ကတၱီပါဖိနပ္စီးကာ ေရႊထီးေဆာင္းထားသည္႕ အ႐ိုင္းအစိုင္းမ်ား

From : ေမာင္သာခ်ဳိ

(တစ္)

ထိုသူတုိ႔သည္ကား သူတုိ႔၏ လက္ထဲ၌ ဓားလွံလက္နက္ ေက်ာက္တုံး၊ ေက်ာက္ခဲမ်ားကုိ ကိုင္ေဆာင္ထားျခင္း မရွိပါ။ ထို႔ ျပင္သစ္ရြက္သစ္ခက္မ်ားျဖင့္ လည္း သူတို႔၏အရွက္ကို ဖုံးကြယ္ ထားျခင္း မရွိပါ။ သူတို႔၏ လည္ ပင္း၊ သူတို႔၏ နားရြက္၊ သူတုိ႔၏ လက္စသည္မ်ားတြင္လည္း တိရစၦာန္တို႔၏ ဦးခ်ဳိမ်ား အ႐ိုး မ်ားကို အေဆာင္အေယာင္အ ျဖစ္၀တ္ဆင္ထားျခင္း မရွိပါ။ သူ တို႔၏ လက္ထဲတြင္ ဗုံေတြဘာေတြ မရွိ။ သူတို႔၏ နံေဘးနားမွာက လည္း မီးပုံေတြဘာေတြ မရွိ။ သို႔ ေသာ္ သူတို႔ႏွင့္ ထိေတြ႕ဆက္စပ္ရေသာ သူတုိင္းက သူတုိ႔ကိုအ႐ိုင္းအစုိင္းေတြ ပါလားဟူေသာ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ လွမ္းၾကည့္ၾကရစၿမဲ ျဖစ္ပါသည္။

ထိုသူတုိ႔သည္ကား အက်ႌအ ေကာင္းစားေတြကိုလည္း ၀တ္ခ်င္၀တ္ထားတတ္ပါ၏။ ပုဆိုး (သို႔မဟုတ္) ေဘာင္းဘီအပ်ံစားေတြကိုလည္း ၀တ္ခ်င္၀တ္ထားတတ္ပါ၏။ ဖိနပ္ကအစ နာရီအဆုံးလက္ကိုင္ဖုန္း အပါအ၀င္ ကြန္႔ႏုိင္သမွ် ကြန္႔ညြန္႔ႏုိင္သမွ် ညြန္႔ကာ မည္သို႔ပင္ ေခတ္သစ္၏ လူသား ဟန္ေဆာင္ေသာ္လည္း ေတာ၏ ဥပေဒသ(ဲကညါူန ဴေတ)ႀကီးစိုးရာ ေက်ာက္ေခတ္က လူသားမ်ားအ တုိင္း ႐ိုင္းစိုင္းလ်က္ရွိသည္ကို ေတြ႕ရႏုိင္မည္ ျဖစ္ပါသည္။

အေ၀းႀကီးမဟုတ္ပါ။ သင္ တို႔ကြၽႏု္ပ္တို႔၏ ပတ္၀န္းက်င္၌ သည္လို အဆင္အကြက္မ်ားစြာ ကို နိစၥဓူ၀ေတြ႕ေနၾကရပါသည္။ ၿမိဳ႕ျပ၏ ပလက္ေဖာင္းမ်ားေပၚ မွာ၊ စားေသာက္ဆုိင္ထဲမွာ၊ ကား ေတြ၊ ရထားေတြေပၚမွာ၊ ေလဆိပ္ ထဲမွာ၊ အမ်ားဆုံး သန္႔စင္ခန္းထဲ မွာ။ အ႐ိုင္းေတြ အစိုင္းေတြ။ ကတၱီပါဖိနပ္ႀကီးမ်ားေတာင္ စီးလုိ႔။ ေရႊထီးႀကီးမ်ားေတာင္ ေဆာင္း လို႔။

(ႏွစ္)

ၿမိဳ႕ေတာ္၏ ပလက္ေဖာင္း တစ္ေနရာရာဟုဆိုၾကပါစို႔။ လူႏွစ္ ေယာက္ ပခုံးခ်င္းတုိက္မိသည္ဟု ပဲ ဆုိၾကပါစို႔။ အခုေနာက္ပိုင္းတစ္ ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အား တုံ႔အားနာျဖစ္စြာျဖင့္ ေဆာရီး(သို႔ မဟုတ္) မေတာ္လုိ႔ဗ်ာ(သို႔မဟုတ္) ကန္ေတာ့ေနာ္စေသာ စကားလုံး မ်ားျဖင့္ ေတာင္းပန္သမႈျပဳသည္ မ်ဳိးေတြက ရွားပါးသထက္ ရွားပါး လာသည္ကို သတိျပဳမိပါသည္။ ခပ္တည္တည္ျဖင့္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ဆက္ေလွ်ာက္သြားလွ်င္ လည္း ဆက္ေလွ်ာက္သြား၊ ဒါမွ မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ ေယာက္ ဘုၾကည့္ၾကည့္လွ်င္လည္း ၾကည့္စသည္ျဖင့္သာ ကိစၥၿပီးသြား ၾကသည္က မ်ားပါသည္။ မေတာ္ တဆ ျဖစ္မႈအတြက္ ေတာင္းပန္ လုိက္ဖုိ႔ဆုိေသာ ယဥ္ေက်းဖြယ္ရာ သည့္ စိတ္မ်ဳိး မဖံြ႕ၿဖိဳးၾကပါေပေတာ့။

ကြၽန္ေတာ္ ႏုိင္ငံျခားသား မ်ားႏွင့္ မၾကာခဏဆုိသလို ဆုံ ေတြ႕ရပါသည္။ အထူးသျဖင့္ ေလ ဆိပ္၀န္းက်င္ အရပ္ေဒသမ်ားမွာ ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေလဆိပ္ခန္းမႏွင့္ ေလယာဥ္ဆီသို႔ အႀကိဳအပို႔လုပ္ ေပးသည့္ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚ မွာ၊ ကားအတက္အဆင္း ေလ ယာဥ္အတက္အဆင္းေတြမွာ၊ သူတုိ႔တစ္ေတြ ဘယ္တုန္းကမွ လုယက္တက္ေနသည္မ်ဳိးကို ကြၽန္ေတာ္ မေတြ႕ခဲ့ရဖူးပါ။ ကားေပၚသို႔ တက္ရန္ (သို႔မဟုတ္) ေလ ယာဥ္ေပၚသို႔ တက္ရန္ ႏွစ္ဦးသား

ဆုံစည္းေနၾကေသာအခါ မ်ဳိး၌ သူတုိ႔လုပ္ပုံက ပထမလူကို ၾကည့္မည္။ ထုိ႔ေနာက္ ၿပံဳးျပမည္။ ၎ေနာက္ ကိုယ္ကိုနည္းနည္းကေလးယို႔ကာ အေရွ႕က တက္ပါ

ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ျဖင့္ လက္ဟန္အမူအရာျပမည္။ ဒါပဲ ျဖစ္ပါ သည္။ ေနရာတုိင္းမွာ ငါသာအ ရင္၊ ငါသာ ပထမ၊ ငါ့စိတ္ႀကိဳက္၊ ငါ့သေဘာဆုိသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔

ဆီက အခ်ဳိ႕အခ်ဳိ႕တို႔၏ စိတ္မ်ဳိး ေတြကို ေလ်ာ့ပါးေအာင္ သူတုိ႔ ေလ့က်င့္ထားၾကပုံရပါသည္။

တစ္ခါက အေ၀းေျပးဘတ္စ္ ကားတစ္စီးျဖင့္ ခရီးသြားစဥ္ ကား ေပၚ၌ စီးကရက္ေသာက္သုံးသူ တစ္ဦးလုိက္ပါလာပါသည္။ သူက ကားေရွ႕ပိုင္းခပ္က်က်ေနရာ၌ လုိက္ပါခဲ့ၿပီး စီးကရက္ကို ေတာ္ ေတာ္ကေလးႀကိဳက္ဟန္တူရာ ေတာ္ၾကာေန တစ္လိပ္ေသာက္လုိက္၊ ေတာ္ၾကာေန တစ္လိပ္ေသာက္လုိက္ႏွင့္ လုပ္လာခဲ့ရာ တစ္ခါမွာေတာ့ ေဆးလိပ္နံ႔မခံႏုိင္သူတစ္ဦးက စီးကရက္မေသာက္ဖို႔ေျပာ ပါသည္။ ဤေနရာ၌ စိတ္ယဥ္ ေက်းမႈ ျမင့္မားသူတစ္ဦးသာဆုိလွ်င္ ေတာင္းပန္စကားဆုိကာ ေဆးလိပ္ကို မီးၿငႇိမ္းသတ္ဖုိ႔ ျဖစ္ ေပၚလည္း ထုိသူကရန္စကားပင္ ဆိုေနျပန္ပါေသးသည္။

ထမင္းဆုိင္ႀကီးမ်ား စား ေသာက္ဆုိင္ႀကီးမ်ား ရွိရာဆီသို႔ ၀င္သြားမိေသာ အခါ၌လည္း သည္အတုိင္းပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ေဘး တြင္ခ်ထားသည့္ အမႈိက္ပုံးထဲသို႔ ႏွပ္ေခ်းေတြ ညႇစ္ခ်လုိက္၊ သလိပ္ ေတြ ဟပ္ကာေထြးခ်လုိက္ႏွင့္ လုပ္ေနေသာ သူမ်ားကို မၾကာခဏ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ၾကရေလ့ရွိပါ သည္။ အမ်ားေသာက္ရန္ ခ်ထား သည့္ ၀ိုင္းအလယ္ေခါင္က ဟင္း ခ်ဳိခြက္ကိုပင္လွ်င္ ကိုယ့္ပါးစပ္ ေအာက္သို႔ ဆြဲယူကာ အရည္ ေတြ တေတာက္ေတာက္ က်ေအာင္တရွဴးရွဴး တရွဲရွဲ ေသာက္ၿပီးမွ ၀ိုင္းအလယ္သို႔ ျပန္တြန္းပို႔လုိက္သည့္ သူေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ၾကရၿမဲျဖစ္ပါသည္။

ေနရာက အမ်ားသူငါႏွင့္ သက္ဆုိင္သည့္ ႐ုံးခန္းလိုေနရာ။ စားပဲြက အမ်ားသူငါတုိ႔၏ စားပဲြ မ်ားၾကားကစားပဲြ။ ထုိစားပဲြေပၚ၌ မိမိအိမ္က ယူလာသည့္ ေရဒီယို (သို႔မဟုတ္) စီဒီစက္ကိုတင္ကာ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း အလုပ္ လုပ္ေနသည့္ သူတစ္ေယာက္ကို လည္း ကြၽန္ေတာ္ေတြ႕ဖူးပါသည္။ အျခားအျခားေသာ အလုပ္လုပ္ေန သူေတြ မၾကားခ်င္ရင္ နားသာပိတ္ ထားေတာ့ဟူသည့္သေဘာ။

ဆူးေလဘုရား လမ္းမႀကီး တစ္ေနရာတြင္ လက္ထဲရွိ ငွက္ ေပ်ာခြံႏွင့္ အေအးဘူးအလြတ္ကို စြန္႔ပစ္ရန္အတြက္ လမ္းေဘးတစ္ ေလွ်ာက္ မည္သည့္ေနရာတြင္မ်ား အမႈိက္ပုံး ရွိပါေလမလဲဟုဆိုကာ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္လုိက္လံ ရွာေဖြေနသည့္ ကမၻာလွည့္ခရီး သြားတစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ေနမိ စဥ္မွာေတာ့ ဆတ္ခနဲဆို တုိက္ ေပၚက လႊင့္ပစ္၊ ဆတ္ခနဲဆို ကား ေပၚက လႊင့္ပစ္၊ ဆတ္ခနဲဆို ရထားေပၚက လႊင့္ပစ္လုပ္တတ္ ၾကသည့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆီက အ မႈိက္စြန္႔ပစ္သူ တခ်ဳိ႕ကုိ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေနမိတတ္ျပန္ပါသည္။

(သုံး)

ကြၽန္ေတာ္တို႔က ယဥ္ေက်း မႈဆုိသည္ကို ေခါင္းေပါင္းႀကီးႏွင့္ မွ၊ ေတာင္ရွည္ပုဆိုးႀကီးႏွင့္မွ၊ ရင္ ဖုံးအက်ႌႏွင့္မွ၊ ထုိင္မသိမ္း ထဘီႀကီးႏွင့္မွဟု ထင္ေနၾကပုံရပါသည္။တကယ့္ လူ႔အဆင့္အတန္းကို ျပ႒ာန္းသည္က စိတ္ယဥ္ေက်းမႈပဲျဖစ္ပါသည္။

ေခတ္ေပၚ အ၀တ္အစား ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ၀တ္၀တ္၊ ေခတ္ေပၚအသုံးအေဆာင္ေတြ ဘယ္လိုပဲ သုံးသုံး လူခ်င္းတုိက္ မိလို႔မွ ေတာင္းပန္ေဖာ္မရ၊ မည္ သည့္ ေနရာတြင္မဆို ကိုယ္ပထမ ရဖို႔ ေနရာဦး၊ လူစုလူေ၀းအလယ္ တြင္ စီးကရက္ေသာက္ သီခ်င္း နားေထာင္၊ ဟင္းခ်ဳိခြက္ကို ကိုယ့္ ဆီယူေသာက္၊ ႏွပ္ေခ်းညႇစ္သလိပ္ ဟပ္၊ ေတြ႕ရာ ေနရာအမႈိက္ပစ္ စသည္စသည္ျဖင့္ ျပဳျပဳသမွ်ေသာ အမူအက်င့္တို႔က ကတၱီပါ ဖိနပ္ ႀကီးစီး၍ ေရႊထီးႀကီးေဆာင္းထား ေစကာမူ အ႐ိုင္းဟာ အ႐ိုင္းပါပဲဟု လွစ္ဟျပေနၿပီးသား ျဖစ္ပါသည္။

လက္ကိုင္ဖုန္းႀကီး ခါးမွာ ခ်ိတ္ကာ အပ်ံစားဇိမ္ခံကားေပၚက ဆင္းလာေသာ္လည္း ေက်ာက္ ဂူထဲကေန ေက်ာက္လက္နက္ကိုင္စဲြလ်က္ ထြက္ခ်လာေသာ လူ သားထက္ ဘာမွမပိုႏုိင္ပါေလ။

စိတ္ဓာတ္တည္ေဆာက္ပုံ အထားအသို ျမင့္မားမွသာ အ ဆင့္ျမင့္လူသား စာရင္း၀င္သည့္ လူယဥ္ေက်းျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း သတိထားအပ္ပါသည္။ ။

Myanmar Express

Posted in: ေဆာင္းပါး