ျမန္မာဆုိတာ ဘယ္တုန္းကမွ ညံ့ခဲ့တာမဟုတ္ဘူး

အဂၤလိပ္ကို ပထမဆံုးစစ္ရံႈးရတာ ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီ့အတြက္ မဟာဗႏၶဳလကပဲ ညံ့သလိုလို အျပစ္ေျပာခ်င္ၾကတယ္။ မဟာဗႏၶဳလရဲ႕ တပ္သားေတြဟာ အေရးေတာ္ႀကံဳမွ ေထာင္ျပဳၿမိဳ႕၊ ဆယ္ျပဳၿမိဳ႕ စတာေတြကေန စုေဆာင္းထားရတဲ့ တပ္သားေတြ။ နယ္ခ်ဲ႕တပ္ကေတာ့ ေၾကးစားတပ္ေတြ။

ဒီကတည္းက စကြာေနပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ လူအင္အားခ်င္းလဲ မယွဥ္သာ လက္နက္အင္အားကလည္း တျခားစီ။ ဒါေတာင္မွ `ျမန္မာတပ္ေတြဟာ ပန္း၀ါစစ္မ်က္ႏွာမွာ ဘဂၤလားေျခလွ်င္တပ္ရင္းႀကီးတစ္ခုလံုး ျပဳတ္ျပဳတ္ျပန္းေအာင္ႏွိမ္နင္းႏိုင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆက္သာ စစ္ခ်ီမယ္ဆိုရင္ စစ္တေကာင္းနဲ႔ ဘဂၤလားနယ္အထ္ အလြယ္တကူ သိမ္းႏိုင္လိမ့္မယ္´

လို႔ အဲဒီတုန္းက နယ္ခ်ဲ႕ဘက္က တိုက္ခိုက္ခဲ့သူ လက္ဖ္တင္နင္ De Rhe Phillipe က ေရးခဲ့တယ္။

ပထမအဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲမွာ အဂၤလိပ္ဘက္က ေခါင္းေဆာင္က General Morrison ဒုဦးစီးက Brig: Gen: Mc Bean သူတို႔ေအာက္က တပ္မဟာမႈးေတြက Brig: Gen: W. Richards, Brig: Gen: C. Grants. C. B., Brig: Gen:Fair

သူတို႔နဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ တပ္ေတြက ...
26th Native Infantry
54th Regiment
10th Madras Native Infrantry
44th Regiment
26th Bengal Native Infrantry
42nd Bengal Native Infrantry
49th Bengal Native Infrantry
62nd Bengal Native Infrantry
16th Bengal Native Infrantry
Bengal Artillery 8-9 pounders, 4-12 pounders
4-5 howitzers
Madras Artillery 4-9 pounders
Six Companies of Pioneers
Levy of Mugh Pioneers

Myanmar Express

1st light Lnfantry Battalion
2nd Regiment Local Horse

ဒါ့အျပင္ ေရတပ္ေတြပါေသးတယ္။ မဟာဗႏၶဳလက ၾကည္းတပ္တစ္ခုတည္းအားကိုးေနရခ်ိန္မွာ အဘက္ဘက္အသြယ္သြယ္က စစ္ဆင္လာတဲ့ ေၾကးစားတပ္ေတြရဲ႕ အင္အားကို သူဘယ္လို ရင္ဆိုင္ႏိုင္မလဲ?

မဟာဗႏၶဳလရဲ႕တပ္က အာသံကေနရန္သူေတြကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔သြားတယ္။ သူတာ၀န္ေက်ပြန္ခဲ့တာပဲ။ အဂၤလိပ္က စစ္ေၾကာင္းႀကီးသံုးေၾကာင္းအျပင္ ေရတပ္ပါညွပ္ၿပီး စစ္ဆင္လာေတာ့ အင္း၀ကို ကာကြယ္ဖို႔ရခိုင္ရိုးမျဖတ္ၿပီး ျပန္လာရျပန္တယ္။ အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္ဘက္က Colonel Bowen ရဲ႕အစီရင္ခံစာကို ေကာက္ႏုတ္တင္ျပပါ့မယ္။

They Fought with a bravery and obstinancy I never witnessed in any troops. They fought desperately, reserving their fire to the last moment and seldom missing their object. Little is known of the march of Mahabandula's forces a cross the mountains of Arakan to the Irrawaddy;

a distance, by the Shortest rouths, of upwards of two hundred miles, at a season of the year when none but Burmans could have kept the field for a week , much less have attempted to pass the insalubrious jungles and pestilential marshes of Arakan, which rivers, arms of the sea and mountain torrents opposing their progress at every step.

ျမန္မာ့သတိၱနဲ႔ ဇြဲကို ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ စာမွာေတာင္ ျမင္ႏို္င္ပါတယ္။

အစားထိုးစရာ လူမရွိလို႔မို႔ ရခိုင္ရိုးမႀကီးကိုျဖတ္ၿပီး စစ္ျပန္ဆုတ္လာရတာ မဟာဗႏၶဳလ မွားသလား? သူ႕ရဲ႕ အပင္ပန္းအဆင္းရဲခံခဲ့မႈကို မငဲ့ေတာင္ သူ႔သမုိင္းကိုေတာ့ မဖ်က္သင့္ပါ။ ရန္သူက အ၀ိုင္းခံေနရလို႔ လက္နက္ခ်ဖို႔ ရာဇသံအေပးခံေနရခ်ိန္ (ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္) မွာ မင္းႀကီး မဟာဗႏၶဳလဟာ ေဟာ့ဒီလို စာျပန္ခဲ့တယ္။

`ကၽြႏု္ပ္တို႔ ႏွစ္ဦးလံုးဟာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ ကိုယ္တိုက္ခိုက္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ အသင့္ဂုဏ္သိကၡာကို အသင္ထိန္းသိမ္းသလို ကၽြႏု္ပ္ဂုဏ္သိကၡာကိုလည္း ကၽြႏု္ပ္ထိန္းသိမ္းရေပမည္။ မိတ္ေဆြတစ္ေဦးအေနႏွင့္ ဓႏုျဖဴၿမိဳ႕ကို လာၾကည့္လိုပါလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္ကိုယ္တိုင္လုိက္ျပပါမည္။ ရန္သူအေနႏွင္လာလိုက တက္ခဲ့ပါ´ လို႔ စာျပန္ခဲ့သူကိုမွ ရန္လိုတယ္လို႔ စြပ္စြဲခ်င္ေနတာဟာ အမ်ုဳိးကို ေစာ္ကားတာပါပဲ။

တစ္ခ်ိန္က ေရႊထီးေဆာင္းခဲ့တာကို ျပန္တမ္းတတာ မဟုတ္ပါ။ ျမန္မာေတြ ညံ့တယ္လို႔ စြပ္စြဲခ်င္ရင္ ဘုရင့္ေနာင္ေခတ္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေက်ာ္မသြားပါနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။

`ဒီကမၻာေျမျပင္မွာ ပဲခူး(ဟံသာ၀တီ) ဘုရင္ေလာက္ တန္ခိုးအင္အား ႀကီးမားသူ မရွိ´ လို႔ေရးခဲ့တာ ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ တမင္ၾကြားေရးထားတာ မဟုတ္။

Samuel Purchas ရဲ႕ Hakluytus or Punrhas His Pilgrimes ဆိုတဲ့ စာအုပ္က စကားျဖစ္တယ္။

ေနာက္ထပ္ ျပစရာ အေထာက္အထားေတြ၊ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေတာက္ေျပာင္ခဲ့တဲ့အတိတ္သမိုင္းေတြ ေတာင္ပံုရာပံုရွိပါေသးတယ္။ လတ္တေလာဆိုေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ပဲ ျပပါ့မယ္။ ေဟာ့ဒါက ကေနာင္မင္းသားႀကီးအေၾကာင္းေရးထားတာပါ။

`မင္းသားသည္ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတစ္ခုကို မျဖစ္မေန ေဆာင္ရြက္ရန စိတ္ဓာတ္ခိုင္မာလွသူ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုရည္မွန္းခ်က္မွာ ဥေရာပမွာ ေခတ္ပညာမ်ား တတ္ေျမာက္၍ ျမန္မာႏိုင္ငံေခတ္မီလာေစေရးပင္တည္း။ .... မိမိတို႔ လူမ်ဳိး အဆင့္အတန္းတက္ရန္ ပညာလိုသည္ကို သူ ထိုးထြင္း၍ သိေလသည္။ .... သူကဲ့သို႔ ေယာက္်ားေကာင္းသည္ ရွာမရွားေလာက္ေပသည္´

တဲ့။ အဲဒီလို ေရးသူကေတာ့ Paul Amrose Bigandet ပါ။ An Outline of the History of the Catholic Burmese Mission from the year 1720 to 1887 စာအုပ္မွာ ေရးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္မွာပဲေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ မကၡရာမင္းသားႀကီးကိုလည္း ကာနယ္ဗာေနးက `မင္းသားႀကီးကဲ့သို႔ ပညာဗဟုသုတျပည့္စံု၍ ဥာဏ္ထက္ျမက္ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို မေတြ႕ဘူးပါ။ ဤမင္းသားႀကီးကဲ့သို႔ ပညာဗဟုသုတအရာတြင္ ငတ္မေျပ သိကၽြမ္းလိုေသာ သူမ်ဳိးကို မေတြ႕ဘူးပါ´ လို႔ ေရးခဲ့တယ္။

ၿပီးေတာ့ ထိုင္းကို သိပ္အထင္ႀကီးၿပီး ျမန္မာကိုပုတ္ခတ္တာလဲေတြရျပန္တယ္။ ထိုင္းရဲ႕ အင္မတန္ထင္ရွားတဲ့ သမိုင္း၀င္ဘုရင္ ဖရနေရစူ၀မ္ဟာ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာ စစ္ပညာသင္ခဲ့တာလဲ? အေသအခ်ာ ဆန္းစစ္ၾကည့္ပါ။

ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမႈးခ်ဳပ္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးသန္႔ ေတာ္ေၾကာင္းသိၾကသလို တျခား ျပစရာ ျမန္မာအမ်ားႀကီးရွိေသးတာကိုလည္း သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ လက္လွမ္းမီရာ အျမန္ေျပာရရင္ ဦးတင္ထြဋ္ဟာ ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ရာမွာ အေတာ္အေရးႀကီးတဲ့ အခန္းက႑က ပါခဲ့တာပါ။ ေနာက္ထပ္ျမန္မာပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။

စာမွာတင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဦးဘဥာဏ္တို႔ ဦးေဇာ္၀ိတ္တို႔လို အႏုပညာ၊ အားကစားဘက္ေတြမွာလဲ ျမန္မာ့အစြမ္းျပခဲ့သူေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ အခုေခတ္စားေနတဲ့ ေဘာလံုးမွာဆိုလဲ တစ္ခ်ိန္က ျမန္မာဟာ အာရွအဆင့္ရွိခဲ့မွန္းလူတိုင္းသိပါတယ္။

က်ေနာ္က ျမန္မာေတြ ေတာ္လွခ်ည့္လို႔ မ်က္စိမွိတ္ဇြတ္ျငင္းေနတာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာကို ညံ့တယ္လို႔ ဘယ္လို ဆင္ေျခမ်ဳိးနဲ႔ ေျပာခ်င္ပါသလဲ? ေတာ္တယ္ ညံ့တယ္ဆိုတာကို ဘယ္လို စံႏႈန္းမ်ဳိးနဲ႔ သတ္မွတ္မလဲ?

ေျပာေနရတာကေတာ့ ထိုင္းေလာက္ကို သိပ္ကိုးကြယ္ခ်င္ေနတာေတြ ေတြ႕ေနရလို႔ပါ။

Howard Malcom ရဲ႕ Travels in South Eastern Asia စာအုပ္မွာ ျမန္မာဆိုတာ လုပ္စရာကိစၥေပၚလာရင္ ဖင္မေလးတတ္ေၾကာင္း၊ လူစုလူေ၀းနဲ႔ လုပ္ကိုင္ရရင္လည္း ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔လုပ္ၾက သည္းခံၾက တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ပ့ံပိုးၾကေၾကာင္း အ၀ၿမိဳ႕ကို ေလွနဲ႔ ဆန္တက္ရတဲ့ခရီးမွာ သူႀကံဳခဲ့ရပံုကို ေရးျပခဲ့တယ္။

ေဟာ့ဒါက Albert Fytche ရဲ႕ Burma Past and Present ဆိုတဲ့ စာအုပ္က ေကာက္ႏုတ္တင္ျပခ်က္။ `ျမန္မာလူမ်ဳိးဟာ အေနအစားရိုးရွင္းသည္။ ေလာဘစိတ္နည္းသည္။ သူတို႔သည္ ကမၻာေျမျပင္ကို အလုပ္ရံုအျဖစ္ ေျပာင္းလဲလိုစိတ္မထား´ တဲ့။

က်ေနာ္တို႔ေျမေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ လြတ္လပ္ေအးခ်မ္းစြာေနထိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါကို ညံ့တယ္လို႔ ဆိုခ်င္သလား? ေပတံဆိုတာက သူ႔ေပတံကိုယ့္ေပတံအမ်ဳိးမ်ဳိးရွိပါလိမ့္မယ္။ အရာရာကို ထိုင္းအထင္ႀကီးတဲ့ မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ၿပီး စြပ္မရမ္းခ်င္ပါနဲ႔။

အခုလို အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔ဟာ ေရာင္ျခည္ကေလးပ်ဳိ႕လာတာကို ျမင္ရကာစျဖစ္ပါတယ္။ အတိမ္းအေစာင္းမခံတဲ့အေျခအေနပါ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေသခ်ာတာကေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ကို အားတက္ေအာင္ လုပ္ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။

သမိုင္းမွာလဲ တို႔ေတာ္ခဲ့တယ္။ ခုေခတ္မွာပိုေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားၾကမယ္လို႔ တိုက္တြန္းတာ ေကာင္းသလား?
ငါတို႔က ဘယ္တုန္းကမွ မေတာ္ခဲ့ပါဘူးလို႔ ပုတ္ခတ္ခ်င္ေနတာ ေကာင္းသလား?

နားလည္လြယ္ေအာင္ ထပ္ေျပာပါ့မယ္။

လူငယ္တစ္ေယာက္ကို ...
သားေရ၊ မင္းက ေတာ္ပါတယ္ကြာ၊ ႀကိဳးစားလိုက္စမ္းပါလို႔ေျပာတာ ေကာင္းသလား?
ေဟ့ေကာင္ မင္းညံ့တယ္ကြ၊ ဒါေပမဲ့ ေတာ္ေအာင္ႀကိဳးစားစမ္းလို႔ေျပာတာ ေကာင္းသလား?

တကယ္ေတာ့ သမိုင္းေၾကာင္းႀကီးတစ္ခုလံုးကို ဒီလိုေကာက္ခ်က္လြယ္လြယ္ေပးဖို႔ဆိုတာ စာတစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ထဲနဲ႔ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ ကိစၥမဟုတ္ပါ။ လုပ္လည္း မလုပ္သင့္ပါ။

က်ေနာ္လည္း မေျပာအပ္သလို။ အခု ျမန္မာကို ပုတ္ခတ္ခ်င္ေနတဲ့ ယိုးဒယားအလံရႈးေတြလည္း မလုပ္အပ္ဘူး။
သမိုင္းႀကီးတစ္ခုလံုးနဲ႔ ခ်ီေျပာရရင္ ဘယ္ႏိုင္ငံမွ ေတာ္လည္း မေတာ္ဘူး ညံ့လည္း မည့ံဘူး။

ဒီေလာက္ႏွစ္ကာလမ်ားစြာ ျဖတ္သန္းခဲ့စဥ္မွာ ေကာင္းကြက္ ေတာ္ကြက္ေတြရွိသလို ေရွာ္ကြက္ ည့ံကြက္ေတြလည္းရွိမွာပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔က ေတာ္ကြက္ေကာင္းကြက္ကို ေရြးေျပာတယ္။ ဘာလို႔ဆို
စိတ္ပညာမွာ အညႊန္းခံစိတ္ဆိုတာ ရွိပါတယ္။
`တို႔ကဗီဇမွာ ေတာ္ပါတယ္´ ဆိုတာက လူေတာ္ျဖစ္လာေအာင္ ညႊန္းဆိုမႈေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ၿပီး
ျမန္မာေတြ ညံ့ပါတယ္ကြာလို႔ ေျပာခ်င္သူကေတာ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ အနာဂတ္ကို အညႊန္႔ခ်ဳိးျခင္းသာျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ဒီစာဟာ ေတာင္းဆိုလာသူေတြ ရွိလို႔သာေရးရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ့ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ေနၾကတာပဲ အေကာင္းဆံုးလို႔ ခံယူသူပါ။
ေလာေလာဆယ္ ႏုိင္ေအာင္ မတိုက္ႏိုင္ေသးလို႔ ငါတို႔ ညံ့တယ္လို႔ ေျပာခ်င္ရင္ တကယ္လုပ္ေနသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အိုးမဲသုတ္ခ်င္ေနသလို ခံစားရပါတယ္။
အျပင္ကေနေတာ့ ေလပန္းမေနပါနဲ႔။ သိပ္သတိၱရွိရင္ လာပါ၊ အတူစြန္႔ၾကရေအာင္။

ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ္တစ္ခြန္းတည္းေျပာမယ္။
ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မညံ့ခဲ့ဘူး။
ဘယ္ေနရာမွာ ေတာ္သလဲ?
စိတ္ဓာတ္ သတိၱ ဇြဲမွာ ေတာ္တယ္။

က်ေနာ္တို႔ သူမ်ား ကၽြန္ျဖစ္ခ့ဲရတာ မွန္တယ္။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ခ်ည္းအျပစ္မဟုတ္ဘူး။ အာရွတစ္ခုလံုးနီးပါး ဥေရာပ အလႊမ္းမိုးခံခဲ့ရတာ။
ေနာက္ၿပီး ေနာက္ထပ္ ခါးသီးတဲ့ တိုင္းျပည္ကံၾကမၼာေတြနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ရလို႔ က်ေနာ္တို႔ နာလန္မထူႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။
ေလာေလာဆယ္ ပတ္၀န္းက်င္ႏိုင္ငံေတြက က်ေနာ္တို႔ထက္ သာေနတာ မွန္တယ္။
ဒါဟာ သာေနျခင္းသာ ျဖစ္တယ္။ သာသြားျခင္းမဟုတ္။
ဒီလို သာေနျခင္းမွာလဲ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ ပိတ္ေနလို႔ သူတို႔က အသာရေနျခင္းေတြ အမ်ားႀကီး ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ေၾကာင့္ ေကာင္းက်ဳိးရေနတာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။

ဒါေပမဲ့ အခု က်ေနာ္တို႔ ျပန္လာေနၿပီ။
ေလာေလာဆယ္ က်ေနာ္တို႔မွာ အားထားစရာ စိတ္ဓာတ္ပဲ ရွိတယ္။
အဲဒီစိတ္ဓာတ္ကိုေတာ့ ဘယ္သူထိပါးတာမွ မခံၾကနဲ႔။
အဲဒီ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ပဲ အားလံုးရေအာင္ျပန္ယူမယ္။
ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာတစ္ေယာက္ပီပီ ျမန္မာေတြကိုယ္စား ေၾကြးေႀကာ္လိုက္ခ်င္တယ္။
ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္တုန္းကမွ မညံ့ခဲ့သူေတြျဖစ္တယ္။
ျမန္မာဆိုတာ လူေတာ္စာရင္း၀င္ခဲ့တယ္၊ အနည္းဆံုး အာရွမွာဆိုရင္ေပါ့။
ေနာက္ကို ဒီ့ထက္ေတာ္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ေခတ္မွာ ႀကိဳးစားၾကမယ္။

Ref:

(တမင္ အဂၤလိပ္စာအုပ္ေတြက အကိုးအကားထုတ္ရတာဟာ ျမန္မာဆရာေတြေရးတဲ့စာအုပ္ဆိုရင္ ျမန္မာခ်င္း ပင္းေျပာတယ္ထင္မွစိုးလို႔ပါ။ ညတြင္းခ်င္းရွာရတာမို႔ စိတ္ရွိသေလာက္ မျပႏုိင္ဘူး။ အေရးထဲ Connection ကက်ေနေတာ့ Internet ေပၚက လံုး၀ ယူမရခဲ့ဘူး)

Hakluytus or Punrhas His Pilgrimes by Samuel Purchas
An Outline of the History of the Catholic Burmese Mission from the year 1720 to 1887 by Paul Amrose Bigandet
History of the British Residency in Burma 1826-1840 by W. S Desai
History of Burma by G. E. Harvey
The Making of Burma by Dorothy Woodman
Travels in South Eastern Asia by Howard Malcom
Burma Past and Present by Albert Fytche

သြန္းေနစိုး Thorn Nay Soe

Posted in: ကူးယူေဖာ္ျပ