ၿမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္းကာကြယ္ထိန္းသိမ္းသင့္ေသာ အမ်ိဳး ဘာသာ သာသနာ (ေပးစာ - ၄၉)

တိုင္းရင္းသား ဆိုသည္မွာဟု ဖြင့္ရမလား..တိုင္းေရးသား လကၡဏာမ်ားဟု ဆိုရမလား.. လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးသည္ မိမိတို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့၊ ထုံးတမ္းအစဥ္လာ မ်ားကို ျမတ္ႏိုး တန္ဖိုးထားျပီး အသက္ႏွင့္ယွဥ္၍ ကာကြယ္ရသည္၊ ထိန္းသိမ္းရသည္ဟု သိရ၏ ။ ယုတ္စြအဆုံး မြန္လူမ်ဳိး ေယာက်ၤားေလး တစ္ေယာက္က ကရင္လူမ်ဳိး မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ႏွင့္ အာ၀ါဟ ၀ိ၀ါဟ သေဘာတရားျဖင့္ လက္ထပ္ ေပါင္းသင္းေနသည္ကိုပင္ ပတ္သက္ရာ အသိုင္းအ၀ိုင္းမ်ားကမူ ထိုသူတို႔အား အမ်ဳိးကို သစၥာေဖာက္သူ၊ အမ်ဳိးအႏြယ္ကို မေစာင့္ေရွာက္သူဟု ကဲ့ရဲ႕အျပစ္တင္ၾကသည္။ ထို႔အတူ အမ်ဳိးႏြယ္စုသည္ မိမိတို႔ မ်ဳိးႏြယ္ တိမ္ေကာ ပေပ်ာက္ေသာ ရန္မွ ကာကြယ္ျခင္းျဖင့္ မိမိတို႔ အ၀န္းအ၀ိုင္းအတြင္းသို႔ တျခားမ်ဳိးႏြယ္မ်ား စိပ့္၀င္ ျပန္ႏွံလာသည္ကို မလိုလားေပ။ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အျပဳအမူမ်ားကို လုပ္ေဆာင္မွသာလွ်င္ အမ်ဳိးကို ေစာင့္ေရွာက္ရာ ေရာက္၏။ အခ်ဳပ္အျခာကို ေစာင့္သိရာ ေရာက္၏။

ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ဘဂၤလားေဒရွ္ႏိုင္ငံ အၾကားရခိုင္ေဒသတြင္ ဘဂၤလားေဒရွ္႕မွရိုဟင္ဂ်ာဟု ေခၚေ၀ၚေနေသာ လူမ်ဳိးမ်ားႏွင့္အတူ ေရာေႏွ ေနထိုင္ၾကသည္မွာ မည္သူမွ မျငင္းႏိုင္ေပ၊

သို႕႔ေသာ္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာမွ ေနထိုင္လာေသာ သူမ်ားမဟုတ္ပဲ၊ ေရြေျပာင္းလာေသာသူမ်ားအား တိုင္းရင္းသား ရိုဟင္ဂ်ာဟု သတ္မွတ္ ေပးရမည္လား။ လူသာလာပါ ဧည့္သည္ မေခၚလာပါႏွင့္ ဆိုသလို၊ အခုအေနအထားက လူေရာ ဧည္သည္ပါ ႏိုင္ငံအတြင္း မူရင္းဌာေန တိုင္းေရးသားတခုအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးရမည္ဟု တဖက္သတ္ ေအာ္ေနသည္ကို လက္မခံႏိုင္ေပ၊ တကယ္လို႔ မိမိလူမ်ဳိးအား တိုင္းေရးသား အဆင့္အတန္း ရရွိေစလိုလွ်င္ ထိုအဆင့္အတန္းႏွင့္ တန္ေသာ အမ်ဳိးႏြယ္ကို ထိန္းသိမ္းျခင္းဂုဏ္ကို ေစာင့္သိရမွသာလွ်င္ တိုင္းရင္းသား အဆင့္အတန္းတခုကို ရရွိႏိုင္လိမ့္မည္။ ပထမ ဖေယာင္းတိုင္တြင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ မီးေတာက္သည္ ဒုတိယ ဖေယာင္းတိုင္သို႔ ကူးေျပာင္း ထြန္းညွိလိုက္ေသာ္ ထိုမီးေတာက္အား ပထမ မီးေတာက္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ရမည္ ဟု မထင္ပါ၊

ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အေနာက္ဖက္ေဒသတြင္ ရွိေသာ ရိုဟင္ဂ်ာမ်ားကို တခ်ဳိ႔ေသာ သူမ်ား ေထာက္ျပသည္က သူတို႔သည္ ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာအတြင္းက ေနထိုင္လာခဲ့ေသာ သူမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ဦးႏု အစိုးရသည္လည္း ဒီလူမ်ဳိးမ်ားအေပၚ မူရင္းဌာေန တိုင္းေရးသား အဆင့္အတန္းထက္ မနိပ္ေသာ အခြင့္အေရးေပးခဲ့သည့္ အဆိုျပဳခ်က္ကိုလည္း လက္ခံ၏။ ကြ်ႏု္ပ္ အစြန္းမေရာက္ပါ။ သို႔ေသာ္ ႏွစ္ႏိုင္ငံ အၾကားေဒသမ်ား အေနအထားကို ေအာက္တြင္ ေဖၚျပထားေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္သည့္ အေျခအေနမ်ားျဖင့္ ႏွဳိင္းယွဥ္ၾကည့္ပါစို႕

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေနထိုင္ခဲ့ၾကေသာ လူမ်ားအား ႏိုင္ငံသား ထုတ္ေပးခဲ့သည္ကို ေထာက္ခံ၏။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ထပ္ ထိုေဒသသို႔ ေရြ႔ေျပာင္း ၀င္ေရာက္ လာေသာသူကို ျမန္မာႏိုင္ငံသားဟု ေခၚဆိုရမည္လား၊ ေရာေထြးလိုက္ပါနဲ႔၊ ခဲြခဲြျခားျခား ျမင္ေစခ်င္လို႔ပါ။ အစြန္းတဖက္ကိုရပ္ျပီး လိုရာ ဆဲြေျပာလာရင္ေတာ့ ၀မ္းနည္းရပါ၏။ စစ္အစိုးရႏွင့္ သေဘာထားခ်င္း နည္းနည္းဆင္သျဖင့္ စစ္အစိုးရ အားေပးသည္ဟု မထင္မွတ္လိုက္ပါနဲ႔။ ေသသည့္တိုင္ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို လက္မခံပါ။ မွန္ကန္တဲ့ သေဘာတရားတခုကို ခ်ျပသည့္ ဆႏၵသေဘာထားမွလဲြ၍ ဘာမွ မရွိပါ။ ေနာက္ျပီး ဗုဒၵဘာသာ၀င္တေယာက္ရဲ႕ မိမိယုံၾကည္သည့္ ဘာသာတရားကို ကာကြယ္ျခင္း ျဖင့္လည္း သက္ဆိုင္ပါသည္။ လြတ္လပ္စြာ ကုိးကြယ္ျခင္းဆိုေသာ အမ်ဳိးဘာသာကို ကာကြယ္ေသာ သေဘာထားျဖင့္ မွန္ကန္သည္ဟု ထင္ေသာ အေနအထားတခုကို တင္ျပခ်က္တခုသာ ျဖစ္သည္။ အခုတေလာ ရိုဟင္ဂ်ာေတြႏွင့္ ပတ္သက္ျပီး ထိုမ်ဳိးႏြယ္စုအား တိုင္းရင္းသားအျဖစ္ လက္ခံျခင္းႏွင့္ လက္မခံျခင္းကို အြန္လိုင္း စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ သေဘာထား ႏွစ္မ်ဳိး ကဲြလဲြေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ လက္ခံသည့္ သူမ်ားက ပါလီမာန္ လက္ထက္က ရိုဟင္ဂ်ာ လူမ်ဳိးစုအတြက္ လြတ္ေတာ္အမတ္မ်ား ထားရွိျခင္း၊ ျမန္မာ့အသံက ရိုဟင္ဂ်ာ ဘာသာ ထုတ္လႊင္ေပးျခင္း၊ ေရွးျမန္မာ ဘုရင္မ်ားထံ အမႈေတာ္ ထမ္းရြက္ျခင္း စေသာ စေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားျဖင့္ တိုင္းရင္းသားဟု ေထာက္ခံ ေျပာဆိုေနသည္။ ဒီေနရာမွာ တခုေထာက္ျပခ်င္သည္။

ႏိုင္ငံတခုအတြင္းမွ တိုင္းရင္းသားဟု ခံယူထားေသာ လူမ်ဳိးအႏြယ္စုသည္ မိမိႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ား ပဋိပကၡမ်ား ျဖစ္ပြားေနလ်က္ပင္မူ အမ်ဳိးႏြယ္ကို ေစာင့္ေရွာက္ျခင္းဆိုေသာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ အခ်ဳပ္အျခာကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ မိမိတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းအတြင္းသို႔ တျခားျခားေသာ လူမ်ဳိးမ်ားအား စိပ့္၀င္ပ်ံႏွံျခင္း၊ လူမ်ဳိးေရး ေရာေထြးျခင္းမ်ား မျဖစ္ခံျခင္းျဖင့္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ၾကသည္။ ဤသို႔ေသာ အျပဳအမူသည္ ႏိုင္ငံအတြင္း မွီတင္း ေနထိုင္ၾကကုန္ေသာ မူရင္းဌာေန တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ သမိုင္းေပး တာ၀န္တရပ္ျဖင့္ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္မွသာလွ်င္ အခ်ဳပ္အျခာကို ေစာင့္သိျခင္း ဂုဏ္ေျမာက္မည္ ျဖစ္သည္။

ယေန႔ ထိုေဒသအတြင္း လူဦးေရ ၁၀၀၀၀ ရွိသည္ ဆိုပါစို႔၊ ထိုေဒသအတြင္းရွိ လူမ်ားသည္ ေရွးျမန္မာ ဘုရင္မ်ားထံတြင္ အမႈထမ္းခဲ့သူမ်ား၊ ဦးႏု အစိုးရ လက္ထက္က ႏိုင္ငံသားလက္မွတ္ ထုတ္ေပးခဲ့ေသာ သူမ်ား အားလုံးေတာ့ မဟုတ္တန္ရာ၊ ဦးေန၀င္း အစိုးရ လက္ထက္ကလည္း စိပ့္၀င္ပ်ံႏွံမႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာေၾကာင့္ ဒုတိယကမၻာ့စစ္ ေနာက္ပိုင္း ေရာက္ရွိလာေသာ သူမ်ားကို ႏိုင္ငံသား ခံယူခြင့္ မေပးခဲ့ပါဟု ဖတ္မွတ္ဖူးသည္။

“ ၁၈၂၄ ခုႏွစ္၊ ပထမ ျမန္မာ အဂၤလိပ္စစ္ပဲြအျပီးတြင္ ရခိုင္ျပည္နယ္ကို ရခိုင္တိုင္း သတ္မွတ္၍ အဂၤလိပ္ ကိုလိုနီအတြင္းသို႔ သြတ္သြင္းခဲ့တယ္။ အဂၤလိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ မွတ္တမ္းမ်ားအရ ၁၈၂၄ မွ ၁၉၄၈ လြတ္လပ္ေရးရသည့္အခ်ိန္အထိ အဂၤလိပ္ မွတ္တမ္းတြင္မ်ားတြင္ ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိးဟု အသုံးအႏွဳန္း မေတြ႔ရေပ၊ ေနာက္ျပီး စစ္ေတြခရိုင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴး အေရးပိုင္မင္း မွတ္တမ္းမ်ားအရ ဒီေဒသရွိ လူမ်ဳိးမ်ားကို စစ္တေကာင္းလူမ်ဳိး ( စစ္တေကာင္းနီးရန္း ) ဟုသာ ေဖၚျပသည္။ ျဗိတိသွ်အစိုးရက ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိးဟု တခြန္းမွ ညႊန္းဆို မသြားသည့္အတြက္ ကိုလိုနီေခတ္တြင္ မရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ သမိုင္းျဖစ္ရပ္မွန္ကို ေျပာရလွ်င္ ကိုလိုနီေခတ္၌ မရွိဘူး၊ မရွိခဲ့ဘူး။

၁၉၈၂ ခုႏွစ္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ အက္ဥပေဒအရ ၁၈၂၃ခုႏွစ္ မတိုင္မွီက ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း ေနထိုင္ေသာ လူမ်ဳိးစုမ်ားကိုသာ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးဟု သတ္မွတ္သည္ဟု ဥပေဒရွိေနပါသည္။ ဦးႏု မိန္႔ခြန္းမ်ား၌ တိုင္းရင္းသားဟု ေျပာဆိုျခင္းမရွိခဲ့ပါ၊ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ မူဂ်ာဟစ္ သူပုန္မ်ား လက္နက္ခ်သည့္ အခမ္းအနား၌ ဦးဗေဆြ ဗိုလ္ေအာင္ၾကီး မိန္႔ခြန္းမ်ားတြင္လည္း နယ္စပ္ျမစ္ျဖစ္ေသာ နတ္ျမစ္၏ ဟိုတဖက္ကမ္း အေရွ႕ ပါကစၥတန္ ( ယခု ဘဂၤလားေဒရွ္ )အတြင္း လူမ်ဳိးမ်ားသည္ ရိုဟင္ဂ်ာလူမ်ဳိးႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ ဘာသာ စကားတူေသာ လူမ်ား ေနထိုင္ၾကသည္ ျဖစ္သျဖင့္ အတူတူျဖစ္ေၾကာင္း၊ တိုင္းရင္းသားဟု အသိအမွတ္ျပဳခဲ့သည္ကို မေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း ” သမိုင္း ပညာရွင္ ေဒါက္တာ ဦးေအးခ်မ္းက ၆ ရက္ေန႔၊ ဘီဘီစီ၏ ျမန္မာ့အေရး၊ ကမၻာ့အေရးက႑တြင္ သမိုင္းစာအုပ္မ်ား ကိုးကားျပီး အမွန္ကို ေထာက္ျပခဲ့သည္။ အင္ဒိုခ်ဳိင္းနားဟု ေခၚဆိုသည့္ ေဒသအစအတြင္းသို႔ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက လူမ်ဳိးစုအႏြယ္မ်ားသည္ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာဆိုသလို မ်ဳိးႏြယ္အလိုက္ ေျပာင္းေရြ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္၊ ထိုကဲ့သို အတိုင္းအတာတခုအထိ က်ယ္၀န္းလွေသာ ေဒသအတြင္း လူမ်ဳိးတမ်ဳိးႏွင့္ တမ်ဳိးဟာ မိမိတို႔အမ်ဳိးအႏြယ္ အက်ဳိးစီးပြား အလို႔ငွာ သူတပါး နယ္ေျမမ်ားကို က်ဴးေက်ာ္ တိုက္ခိုက္ျပီး ၾသဇာအာဏာ တည္ေဆာက္ၾကသည္။ ဥပမာ။ ။ ပထမျမန္မာႏိုင္ငံ ထူေထာင္ျခင္း၊ ဒုတိယ ျမန္မာႏိုင္ငံထူေထာင္ျခင္း။ မြန္လူမ်ဳိးမ်ား ၾကီးစိုးေသာေခတ္၊ ရွမ္းလူမ်ဳိးမ်ား ၾကီးစိုးသည့္ ေခတ္။ထိုကာလမ်ား၌ နယ္နမိတ္ အက်ယ္အ၀န္း အေျမာက္အျမားကို ပုိင္ဆိုင္ေသာ လူမ်ဳိးႏြယ္တို႔၏ စစ္တပ္တြင္ ၎လူမ်ဳိး တမ်ဳိးတည္းသာ ရွိျခင္း မဟုတ္ပါ၊ သုံပန္းအျဖစ္ ဖမ္းဆီးလာေသာ လူမ်ဳိးျခားမ်ား၊ လက္ေဆာင္ ပ႑ာဆက္ သစၥာခံ လူမ်ဳိးစုမွ ဆင့္ေခၚထားသည့္ စစ္သားမ်ား၊ တိုင္းျပည္ ၾသဇာၾကီးထြားလာျပီး စီးပြားေရး ေခ်ာင္လည္လာေသာေၾကာင့္ ကမၻာအရပ္ရပ္မွ ၀င္ေရာက္ခဲ့သည့္ တစ္ပါးေသာ လူမ်ဳိးမ်ားတို႔သည့္ အင္ပါယာ ဘုရင့္တပ္မ်ားတြင္ အမႈထမ္း ခဲ့ၾကသည္။ ထို မ်ဳိးႏြယ္စု၏ ေခါင္းေဆာင္ သို႔မဟုတ္ ဘုရင္တစ္ပါးသည္ တစ္ပါးေသာရပ္မွ အႏြယ္အစုမ်ားအား ကိုယ္ပိုင္စစ္တပ္တြင္ သြတ္သြင္းျခင္းျဖင့္ ဘုန္းလက္ရုံး တိုးသည္ဟု ထင္ျမင္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္ကလည္း လူအင္းအားျဖင့္ စစ္တိုက္ရသျဖင့္ လူသူေလးပါး စုေဆာင္း လက္ခံမည္မွာ မလဲြေပ၊ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္း အခ်ဳိ႔ေနရာမ်ားတြင္ ဘုရင္ဂ်ီဘာသာ၀င္မ်ားကို ၾကည့္ရွဳျခင္းျဖင့္ သိႏုိင္ပါသည္။
ေနာက္ျပီး ရွမ္းျပည္ေဒသတြင္ရွိေသာ အင္းေလးေဒသ၌ အင္းသားတို႔သည္ ျမန္မာျပည္ ေတာင္ပိုင္းေဒသဖက္က လူမ်ဳိးႏွင့္ ဓေလ့ တခ်ဳိ႕ တူညီေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုအင္းသားမ်ားသည္ မိမိတို႔၏ အမ်ဳိးအႏြယ္အတြင္းသို႔ လူမ်ဳိးမ်ားျပားလွသည့္ ရွမ္းေဒသမွ လူမ်ဳိးမ်ား၏ ဓေလ့ ထုံးထမ္းမ်ား မ၀င္ေရာက္ႏိုင္ေအာင္ တစ္မ်ဳိး၊ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိး၏ ေရာေႏွာျခင္းရန္မွ ကာကြယ္မႈျဖင့္ တစ္ဖုံ၊ အမ်ဳိးဂုဏ္ကို ယခုအထိ ေစာင့္ေရွာက္ေနသည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ေဒသတခုအတြင္းသို႔ တစ္ပါးေသာ လူမ်ဳိးမ်ား ၀င္ေရာက္လာ အေျခခ်လာပုံကို ပေဒသရာဇ္ေခတ္၏ အားနည္းခ်က္တစ္ခုအရ ေထာက္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။

ထိုင္းႏိုင္ငံနယ္စပ္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႔ဖက္ နယ္စပ္တစ္ေက်ာတြင္ အခ်ဳိ႕ေသာ မြန္ ကရင္ လူမ်ဳိးသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံ နယ္နမိတ္အတြင္း ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေနထိုင္လာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ထိုလူမ်ဳိးအႏြယ္မ်ားကို ထိုင္းအာဏာပိုင္မ်ားက ထိုင္းႏိုင္ငံသားႏွင့္ အဆင့္အတန္းတူသည့္ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူခြင့္ေပးျခင္း၊ ေတာင္ေပၚသား ( ဒုတိယႏိုင္ငံသား အဆင့္အတန္း ) လက္မွတ္မ်ား ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ခံယူလိုက္ေသာသူသည္ ထိုင္းလူမ်ဳိးကဲ့သို႔ ထိုင္းဘုရင္မင္းႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံ အခ်ဳပ္အျခာကို သစၥာကို ေစာင့္သိမွသာလွ်င္ ႏိုင္ငံသား အဆင့္အတန္းႏွင့္ ညီမွ်သည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ ၾကာလာေသာအခါ ထိုင္းႏိုင္ငံသည္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ စီးပြားေရး တိုးတက္ ေခ်ာင္လည္လာသျဖင့္ ျမန္မာျပည္ဖက္မွ တိုင္းရင္းသားမ်ား ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ တစစ ပ်ံႏွံေနထိုင္လာသည္ကို ထိုင္းအစိုးရအေန႔ျဖင့္ ထိုသူမ်ားအား ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ေနထိုင္ခဲ့သူမ်ားႏွင့္ တစ္တန္းစားတည္း မသတ္မွတ္ခဲ့ေပ၊ တခ်ဳိ႕ အဆက္အသြယ္ ေကာင္းမြန္ေသာ သူမ်ားသာလွ်င္ ေတာင္ေပၚသားကတ္ ကိုင္ေဆာင္ခြင့္သာ ခံစားခြင့္ ရရွိသည္။ ( ယေန႔ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ တရုတ္အႏြယ္မ်ား ဧည္ႏိုင္ငံသား မွတ္ပုံတင္ ရသကဲ့သို႔ )၊ သို႔ေပမယ့္ ထိုသူမ်ားသည္ ဘန္ေကာက္ကဲ့သို႔ေသာ အရပ္ေဒသမ်ားတြင္ ေနထိုင္ခြင့္မရပါ၊ ေတြ႔ရွိပါက ဖမ္းဆီးျခင္း ခံရသည္။ ထို႔ကဲ့သို သတ္မွတ္ျခင္း ခံလိုက္ရေသာသူသည္လည္း ထိုင္းစကားႏွင့္ ထိုင္းစာကို တတ္ေျမာက္ျခင္းႏွင့္ ထိုင္းလူမ်ဳိး အာဏာပိုင္ တစ္ေယာက္က ေထာက္ခံခ်က္ ေပးမွသာ ဒုတိယႏိုင္ငံသား အခြင့္အေရးရွိေသာ ေတာင္ေပၚသားလက္မွတ္ကို ရရွိခံစားႏိုင္သည္။ စီးပြားေရးအရ ေရြ႕ေျပာင္း ေနထိုင္ေသာသူမ်ားကို ႏိုင္ငံသား ခံယူပိုင္ခြင့္ လုံး၀ မရရွိၾကပါ၊ ထိုထက္အဆင့္နိပ္ေသာ အလုပ္လုပ္ခြင့္ လက္မွတ္ကိုသာ ရရွိသည္။ ထို႔အျပင္ ထိုလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္သူမ်ားအား ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ကေလးေမြးဖြားခြင့္ကို တင္းၾကပ္ ထားသည္။ ထိုင္း အေျခခံဥပေဒအရ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေမြးဖြားခဲ့ေသာ ကေလးအား ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ ရယူခြင့္ရွိေသာ ဥပေဒက ရွိေနေသာေၾကာင့္ အလုပ္သမားလက္မွတ္ ကိုင္ေဆာင္ထားသည့္ ကိုယ္၀န္ေဆာင္မိခင္ကို ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေမြးဖြားခြင့္ မရရွိပဲ မိခင္ႏိုင္ငံသို႔ ျပန္ပို႔ျခင္း ခံရတတ္သည္။ ဤသည္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံ၏ ႏိုင္ငံျခားသားမ်ားအေပၚ ထားရွိေသာ လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္ေရး မူ၀ါဒ တခုျဖစ္သည္။

ထိ႔ုနည္းအတူ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုအတြင္း အေၾကာင္းမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ အေျခခ်ေနထိုင္ေသာ သူတစ္ေယာက္သည္ ႏိုင္ငံသားအဆင့္ မဟုတ္ေသာ အျမဲတမ္း ေနထိုင္ခြင့္ကို အခ်ိန္ကာလတခု ေစာင့္ဆိုင္းျပီးမွသာလွ်င္ ေလွ်ာက္ခြင့္ ရရွိသည္။ ထိုအမ်ဳိးစားကို ဂရင္းကဒ္ (Green Card) ဟု ေခၚသည္။ ခြ်င္းခ်က္အေနျဖင့္ ကံစမ္းမဲ ေပါက္ျပီး ေရာက္ရွိလာေသာသူကို ထိုကဒ္ကို ေရာက္ေရာက္ျခင္း ကိုင္ခြင့္ေပးသည္။ ဂရင္းကဒ္ကို ေဆာင္ခြင့္ရလိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ျပဳိင္နက္ ထိုသူအား ႏိုင္ငံသားဟု မသတ္မွတ္ေသးေပ၊ ႏိုင္ငံအတြင္း အေျခခ် ေနထိုင္ခြင့္ဟူေသာ တရား၀င္ ေနထိုင္ခြင့္မွ်သာ ခံစားခြင့္ ရွိသည္။ ႏိုင္ငံသားမ်ားႏွင့္ တန္းရည္တူသည့္ အခြင့္အေရး ဥပေဒမ်ား အက်ဳိးမခံစားရေပ၊ ငါသည္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ဟု ေျပာခြင့္မရပါ။ထိုေနထိုင္ခြင့္ ရရွိေသာသူသည္ တျခားႏိုင္ငံသို႔ ေျပာင္းေရြ႕ခြင့္ မရရွိေပ၊ အကယ္၍ ႏိုင္ငံတစ္ခုအတြင္း ေနထိုင္ခြင့္ရေသာ တစုံတစ္ေယာက္ (သို႔) အစုအဖဲြ႔တစ္ခုသည္ တစ္ျခားႏိုင္ငံသို႔ (သြား) တရား၀မင္ ၀င္ေရာက္ခဲ့ေသာ္ လူ၀င္မႈ ဥပေဒပုဒ္မမ်ားျဖင့္ ေဆာင္ရြက္ အျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ႏိုင္သည္။ ထိုအျပစ္မႈေၾကာင့္ လက္ခံထားသည့္ ႏိုင္ငံကလည္း ႏိုင္ငံသားျဖစ္ခြင့္ကို လုံး၀ ေပးမည္မဟုတ္၊ ႏိုင္ငံတခုအတြင္းသို႔ အလည္အပတ္ သြားလွ်င္ေတာင္မွ သက္ဆိုင္ရာ သံရုံးမ်ားသို႔ ဗီဇာေလွ်ာက္ရျပီး သူတို႔ ခြင့္ျပဳမွ ထိုႏိုင္ငံအတြင္းသို႔ ၀င္ေရာက္ လည္ပတ္ခြင့္ရသည္။

ထို႔အတူ ႏိုင္ငံအမ်ားအျပားတြင္လည္း လူ၀င္မႈၾကီးၾကပ္သည့္ အေျခအေနအား ဤသို႔ ဤပုံ ျပဳလုပ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္မွာ ႏိုင္ငံတကာ မူတခုအေနျဖင့္ ကမၻာက လက္ခံေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္တစ္ခုက သီရီလကၤာတြင္ ျဖစ္ပြားေနသည့္ စစ္ပဲြသည္လည္း ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာထက္ အမ်ဳိး သာသာ သာသနာက ေရွ႕တန္းက ရွိေနတဲ့ ျပသာနာပါ၊ အိႏၵိယ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ေနထုိင္ေသာ ဘာသာျခား တမီးလ္ျပည္နယ္ၾကီးကို ေက်ာေထာက္ ေနာက္ခံျပဳျပီး သီရီလကၤာအတြင္းရွိ တမီးလ္လူမ်ဳိးမ်ားက တိုင္းျပည္ေတာင္းေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ထင္၏။ ထိုသည္လည္း အိႏၵိယႏိုင္ငံျခားေရး မူ၀ါဒေၾကာင့္ဟု ဆိုရေပမည္။ သို႔ျဖစ္၍ ကြ်န္းေန သီရီလကၤာလူမ်ဳိးအေနျဖင့္လည္း ကုန္းမၾကီးမွ လူမ်ဳိးၾကီးတစ္ခု ၀ါးျမွိဳသည့္ ရန္မွ ကာကြယ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ထင္၏။

ကမၻာတြင္ ေထရ၀ါဒ လက္ခံသည့္ ႏိုင္ငံကို လက္ခ်ဳိး ေရတြက္လို႕႔ရသည့္ အေနအထားတခု ျဖစ္ေနသည္၊ သင္သည္ ကမၻာ့ ေျမပုံတခ်ပ္ကို စိတ္ထဲ အာရုံသြင္းလိုက္ပါ၊ ေထရ၀ါဒ ကိုးကြယ္ေနေသာ ႏိုင္ငံ နယ္နမိတ္ကို စိတ္ကူးျဖင့္ ၾကည့္လိုက္ပါ ျမင္ႏိုင္၏။ တတ္ႏိုင္သည့္ဖက္က ကာကြယ္ေျပာဆို ပါရေစ၊ အခုလို ထိုင္းအစိုးရ အေနျဖင့္ လက္မခံလိုက္သည္ကလည္း ထိုျပသာနာက ထိပ္က ပါ၀င္ေနသည္ဟု ထင္ျမင္ပါ၏။ ထိန္းသိမ္းခြင့္ေပးပါ၊ ေအးခ်မ္းစြာျဖင့္ တည္ေဆာက္ထားသည့္ ဘာသာတရားတခုဟာ ကမၻာ့သမိုင္းတြင္ မေပ်ာက္ကြယ္လိုသည့္ ဆႏၵသည္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၵဘာသာတိုင္း၏ တာ၀န္ျဖစ္သည္။ အျခားတစ္ပါးေသာ ဘာသာတရားမ်ားကို စည္းရုံး သိမ္းသြင္းျခင္း တိုက္ဖ်က္ျခင္း ပုတ္ခတ္ျခင္းမရွိေသာ ေအးျမလွသည့္ ထုိဘာသာတရားေလးကို ကိုးကြယ္ ရွင္သန္ခြင့္ျပဳပါ၊ ဤ ရိုဟင္ဂ်ာ ျပသာနာသည္ ၀ါးျမွိဳျခင္းဆန္သည့္ အျပဳအမႈတခု ျဖစ္လိမ့္မည္ ထင္၏၊ လတ္တေလာ အေနအထားကို ေထာက္ရွဳ႕ ေျပာဆိုျခင္းမဟုတ္ပါ၊ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လာလတၱံသည့္အခ်ိန္ကာလမ်ားတြင္ ၾကီးမားေသာ အက်ဳိးအဆက္ကို ေတြးျမင္မိ၏။
ျမန္မာ၊ ေလာ၊ သီရီလကၤာ၊ ကမ္ပူးခ်ားႏွင့္ ထိုင္းႏိုင္ငံမ်ားတြင္သာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည့္ ေထရ၀ါဒ ေနရာကေလးသည္ ကမၻာ့ေျမျပင္ႏွင့္ ယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ကြင္းကြင္းေလးသာ က်န္ေနေတာ့သည္။ ေနာင္တြင္ ေထရ၀ါဒ ေရွ႕တန္း အမာခံႏိုင္ငံမ်ားျဖစ္ေသာ ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ သီရီလကၤာႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ထိုျပသာနာသည္ ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ျဖစ္ပြားႏိုင္ေသာ ပဋိပကၡမ်ားျဖင့္ ျကုံဆုံရမည္ မလဲြပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ သတိျပဳ ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ေပးပါ၊
လူမ်ဳိးၾကီး တမ်ဳိးသည္ လူမ်ဳိးငယ္မ်ားအေပၚတြင္ ထားရွိသည့္ သေဘာထား အျပဳအမူကဲ့သို႔ ကမၻာ့ ဘာသာၾကီးျဖစ္ေသာ ဘာသာတခုက ၀င္ေရာက္ ထိုးေဖါက္ေနသလို ခံစားမိပါသည္။
ဘာသာေရး ပဋိပကၡတခုအား ေဖၚေဆာင္လိုသည့္ အေနအထားျဖင့္ ေရးသားျခင္း မဟုတ္ရပါေၾကာင္း ျကိုတင္ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ မိမိကံၾကမၼာ မိမိဖန္တီးခြင့္ဆိုေသာ ေဘာင္အတြင္းမွ မိမိ သေဘာထား အျမင္ကို ထင္သာ ျမင္သာ ျဖစ္ေစလိုသည့္ စိတ္ေစတနာတခုပါ။ တခါတရံတြင္ လူမ်ဳိးၾကီးတမ်ဳိးမွ က်ဥ္းေျမာင္းေသာ လူမ်ဳိးေရးအျမင္ရွိသည့္ လူတေယာက္က တိုင္းေရးသားမ်ားကို ဒုတိယ ႏိုင္ငံသား အဆင့္တန္းေလာက္သာ သေဘာထားရွိသလို၊ အာဏာရွိသူမ်ားသည္ သူတို႔ကပဲ ျပည္ပႏွင့္ ဆက္ဆံခြင့္အထူးကို ရေနသကဲ့သို႔ အတိုက္အခံမ်ားကို ျပည္ပအားကိုးဆိုျပီး ေဆာင္ပုဒ္မ်ဳိးျဖင့္ ထိုးႏွစ္တိုက္ခိုက္သလို၊ အခုလည္း အမ်ဳိးဘာသာ သာသနာအတြက္ ကာကြယ္ ေရးသားေနေသာသူမ်ားကို ဘာသာေရး ပဋိပကၡတခု ဖန္တီးေနေရာင္ေရာင္ တရားခံရွာ ေရးသားေနသည္မွာ စိတ္ပ်က္စြာ ေတြ႕ျမင္ေနရသည္။

ျပသာနာကို အစပ်ဳိးလာသူက မည္သူျဖစ္သနည္း..

ျငိမ္းခ်မ္းစြာ ယွဥ္တဲြေနထိုင္ေရးကို မည္သူက စတင္ ခ်ဳိးေဖာက္လာသနည္း..

ထို႔ေၾကာင့္ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၵဘာသာအား ေနာက္လာမည့္ မိမိ၏ မ်ဳိးဆက္မ်ားကို ထိေတြ႔ေစခ်င္လိုေသာေၾကာင့္ ေမးလိုက္ပါရေစ..

ကာကြယ္ပိုင္ခြင့္ မေပးေတာ့ဘူးလား..

လူလ

ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ပါေစ…

Posted in: အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ