ်င္ေသာ လက္နက္ကိုင္တိုင္းရင္းသားမ်ားႏွင့္ ၎တို႔ႏွင့္လက္ေတြ႕ရင္ဆိုင္ေနသာ အစိုးရတပ္ႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေဆြးေႏြးသင့္သည္။ ၿပီးခဲ့ေသာ ရန္ကုန္ေဆြးေႏြးပြဲတုန္းက အစိုးရစစ္တပ္က ထိပ္တန္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ တက္ေတာ့ ကိစၥေတာ္ေတာ္ျပတ္သည္။ ႏွစ္ဖက္ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေဆြးေႏြးႏိုင္တာေတြ႕ရသည္။ ၾကားပြဲစား ေ႐ွ႕ေနေတြနွင့္ မၿပီးတာေတြ ၿပီးကုန္သည္။ ဒီအတိုင္းဆက္သြားရင္ အေျဖတစ္ခုထြက္ႏိုင္သည္။ ပဋိပကၡသည္ ေဆြးေႏြးပြဲမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ႏိုင္က အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုးနည္းကေတာ့ အင္အားသံုးေျဖ႐ွင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အီေရာအီေရာလုပ္ေနျခင္းထက္ ျပတ္သားတဲ့ အေျဖထြက္ဖို႔လိုသည္။ ကမာၻတည္သ၍ က်င္းပေနမည့္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲကေတာ့ မျဖစ္ေခ်။ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြပြဲအဆင့္ျပတ္ဖို႕လိုသည္။ အစိုးရသက္တမ္းမကုန္မီ ၆ လမတိုင္မီ ျပတ္သင့္သည္။ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေရးကလည္း ေ႐ြးေကာက္ပြဲမတိုင္မီ ၆ လဟုအခ်ိန္ကန္႔သတ္ေပးထားသည္။ ေတာ္ၾကာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြ အေျခခံဥပေဒအေပၚ မေဆြးေႏြးရ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။

          အခုလို အခ်ိန္ဆြဲေနျခင္းက ပံုျပင္တစ္ခုကို သတိရမိသည္။ စစ္တပ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြ တိုင္းရင္းသားေတြႏွင့္ ထိပ္တိုက္ေဆြးေႏြးေတာ့ အျမန္ၿပီးစရာေတြ ျဖစ္လာ၍ ေ႐ွ႕ေနသားအဖပံုျပင္ကို သတိရမိျခင္းျဖစ္သည္။ ေ႐ွ႕ေန ေပါက္စေလးက သူ႕အေဖေ႐ွ႕ေနႀကီးကို အေဖေရသားေတာ့ အေဖ့လက္ထက္ကမျပတ္တဲ့ တရားမမႈႀကီးကို သားဒီေန႕ပဲ အျပတ္ျဖတ္ခဲ့ လိုက္တယ္တဲ့။ သူ႕အေဖက သူ႕သားကို ခ်ီးက်ဴးျခင္းမျပဳဘဲ မင္းေတာ္ေတာ္မိုက္တဲ့ ေကာင္ပါလားကြာ ဒီအမႈႏွင့္မင္းကို ဘြဲ႕ရေအာင္ ေက်ာင္းထားခဲ့တာကြ၊ မင္းဒီအဆင့္အထိေရာက္ေအာင္ ဒီအမႈကရတဲ့ ေ႐ွ႕ေနခႏွင့္ လုပ္ေပးခဲ့တာတဲ့။ ခုလည္း MPC က ႐ုံးအဖြဲ႕ေတြ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြကို အဲလိုေျပာမလား မသိဘူး ေတြးမိပါသည္။ ဘာေျပာေျပာ ဦးေအာင္မင္းကေတာ့ ေက်းဇူးတင္မွာပါ။ သူေနာက္ထပ္အိမ္တစ္လံုး မေရာင္းရေတာ့၍ ျဖစ္ပါသည္။

      ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ၏ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးျဖစ္စဥ္ကိုၾကည့္ၿပီး ညိွရႏိႈင္းရခက္တယ္လို႕ ႏိုင္ငံတကာက မထင္သင့္ေပ။ ဘယ္ေလာက္ ညိွတတ္တယ္ဆိုတာ MPC ႐ုံးအဖြဲ႕ရဲ႕ ႀကီးပြားမႈကို ၾကည့္ရင္သိႏိုင္ပါသည္။ MPC ႐ုံးအဖြဲ႕က ပညာ႐ွင္ေတြ ဘယ္ေလာက္ ေတာ္တယ္ဆိုတာ ခုေလာက္ဆို လုပ္ငန္းေကာ္မတီက ၅၂ ဦးေသာ အစိုးရမင္းမ်ား သေဘာေပါက္ ေလာက္ပါသည္။ ပြဲစားမလို ပိုင္႐ွင္ကိုယ္တိုင္ေရာင္းမည္ဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးေတြ႕ရင္း သတိရလို႕ ေရးမိတဲ့စာေလးပါ။  ပြဲစားကတစ္ဆင့္ ဆိုေတာ့ ပိုၾကာၿပီး ပိုကုန္သလားလို႕ပါ။

ဖိုးစည္

Posted in: ေဆာင္းပါး