ဆိုင္ကယ္ မစီးသည့္ အရာရွိတစ္ဦးႏွင့္ စမတ္မက်ႏိုင္ေသာ စစ္သားမ်ား

From : http://www.oppositeyes.info/2013/03/blog-post_6888.html

ကာကြယ္ေရး အသံုးစရိတ္ႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး မတ္လ ၁ ရက္ေန႔ ျပည္ေထာင္စု လႊတ္ေတာ္တြင္ အတည္ျပဳ လိုက္ သည္။ ကာကြယ္ေရး အသံုးစရိတ္ဆိုသည္မွာ လုပ္ငန္းသေဘာအရ ဘတ္ဂ်တ္သေဘာအရ ကာ ကြယ္ေရး ၀န္ ၾကီးဌာနမွ တာ၀န္ယူေဆာင္ရြက္ရသည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း အမွန္တကယ္တြင္ ျပည္ေထာင္စု တိုင္း ရင္းသား လူမ်ိဳး အသီးသီးပါ၀င္သည့္ ႏိုင္ငံသား အားလံုးႏွင့္ ဆိုင္ေသာ အမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္ ျဖစ္ သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး အသံုးစရိတ္ျဖစ္ေၾကာင္း ကာကြယ္ေရး ၀န္ၾကီး ဒုတိယ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေ၀ လြင္ က ရွင္းျပခဲ့သည္ကို လည္း ဖတ္လိုက္ရသည္။ သို႔ေသာ္..ထိုတာ၀န္ၾကီးကို ထမ္းေဆာင္ရသည့္ ကာ ကြယ္ေရး အင္အားမွ တပ္မေတာ္ သားမ်ား၏ လက္ရွိအေနအထားကို ျမွင့္တင္ေပးႏိုင္သည့္ အေနအထား မ်ား ျဖစ္ေပၚလာႏိုင္မည္လား ဆိုသည္ ကေတာ့ ဆုေတာင္းယံုတစ္ခုထက္ ပိုျပီး လုပ္ေဆာင္စရာ မရွိေ တာ့ေပ။

ေနျပည္ေတာ္သို႔ အေရာက္ သူငယ္ခ်င္းစစ္ဗိုလ္တစ္ေယာက္အား ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ကားဂိတ္တြင္ ေတြ႔သျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ လိုက္ပါရန္ ဖိတ္ေခၚခဲ့သည္။ ထိုသူငယ္ခ်ငး္မွ ၄င္းတြင္ အက်ၤီႏွင့္ ဦးထုပ္ အစိမ္း မပါသည့္ အ တြက္ မလိုက္ဟု ဆိုကာ ျငင္း၏။ ျငင္းရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းကို ေမးေတာ့ တပ္မေတာ္တြင္ အရာရွိ ဆိုင္ ကယ္ မစီးရသည့္ အမိန္႔ ရွိသည္ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ကို အ့ံၾသသင့္သြားသည္။ ဘယ္အတြက္ ေၾကာင့္ ထိုအမိန္႔ကို ထုတ္သနည္း။ သူလဲ ေရေရရာရာ မရွင္းျပႏိုင္။ ဆိုင္ကယ္ တိမ္းေမွာက္သည့္အခါ အရာ ရွိ ဆိုင္ကယ္ မစီးရဆိုသည့္ စည္းကမ္းေဖာက္ဖ်က္မႈႏွင့္ပါ အေရးယူမႈမ်ား ရွိခဲ့ဖူးသည္ ဟု ရွင္းျပ သည္။ 

ထုိ႔ျပင္ သာမက အရာရွိ ဆိုင္ကယ္ စီးသည့္အခါ ေဆာင္းတြင္းတြင္ ၀တ္သည့္ ေျပာက္က်ားအက်ီၤ အေႏြး ထည္၊ စစ္စိမ္း ေရာင္ရွိသည့္ ဆိုင္ကယ္ ဦးထုပ္တို႔ပါမွ စီးရသည္ဟု ထပ္ဆိုလာျပန္သည္။ ပူအုိက္သည့္ ႏိုင္ငံတြင္ ေဆာင္းတြင္း ၀တ္သည့္ အေႏြးထည္ကို မခၽြတ္တမ္း၀တ္သည့္ အရာရွိမ်ားကို ျမင္ေယာင္ျပီး ဟုတ္ေလာက္ သည္ ဟု ေတြးမိ သည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ဦးထုပ္စစ္စိမ္းေရာင္ ဆိုသည္ကို မရွင္းသျဖင့္ ေမးမိသည္။ တစ္နယ္တစ္ေက်းက တာ၀န္ျဖင့္ လာသည့္သူမ်ား ဦးထုပ္ အစိမ္းမရွိက ဆိုင္ကယ္ မစီး ရေတာ့ျပီလားဟု ေမးသည့္အခါ သူရယ္ျပီး ေျပာသည္။ မရွိရင္ ရွိေအာင္ ရွာေပါ့ဗ်ာတဲ့။

ထိုသည္ကား ဆိုင္ကယ္ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ တပ္မေတာ္သားတို႔၏ အခက္အခဲပင္ ျဖစ္သည္။ အျခားအဆင့္ မ်ား ကေတာ့ ဦးထုပ္အစိမ္းသာ လိုသည္တဲ့။ စစ္ေျပာက္က်ား အေႏြးထည္ ၀တ္စရာမလိုဟု ေျပာျပသည္။ တပ္မေတာ္သား အားလံုးသည္ သူ႕ဘာသာ အသားက်ေန၏။ ဆိုင္ကယ္မ်ား စီးနင္းလာသည့္ စစ္သား မ်ားကို ၾကည့္လွ်င္ ပံုစံတူ၊ ဦးထုပ္စိမ္း၊ အေႏြးထည္ျဖင့္ ခန္႔ခန္႔ထည္ထည္ ရွိသည္ဟုေျပာလည္း ရသည္။ အရာရွိမ်ား အပြင့္တကားကားျဖင့္ ဆိုင္ကယ္ စီးေနသည္ကို မျမင္ရသည့္အတြက္လည္း ေကာင္းသည္ဟု ေျပာ၍ ရသည္။ သို႔ေသာ္ ကား၀ယ္မစီးႏိုင္သည့္ လစာ အေနအထား၊ ရာသီဥတု၊ အလြယ္တကူ ရရွိရန္ ခက္ခဲမႈ တို႔ကို စဥ္းစား ပါက တစ္မ်ိဳးတစ္ဖံု ျဖစ္ႏိုင္ေပမည္။ မၾကာမီ ကေလးမ်ား၊ အလုပ္သမားမ်ား၊ ၀န္ထမ္းမ်ားျဖင့္ ၾကပ္ညွပ္ေန ေသာ ကားတစ္စီးေရာက္လာသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ကာ ကားေပၚ တက္သြားေတာ့သည္။

သိပ္မၾကာခင္ ျမိဳ႔ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ယူနီေဖာင္း ၂ စံုကို ထည္လဲ ၀တ္ေနသည့္ အရာရွိ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ ရျပန္သည္။ ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္မႈေပၚ မူတည္၍ ခန္႔ညားစြာ ၀တ္ၾကေသာ အျခားသူမ်ားအတိုင္း ၀တ္ရန္ ေမးၾကည့္၏။ ၀တ္စံုစရိတ္က ၄ ႏွစ္ကို ၁ သိန္းရေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ ႏိုင္ငံ့ကာကြယ္ေရးအတြက္ ၀တ္သည့္ တပ္မေတာ္သားအတြက္ ၄ ႏွစ္မွ ၁ သိန္းဆိုသည့္ ၀တ္စံုစရိတ္မွာလည္း စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သည္။ မၾကာခင္ ေရွ႔တန္းထြက္ေတာ့မည့္သူက တစ္လလွ်င္ သက္စြန္႔ဆံဖ်ားစရိတ္အတြက္ ၅၀၀၀ က်ပ္ရေၾကာင္း ထပ္ေျပာ၏။ အသက္စြန္႔၊ ေျခလက္အဂၤါမ်ားအတြက္ ရရွိသည့္လစာမွာ ၅၀၀၀ ပဲလားဟု ေမးၾကည့္မိသည္။ ဒါဆိုရင္ လစာထဲက ၅၀၀၀ ျပန္အမ္းျပီး အသက္မစြန္႔ဘူး လုပ္လိုက္ေပါ့ကြာ ဆိုေတာ့ သူတို႔ သေဘာက်ၾက၏။

ယခုကဲ့သို႔ လစာစရိတ္မ်ား တိုးလာျခင္းမွာ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ အလြန္မွ စတင္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည့္ အခါ တြင္မွ ၂၀၀၀ အေစာပိုင္း ေပးဆပ္ခဲ့သူမ်ားအတြက္ မေဖာ္ျပႏိုင္သည့္ ခံစားခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္လာရ သည္။ ထိုသို႔ အေျခအေနမ်ား ရွိခဲ့သည့္ တပ္မေတာ္သားမ်ားအတြက္ လက္ညိႈးထိုးျပစရာ မရွိ။ ျမင္ေတြ႔ေန ရ သည့္ ပတ္၀န္း က်င္မွ ရဲေဘာ္မ်ားမွ အစ မျမင္ေတြ႔ရသည့္ တပ္မေတာ္အၾကီးအကဲမ်ား အဆံုး မည္သူမွ် အနားမ ရခဲ့ၾက။ ေခတ္ စနစ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ စစ္တိုက္ရန္၊ စစ္တိုက္ရန္ မရွိက ေလ့က်င့္ရန္၊ ေလ့ က်င့္ ရန္ မရွိက ျပည္သူ႔အက်ိဳး ျပဳ လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ရန္ ဆိုသည့္အတိုင္း အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္ လုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေမာ္လျမိဳင္ စစ္တိုင္းမွ အရာရွိမ်ား ဆိုလွ်င္ မနက္ ၇ နာရီမွ ည ၈ နာရီထိ ရံုးမဆင္းနိုင္ၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႔ရသည္။

အပင္ပန္း အဆင္းရဲ ခံရပံုခ်င္း မတူေပမယ့္ စစ္စိမ္းေရာင္ ယူနီေဖာင္း ေအာက္တြင္ သူတို႔၏ ေပးဆပ္ရမႈမွာ အတူ တူပင္ ျဖစ္သည္။ တပ္မေတာ္တစ္ရပ္အတြက္ ျပင္ဆင္ရမည့္ အရာမ်ား အားလံုး ျပင္ဆင္ပါက ယေန႔ ေတာင္း သည့္ ကာကြယ္ေရး အသံုးစရိတ္ကို ၃ ဆ၊ ၄ ဆ ခန္႔ရမွသာ ျပင္ဆင္ႏိုင္မည္ ျဖစ္သည္။ တပ္ရင္း ပိုင္ လယ္မ်ား၊ ျခံမ်ား မရွိခဲ့ပါက စား၀တ္ေနေရးႏွင့္ တပ္ရင္းတစ္ခု လည္ပတ္ေရးတို႔အတြက္ ၀န္ထုပ္၀န္ ပိုး မ်ား ပိုမို ၾကီးမားေစမည္ ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ အခက္အခဲမ်ားစြာၾကားမွ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ စစ္သားမ်ား ကို တိုက္ ခိုက္ ေနၾက သည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္။

အဆင္ေျပျပီး ေအးေဆးစြာ ေက်ာ့ေမာ့ေနႏိုင္ေသာ စစ္သားမ်ားသည္ အခ်ိန္တစ္ခုတြင္ အသက္စြန္႔ တာ၀န္  ထမ္းေဆာင္ၾကရမည္ ျဖစ္သည္။ ျပီးခဲ့သည့္ စစ္ပြဲအတြင္း ရုရွားသင္တန္း တက္စဥ္က ကြန္ပ်ဴတာ သံုး၊ စာမ်ား ကဗ်ာမ်ားေရးခဲ့ေသာ သူတစ္ေယာက္ ကခ်င္ျပည္နယ္တြင္ အသက္ေပးခဲ့သည္ကို ၾကားခဲ့ရ သည္။ 

ေနာက္ဆံုးတြင္ေတာ့ စဥ္းစားမိသည္မွာ ႏိုင္ငံ၏ ၀န္ထမ္းမ်ား အခြင့္အေရးမ်ား ပိုမို ရရွိလာပါက စစ္သား မ်ား လည္း အခြင့္အေရးမ်ား ရရွိလာႏိုင္သည္ဟုသာ ေတြးမိသည္။ စစ္သားမ်ားကဲ့သို႔ အသက္မစြန္႔ရ၊ နယ္ စပ္ မ်ား တြင္ ပင္ပန္းဒုကၡ မခံရေသာ္လည္း စား၀တ္ေနေရး ျပႆနာေၾကာင့္ ၀န္ထမ္းမ်ား ေျပလည္မႈ မရွိ။ စစ္သားမ်ား ၀တ္စံုစရိတ္ ၄ ႏွစ္တြင္ ၁ သိန္းရေပမယ့္ ၀န္ထမ္းတြင္ မရွိ။ 

ထိုအခက္အခဲ အားလံုးသည္ ယခင္အစိုးရလက္ထက္တြင္မွ မဟုတ္ ယေန႔ အစိုးရလက္ထက္တြင္လည္း ျဖစ္ ေနသည္။ေနာင္လာမည့္ အစိုးရ အဆက္ဆက္မ်ားတြင္လည္း ျဖစ္ေနမည္မွာ မလြဲပင္။ လႊတ္ေတာ္ အမတ္မ်ား ၅၀၀ က်ပ္ ေပး၍ Air Con ကားကို စီးျပီး လႊတ္ေတာ္တက္ရသည္ကို ဒုကၡဟု ထင္သ ည့္အခ်ိန္ တြင္ စစ္က်န္ ဘတ္စ္ကားမ်ား၊ တပ္မေတာ္သံုး စစ္ကား TE ကဲ့သို႔ ယဥ္မ်ိဳးကို ေဆးေရာင္ ေျပာင္းသုတ္ျပီး စီးနင္းေနၾကရ သည့္ ၀န္ထမ္းမ်ား၊ သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းထားရမည့္ ကုန္က်စရိတ္မ်ား အတြက္ ပူပင္ေ နရသည့္ ၀န္ထမ္း မ်ားကို အဘယ္အတြက္ေၾကာင့္ မီဒီယာႏွင့္ တာ၀န္ရွိသူတို႔ မ်က္ကြယ္ျပဳသည္ကို စဥ္းစား မရေတာ့ေပ။

ဆိုင္ကယ္ မစီးသည့္ အရာရွိ တစ္ဦးႏွင့္ ဆံုေတြ႔ရာ မွ ျဖစ္တည္လာခဲ့သည့္ အေတြးမ်ားကို ေရးမိျခင္းသာ ျဖစ္ သည္။ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲႏိုင္ပါသည္။

 

. www.MyanmarExpress.net
 

Posted in: သတင္း