ခင္ေမာင္ညိဳ (ေဘာဂေဗဒ)
အစိုးရရဲ႕အသံုးစရိတ္ေတြ ဘာလို႔ သံုးစြဲေနရသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို သံုးစြဲစရာအေၾကာင္း ေပၚေပါက္လာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ၿပီး ပထမဆံုးေျဖရမွာျဖစ္တယ္။
ဥပမာ ျပည္တြင္းမွာ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္တာေတြ မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ျပည္ပအႏရာယ္ေတြမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္၊ မ်ဳိးမွာ စစ္ေရးအသံုးစရိတ္ေတြ မ်ားေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္တြင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ႏုိင္ၿပီး ျပည္ပအႏရာယ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ သံုးဖို႔ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ ပုဂလိက က႑ကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ေခတ္က ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ဌာနေတြ နယ္ပယ္ေတြမွာ စြမ္းအားေတြ ဝန္ထမ္းအင္အားေတြ အမ်ားႀကီးသံုးခဲ့ရေပမယ့္ ပုဂလိကက႑ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို အားေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ပုဂလိက က႑ လုပ္လို႔ကိုင္လို႔ အဆင္ေျပေအာင္ အေထာက္အကူေပး၊ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေငြအား၊ လူအား ပိုသံုးဖို႔ လိုလာပါမယ္။
အဲသလိုပါပဲ။ လံုၿခံဳေရးအတြက္ အေျခခံသံုးစြဲထားတဲ့၊ သံုးစြဲမႈ ပံုစံနဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ ျမင့္မားေရး၊ စီးပြားဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္ သံုးစြဲတဲ့ ပံုစံခ်င္းတူမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိန္တုန္းကဆို စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြ တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက ေငြလံုးေငြရင္း အသံုးစရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္အက်ခံခဲ့ရတယ္။ အခုလို ပုဂလိက က႑ အေရးပါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုတုန္းကလို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ေငြလံုးေငြရင္း အမ်ားႀကီး သံုးဖို႔ လိုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အရႈံးျပလို႔ က်ခံေနရတာေတြ၊ သာမန္အသံုးစရိတ္ေတြလဲ သိသိသာသာ ေလ်ာ့ပါးႏုိင္ပါတယ္။
ဒုတိယ စဥ္းစားစရာ ေမးခြန္းကေတာ့ ဘာအတြက္သံုးမွာလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ လိုအပ္ေနသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ေမးဖို႔လိုတာက လိုအပ္တာလား၊ လိုခ်င္တာလားဆိုတာပါ။ လိုခ်င္တာေတြကေတာ့ အေတာမသတ္ႏုိင္တာမို႔ ဘယ္ေနရာေတြ ဘယ္သူေတြ လိုအပ္သလဲဆိုတာ ေမးရတာပါ။
ဘာအတြက္သံုးမွာလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ လိုအပ္ေနသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေတာ့ ေစ်းကြက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ရွိတဲ့ေနရာေတြမွာလိ႔ု လြယ္လြယ္ေျဖႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းကြက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ ဆိုတာကလဲ ပံုသဏာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ရွိေနႏုိင္တာပါ။
ဒီအျပင္ ခါတိုင္းေဘာဂေဗဒနယ္ပယ္မွာ ေမးေနက်ျဖစ္တဲ့ အေျခခံေမးခြန္းေတြကို ေမးၾကည့္၊ ေျဖၾကည့္ဖို႔လဲ လိုလာပါတယ္။ အဲဒါေတြက အစိုးရ(သို႔)ျပည္သူပုိင္က႑က ဘာေတြ ထုတ္လုပ္ၾကမွာလဲ..၊ အမ်ားျပည္သူသံုးဖို႔ အတြက္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ဝန္ေဆာင္မႈေတြလား..၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ကက္ဆက္ေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြလို၊ ပုဂလိကအသံုးအေဆာင္ေတြ၊ တစ္ကိုယ္ရည္ အသုံးအေဆာင္ေတြလား..၊ လက္ရွိ ေငြအား၊ လူအား၊ နည္းပညာေတြနဲ႕ အမ်ားျပည္သူသံုးဖို႔က ဘယ္အခ်ဳိး၊ ပုဂလိကသံုးႏုိင္ဖို႔က ဘယ္အခ်ိဳး ထုတ္လုပ္ၾကမွာလဲ..၊ အမ်ားျပည္သူသံုးဖို႔အတြက္ ဦးစားေပးထုတ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပုဂလိက သံုးစြဲစရာေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး ထုတ္လုပ္ရမွာပါ။ ဒီေနရာမွာလဲ ျဖစ္ခ်င္၊ လုိခ်င္သေလာက္ မထုတ္လုပ္ႏုိင္တာ၊ စြမ္းအားရွိသေလာက္ မထုတ္လုပ္ႏုိင္တာဆိုတဲ့ အပိုအလိုေတြ ရွိေနမွာပါ။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အမ်ားျပည္သူသံုးဖို႔ေရာ တစ္ဦးခ်င္း သံုးဖို႔ေရာ၊ အျပည့္အဝ ထုတ္လုပ္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ လက္ေတြ႕မက်ပါဘူး။
ဒုတိယေမးခြန္းက ဘယ္လိုထုတ္လုပ္ၾကမွာလဲ..၊ ပုဂလိကက ထုတ္လုပ္မွာလား..၊ အစိုးရ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္သူပိုင္က႑က ထုတ္လုပ္အရင္းအႏွီးမ်ားမ်ား သံုးၿပီး ထုတ္လုပ္မွာလား..၊ လုပ္အားမ်ားမ်ား သံုးၿပီး ထုတ္လုပ္မွာလား..၊ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ မ်ားေနတဲ့ေနရာ၊ မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္ဆို လုပ္အား မ်ားမ်ားသုံးတတ္ၾကေပမယ့္ ေခတ္မီတဲ့နည္းပညာေတြ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္းအႏွီးမ်ားမ်ားသံုးရပါမယ္။
ဒီေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္သံုးမွာလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက အေရးတႀကီးျဖစ္လာပါၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေရးကို ဘယ္ေလာက္ဦးစားေပးမွာလဲ..၊ ေက်ာက္မီးေသြးသံုးမွာလား..၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္လား..၊ လူအမ်ားၾကား နာမည္ပ်က္ေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ အထိအခိုက္ အဆံုးအရံႈး အသက္သာဆံုးျဖစ္မယ့္ အဏုျမဴလား၊ အခုခ်ိန္ထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ မသံုးႏုိင္ေသးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေတြ၊ ေလရဟတ္ေတြလား..၊
ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုက ဘယ္သူ႔အတြက္ ထုတ္လုပ္မွာလဲ..၊ ဝင္ေငြခြဲေဝျဖန္႕ျဖဴးပံုေတြက မတူညီ၊ ဝင္ေငြ အနိမ့္အျမင့္ ကြာျခားမႈေတြ ရွိေနေလေတာ့ အစိုးရက အခြန္ေကာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူူမႈဖူလံုေရးလုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အုပ္စုအမ်ဳိးမ်ဳိးေပၚမွာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈေတြ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔စံေငြသံုးစြဲႏုိင္မႈအေပၚ ဂယက္ရိုက္ခတ္မႈရွိပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ အမ်ားျပည္သူ သံုးဖို႔ ကုန္စည္ႏွင့္ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ထုတ္လုပ္ရာမွာ အက်ဳိးရွိတဲ့ အုပ္စုေတြရွိသလို၊ အက်ဳိးမဲ့သြားတဲ့ အုပ္စုေတြလဲရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ ထုတ္ကုန္တစ္ခုကို ျပည္သူပိုင္က႑က ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ စားသံုးသူေတြ ေစ်း သက္သက္သာသာနဲ႕ အသံုးျပဳႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီကုန္စည္ကို မူလက လက္ဝါးႀကီးအုပ္ၿပီး ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနသူေတြအတြက္ေတာ့ ထိခိုက္ဆံုးရႈံးမႈရွိႏုိင္ပါတယ္။
က်န္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုက ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ၾကမွာလဲ..၊ ျပည္သူပိုင္လုပ္ငန္းေတြမွာ စုေပါင္းၿပီးဆုံးျဖတ္ၾက၊ ေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဥပမာ တရားဥပေဒရဲ႕ပံုစံေတြ၊ စစ္ေရး အသံုးစရိတ္ေတြ၊ အမ်ားျပည္သူသံုး အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ํ စုေပါင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ စားသံုးမႈနဲ႕ပတ္သက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြက ထုတ္လုပ္မႈနဲ႕ ပတ္သက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စားသံုးသူေတြ လိုအပ္တဲ့ပစည္းေတြကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြက ေသခ်ာေပါက္ ထုတ္လုပ္ေပးဖို႔ ေစ်းကြက္ ယႏရားက အလုပ္လုပ္ရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြဟာ အေတာ္ေလး ခက္ခဲ ရႈပ္ေထြးပါတယ္။
စုေပါင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ ပိုၿပီး ခက္ခဲပါတယ္။ ရႈပ္လဲရႈပ္ေထြးတယ္။ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာ၊ သေဘာတူသင့္ တူထိုက္တာေတြကိုေတာင္မွ၊ သေဘာမတူတာေတြ၊ သေဘာမတူ သူေတြရွိေနတာကို။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္း၊ ဦးစားေပးပံုခ်င္း၊ တန္ဖုိးထားပံုေတြခ်င္း ကလည္း မတူၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားျပည္သူသံုး ကုန္စည္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ စုေပါင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မိသားစု တစ္စုတည္းမွာေတာင္ သားကတစ္မ်ဳိး၊ အေဖကတစ္မ်ဳိး၊ ဇနီးနဲ႕ သမီးကတစ္မ်ဳိး ျဖစ္တတ္ေလေတာ့ စုေပါင္းဆံုးျဖတ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္လြယ္လွတာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေနရာမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အျမင္ခ်င္း ရႈေထာင့္ခ်င္း ကြာျခားတတ္တယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိဖို႔လိုပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ငါနဲ႕မတူ၊ ငါ့ရန္သူ သေဘာထားတတ္ၾက၊ ကိုယ့္ဘက္မပါရင္ သူ႔ဘက္လို႔ျမင္တတ္၊ ဘယ္ဘက္မွမလိုက္တဲ့သူကို ႏွစ္ဖက္စလံုးက ရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရတဲ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးမွာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီဆန္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာေတာ့ အမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ၊ ဆံုးျဖတ္မႈေတြ လုပ္ကို လုပ္ရပါမယ္။
ၿပီးေတာ့ ''အမ်ားျပည္သူရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ လုပ္ေနတာ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေကာင္းဖို႔၊ အမ်ားေကာင္းဖို႔လုပ္ေနတာ''ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို သတိထား ေရွာင္ရွားဖို႔လိုပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္တာမွ အမ်ားအက်ဳိး၊ သူလုပ္တာက အမ်ားအက်ဳိးမဟုတ္ဘူးလို႔ ဝါးလံုးရွည္နဲ႕ သိမ္းၿပီးရမ္းလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အမ်ားျပည္သူနဲ႕ သူေျပာတဲ့ အမ်ားျပည္သူဆိုတာ တူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ မူဝါဒေတြ မတူတဲ့အခါ၊ အက်ဳိးရွိတဲ့အုပ္စု၊ အက်ဳိးမရွိတဲ့အုပ္စုေတြရွိမယ္။ နည္းနည္းအက်ဳိးရွိတဲ့သူ၊ မ်ားမ်ား အက်ဳိးရွိတဲ့သူရွိမယ္။ မူဝါဒတစ္ခုခ်လိုက္ရင္ ဘယ္သူ႔အတြက္အက်ဳိးရွိမယ္၊ ဘယ္သူေတြ အက်ဳိးယုတ္မယ္ ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။
သာဓကတစ္ခုေျပာရရင္ ေျမလမ္းတစ္ခုကို ကတရာလမ္းအျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္ေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အားလံုးအက်ဳိးရွိတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူေတြအတြက္ အဆင္မေျပပါဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြလို ေစ်းေရာင္းၿပီး စီးပြားရွာရတဲ့သူေတြ အတြက္ အဆင္မေျပပါဘူး။
ဒီေတာ့ အစိုးရက ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ဒီအတြက္ ဘာေတြျပင္လာမလဲ၊ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာနည္းလမ္းေတြေရာ ရွိသလား၊ အစိုးရကအခုလို ဘာလို႔ ဆံုးျဖတ္ရသလဲ၊ ဘယ္လို ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ရသလဲဆိုတာ အဆင့္ဆင့္ စိစစ္သံုးသပ္ဖို႔ လိုလာပါတယ္။
အစိုးရရဲ႕အသံုးစရိတ္ေတြ ဘာလို႔ သံုးစြဲေနရသလဲဆိုတဲ့ေမးခြန္းကို သံုးစြဲစရာအေၾကာင္း ေပၚေပါက္လာတဲ့ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္ၿပီး ပထမဆံုးေျဖရမွာျဖစ္တယ္။
ဥပမာ ျပည္တြင္းမွာ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္တာေတြ မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္၊ ျပည္ပအႏရာယ္ေတြမ်ားေနတဲ့အခ်ိန္၊ မ်ဳိးမွာ စစ္ေရးအသံုးစရိတ္ေတြ မ်ားေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျပည္တြင္းမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တည္ေဆာက္ႏုိင္ၿပီး ျပည္ပအႏရာယ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ သံုးဖို႔ လိုမယ္ မထင္ပါဘူး။
ၿပီးေတာ့ ပုဂလိက က႑ကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ေခတ္က ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ဌာနေတြ နယ္ပယ္ေတြမွာ စြမ္းအားေတြ ဝန္ထမ္းအင္အားေတြ အမ်ားႀကီးသံုးခဲ့ရေပမယ့္ ပုဂလိကက႑ဖြံ႕ၿဖိဳးမႈကို အားေပးတဲ့အခ်ိန္မွာ ပုဂလိက က႑ လုပ္လို႔ကိုင္လို႔ အဆင္ေျပေအာင္ အေထာက္အကူေပး၊ ဝန္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ေနရာေတြမွာ ေငြအား၊ လူအား ပိုသံုးဖို႔ လိုလာပါမယ္။
အဲသလိုပါပဲ။ လံုၿခံဳေရးအတြက္ အေျခခံသံုးစြဲထားတဲ့၊ သံုးစြဲမႈ ပံုစံနဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ ျမင့္မားေရး၊ စီးပြားဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရး အတြက္ သံုးစြဲတဲ့ ပံုစံခ်င္းတူမွာ မဟုတ္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိန္တုန္းကဆို စက္ရုံ အလုပ္ရုံေတြ တည္ေဆာက္ေရး အတြက္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက ေငြလံုးေငြရင္း အသံုးစရိတ္ေတြ အမ်ားႀကီး အကုန္အက်ခံခဲ့ရတယ္။ အခုလို ပုဂလိက က႑ အေရးပါလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဟိုတုန္းကလို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ ေငြလံုးေငြရင္း အမ်ားႀကီး သံုးဖို႔ လိုမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ အရႈံးျပလို႔ က်ခံေနရတာေတြ၊ သာမန္အသံုးစရိတ္ေတြလဲ သိသိသာသာ ေလ်ာ့ပါးႏုိင္ပါတယ္။
ဒုတိယ စဥ္းစားစရာ ေမးခြန္းကေတာ့ ဘာအတြက္သံုးမွာလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ လိုအပ္ေနသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းပါ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ထပ္ေမးဖို႔လိုတာက လိုအပ္တာလား၊ လိုခ်င္တာလားဆိုတာပါ။ လိုခ်င္တာေတြကေတာ့ အေတာမသတ္ႏုိင္တာမို႔ ဘယ္ေနရာေတြ ဘယ္သူေတြ လိုအပ္သလဲဆိုတာ ေမးရတာပါ။
ဘာအတြက္သံုးမွာလဲ၊ ဘယ္ေနရာေတြမွာ လိုအပ္ေနသလဲ ဆိုတဲ့ေမးခြန္းကိုေတာ့ ေစ်းကြက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ရွိတဲ့ေနရာေတြမွာလိ႔ု လြယ္လြယ္ေျဖႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းကြက္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ ဆိုတာကလဲ ပံုသဏာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ အသြင္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ရွိေနႏုိင္တာပါ။
ဒီအျပင္ ခါတိုင္းေဘာဂေဗဒနယ္ပယ္မွာ ေမးေနက်ျဖစ္တဲ့ အေျခခံေမးခြန္းေတြကို ေမးၾကည့္၊ ေျဖၾကည့္ဖို႔လဲ လိုလာပါတယ္။ အဲဒါေတြက အစိုးရ(သို႔)ျပည္သူပုိင္က႑က ဘာေတြ ထုတ္လုပ္ၾကမွာလဲ..၊ အမ်ားျပည္သူသံုးဖို႔ အတြက္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး ဝန္ေဆာင္မႈေတြလား..၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြ၊ ကက္ဆက္ေတြ၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားေတြလို၊ ပုဂလိကအသံုးအေဆာင္ေတြ၊ တစ္ကိုယ္ရည္ အသုံးအေဆာင္ေတြလား..၊ လက္ရွိ ေငြအား၊ လူအား၊ နည္းပညာေတြနဲ႕ အမ်ားျပည္သူသံုးဖို႔က ဘယ္အခ်ဳိး၊ ပုဂလိကသံုးႏုိင္ဖို႔က ဘယ္အခ်ိဳး ထုတ္လုပ္ၾကမွာလဲ..၊ အမ်ားျပည္သူသံုးဖို႔အတြက္ ဦးစားေပးထုတ္လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပုဂလိက သံုးစြဲစရာေတြ ေလွ်ာ့ၿပီး ထုတ္လုပ္ရမွာပါ။ ဒီေနရာမွာလဲ ျဖစ္ခ်င္၊ လုိခ်င္သေလာက္ မထုတ္လုပ္ႏုိင္တာ၊ စြမ္းအားရွိသေလာက္ မထုတ္လုပ္ႏုိင္တာဆိုတဲ့ အပိုအလိုေတြ ရွိေနမွာပါ။ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အမ်ားျပည္သူသံုးဖို႔ေရာ တစ္ဦးခ်င္း သံုးဖို႔ေရာ၊ အျပည့္အဝ ထုတ္လုပ္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ လက္ေတြ႕မက်ပါဘူး။
ဒုတိယေမးခြန္းက ဘယ္လိုထုတ္လုပ္ၾကမွာလဲ..၊ ပုဂလိကက ထုတ္လုပ္မွာလား..၊ အစိုးရ ဒါမွမဟုတ္ ျပည္သူပိုင္က႑က ထုတ္လုပ္အရင္းအႏွီးမ်ားမ်ား သံုးၿပီး ထုတ္လုပ္မွာလား..၊ လုပ္အားမ်ားမ်ား သံုးၿပီး ထုတ္လုပ္မွာလား..၊ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ မ်ားေနတဲ့ေနရာ၊ မ်ားေနတဲ့အခ်ိန္ဆို လုပ္အား မ်ားမ်ားသုံးတတ္ၾကေပမယ့္ ေခတ္မီတဲ့နည္းပညာေတြ၊ စံခ်ိန္စံညႊန္းေတြ လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အရင္းအႏွီးမ်ားမ်ားသံုးရပါမယ္။
ဒီေနရာမွာ ဘယ္ေလာက္သံုးမွာလဲဆုိတဲ့ ေမးခြန္းက အေရးတႀကီးျဖစ္လာပါၿပီ။ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္ေရးကို ဘယ္ေလာက္ဦးစားေပးမွာလဲ..၊ ေက်ာက္မီးေသြးသံုးမွာလား..၊ ေရအားလွ်ပ္စစ္လား..၊ လူအမ်ားၾကား နာမည္ပ်က္ေနေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ အထိအခိုက္ အဆံုးအရံႈး အသက္သာဆံုးျဖစ္မယ့္ အဏုျမဴလား၊ အခုခ်ိန္ထိ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ မသံုးႏုိင္ေသးတဲ့ ေနေရာင္ျခည္ေတြ၊ ေလရဟတ္ေတြလား..၊
ေနာက္ထပ္ အေရးႀကီးတဲ့ ေမးခြန္းတစ္ခုက ဘယ္သူ႔အတြက္ ထုတ္လုပ္မွာလဲ..၊ ဝင္ေငြခြဲေဝျဖန္႕ျဖဴးပံုေတြက မတူညီ၊ ဝင္ေငြ အနိမ့္အျမင့္ ကြာျခားမႈေတြ ရွိေနေလေတာ့ အစိုးရက အခြန္ေကာက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ လူူမႈဖူလံုေရးလုပ္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ အုပ္စုအမ်ဳိးမ်ဳိးေပၚမွာ အက်ဳိးသက္ေရာက္မႈေတြ ရွိေနပါတယ္။ သူတို႔စံေငြသံုးစြဲႏုိင္မႈအေပၚ ဂယက္ရိုက္ခတ္မႈရွိပါတယ္။ ဒီလိုပါပဲ အမ်ားျပည္သူ သံုးဖို႔ ကုန္စည္ႏွင့္ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ထုတ္လုပ္ရာမွာ အက်ဳိးရွိတဲ့ အုပ္စုေတြရွိသလို၊ အက်ဳိးမဲ့သြားတဲ့ အုပ္စုေတြလဲရွိႏုိင္ပါတယ္။ ဥပမာ ထုတ္ကုန္တစ္ခုကို ျပည္သူပိုင္က႑က ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့အတြက္ စားသံုးသူေတြ ေစ်း သက္သက္သာသာနဲ႕ အသံုးျပဳႏိုင္ေပမယ့္ အဲဒီကုန္စည္ကို မူလက လက္ဝါးႀကီးအုပ္ၿပီး ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနသူေတြအတြက္ေတာ့ ထိခိုက္ဆံုးရႈံးမႈရွိႏုိင္ပါတယ္။
က်န္တဲ့ေမးခြန္းတစ္ခုက ဘယ္လို ေရြးခ်ယ္ဆံုးျဖတ္ၾကမွာလဲ..၊ ျပည္သူပိုင္လုပ္ငန္းေတြမွာ စုေပါင္းၿပီးဆုံးျဖတ္ၾက၊ ေရြးခ်ယ္ၾကတယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ဆံုးျဖတ္တယ္။ ဥပမာ တရားဥပေဒရဲ႕ပံုစံေတြ၊ စစ္ေရး အသံုးစရိတ္ေတြ၊ အမ်ားျပည္သူသံုး အသံုးအေဆာင္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ํ စုေပါင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္။ လူတစ္ဦးခ်င္းရဲ႕ စားသံုးမႈနဲ႕ပတ္သက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ စီးပြားေရး လုပ္ငန္းေတြက ထုတ္လုပ္မႈနဲ႕ ပတ္သက္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ စားသံုးသူေတြ လိုအပ္တဲ့ပစည္းေတြကို စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြက ေသခ်ာေပါက္ ထုတ္လုပ္ေပးဖို႔ ေစ်းကြက္ ယႏရားက အလုပ္လုပ္ရာမွာျဖစ္ျဖစ္၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ေတြဟာ အေတာ္ေလး ခက္ခဲ ရႈပ္ေထြးပါတယ္။
စုေပါင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်တယ္ဆိုတဲ့ အခါက်ေတာ့ ပိုၿပီး ခက္ခဲပါတယ္။ ရႈပ္လဲရႈပ္ေထြးတယ္။ ျဖစ္သင့္ျဖစ္ထိုက္တာ၊ သေဘာတူသင့္ တူထိုက္တာေတြကိုေတာင္မွ၊ သေဘာမတူတာေတြ၊ သေဘာမတူ သူေတြရွိေနတာကို။ တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ အႀကိဳက္ခ်င္း၊ ဦးစားေပးပံုခ်င္း၊ တန္ဖုိးထားပံုေတြခ်င္း ကလည္း မတူၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ အမ်ားျပည္သူသံုး ကုန္စည္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာရင္ စုေပါင္းၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မိသားစု တစ္စုတည္းမွာေတာင္ သားကတစ္မ်ဳိး၊ အေဖကတစ္မ်ဳိး၊ ဇနီးနဲ႕ သမီးကတစ္မ်ဳိး ျဖစ္တတ္ေလေတာ့ စုေပါင္းဆံုးျဖတ္ဖို႔ဆိုတာ သိပ္လြယ္လွတာမဟုတ္ဘူး။
ဒီေနရာမွာ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အျမင္ခ်င္း ရႈေထာင့္ခ်င္း ကြာျခားတတ္တယ္ဆိုတာ သတိျပဳမိဖို႔လိုပါတယ္။
အထူးသျဖင့္ ငါနဲ႕မတူ၊ ငါ့ရန္သူ သေဘာထားတတ္ၾက၊ ကိုယ့္ဘက္မပါရင္ သူ႔ဘက္လို႔ျမင္တတ္၊ ဘယ္ဘက္မွမလိုက္တဲ့သူကို ႏွစ္ဖက္စလံုးက ရန္သူအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံရတဲ့လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ိဳးမွာ ပိုၿပီးအေရးႀကီးပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီဆန္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာေတာ့ အမ်ားနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈ၊ ဆံုးျဖတ္မႈေတြ လုပ္ကို လုပ္ရပါမယ္။
ၿပီးေတာ့ ''အမ်ားျပည္သူရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ လုပ္ေနတာ၊ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေကာင္းဖို႔၊ အမ်ားေကာင္းဖို႔လုပ္ေနတာ''ဆိုတဲ့ အသံုးအႏႈန္းမ်ားကို သတိထား ေရွာင္ရွားဖို႔လိုပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္တာမွ အမ်ားအက်ဳိး၊ သူလုပ္တာက အမ်ားအက်ဳိးမဟုတ္ဘူးလို႔ ဝါးလံုးရွည္နဲ႕ သိမ္းၿပီးရမ္းလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ ကုိယ္ေျပာခ်င္တဲ့ အမ်ားျပည္သူနဲ႕ သူေျပာတဲ့ အမ်ားျပည္သူဆိုတာ တူခ်င္မွ တူပါလိမ့္မယ္။ မူဝါဒေတြ မတူတဲ့အခါ၊ အက်ဳိးရွိတဲ့အုပ္စု၊ အက်ဳိးမရွိတဲ့အုပ္စုေတြရွိမယ္။ နည္းနည္းအက်ဳိးရွိတဲ့သူ၊ မ်ားမ်ား အက်ဳိးရွိတဲ့သူရွိမယ္။ မူဝါဒတစ္ခုခ်လိုက္ရင္ ဘယ္သူ႔အတြက္အက်ဳိးရွိမယ္၊ ဘယ္သူေတြ အက်ဳိးယုတ္မယ္ ဆုိတာ ေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။
သာဓကတစ္ခုေျပာရရင္ ေျမလမ္းတစ္ခုကို ကတရာလမ္းအျဖစ္ ေျပာင္းလိုက္ေတာ့ ေယဘုယ်အားျဖင့္ အားလံုးအက်ဳိးရွိတယ္လို႔ထင္ရေပမယ့္ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့သူေတြအတြက္ အဆင္မေျပပါဘူး။ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြလို ေစ်းေရာင္းၿပီး စီးပြားရွာရတဲ့သူေတြ အတြက္ အဆင္မေျပပါဘူး။
ဒီေတာ့ အစိုးရက ဘာလုပ္မွာလဲ၊ ဘာလုပ္ေနလဲ၊ ဒီအတြက္ ဘာေတြျပင္လာမလဲ၊ တျခား ေရြးခ်ယ္စရာနည္းလမ္းေတြေရာ ရွိသလား၊ အစိုးရကအခုလို ဘာလို႔ ဆံုးျဖတ္ရသလဲ၊ ဘယ္လို ႏုိင္ငံေရး အင္အားစုေတြေၾကာင့္ ဆံုးျဖတ္ရသလဲဆိုတာ အဆင့္ဆင့္ စိစစ္သံုးသပ္ဖို႔ လိုလာပါတယ္။
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
3 comments:
yes, you are correct, your explanation is perfect,so they thought like that and they did like that.after that our country become the poorest country.
excellent!!!
more output with the same input with a better management
1-VERY NICE ARTICLE BUT COULD NOT UNDERSTAND
IN DETAIL.
2-ALL GOVERNMENT INCLUDING OUR MYANMAR
GOVERNMENT NEED FINANCE AND REVENUE TO RUN
MANAGEMENT SMOOTHLY FOR THE BENEFIT OF
ALL CITIZEN.
3-GOVERNMENT NEEDS MONEY FROM THE PEOPLE AND
BUSINESSES.
4-IN OLDEN DAYS KINGS COLLECT TEN PERCENT
FROM THE PEOPLE AND BUSINESSES EARNINGS.
5-NOW A DAY GOVERNMENT LAID DOWN RULES AND
REGULATIONS FOR TAXATION.
6-ALL GOVERNMENT DEPARTMENTS UNDER EACH
MINISTRY MUST HAVE PROPER BUDGET SYSTEM.
7 EACH AND INDIVIDUAL BUDGET SYSTEM
INDICATE LIKE A BAROMETER;HOW WELL THE
DEPARTMENT RUNNING/OPERATING OR HOW BAD
THE DEPARTMENT RUNNING.
8-WE ARE THE PEOPLE OF REPUBLIC LIKE TO KNOW
THE GOVERNMENT ANNUAL BUDGET.
9-WE ARE THE PEOPLE OF REPUBLIC LIKE TO KNOW
HOW MUCH WE HAVE TO PAY TAX TO OUR
GOVERNMENT.
10-WE ARE THE PEOPLE OF REPUBLIC LIKE TO KNOW
THE DETAIL TAX REGULATIONS SUCH AS
FULL INSTRUCTIONS,FORMS,TABLES ETC FOR
INDIVIDUAL AND BUSINESSES;SO THAT PUBLIC
WILL KNOW EXACTLY WHAT IS DUTY AND
RESPONSIBILITY FOR THEIR PART.
11-OUR PEOPLE SHOULD NOT CHEAT TO THE
GOVERNMENT AND ALSO WE SHOULD NOT GET
TRICKS AND THREATS FROM THE TAX OFFICIALS.
12-OUR GOVERNMENT ALSO NEED TO DO PROPER
AUDITING TO ALL MINISTRIES AND DEPARTMENTS
AND TAKING ACTIONS IF FIND SOMETHING WRONG.
14-OUR GOVERNMENT ALSO NEED TO WATCH ALL
REVENUE COLLECTING DEPARTMENTS SUCH AS TAX
DEPARTMENT,CUSTOMS ETC...BECAUSE MAJOR
CRIME ARE MOSTLY INVOLVE SOME OFFICIALS.
15-OUR GOVERNMENT ALSO NEED TO WATCH THE
INTERNATIONAL AND BORDER TRADINGS VERY
CLOSELY;AND TO PROMOTE LEGAL TRADING AND
TIGHT CONTROL ON ILLEGAL TRADING.
16-WE HAVE VERY LONG HISTORY OF ILLEGAL
BORDER TRADING;WE KNOW ALL THE STATES NEAR
THE BORDER ARE ILLEGALLY TRADING WITH
NEIGHBOURS.
17-OUR MODERN GOVERNMENT SYSTEM IS VERY FAIR
AND JUST TO ALL.
18-WE ENCOUNTERED VERY BAD GOVERNMENTS IN OUR
MYANMAR HISTORY;BRITISH GOVERNMENT MADE
RULES SUCH AS PERSONAL TAX FROM POORS AND
FINE HEAVILY;AND ALSO CREATED "BULLINGER
POOL"CONSISTED STEEL BROTHERS,
ARAKAN(FLOTILLA),ENGLO BURMA AND ONE =
TOTAL FOUR GROUP KILLED OUR RICE MARKET;
NORMALLY 100 BUSHELS OF PADDY/RICE PRICE
WAS RUPEE/KYAT 225 BUT BULLINGER POOL
GROUP CONTROL THE MARKET AND PAID ONLY
RUPEE/KYAT 55 FOR 100 BUSHELS OF
RICE/PADDY.NEARLY ALL OF OUR POOR FARMERS
LOST FARM LANDS TO CHIT TEE KALAR.
19-OUR POOR FARMERS UNDER THE LEADERSHIP OF
SAYA SAN FOUGHT AGAINST BRITISH;NATURALLY
BRITISH ARE STRONG AND OUR FARMERS ARE WEAK
AND LOST THE WAR AND LEADER SAYA SAN WAS
KILLED BY BRITISH GOVERNMENT.
20-JAPANESE GOVERNMENT AND JAPANESE ARMY
USING MONEY PRINTING MACHINES AND PRINT OUT
BILLION AND BILLION AND TRILLION AND
TRILLION OF JAPANESE DOLLARS DURING THREE
AND HALF YEAR RULING MYANMAR;THEY USED THE
MONEY AND BOUGHT TREASURE AND TAKE AWAY
FROM ? BUT THEY LEFT BEHIND TRILLION AND
TRILLIONS OF JAPANESE PAPER USELESS DOLLARS
IN MYANMAR BUT WHEN JAPANESE GOVERNMENT
PAID FEW MILLION DOLLARS TO OUR MYANMAR
GOVERNMENT FOR OUR LOST AND DAMAGES TO OUR
COUNTRY.WE DID NOT GET THE LOST MONEY.
21-WE ALL BETTER STAY UNITED AND DEFEND
AGAINST OUR ENEMIES.
22-THIS IS THE TIME; WE ALL REMOVE DISTRUST
AND DIFFERENCES IN ALL GROUP FOR PEACE.
WITH MYITTA
Post a Comment
https://www.facebook.com/MyanmarExpress တြင္ သတင္းမ်ား ဆက္လက္ဖတ္ရႈရန္