မႏၱေလးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ ကုိယ့္လူမ်ိဳးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္

သိပ္မၾကာခင္က ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္က သတင္းတစ္ပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ အတြက္ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ထဲမွာ ေဖ်ာက္လို႔မရေအာင္ စြဲထင္ေနတယ္။ စိတ္လက္မ ၾကည္မသာလည္း ျဖစ္ရတယ္။

ပြဲသဘင္ေပါတဲ့ၿမိဳ႕

မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာ ဒီႏွစ္အၿငိမ့္အဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႕သာ ရွိေတာ့တယ္ဆိုတဲ့ သတင္းပါ။ မယံုႏိုင္ေလာက္ေအာင္ကို အံ့ၾသမိတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ အထပ္ထပ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ မႏၲေလးကလူေတြကို ကုိယ္တိုင္ေမးၾကည့္ေတာ့မွ ဟုတ္တယ္ဆိုတာ မယံုခ်င္ဘဲ ယံုလိုက္ရတယ္။ ေရွးက မႏၲေလးဆိုတာ ျမန္မာျပည္က ဘယ္ၿမိဳ႕နဲ႔မွ မတူေအာင္ ပြဲလမ္းသဘင္ေတြ ေပါမ်ားတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္တယ္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ပြဲျပတ္တယ္မရွိဘူး။ ကိစၥႀကီးငယ္ရွိလို႔ ညဘက္ အသြားအလာလုပ္ရင္ အၿငိမ့္စင္ေတြ ဇာတ္စင္ေတြနဲ႔ ပိတ္မေနတဲ့လမ္းကို အေတာ္ရွာၿပီးသြားရတယ္။ မႏၲေလး က ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ဘုရားတစ္ဆူ အနည္းဆံုးရွိတယ္။ တခ်ိဳ႕ရပ္ကြက္ဆို ႏွစ္ဆူရွိတယ္။ ဘုရားပြဲ၊ ကထိန္ပြဲ၊ ဘာပြဲျဖစ္ျဖစ္ အၿငိမ့္ တစ္ခုနဲ႔ ဇာတ္တစ္ခုပါၿမဲပဲ။ ၿပီးေတာ့ ၂ရက္ က်င္းပၿမဲျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ခ်မ္းသာ တဲ့ရပ္ကြက္ဆိုရင္ အၿငိမ့္ႏွစ္ခုေလာက္ထိ ထည့္ေလ့ရွိတယ္။

သဘင့္တကၠသိုလ္

ပြဲေတြမ်ားေတာ့ အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြလည္း မ်ားတယ္။ အၿငိမ့္ အဖြဲ႕ေပါင္း ႏွစ္စဥ္ ေလးငါးေျခာက္ဆယ္ ရွိတယ္။ ႐ံုနဲ႔ကတဲ့ ဇာတ္ႀကီးနဲ႔ ၾကည့္ခ်င္ပြဲကတဲ့ ဇာတ္ကေလးေတြလည္း အေတာ္မ်ားတယ္။ ရဟန္း၊ သံဃာမ်ား စာဝါလိုက္ၾကရာမွာ မႏၲေလးမွာ လာၿပီး စာမသင္ဖူးေသးရင္ စာတတ္ၿပီလို႔ မယူဆၾကဘူး။ အဲဒီလိုပဲ သဘင္သည္မ်ားလည္း မႏၲေလးလာၿပီး ပညာမဆည္းပူးရေသးရင္ ပညာစံုၿပီ၊ သဘင္သည္ လားေျမာက္ၿပီလို႔ မယူဆဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သဘင္ေလာကမွာ မႏၲေလး ကို သဘင့္တကၠသိုလ္လို႔ ေခၚေလ့ရွိတယ္။ ဒါေတြအျပင္ တျခား ထူးျခားခ်က္ေတြလည္း ရွိေသးတယ္။ ဥပမာ ဘုရားဆင္းတုေတာ္ ေတြထုလုပ္တဲ့ ေက်ာက္ဆစ္ လုပ္ငန္း၊ ေၾကးသြန္း လုပ္ငန္းနဲ႔ နိဗၺာန္ကုန္ လို႔ေခၚတဲ့ ဘုရားထီးေတာ္၊ စိန္ဖူးေတာ္၊ ပလႅင္ေတာ္၊ မွန္စီေရႊခ်လုပ္ငန္း စတဲ့ လုပ္ငန္းေတြ အႀကီးအက်ယ္ လုပ္တာဆိုလို႔လည္း မႏၲေလးတစ္ၿမိဳ႕ပဲရွိတယ္။ မႏၲေလးၿမိဳ႕မွာေတာင္ ဘုရားႀကီးအေရွ႕မုခ္နဲ႔ အေနာက္မုခ္ ေက်ာက္ဆစ္တန္းတို႕မွာပဲ လုပ္ၾကတယ္။

အႏုပညာၿမိဳ႔ေတာ္

ဘုရားေရႊခ်တဲ့ ေရႊဆိုင္းလုပ္ငန္း ဆိုရင္လည္း ျမန္မာျပည္ ဘယ္အရပ္ဘယ္ေဒသ မွာမွမရွိဘူး။ မႏၲေလးက မ်က္ပါးရပ္ တစ္ခုတည္း မွာပဲလုပ္တယ္။ ျမန္မာျပည္အႏွံ႕က ဘုရားပုထိုးေစတီမ်ား ေရႊခ်ဖို႔ မႏၲေလးကပဲ မွာယူၾကရတယ္။ ရွင္ ျပဳ၊ နားသေတြမွာ ဝတ္ဆင္ၾကတဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္းဝတ္စံု၊ ဦးေသွ်ာင္၊ မကိုဋ္၊ စလြယ္၊ ဟသၤာေျခနင္းနဲ႔ နားထြင္းသူ ဝတ္ဆင္ရတဲ့ ဒြါဒယာ ဘယက္နဲ႔ စည္းပံုစတဲ့ ေရႊခ်ည္ထိုး ပစၥည္းမ်ားလည္း မႏၲေလးက ေရႊခ်ည္ထိုးရပ္ တစ္ခုတည္းမွာပဲ လုပ္တယ္။ ဒါေတြေၾကာင့္ ေရွးေခတ္ အဆက္ဆက္ကပဲ မႏၲေလးကို ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာၿမိဳ႕ေတာ္လို႔ ေခၚဆိုခဲ့ၾကတယ္။

အလုပ္ကို စြန့္တယ္ မႏၲေလးကို မစြန့္ဘူး

မင္းေနျပည္ေတာ္ အျဖစ္ကေန ဒုတိယ ၿမိဳ႕ေတာ္အဆင့္ကို ေလွ်ာက်သြားေပမယ့္ မႏၲေလးသားေတြက ဝမ္းမနည္းဘူး။ ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာၿမိဳ႕ေတာ္အျဖစ္ရွိ ေနရတာ ကိုပိုၿပီး ဂုဏ္ယူၾကတယ္။ ပိုၿပီးျမတ္ႏိုးၾကတယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြ ရာထူးတက္ၿပီး ရန္ကုန္ ကို ေျပာင္းရတယ္ဆိုရင္ ရာထူးကို မယူဘဲ မႏၲေလးမွာပဲ တြယ္ကပ္ၿပီး ေနၾကတယ္။ ျငင္းမရဘူးဆိုမွ မႏၲေလးက ခြာတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနာက္ခံ ေတာင့္တင္း သူမ်ားဆိုရင္ အလုပ္ ကိုစြန္႔လိုက္တယ္။ မႏၲေလးကိုမစြန္႔ဘူး။ မႏၲေလးသားေတြ မႏၲေလး ခ်စ္တာကို ရန္ကုန္က လူေတြက နားမလည္ႏိုင္ၾကဘူး။ အျမင္က်ဥ္းတယ္။ ေဒသစြဲႀကီးတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္။

အျမင္က်ဥ္းတာမဟုတ္ဘူး

အမွန္ေတာ့ ေဒသစြဲႀကီးတာ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြကိုခ်စ္တာ၊ တြယ္တာ ျမတ္ႏိုးတာျဖစ္တယ္။ အျမင္က်ဥ္းၿပီး ငါၿမိဳ႕မွငါ့ၿမိဳ႕၊ ငါ့လူမ်ိဳးမွ ငါ့လူမ်ိိဳး ဆိုတဲ့ သေဘာမရွိဘူး။ မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီး မႏၲေလးၿမိဳ႕ကို စတည္ကတည္းက အေလာင္းမင္း တရားလက္ထက္မွာ ဖမ္းဆီး ေခၚေဆာင္လာျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ယိုးဒယား လူမ်ိဳး လက္မႈပညာသည္ေတြနဲ႔ သဘင္ပညာရွင္ေတြကို ရပ္ကြက္တည္ေပးၿပီး စုေဝးေနထိုင္ေစခဲ့တဲ့ အတြက္ ျမန္မာေတြနဲ႔ ေထြးေရာ ယွက္တင္ ေနခဲ့ၾကတယ္။ ပသီမ်ိဳး ႏြယ္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္မ်ား အတြက္လည္းရပ္ကြက္ေတြ တည္ ေပးၿပီး ဗလီေက်ာင္းႀကီးေတြ တခမ္းတနားေဆာက္လုပ္ေနထိုင္ ေစခဲ့တယ္။ အေမရိကန္သာသနာ ျပဳဆရာ ေဒါက္တာမတ္ႀကီးကို လည္း သာသနာျပဳခြင့္ေပး႐ံုမက စာသင္ေက်ာင္းပါေဆာက္ေပးၿပီး စာသင္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီေက်ာင္းမွာ သားေတာ္ေတြကို အပ္ႏွံပညာသင္ ၾကားေစခဲ့တယ္။

ေဆြလိုမ်ိဳးလိုေနၾက

မႏၲေလးမွာ ရတနာပံု ေနျပည္ေတာ္သတင္းစာ ထုတ္ေဝေတာ့လည္း တ႐ုတ္လူမ်ိဳး ဦးအဟီးကို အယ္ဒီတာခန္႔ၿပီး ဘုိးဝဇီရနဲ႔ အတူ လုပ္ကိုင္ေစခဲ့တယ္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ား ဟာ ေရွးေဟာင္းအစဥ္အဆက္ ကတည္းက ဘာသာျခားေတြ၊ လူ မ်ိဳးျခားေတြနဲ႔ လက္ပြန္းတတီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခဲ့ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဇာတ္ခြဲတာေတြ ခြဲျခားဆက္ဆံတာ ေတြ မရွိဘူး။ အားလံုးကို ေဆြမ်ိဳးလိုေပါင္းသင္းတယ္။ သဘာဝကိုက ခင္မင္တတ္ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမဆို ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြ ဆက္ဆံတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာသာျခား လူမ်ိဳးျခားေတြကလည္း တံု႔ျပန္ၿပီး ခင္ခင္မင္မင္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးလို ဆက္ဆံၾကတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္အခ်ိန္ ေရာက္ေတာ့ ဘာသာျခား လူမ်ိဳး ျခားရယ္လို႔ေတာင္ မထင္မွတ္ၾကေတာ့ဘူး။ အားလံုး ေရာေရာေႏွာ ေႏွာနဲ႔ သူ႔အိမ္ကိုယ္ဝင္စား၊ ကို္ယ့္အိမ္သူဝင္စား ျဖစ္ေနၾကၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔အိမ္ရဲ႕ဘယ္ဘက္မွာ ေဘာလံုးကန္ဖက္ သူငယ္ခ်င္း နန္ဒူးတို႔ အိမ္ရွိတယ္။ သူက ဟိႏၵဴလူမ်ိဳး ျဖစ္တယ္။ ညာဘက္ကေတာ့ တ႐ုတ္လက္ဖက္ရည္ဆိုင ္ျဖစ္တယ္။ အေဖ တစ္ခု သမီးတစ္ခု ေနၾကတာမို႔ ကြၽန္ေတာ္ တို႔ကိုပဲ ေဆြမ်ိဳးလို မွတ္ယူထားၾကတယ္။

ဗမာေတြျဖစ္ကုန္ၾက

အိမ္ေနာက္ဘက္မွာေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းထြန္းၾကည္၊ ထြန္းလွ၊ ထြန္းေအးတို႔က်ေတာ့ အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္ေတြ။ ဒါေပမဲ့ လဖုန္းေက်ာင္းမွာ အတူေနၾကတာဆိုေတာ့ အၿမဲတမ္း လည္ပင္းဖက္ ေနခဲ့ၾကသူေတြ ျဖစ္တယ္။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို တ႐ုတ္ရယ္၊ ကုလားရယ္လို႔ အေခၚသာ ရွိေတာ့တယ္။ တ႐ုတ္စကား၊ ကုလားစကားေတာင္ တတ္ၾကေတာ့တာ မဟုတ္ဘူး၊ အားလံုး ဗမာစကားေျပာၿပီး ဗမာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုက်ေတာ့ အဲဒီလို မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ့္ရပ္ကြက္ထဲ ေရာက္လာ ၾကသူေတြက ဗမာစကား တစ္လံုးမွ မတတ္ၾကေလေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔မွ အေပါင္းအသင္း မလုပ္ဘူး။ အုတ္တံတိုင္း အျမင့္ႀကီးေတြ ကာရံၿပီးသူတို႔ဟာ သူတို႔သီးျခားေန ၾကတယ္။ လမ္းမွာေတြ႔လို႔ ကို္ယ္က ဗမာ့ထံုးစံအတိုင္း ၿပံဳးျပရင္လည္း မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ မတူသလိုမတန္သလို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားၾကတယ္။ သူတိို႔က လာမေရာ သလို သူတို႔ကို လာေရာတာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။

သူတို႔လူမ်ားစု

ဘယ္သူနဲ႔မွမေရာဘဲ ခပ္တင္းတင္း ေနႏိုင္မွာေပါ့။ သူတို႔လို လူမ်ိဳးေတြက ေနရာတိုင္း ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ လက္ၫိႈးထိုးမလြဲ ရွိေနၾကတာကိုး။ တခ်ဳိ႕ရပ္ကြက္ေတြဆို သူတို႔ေတာင္ လူမ်ားစု ျဖစ္ေနေသးတယ္။ မူလက ေသာင္းဂဏန္းေလာက္သာ တန္ဖိုးရွိတဲ့အိမ္ေတြ ေျမေတြကို သူတို႔က သိန္းရာခ်ီေပးၿပီး ဝယ္ၾကေလေတာ့ ရြာခံၿမိဳ႕ခံေတြက ေရာင္းၿပီး ၿမိဳ႕သစ္ေတြဘက္ ေျပာင္းကုန္ၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ရာဂဏန္းက ေထာင္ဂဏန္း၊ အခုဆို ေသာင္းဂဏန္းအထိ ေတာင္ေပးၿပီး ဝယ္ၾကေတာ့ ဗမာေတြက မေရာင္းဘဲ မေနႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။

ဘုရားေတြ က်ီးနဲ့ဖုတ္ဖုတ္

ပိုက္ဆံေတြ ဘယ္လိုရလို႕ ဘယ္ေလာက္ထိမ်ားေပါေနသလဲ မသိေတာ့ဘူး။ ဒီလူေတြက အခုဆို မႏၲေလးကေနၿပီး ထားဝယ္တို႔ ေက်ာက္ျဖဴတို႔အထိပါ သြားၿပီး ဝယ္ေနၾကတယ္တဲ့။ ဗမာစကားသာ တစ္လံုးမွ မတတ္တာ သူတို႔က စီးပြားေရးေတာ့ အကြက္သိပ္ျမင္တယ္။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း နယ္ပယ္ ခ်ဲ႕ထြင္ေနလိုက္ၾကတာ ဘယ္သူမွ လိုက္မမီႏို္င္ေတာ့ဘူး။ ၿမိဳ႕တြင္းအခ်က္အခ်ာေနရာ ေတြမွာသူတို႔က လူမ်ားစုလိုျဖစ္လာေတာ့ အစဥ္အလာ မပ်က္က်င္းပတဲ့ ရပ္ကြက္ဘုရားပြဲေတြ၊ ကထိန္ပြဲ ေတြလည္း မက်င္းပႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဘုရားဒကာေတြက အေဝးကို ေရာက္ကုန္ၾကၿပီဆိုေတာ့ ဘုရားေတြဆိုတာလည္း က်ီးနဲ႔ဖုတ္ဖုတ္ ျဖစ္ေနၾကေတာ့တယ္။ ဘုရားပြဲေတြ မက်င္းပႏိုင္ေတာ့ဘူး ဆိုေတာ့ အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြလည္း ဘယ္ကရေတာ့မွာလဲ။ အစကေတာ့ ဇြဲမေလွ်ာ့ဘဲ တင္းခံေသးတယ္။ ၾကာေတာ့ ဘာသားနဲ႔ထုထားလို႔ ခံႏိုင္ ေတာ့မွာလဲ။ အၿငိမ့္ေတြ ဇာတ္ေတြ က တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ႔ ျပဳတ္ကုန္ၾက ရပါေတာ့တယ္။

ဗမာစာပါ ေပ်ာက္မွာစိုး

ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေတြ ေပ်ာက္ဆံုးသြားရတာဟာ ဘာနဲ႔မွကို မတူတဲ့ဆံုး႐ႈံးမႈျဖစ္တယ္။ ယဥ္ေက်းမႈပေပ်ာက္ရင္ လူမ်ိဳးပါေပ်ာက္တယ္ဆိုတဲ့ ဆို႐ုိးစကားအတိုင္း အင္မတန္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေပ်ာက္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ထပ္ေပ်ာက္မွာက ဗမာစကား ျဖစ္တယ္။ အခုေတာင္ ၿမိဳ႕ထဲက ဆိုင္းဘုတ္ေတြမွာ ဗမာစာနဲ႔ေရးတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ အေတြ႕ရ နည္းၿပီး အဂၤလိပ္စာနဲ႔ တ႐ုတ္စာ ဆိုင္းဘုတ္ေတြခ်ည္း ေတြ႕ရေတာ့တယ္။ မူႀကိဳေက်ာင္းနဲ႔ ကေလး ထိန္းေက်ာင္း ေတြဆိုရင္လည္း တ႐ုတ္စာပါသင္ေပးမွ မိဘေတြက အပ္ခ်င္ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ မႏၲေလးသားမ်ားက မႏၲေလးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ၾကဖို႔ အခြင့္ရတိုင္း ေျပာေနေရးေနၾကရတာျဖစ္တယ္။ ေဒသစြဲႀကီးလို႔ အျမင္က်ဥ္းလို႔ လံုးဝမဟုတ္ပါဘူး။ မႏၲေလးကို ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္တာဟာ ကိုယ့္လူမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကို ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္တာနဲ႔ အတူတူပဲျဖစ္ပါတယ္။

လူထုစိ္န္ဝင္း

Posted in: လူထုစိန္ဝင္း